Pelgrim, Trijnko

Aandermoal wordt ons leven ontwricht
en opnij mouten deuren dails weer dicht,
want soamenleven vergat zien burgerplicht,
woar paartie lu mor →

Deur socioale media aal meer op òfstand verbonden,
woar mensdom zien privacy aal voaker wordt schonden.
Toch vrumd dat ons soamenleven zo vervlakt,→

As je tachteg worden
En bie joezulvens de vroag opkomt:
“Wat heb ik nog te leven?”
Din zeggen de kinder:
“Ons voader wordt tachteg!
t Is n Godswonder.→

As meer nou ais n beetje minder was,
en minder even wat meer kon wezen;
Din ston alles beter wotterpas
en huif je te veul of te waaineg nait te vrezen.

n Beetje meer bezinnen,
en op joezulvens vertraauwen.
Mit zo’n blik noar binnen.
Kin je grode dingen baauwen.

n Beetje meer bezinnen,
en n beetje→

Stoa nog even stil
en draai die nait om.
Kiek ook nait veuroet;
tel enkeld de seconden
en nait de stonden.
En oadem in en oet.

Stoa nog even stil
en omaarm→

‘t Olle wordt nait old,’
zee mie ais n verre neef;
t Nije, jong, dat wordt old,
Mog lieden dat alles bie t olle bleef.

As man van stoal kwam e te liggen op zoal,
want hai was nait baange veur dij kwoal
en luit zok dus nait twijmoal prikken,
tot oademnood hom dee stikken.→

Ons soamenleven staait wat in de wacht,
want t coronavirus het ons in de macht.
Bie t minste of geringste mout je isoleren,
om besmettens veur aandern→

Dit is nou ais gain broodje oap.
Ik zeg t joe liek veur de roap:
ons laand is tiedelk goud op slöt.
Aan ain kaant veur mie nait zo röt,
din kin ik mooi even→

n Koppel vredesdoeven hoog in de bomen,
Deden nait veul aans as koeren en knokken.
En elkenain ruip: “Stop, doaden mouten der komen!”
Doodstil alom→

Elke dag luip hai soam mit zien hond
Drij tot vaaier moal n blokje rond.
Tot hai ontdekte in t ploatselk stroatenbouk,
Dat zien noaberschop opzet →

De vroag: “geleuven joe in onze Heer?”
“Nee”, is mien antwoord keer op keer.
Want as hai waark’lek zol bestoan
en mit t mensdom was begoan,
Zol hai →

Hou laank gaait t bedraigen van t volk nog deur?
Want wie blieven geseld deur politiek- en machtsterreur.
d’Overhaid speult aal joaren n →

n Hail laang leven vragt zien pries
En wordt betoald met ainzoamhaid.

Ainzoam wezen is aarg,
Mor bie ain ainzoam wezen is alleriezelkst.

Wachten→

Ons Grunnen wordt vergleken mit n kokosneut,
Der binnen dij zeggen: wat is dit nou veur teut.
Mor toch … dizze verglieken is nog nait zo roar,
Want →

Sums vroag ik mie, wat is hier aan d’haand,
t liekt of niks meer kin of mag in dit laand.
Aal wat ik leerd heb en wait vanòf mien jeugd,
doar kommen→

Ik bin miezulf, ik bin ik.
Ik bin nait volmoakt, mor zo bin ik.
Ik wait wel ik ben en ik wait wat ik wil;
Sums bin ik n proater en sums bin ik stil.
Om mie kennen→

Woarom kinnnen wie mensen op dizze eerde,
Verschillend van geleuf en kleur,
Nkaander nait loaten in aigen weerde,
En nait soam deur ain deur.

Woarom→

Woarom kinnen wie mensen op dizze eerde,
verschillend van opvattens en kleur,
mekander nait loaten in aigen weerde,
en nog amper soam deur ain deur?→

Zwaarvend noar n vaaileg bestoan,
hebben ze n stoere weg te goan.
Vot van ale ellèn en oorlogsgeweld,
overleven is t ainegste wat nog telt.

Hou bestaait→

Joen toal,
Dat is n riekdom,
Dat daanst deur hail joen wezen.

Joen toal,
Dat is n verske,
Woarin je zingen kinnen en lezen.

Joen toal,
Doarin kin je →

Koartjes sturen noar hail veul mensen;
femilie, bekenden en wel nait meer.
Sums n ekstroa woordje noast de wensen;
joarlieks gruit de stoapel meer→

Mien Grunnen mit dien schiere gruine dieken,
Boerderijen, wierden, meulens en börgen.
Mien Grunnen mit kerken, torens en wieken,
Ik moak mie aibels→

As ik deur de kolle goa rillen
En ik tril as n stengel rait
Den pook ik de kaggel wat hoger
Ookal riemt dit nait

Hou swiet (zuit) is t leven,
As je t vereg en onbezörgd maggen beleven.
Hou zwoar is t leven,
As liggoam en/of verstand t begeven.
Hou bevrijdend is→

Hou voak het men nait streden,
en vroagd: het t zin om deur te goan.
Mor och as je joen verlais hebben leden,
is t goud om weer op te stoan.
Sums mout je →

Twijdoezendtien is veur aaltied veurgoud veurbie.
Twijdoezendelf staait weer te wachten op joe en mie.
Wat zel dij oons weer veur nijs en
verrazzens→

As ik aaids verschaaiden bin
en aine mien riemsels leest.
Meschain dat e kloarhaid vindt
over de gedachten van mien geest.

