Pelgrim, Trijnko

Aandermoal wordt ons leven ontwricht
en opnij mouten deuren dails weer dicht,
want soamenleven vergat zien burgerplicht,
woar paartie lu mor wat geernt onrust sticht.

Nou de prikken bie de mainsten binnen zet,
dochde men dat niks ons nog wat belet.
En wat veurhollen wuir→

Deur socioale media aal meer op òfstand verbonden,
woar mensdom zien privacy aal voaker wordt schonden.
Toch vrumd dat ons soamenleven zo vervlakt,
doarom hol ik t laiver bie persoonlek kontakt.

As je tachteg worden
En bie joezulvens de vroag opkomt:
“Wat heb ik nog te leven?”
Din zeggen de kinder:
“Ons voader wordt tachteg!
t Is n Godswonder.
Pa … zo as je nou binnen,
Je worden wel honderd.
Mor as ze vot binnen zeggen ze:
“D’ol heer wordt minder!”

As meer nou ais n beetje minder was,
en minder even wat meer kon wezen;
Din ston alles beter wotterpas
en huif je te veul of te waaineg nait te vrezen.

n Beetje meer bezinnen,
en op joezulvens vertraauwen.
Mit zo’n blik noar binnen.
Kin je grode dingen baauwen.

n Beetje meer bezinnen,
en n beetje meer verstoan.
Je kinnen der veul mit winnen
en mit mekoar bruggen sloan.

n Beetje meer bezinnen,
neem doarveur ais de tied.
Wait→

Stoa nog even stil
en draai die nait om.
Kiek ook nait veuroet;
tel enkeld de seconden
en nait de stonden.
En oadem in en oet.

Stoa nog even stil
en omaarm dien aigen lief.
En vuil dien vouten,
dij stoan op de eerde,
Want dit is dien verblief.
En oadem in en oet zo je mouten.

Stoa nog→

‘t Olle wordt nait old,’
zee mie ais n verre neef;
t Nije, jong, dat wordt old,
Mog lieden dat alles bie t olle bleef.

As man van stoal kwam e te liggen op zoal,
want hai was nait baange veur dij kwoal
en luit zok dus nait twijmoal prikken,
tot oademnood hom dee stikken.
Je redden t nait aaltied mit stoere toal.

Ons soamenleven staait wat in de wacht,
want t coronavirus het ons in de macht.
Bie t minste of geringste mout je isoleren,
om besmettens veur aandern te keren.
Mie dunkt t virus is hail goud te verdrieven,
deur joezulf flink wat knoflook veur te schrieven.

Mor ale gekhaid →

Dit is nou ais gain broodje oap.
Ik zeg t joe liek veur de roap:
ons laand is tiedelk goud op slöt.
Aan ain kaant veur mie nait zo röt,
din kin ik mooi even in wintersloap.

n Koppel vredesdoeven hoog in de bomen,
Deden nait veul aans as koeren en knokken.
En elkenain ruip: “Stop, doaden mouten der komen!”
Doodstil alom … t leek of ze der van schrokken.

n Klaain zetje mor, dou begon t kivveln weer.
De vredesdoeven dij dochden nait aan stoppen,→

Elke dag luip hai soam mit zien hond
Drij tot vaaier moal n blokje rond.
Tot hai ontdekte in t ploatselk stroatenbouk,
Dat zien noaberschop opzet was as n drijhouk.

De vroag: “geleuven joe in onze Heer?”
“Nee”, is mien antwoord keer op keer.
Want as hai waark’lek zol bestoan
en mit t mensdom was begoan,
Zol hai nooit toustoan
dat mensen mekoar zo noar t leven stoan.

Geleuven dou ik in de goudhaid van n aander.
As elk dat dee, haar elk t goud→

Hou laank gaait t bedraigen van t volk nog deur?
Want wie blieven geseld deur politiek- en machtsterreur.
d’Overhaid speult aal joaren n schimmeg spel,
En de machthebbers* dij hebben heur aigen bestel.

Shell is nait aansproakelk meer veur de NAM?
Terwiel 50% van →

n Hail laang leven vragt zien pries
En wordt betoald met ainzoamhaid.

