Wieder

Covid-19 dat ons beheurlek isoleert,
En touglieks ook t mensdom bindt.
n Virus dat d’ain nait veul deert,
En d’aander deur angst verblind.

n Joar laank min of meer verplicht
Op onszulf aanwezen én gericht.
t Socioale leven was der even minder bie,
omreden dat wie gijzeld wuiren deur dij pandemie.

Dij gemainsoame deler zedde alles op zien kop
Hoast gain kontakten, of hail aans soam.
d’Ain kon t lieden en d’aander haar veul getob.
Elk mos zok op n nije menaaier bekwoamen.

Studaaiern en waarken dat mos vanoet hoes
En oet vervelens kwam der n hond of poes.
t Lontje wuir wat körter en t verzet nam tou.
Agressie groter, de zörg aal meer in t naauw.

Mor ons gevuil zegt: t ende is noabie;
De prik is zet, nou deert mie dij virus nait.
Meschain geldt dat veur joe en mie;
Besef, veulen hebben toch heur verdrait.

As eerdoags ‘de vrijhaid’ weer wordt geven,
Begunt, noar veulen zeggen, weer ons leven.
Mie dunkt dat mout nog wel even blieken.
Loaten wie ais over ons grèns hèn kieken.

Wat hebben wie leerd van dizze coronatied,
Toch wat meer omzain noar mekoar ?
Of zetten wie dat weer gaauw aan zied
En goan we wieder zo as veur n dik joar.

Ik bin der nait gerust op mouten joe waiten;
Wie loaten teugels mor wat geernt schaiten.
Mor wat ik van haarten hoop, zeg ik beknopt:
Dat mensdom nait weer in zien IK kropt.