Nieuwste verhalen, gedichten op Dideldom.nu in het Gronings

Grunneger Omtoalen: Johan W. Koning

As der rode bloumen veur die ien november bluien
As deur grieze wolken doe noch golden steerns zaist
As t gelök die bie t lachen ok de troanen geft
Den bis doe, joa, geleuf mie, den bis doe verlaifd
Bis doe zo verlaifd

As doe lanterg bis en dou zels bliede wezen mouten
As doe vrunden trefs en vuils die doch zo allain
En as t allain wezen die schiere dreumen geft
Den bis doe, joa, geleuf mie, den bis doe verlaifd
Bis doe zo verlaifd

Komt de laifde, most den gain vroagen stellen
Wat t wordt kin gainent die vertellen
En gaais doe t ain moal doch beleven
Zel t den gain vroagen veur die geven
Joa

As doe guterns hes en wais zulfs nait aais woar noar
As do hail muide bis en ligs veule uren wag
As doe veur t doul van guntern ok n noam al hes
Den bis doe, joa, geleuf mie, den bis doe verlaifd
Bis doe zo verlaifd

As doe veur t doul van guntern ok n noam al hes
Den bis doe, joa, geleuf mie, den bis doe verlaifd
Bis doe zo verlaifd.

Zoi as aaltied ok het originail derbie (Duutstoalig !!)
Van dizze {en van de veurege "Vroag de Oavendwiend"} is nooit n Franse versie maakt!.

Veur dij lu dij nog nooit wat van Françoise Hardy heurd hebben, en veur de laifhebber van heur laidjes, kin k allain mor oanroaden; "Kiek es op youtube" en genait dan (weer) van heur laidjes. t Is wis de meute weerd !!

Dann bist du verliebt (Françoise Hardy)
Written-By – Gordini, Relin

Wenn der rote Mohn für dich im November blüht
Wenn durch graue Wolken man goldene Sterne sieht
Wenn das Glück dir mit dem Lächeln auch die Tränen gibt
Dann bist du, ja glaub mir, dann bist du verliebt
Bist du so verliebt

Wenn du traurig bist und du solltest glücklich sein
Wenn du Freunde triffst und fühlst dich doch so allein
Und wenn das Alleinsein dir schöne Träume gibt
Dann bist du, ja glaub mir, dann bist du verliebt
Bist du so verliebt

Kommt die Liebe, stell keine Fragen
Was draus wird kann niemand dir sagen
Und wirst du sie einmal erleben
Wird es keine Fragen mehr geben
Ja

Wenn du Sehnsucht hast und weißt nicht einmal wonach
Wenn du müde bist und liegst viele Stunden wach
Wenn es für das Ziel der Wünsche einen Namen gibt
Dann bist du, ja glaub mir, dann bist du verliebt
Bist du so verliebt

Wenn es für das Ziel der Wünsche einen Namen gibt
Dann bist du, ja glaub mir, dann bist du verliebt
Bist du so verliebt.

Een boernmaid, zo puur en staark
Mit handen dei waarken en vol eelt van het waark
Heur ogen stroalen, een glinstering van gold
In het gruine landschap woar de vrijhaid onthold

Mit elke zunsopgang begunt heur dag
De koien melken in het veld mit een vaste slag
Heur hoaren in een vlechte, heur glimlach zacht
Heur kracht en moud wordt deur niks veracht

Ze lopt deur de velden, het groan in heur haand
Een wichtje van de oarde, daip mit het laand verwant
Mit laifde veur de baisten, veur het boerenbestoan
Zet ze heur scholders der onder en is tevreden mit heur bestoan

Ze kent de seizoenen en de ritmes van de tied
Heur haart klopt in harmonie, mit de natuur en dat altied
Een wichtje van het plattelaand, zo trouw en groot
Heur leven is net een laid in een landelijke noot