Ainzoam wezen is aarg,
Mor bie ain ainzoam wezen is alleriezelkst.

Wachten op t lèste oordail,
Dat nait slimmer wezen kin as de veurlèste.
As poppen wossen worden, aanklèd en vouerd.
Reageren op kemando’s:→

Ons Grunnen wordt vergleken mit n kokosneut,
Der binnen dij zeggen: wat is dit nou veur teut.
Mor toch … dizze verglieken is nog nait zo roar,
Want baaide worden oetmolken, klip en kloar.

In Grunnen zeggen wie in richt- en slichte toal:
Boetenkaant is haard en verder zo vast→

Sums vroag ik mie, wat is hier aan d’haand,
t liekt of niks meer kin of mag in dit laand.
Aal wat ik leerd heb en wait vanòf mien jeugd,
doar kommen nou vroagen of dat aal wel deugt.

Grode mensen moaken zok drok om Sint en Piet,
t kinderfeest woar elk lutje beudel van geniet.→

Ik bin miezulf, ik bin ik.
Ik bin nait volmoakt, mor zo bin ik.
Ik wait wel ik ben en ik wait wat ik wil;
Sums bin ik n proater en sums bin ik stil.
Om mie kennen te leren, mout je dit leren:
Ik bin wel ik wezen wil en zo mout je mie aksepteern.

Woarom kinnnen wie mensen op dizze eerde,
Verschillend van geleuf en kleur,
Nkaander nait loaten in aigen weerde,
En nait soam deur ain deur.

Woarom toch aaltied en overaal stried en geweld;
Woar n mensenleven sums amper nog telt.
Terwiel elkenain zegt in vree te willen →

Woarom kinnen wie mensen op dizze eerde,
verschillend van opvattens en kleur,
mekander nait loaten in aigen weerde,
en nog amper soam deur ain deur?

Woarom toch aaltied dij stried en geweld,
woar n mensenleven nog amper tèlt.
Terwiel dat elkenain zegt in vree te willen leven!→

Zwaarvend noar n vaaileg bestoan,
hebben ze n stoere weg te goan.
Vot van ale ellèn en oorlogsgeweld,
overleven is t ainegste wat nog telt.

Hou bestaait t dat aigen volk zok zo min kin verstoan,
mekoar verjoagen, joa zowoar noar t leven stoan.
Of: “voert Allah ze oet duustern→

Joen toal,
Dat is n riekdom,
Dat daanst deur hail joen wezen.

Joen toal,
Dat is n verske,
Woarin je zingen kinnen en lezen.

Joen toal,
Doarin kin je alles zeggen,
Joen bliedschop en joen verdrait.

Joen toal,
Legt je open zo je binnen,
Dat geft, als je willen, n bult vrijhaid.

Koartjes sturen noar hail veul mensen;
femilie, bekenden en wel nait meer.
Sums n ekstroa woordje noast de wensen;
joarlieks gruit de stoapel meer en meer.

Ik zit in mien adressenbestand te turen;
wel mout ik nog aal n koartje sturen.
Ook weer dij oet ver verleden tied,
of →

Mien Grunnen mit dien schiere gruine dieken,
Boerderijen, wierden, meulens en börgen.
Mien Grunnen mit kerken, torens en wieken,
Ik moak mie aibels grode zörgen.

Doe beschaarmst tröts dien monumenten
Omaarmst ze as dien laifste schat.
Bie nood staaist kloar mit centen,→

As ik deur de kolle goa rillen
En ik tril as n stengel rait
Den pook ik de kaggel wat hoger
Ookal riemt dit nait

Hou swiet (zuit) is t leven,
As je t vereg en onbezörgd maggen beleven.
Hou zwoar is t leven,
As liggoam en/of verstand t begeven.
Hou bevrijdend is din t leven,
As t deur de dood oet wordt wreven.

Hou voak het men nait streden,
en vroagd: het t zin om deur te goan.
Mor och as je joen verlais hebben leden,
is t goud om weer op te stoan.
Sums mout je wel ais bukken,
dat zel elk wel ais gebeuren.
Denk din nait aan n mislukken,
en blief der ook nait over zeuren.
Joa, want sums gaait→

Twijdoezendtien is veur aaltied veurgoud veurbie.
Twijdoezendelf staait weer te wachten op joe en mie.
Wat zel dij oons weer veur nijs en
verrazzens geven?
Ik hoop veur elk en ain n gelokkig en
gezond leven !
Met oaf en tou wat malegheden as
dieverdoatsie.