Zodat, as ik der nait meer→

Doe bist mien beste kammeroad,
Ain woar ik aibels geern mit proat.
Mit die kin ik lezen en schrieven,
Dat zel mien haile leven zo blieven.

Mien ollu→

De leste doagen van t joar,
denken wie voak even aan mekoar.
Wie sturen n koartje of stroombraifke bericht,
en din zit deurtje weer veur n joartje →

n Klaain beetje
meer laifde en wat minder stried;
meer vree en wat minder nied;
meer oet t haart en wat minder hoat;
meer tougeven, och t dut joe gain→

t Grunneger landschop wordt aal meer om van te grienen.
Aalderwegens wordt t volpoot mit dij lèlke windturbinen.
Deur dij hoge poalen verdwient→

Zai kwam op verziede, elke dag mor weer;
bie heur voader, heur ol heer.
En hou zai ook heur best dee elke keer;
hai kon zien aigen dochter nait meer.→

Bie t graimen oet veurzörg n slabbe veur
Is mainsttied gain aanlaaiden veur gezeur.
Spraaiden van dat virus-kreng, n lapke veur t gezicht
Rebulie→

n Nij joar kin je begunnen mit joen schierste klaaier aan;
Staait wel goud, mor aigelk hè je der nait veul aan.

n Nij joar kin je begunnen mit n zak vol→

Is òfsloeten en weer deurgoan
Van weer valen en weer opstoan
Woar ale kansen weer open stoan
Mor ook mit veul vroagen ingoan.

Besef … elk joar kent →

n Snijpop langs de kaant van
Blauwestadmeer
legde testamentair vaast:
Bìn ik nait meer,
din loat ik niks noa,
want zowoar, ik bestoa
oet niks ! En →

n Woord, och t liekt zo alledoags
Mor toch brekt t de wereld open,
omreden dat t aandern der op wiest
wat je denken of wat je hopen.

n Woord is de vertoaler→

De klok slagt twaalf, n nij joar is geboren.
t Vuurwaark knalt, “veul zegen” klinkt in veule oren.
En aargens knalt … n geweer.

Vrede dit joar, staait→

‘Olle, doarvan hebben joe gain benul,’
schamperde lèst n jonge knul.
Mor dou zien ket van fiets òf was,
kwam mien kennis hom goud van

Stil, stoarend vanoet zien aigen stoul
Onvast schoevelnd over t gaangpad
Gain taiken van herkennen, noch n doul
En niks gain wait van dit of dat.→

t Verstand zegt: t is beter zo,
gain piene meer en ook gain strieden.
Nait wachten op n nije dag,
van uren dij zachtjes aan verglieden.
t Gevuil zegt:→

Òfschaaid nemen van t olle joar;
Dij leek wel omvlogen en n nije staait weer kloar.
Uren, doagen, moanden binnen vervlogen;
Momenten van vreugd →

Klokken heur ik sloagen;
12 moal klinkt t in de lucht.
En aalom heuren je n daipe zucht:
‘weer n joar is van ons goan!’

Òfschaid- en vreugdetroanen,→

Mitdoun is belangrieker as winnen, wordt verteld.
Toch is allain brons, zilver en gold wat doar telt.
Bie verlaizen is ale roem noar de knoppen.→

Vraauwen en kinder lopen laangs stoere wegen,
de locht vol vuur en achter zok n koegelregen.
Machtelooshaid en veul troanen van verdrait.
Hou t →

Mannen, vraauwen en kinder lopen laangs wegen;
t Is kold en aalgedureg regen.
Gain bliedschop en t lot is zwoar te droagen;
en òf en tou heuren je ze→

De Hoop, Heer van t Slochterbos,
wos amper wat hai mit zien tied aan mos.
Verzieten noar Ennemoa in Midwol,
dat was hom doar veuls te kol.
Wieder din→

Ooit waiten dat de welvoart van ons tegenworreg bestoan,
Ligt onder de geboortegrond van Kornelis ter Loan?
Ons handelsgeld oetgeven deur de Hoagse→

Ainmoal in t joar,
goan wie mit mekoar,
zowat in blode kont,
ons vernuvern op de grond.