In heur zuchtst de toukomst en de hoop dei ze geeft
Een boernmaid, vol leven, woar het plattelaand om zweeft
Mit worrels in de oarde en heur dreumen in de lucht
Is zai de ziel van het laand, een bron van neie vrucht

t Is dunderdag 27 juni. n Hittedag. Drokkende waarmte komt sloepensgewieze en onzichtboar binnen. Ik kin der nait tegen, t slagt mie op hoed en gemoud. Ik schrief n verhoal over n ploagmol.
Om middag kommen schilderbruiers melden:
‘Mit dit weer is t gain doun, wie stoppen der mit.’
Of zai geliek hebben.
Veur t eerst sunt wie in Kiel-Windeweer wonen heb k wìnst van ons hoes op de Wieke. Nait recht noar t hoes op zok, meer noar mien schrievershok achter in toene. Mit toendeuren woagenwied open, onder n groot scharedouk, op t haitst van dag mit tonen in viever, was t doar ook onder oetzunderliek hoge temperaturen goud oet te holden.
n Schiere dagdreum.
Tegen n uur of vare schoeven veegwolken veur de zunne, trekt de wind wat aan en tougelieks trekt mien sagrijn bie lutjen aan vot. Ik schenk mie n borrel in en pak kraant. t Is old nijs, niks nijs. Bieloage Noord Z van Dagblad het as thema ‘baauwen in de toukomst’.
Behept mit twij linkerhanden het t onderwaarp desondanks votdoadelk mien belangstellen. In t veurwoord wor k al n bult nije woorden gewoar, zoals grondstovvenmoakeloar of bevubbeld mattrioalenmien. t Eerste artikel lees k den ook mit volle aandacht:
‘Slooppand is aal voaker n mattrioalenmien.’
Vrouger ging t aans. Den wuir n old hoes sloopd en as baalkerij n beetje deegs was, wuir t op n bouldag verkocht. Of t kwam aargens in n opslag terechte. Tegenswoordeg wordt zo’n gebaauw mit visuele technologie van boven tot onder in koart brocht en alle herbroekboare onderdailen rangschikt. Zulvens puun kin vannijs broekt worden.
‘Vrouger sluigen slopers mit n koegel alles kört en klaain, tegenwoordeg stoan ze op n keukentrapje om alles netjes te verwiedern en loater op te sloan.’
Lu hebben t over circulariteit. Of is t gewoon de olderwetse kringloopgedachte.
k Mos bie t optikken doar zulf goud over noadenken en ging as vanzulf terogge noar t veurjoar van 2014.
k Haar besloten op 1 jannewoarie 2014 te stoppen mit waarken. Ain van d’eerste plannen, dij zok aiglieks al joaren doarveur ontwikkeld haar, was de baauw van n toenhoes.
‘Wie slopen olde blokhut en baauwen op t zulfde stee n volledeg nije weer op.’
Slopen was gain probleem. Blokhutten worden as baauwpakket kocht, opzet en kinnen in omgekeerde volgorde ook weer òfbroken worden. k Heb ondanks mien spreekwoordelke onhandeghaid de kringloopgedachte in ere holden en heb in de loop van dat joar van t geve holt boeten n kinderspeulparredieske ook nog n holtstek in nander knutseld.
Zuiktocht noar nije toenvilla het n bult meer kopschraberij köst. Wie binnen alle blokhutverkopers bielangs west. Wel zöcht, zel vinden geldt nait aaltied. Of zai waren ons nait noar t zin en nog voaker veuls te duur. t Rezeltoat was simpel:
‘Wie doun t zulf mit hulp van neef timmerman.’
Mor woar begunst. Der binnen oardeg wat pepierproppen mit mislukte plattegronden en aander opzetten in houke van koamer schoten. t Schoot dus nait op. t Wuir pas eerns, dou dörpsschilder ais bie ons op dele ston om te overleggen over n klaain klussie in hoes.
‘Ik heb nog wel wat olde thermopane roeten in opslag stoan.’
Wie mozzen mor n keer kommen kieken. De keus was snel moakt. t Was ja aal vergees en dijzulfde oavend was t concept toenhoes sikkom ook al kloar.
‘Wie hebben ons toenhoeske om roamgoaten hìn baauwd,’ hebben wie regelmoateg en vol trots aan nijsgierege kiekers mitdaild.
Dat verdere opbaauw nog op de gewone, gebroekelke menaaier tot stand kommen is, komt weschienlek omdat t dou nog nait in ons DNA zat. Meschain haren wie mit de kennis van nou en t aanbod watter aan twijdehands baauwmattrioalen op de maarkt komt dou aans en vervast n stok goudkoper baauwen kind. t Is nait relevant.
De mooie herinnerns aan t zulfbaauw hoeske binnen en blieven n köstboar bezit.