As ik aaids verschaaiden bin
en aine mien riemsels leest.
Meschain dat e kloarhaid vindt
over de gedachten van mien geest.

Zodat, as ik der nait meer bin
toch wat in joe verder leeft.
En oet d’aiweghaid toch nog wat
in en deur de wereld zweeft.

Dat ik weer n beetje leef in die
en

Doe bist mien beste kammeroad,
Ain woar ik aibels geern mit proat.
Mit die kin ik lezen en schrieven,
Dat zel mien haile leven zo blieven.

Mien ollu dij hebben die brocht.
En nooit heb ik mor ain ogenblik docht:
Kin k wel mit die wieder goan?
Joa wis, want doe bist n dail van mien→

De leste doagen van t joar,
denken wie voak even aan mekoar.
Wie sturen n koartje of stroombraifke bericht,
en din zit deurtje weer veur n joartje dicht.
Och … nait verkeerd zo’n klain geboar,
mor de tussentied is veur veulen slim zwoar.
Mien wens is: wait ais voaker aandacht→

n Klaain beetje
meer laifde en wat minder stried;
meer vree en wat minder nied;
meer oet t haart en wat minder hoat;
meer tougeven, och t dut joe gain kwoad.

n Klaain beetje
minder gejoagd en wat meer rust;
minder IK geft n aander meer lust;
minder baang en wat meer moud;
minder→

t Grunneger landschop wordt aal meer om van te grienen.
Aalderwegens wordt t volpoot mit dij lèlke windturbinen.
Deur dij hoge poalen verdwient t landschoppelk oetzicht.
En bie duustern woan je joe zowat bie kermislicht.
Mor paartie lu zeggen: ‘wíj moeten goed verdienen!’

Zai kwam op verziede, elke dag mor weer;
bie heur voader, heur ol heer.
En hou zai ook heur best dee elke keer;
hai kon zien aigen dochter nait meer.

Vrouger n kerel, man en voader as gainain.
n Waarker, deurzetter en onverwoestboar as granietstain.
Mor moeke kwam oet tied en→

Bie t graimen oet veurzörg n slabbe veur
Is mainsttied gain aanlaaiden veur gezeur.
Spraaiden van dat virus-kreng, n lapke veur t gezicht
Rebulie en verzoakt mennegain nog wel ains zien plicht.

n Nij joar kin je begunnen mit joen schierste klaaier aan;
Staait wel goud, mor aigelk hè je der nait veul aan.

n Nij joar kin je begunnen mit n zak vol gold;
Mor wat heb je deraan as gain mens van joe hôldt.

n Nij joar kin je begunnen mit n goud glas wien;
Mor as dat op is, wat is der din→

Is òfsloeten en weer deurgoan
Van weer valen en weer opstoan
Woar ale kansen weer open stoan
Mor ook mit veul vroagen ingoan.

Besef … elk joar kent zien gelok en zien verdrait
Ook aal zain we dat aaltied nait
Mor men is geboren om veur n aander wat te betaiken
En aanvoarden as aandern→

n Snijpop langs de kaant van
Blauwestadmeer
legde testamentair vaast:
Bìn ik nait meer,
din loat ik niks noa,
want zowoar, ik bestoa
oet niks ! En dat zeg ik mor ain keer!

n Woord, och t liekt zo alledoags
Mor toch brekt t de wereld open,
omreden dat t aandern der op wiest
wat je denken of wat je hopen.

n Woord is de vertoaler van joen vuilen,
van wat je willen en of verlangen.
n Woord oet t haart geboren,
loat zok groag in woorden vangen.

Want n woord→

De klok slagt twaalf, n nij joar is geboren.
t Vuurwaark knalt, “veul zegen” klinkt in veule oren.
En aargens knalt … n geweer.

Vrede dit joar, staait op elk zien gezicht te lezen.
Vrede veur wel; veur aal dij t geweld vrezen.
Want aargens knalt … n geweer.