Noa twij tot drij week,
weer glad op streek.
t Lief rond en zat,→

Lutje Derk was nog mor n kwoajong;
Zat op n trekkertje en pruddelde: ‘rong, rong’
Hai wuir n knuppel en dee sums stoer.
As ze hom vruigen zee e: “ik wor→

Ik vroag mie wel ais òf in wat veur wereld ik leven zol,
as elkenain ais doun kon kon wat e wol.
Naargens meer oorlog en aalom vree,
mit elk zien aigen →

Was t begun van t joar veur elk n open vroag,
wat ons toudaild wuir, waiten wie vandoag.
Voak vuil t mit en hail sums wat tegen,
bliedschop wel, mor verdrait→

Aingoal op zuik noar dat aine woord,
woarvan nog gainain t bestoan kent.
Dij in zien aigenhaid elkenain bekoort,
en woarin elk zien gevuilens herkent.→

Wie zeggen: ‘alweer t ende van n joar’.
In begun leek t laank, mor t is aal weer kloar.
2019 mit 365 verschillende doagen,
woaraan wie ons herinnerns→

Vrouger, dou docht je veul aan loater
En dat leek nog zo ver veuroet
Nou is t loater en denk je aan vrouger
Dát en t heden moaken nou veul meer oet

Noa n dik joar heb ik t wel had,
want ale doagen van vroug tot loat
wordt der allain mor over corona proat.
Dij virus en dat geleuter bin ik zat.

t Veujoar→

Doar zit je din, opsloten bie joen algen,
want t Corona-virus is flink aan t draaigen.
Gain haand, knuvvel, loat stoan n smok
en oet vervelens soavends→

Meschain is dit riemke stoer te verteren,
En ik wil joe der nait mit goan shockeren.
Mit dat verpakt vlais oet de supermaarkt,
Wat deur paartie fabrikanten→

Woar zel ik die zuiken, in de wolken
of zel ik die zuiken in de wind?
Of zel ik allain mor roupen
en din mor hopen dat ik die vind.

Nee ales is doan en ales→

As veur die kieken die baange moakt
en noar achterom rakst doe van slag
kiek din noast die, want doar stoa ik
ik loop mit die op, deur dun en dik
as t neudeg→

Stilzwiegend lopend over dodenakker,
wordt der veul leven in mie wakker.
Op zuik noar sporen van t verleden,
dij mie brocht hebben noar t heden.→

Woar ains t goldgele koren was,
Ligt nou as n slichte deken t gruine gras.
Woar is t bleven dat vruchtboare akkerlaand,
Woaras de boer gewassen teelde→

Vlug vergaait de tied …
van uur noa uur en dag noa dag.
Gaf t bliedschop, leed of spiet,
en troanen van verdrait of n laag.

En uur noa uur …
vergoan zo, →

As ik aan de toukomst denk, denk ik aan vandoag.
Want wat noa t heden komt is mie voak te voag.
Wil ik n toukomst dij ik mie vergun,
Din is t vandoag dat →

Traonen zunder wotter, dat kin hailendaal hoast nait.
De wotterlanders lopen voak vanzulvens bie vreugd en verdrait.
Mor toch, bie verwondern,→

Groot, groter, grootst, doar mouten wie veur goan!
Mor wèl wordt nou beter van dizze groothaidswoan?
As individu roak je aal daiper verloren in →

n Mens kin sums zo verdraiteg wezen,
dat t vuilt of alles in hom scheurt.
Dat t liekt of leven dood betaikent,
niks gouds meer om hom tou gebeurt.
En →

Ik heb die neudeg, mien haile leven
Kin nait zunder die, ook aal blifst mor even
Ik kwam die tegen in supermaarkt
Och, men wait hou dat sums waarkt
Ik→

Vlucht en alles kwiet!
Femilie, boan en toukomst.
Mor wel moakt zok drok om mien òfkomst,
Terwiel ik veur n nije toukomst stried.

Alles verloren →

Vrijhaid bestaait veur ons mensen,
as wie erkennen t bestoan van grenzen.
Wordt dizze schaaiden deurbroken,
din is chaos en ellèn ontstoken.

Aalgedureg vroag ik: woarveur leef ik
Bin ik hier veur n aander of veur miezulf
Zeg t mie

Aalgedureg vroag ik: wat mout ik doun
Dou ik genog veur n aander→

Hou old je ook binnen,
Je kinnen wat wezen, want je hebben wat weg te geven.
n Laag, n knik of n blied gezicht.
En dat dut veul in elk zien leven.

As wie nait meer leuven in hoop
wie doun nait zulf d’eerste aanloop
Wel dut t din?
As wie nait meer leuven dat t kin
wie nait meer vroagen noar →

Aal weken in de ban van Covid-19,
veroorzoaker van veul leed en pien.
Meschain hadden joe t nait benaauwd,
veul aandern hebben treurt en raauwd.→

Covid-19 dat ons beheurlek isoleert,
En touglieks ook t mensdom bindt.
n Virus dat d’ain nait veul deert,
En d’aander deur angst verblind.

n Joar→

Woorden, ze binnen voak zomor zègd,
ook aal hol je ze nait aaltied tegen,
wait ze toch te wikken en te wegen,
want oetwaarken vaalt of goud of slecht.→

Sums kin je mor beter zwiegen as proaten,
want stilte geft stof tot noadenken.
Mor ook doar kin je aandern mit krenken,
wait dus of je t ain of t aander→