Klainzeun Bram wuir veurege weke 10 joar en wol geern n VR-brille op zien joardag….

Oma: wat ja duur, dat douve nait heur!

Br: Ik dacht, iedereen E….. (nuimde t bedrag) dan valt het mee toch?

Gladjakker! Mor t lukte nait, oetverkocht! Nou n aanbaiden veur E 100,- meer!

Dat gait dus nait deur! zee voar en Bram kon t begriepen!

Guster kwam hai der mit n report aan….. kijk pap, mijn rapport.

Oh, nou al? Ja!

Ziet pap opeens, dat het rapport van 2023 is!

Der stait op: bevorderd naar groep 5!

Aine mit goie ciefers, dus goud veur buuskecenten!?

Doe Bliksem! Wegweesn!

De zunne hoog aan de hemel, fel en hait
Een zummer vol vuur en het lichoam bezwait
De hitte slacht tou en gain schare is in zicht
Strieden wie tegen de zunne mit aal ons gewicht

Het zwait veur de kop en de locht trilt zwoar
Elk vloagje wind is een zegen, elke schare een geboar
Wie zuiken verkoulen in t wôtter, in zee
En op zo’n menair ofkoulen, doarmit is elk tevree

Ieskôlle drankjes is een zummers vermoak
Het verzacht de hitte en geft wat smoak
De doagen binnen laank en de nachten benaauwd
De hitte omaarmt ons als een deken dei klaauwt

Mor ondanks de zwoelte en mit de zunne hail fel
Vinden we vreugde in dit zummerse spel
Wie strieden en zwaiten, mor laachen doarbie
Want de zummer is kostboar en het seizoen is zo veurbie

Zwevend op geluk in een dreum zo licht
Woar zörgen vervoagen en vreugde ons richt
De wereld vol kleuren, een magisch verhoal
Geluk is onze haart als een zaachte stroal

Als wolken zo wit in een hemel van blaauw
Drieven we wieder en de tied is ons trouw
Geen zwoarte dei trekt en gain last dei ons bindt
In de aarmen van geluk woar de vreugde begint

Elk moment een zucht van pure bliedschap
Elk uur een laid, een laifdevolle stap
We zweven en laachen in een aiwege dans
De wereld vol wondern, een sprookjeskrans

Zwevend op geluk, een raize zunder end
In het paradies van het haart, zo rein en bekend
Hier vinden we rust, hier vinden we zin
Geluk is net een kompas en zit daip van binnenin