De klokken luden, men→

‘Olle, doarvan hebben joe gain benul,’
schamperde lèst n jonge knul.
Mor dou zien ket van fiets òf was,
kwam mien kennis hom goud van pas.

Stil, stoarend vanoet zien aigen stoul
Onvast schoevelnd over t gaangpad
Gain taiken van herkennen, noch n doul
En niks gain wait van dit of dat.

Gevuilens dij binnen der nait
Of toch …. doarvan het gainaine wait
Sums n troan en din opains n laag
Zo gaait dat aan van d’aine→

t Verstand zegt: t is beter zo,
gain piene meer en ook gain strieden.
Nait wachten op n nije dag,
van uren dij zachtjes aan verglieden.
t Gevuil zegt: ik mis die zo,
dij lege stoul, dij lege ploats.
Dingen dij ons zo aigen waren
dien handen, dien stem of gewoon wat proats.
t Verstand→

Òfschaaid nemen van t olle joar;
Dij leek wel omvlogen en n nije staait weer kloar.
Uren, doagen, moanden binnen vervlogen;
Momenten van vreugd en verdrait, wie mozzen t aal gedogen.
Herinnerns ze schaiten aan joe veurbie;
Wat weer komt is n grode vroag veur joe en mie.
n Nij→

Klokken heur ik sloagen;
12 moal klinkt t in de lucht.
En aalom heuren je n daipe zucht:
‘weer n joar is van ons goan!’

Òfschaid- en vreugdetroanen,
baaid roaken mekoar de haand.
Veur ons liggen nije boanen;
dij wie lopen mouten noar n onbekende kaant

Mitdoun is belangrieker as winnen, wordt verteld.
Toch is allain brons, zilver en gold wat doar telt.
Bie verlaizen is ale roem noar de knoppen.
Dij zok din as trooster wait te ontpoppen,
Is veur mie de woare held.

Vraauwen en kinder lopen laangs stoere wegen,
de locht vol vuur en achter zok n koegelregen.
Machtelooshaid en veul troanen van verdrait.
Hou t òflopt, gainain dij n antwoord wait.
En aalom n stem dij vragt:
‘Woarom zoveul stried om macht?’

Van kapotschoten→

Mannen, vraauwen en kinder lopen laangs wegen;
t Is kold en aalgedureg regen.
Gain bliedschop en t lot is zwoar te droagen;
en òf en tou heuren je ze vroagen
mit baange, zaachte stem:
“Is t nog ver noar Bethlehem?”
“Joa, t is nog ver noar Bethlehem!”

Van verloren laand en stee,→

De Hoop, Heer van t Slochterbos,
wos amper wat hai mit zien tied aan mos.
Verzieten noar Ennemoa in Midwol,
dat was hom doar veuls te kol.
Wieder din noar t Hoes te Wedde,
nee, doar lag hai teveul aan kedde.
Was Ekenstein din wat, bie Daam,
nait doun, doar haren ze niks in paan.→

Ooit waiten dat de welvoart van ons tegenworreg bestoan,
Ligt onder de geboortegrond van Kornelis ter Loan?
Ons handelsgeld oetgeven deur de Hoagse regerenhaand,
Komt veur een hail groot gedailte oet dit stokje laand.
Dizze ondergrondse riekdom brochde ons economisch→

Ainmoal in t joar,
goan wie mit mekoar,
zowat in blode kont,
ons vernuvern op de grond.

Noa twij tot drij week,
weer glad op streek.
t Lief rond en zat,
mor de knip plat.

Din is der mor ain ding dat echt telt,
joen aigen hoes in stee van n kampeerveld.