‘Gek wor k der van.’
Hou t kin, wait ik nait, wanhoop over mòlshopen wordt nait braid droagen. Noar t zok aanzain let, binnen hoesgenoten of daaiervrunden of t interesseert heur gewoon gain fozzel. Lestent dus aine op te maarken:
‘Mòllen holden de grond luchteg en da’s goud veur bloumentoene en grasveld.’
‘Joa en zai vreten schoadelke insecten op,’ haar k zeggen kind, mor dij diskuzzie bin k nait aangoan.
Ik bin ook n daaiernlaifhebber en k gun mien buren zokse nuttege baisten van haarten. Persoonliek hold ik nait van dizze onzichtboare toenverroppers.
Woar k in t veurjoar nog te hoop luip tegen torenhoge mòlsbulten, heb k leste tied benoam last van verbörgen mòllengangen.
‘Stief aanstampen,’ zeggen sommege lu.
k Heb der hoast n dagtoak aan, k duurf nait blind op rezeltoat te vertraauwen. Mol, weschienlek binnen t der meer, let zok nait zo makkelk verdrieven.
In t aander hoes haar k gain last van mòllen. Doar zat noamelk zoveul puun in de grond, doar het zok nooit ain mòl neuze stöt.
‘Zai huiven mor ain druppel bloud te verlaizen, den goan ze dood,’ heb k wel ais lezen.
Laankleden, k wait nait ains meer woar en wanneer, heb k n moal n mòl vonden. Lag veur dood op n mòllebulte. Mooi geef. Bin dou noar n opstopper in Winschoot fietst en dij het hom veur t noageslacht prachteg prepareerd. Joarenlaank het t lutje mòllechie achter op kaast op n stokje boomschors t wel en wee in klazze aanschaauwen kind. n Knuvvelbaissie.
‘Hai is zo lekker zaacht, meester’ zeden kinder, as zai hom even over rogge streken.
t Was veur mie aanlaaiden om te zeggen:
’n Kat of n mìns moust nait tegen hoaren instrieken, bie n mòl moakt t nait oet. Hai kin noamelk net zo makkelk veur- as achteroet kroepen.’
In ons ‘nije’ toene zit bliekboar gain puun. Doarom heb k van de weke besloten kou bie horens te pakken en k bin noar Welkoop fietst veur mòllenkörrels.
Vroag wuir mie nait in daank òfnomen en ik kreeg n bestravvend:
‘Meneer, dat mag al jaren niet meer.’
‘Mout ik den n kepotte bierflèze in de grond stoppen?’
Of zai draconische oplözzen nait snapte of omdat zai mie nait recht veur goud gozzel aankeken het, winkelwicht het t netjes oplöst. n Ketaaier loater bin k mit n mòllenverjoager in fietstazze en n haalf honderdje lichter weer op hoes aangoan.
t Apperoat mit vaar dikke batterijen in t lief kin n oppervlakte van roem 1000 vaarkante meter bestrieken. Genog vermogen veur onze toene, haar k in winkel al oetrekend.
‘En hou waarkt dat nou?’ wol Arineke waiten, dou’k bie keukentoavel batterijen ploatste.
Antwoord huifde ik nait te geven, want tougelieks mit de vroag begon mòllenverjoager zo’n iezelk geluud te produceren, dat heuren en zain ons verging.
‘Zo dus!’
t Was veur heur genog reden om mie mit n kört ‘Ong’ veur twijde keer dij mörgen even op mien nummer te zetten.
‘Betwievel of dit wel zo’n daaiervrundelk apperoat is.’
‘Hou bedoulst.’
‘Nou, mòllen hebben t al zo stoer, omdat zai sikkom niks kinnen zain, mor dammeet lopen zai ook nog geheurschoa op.’