Lutje Derk was nog mor n kwoajong;
Zat op n trekkertje en pruddelde: ‘rong, rong’
Hai wuir n knuppel en dee sums stoer.
As ze hom vruigen zee e: “ik wor n rieke boer.”
Dou e groot was ruip e van de trekker: “ik kreeg geliek
Van beudel noar hereboer, joa en ik bin schatriek.”
Nou hai→

Ik vroag mie wel ais òf in wat veur wereld ik leven zol,
as elkenain ais doun kon kon wat e wol.
Naargens meer oorlog en aalom vree,
mit elk zien aigen gelaifde stee.
Gain honger meer en nooit ain zaik,
allain de gedachte al moakt mie waik.
Zo’n wereld is toch wat elk geernt wil,→

Was t begun van t joar veur elk n open vroag,
wat ons toudaild wuir, waiten wie vandoag.
Voak vuil t mit en hail sums wat tegen,
bliedschop wel, mor verdrait kwam nait gelegen.

n Joarwizzeln is òfsloeten en din deurgoan,
veuroetstrevend mit òf en tou weer ais opstoan.
Mor pluk→

Aingoal op zuik noar dat aine woord,
woarvan nog gainain t bestoan kent.
Dij in zien aigenhaid elkenain bekoort,
en woarin elk zien gevuilens herkent.

Mien daipste daipten heb ik aanboord,
en mien geest waarkde zok in t zwait.
Gain woord nog deur de gedachtenpoort.
Aal meer→

Wie zeggen: ‘alweer t ende van n joar’.
In begun leek t laank, mor t is aal weer kloar.
2019 mit 365 verschillende doagen,
woaraan wie ons herinnerns droagen.

Was t n joar wat je hadden verwacht,
of was t ain mit veul overmacht.
Wees dankboar veur de kostboare mementen,→

Vrouger, dou docht je veul aan loater
En dat leek nog zo ver veuroet
Nou is t loater en denk je aan vrouger
Dát en t heden moaken nou veul meer oet

Noa n dik joar heb ik t wel had,
want ale doagen van vroug tot loat
wordt der allain mor over corona proat.
Dij virus en dat geleuter bin ik zat.

t Veujoar komt, mor derop oet is nog taboe.
Zol aans wel goud wezen, want ik bin ‘pandemoe’.

Doar zit je din, opsloten bie joen algen,
want t Corona-virus is flink aan t draaigen.
Gain haand, knuvvel, loat stoan n smok
en oet vervelens soavends bie tied ‘in t hok’.

Wie binnen veurlopeg op onszulf aanwezen,
woarvan hail veul d’ainzoamhaid vrezen.→

Meschain is dit riemke stoer te verteren,
En ik wil joe der nait mit goan shockeren.
Mit dat verpakt vlais oet de supermaarkt,
Wat deur paartie fabrikanten ‘bie nkander is haarkt’.
Wait: dij Listeria-bacil schient meroakels te laxeren.

De boeren zeden in oktober: elk zel→

Woar zel ik die zuiken, in de wolken
of zel ik die zuiken in de wind?
Of zel ik allain mor roupen
en din mor hopen dat ik die vind.

Nee ales is doan en ales is zegd
Ales is stil, doe hest die te ruste legd

Nou is der gain piene en zörgen meer
en ook gain zwoare nachten.
Doe zugst en heurst→

As veur die kieken die baange moakt
en noar achterom rakst doe van slag
kiek din noast die, want doar stoa ik
ik loop mit die op, deur dun en dik
as t neudeg is snachts en overdag
want t levenspad is nait veur elk volmoakt

Stilzwiegend lopend over dodenakker,
wordt der veul leven in mie wakker.
Op zuik noar sporen van t verleden,
dij mie brocht hebben noar t heden.

t Is de rust dij hier regeert
en ik roak in miezulvens keerd.
Tot opains, n geluud, en ik schrik,
achter mie vaalt n daipe snik.

Dij→

Woar ains t goldgele koren was,
Ligt nou as n slichte deken t gruine gras.
Woar is t bleven dat vruchtboare akkerlaand,
Woaras de boer gewassen teelde mit verstaand.

Woar je t haile joar bedrieveghaid zagen,
Lopt sums n kou en liggen wat strontplaggen.

Mor slimmer nog as dat,→

Vlug vergaait de tied …
van uur noa uur en dag noa dag.
Gaf t bliedschop, leed of spiet,
en troanen van verdrait of n laag.

En uur noa uur …
vergoan zo, joar noa joar.
De wiezers draaien gestoadeg en sekuur,
en wat was, is nait meer doar.

De tied vervlogt …
as wind dij deur de bomen →

As ik aan de toukomst denk, denk ik aan vandoag.
Want wat noa t heden komt is mie voak te voag.
Wil ik n toukomst dij ik mie vergun,
Din is t vandoag dat ik doar aan begun.

Traonen zunder wotter, dat kin hailendaal hoast nait.
De wotterlanders lopen voak vanzulvens bie vreugd en verdrait.
Mor toch, bie verwondern, mor ook bie aargernis,
din blieven d’ogen dreug, hou roar t ook is.

Groot, groter, grootst, doar mouten wie veur goan!
Mor wèl wordt nou beter van dizze groothaidswoan?
As individu roak je aal daiper verloren in dij melee.
In zo’n soamenleven krieg je gain mens meer van stee.
En wor je langsoamerhaand aal klaainer in joen bestoan.

n Mens kin sums zo verdraiteg wezen,
dat t vuilt of alles in hom scheurt.
Dat t liekt of leven dood betaikent,
niks gouds meer om hom tou gebeurt.
En elkenain kin mit hom proaten,
en zeggen dat t wel weer over gaait.
Mor kiek, dát mozzen ze nou ais loaten,
zai goan weer vot, doe holst

Ik heb die neudeg, mien haile leven
Kin nait zunder die, ook aal blifst mor even
Ik kwam die tegen in supermaarkt
Och, men wait hou dat sums waarkt
Ik wos votdoadelk, doe bist van mie
Keekst ook zo begereg doar bie
Dou ik ofrekend haar, gongen wie op pad
Ik heb nog nooit zoveul plezaaier→

Vlucht en alles kwiet!
Femilie, boan en toukomst.
Mor wel moakt zok drok om mien òfkomst,
Terwiel ik veur n nije toukomst stried.

Alles verloren en alles kwiet!
En onnerwegens mien leven woagen.
Nat en òfgemat vecht ik zo aal doagen.
En dat deur onneudege stried.

Op zuik noar→

Vrijhaid bestaait veur ons mensen,
as wie erkennen t bestoan van grenzen.
Wordt dizze schaaiden deurbroken,
din is chaos en ellèn ontstoken.

Aalgedureg vroag ik: woarveur leef ik
Bin ik hier veur n aander of veur miezulf
Zeg t mie

Aalgedureg vroag ik: wat mout ik doun
Dou ik genog veur n aander en veur miezulf
Zeg t mie

Aalgedureg vroag ik : is t goud wat ik dou
Kriegt n aander genog en ook ikzulf
Zeg t mie

Aaldeur vroag →

Hou old je ook binnen,
Je kinnen wat wezen, want je hebben wat weg te geven.
n Laag, n knik of n blied gezicht.
En dat dut veul in elk zien leven.

As wie nait meer leuven in hoop
wie doun nait zulf d’eerste aanloop
Wel dut t din?
As wie nait meer leuven dat t kin
wie nait meer vroagen noar de zin
Wel dut t din?
As wie nait meer waiten wat der tou dut
wie nait meer zeggen hou t mout
Wel dut t din?
As wie nait meer wiezen op ons→

Aal weken in de ban van Covid-19,
veroorzoaker van veul leed en pien.
Meschain hadden joe t nait benaauwd,
veul aandern hebben treurt en raauwd.

Gelaifden dij veur heur leven mozzen strieden,
om voak in ainzoarnhaid de dood in te glieden.
Dij versloagen achter bleven zitten→

Covid-19 dat ons beheurlek isoleert,
En touglieks ook t mensdom bindt.
n Virus dat d’ain nait veul deert,
En d’aander deur angst verblind.

n Joar laank min of meer verplicht
Op onszulf aanwezen én gericht.
t Socioale leven was der even minder bie,
omreden dat wie gijzeld →

Woorden, ze binnen voak zomor zègd,
ook aal hol je ze nait aaltied tegen,
wait ze toch te wikken en te wegen,
want oetwaarken vaalt of goud of slecht.

Woorden, je kinnen der veul mit zeggen,
dat n wereld veur joe open gaait,
omreden n aander joe verstaait
en zo grenzen kinnen →

Sums kin je mor beter zwiegen as proaten,
want stilte geft stof tot noadenken.
Mor ook doar kin je aandern mit krenken,
wait dus of je t ain of t aander mouten loaten.