In de tied, dou ik nog mor n hendeg kirreltje was, ontvolde zok n grote wereld vol vroagtaikens aan mie. n Wereld om te ontdekken, mor woar, kreeg k al snel deur, oplözzens nait voak veur t oppakken lagen.
‘As je wat waiten willen, mouten je vroagen,’ zee pabbe voak en om t nog wat dudelker oet te stokken:
‘Van vroagen worden je wies.’
Omreden dat hai voaker nait as wel aanwezeg was, stond ik der bie elk probleem dus regelmoateg allendeg veur. En dat was maisttied voaker as mie laif was.
Grote wereld van dou is netuurlek mor n zwakke òfspaigeln van mien tegenswoordege werkelkhaid. En toch, dou’k vrijdagoavend 21 juni in gezelschop van n verrazzend groot aantal Pekelder leeftiedsgenoten in de ‘Klinker’ in Winschoot zat te genieten van de prachtege ode aan ons aller Ro-d-Ys, wuir k bie ‘Dr. Cipher’ mit de snelhaid van t licht teroggeschoten noar vrouger tieden.
Veuls te laange zin het oetleg neudeg.
Ik mout doarveur noar t stee, woar Harry - op zien Pekels – Rijnbaargen, verantwoordelk veur tekst en melodie van dr. Cipher, doudestieds woonde. Op de W.H. Bosgrastroat 21, in t dubbel woonhoes op houk van Schipperswieke. Schuuns tegenover ‘Aalbion’. In t lutje riegje wonens tussen Schipperswieke en Wieskes draai haarst behaalve n bakker, n schilder ook n drogist.
Jozef Baalman. Op t roam van de winkel stond de noam ‘Bimex’.
Ik kwam doar wel ais om slikkerij te kopen of n flesje odeklonje veur mouder of oma te loaten bievullen. Ook mos k wel ais, as directeur van ULO-school de kop citroune wuir en scheel zag van kopzere bie Baalman haile swoare kopzeretabletten in deurzichteg kokertje hoalen.
Hou Baalman aan de noam ‘Bimex’ kommen is, heb k mie dou nooit òfvroagd. Tot ik lestent vrijdoagoavend ‘dr. Cipher’ beluusterde. Hou t kwam en woarom ik de link van dokter Cipher noar t lutje drogisterijtje legde, zel mie wel nooit dudelk worden. Guster bin k aan t snuustern goan op t net en in bouk. Bie t bestuderen van t verslag van Veenkelonioal Museum van 2017 bin k pas gewoar worden, dat ‘Bimex’òfkörten is van Baalman Import en Export.
n Klaain stokje geschiedenis:
Jozef is n zeun van voader Jozef en de bekìnde Jacoba Maria Wortelboer, t krudenvraauwtje oet Pekel. Dat nait zai, mor heur man krudenmenger was, wait nait elkenain. Heur petret en zien koopmansgeest - hai zol geld op geld west wezen - zörgen veur n golden handel. In 1895 worden zai evenwel veroordaild veur kwakzaalverij. De zoak blift vrumd genog doarnoa gewoon deurdraaien. Tot in 1970 winkel slot en verhoest noar Zuudhörn. k Mag veronderstellen, dat Harry net as ik en zoveul aander Pekelders vervast regelmoateg bie zien buurman in winkel west is.
Terogge noar de meziek:
In 1968 lopt Harry mit de gedachte n rock-opera in nander te flanzen mit as thema ‘De kleine Johannes’. Hai componeert mooie teksten en droagt ook n laid op aan dokter Ciever, n onderzuiker, dij alles perbaaiert in formules oet te drokken. Zo onstaait t laid dr. Cipher.
In hoes is n koamer vol apperoaten
Der zit n man mit neus in bouken
Kikt deur n microscoop en nait noar die
Hai is ja n man van de waitenschop
t Beeld van buurman Jozef in zien witte jaze en zien oelebrillechie op neuze dringt zok bie t lezen van bovenstoand - vrij vertoald - stokje aan mie op en ik denk:
Zol Harry datzulfde in ’68 bie soamenstellen van de elpee Earnest Vocation ook zo ervoaren hebben?
Is dr. Cipher de personifikoatsie van Jozef Baalman?
Aiglieks haar ik mien voaders road opvolgen mouten en vroag regelrecht bie de moaker van t laid hìnleggen mouten. Dat ik dat nait doan heb, is, omreden ik t mement van beluustern, dij aine flits dij mie in de Klinker deur de kop schoot vastholden wol en op pepier/lees tikmesien vastleggen wol.
Meschain heb k t mis en binnen mien hazzens mit n onmeugelke gedachte op loop goan noar n doelloos ìnde. Was t ‘just fancy’, n woanidee.
Dat mout ik den accepteren, mor schrieven is ontdekken en den loop je t risico, dat t n flottje wordt.

Grunneger Omtoalen: Johan W. Koning

Vroag de oavondwiend woar’t gelok begunt
Oaber vroag hom nait, woarom’t voak end mit verdrait.
Vroag de zulv’ren moan woar de laifde woont
Wenneer zai doch brekt, dat vroag hom nait

Spreukskes binnen zo wonderschoon,
omreden de kind’ren ze begriepen
En de Prins op t end doch,
de beuse droak steeds kin versloagen
Wel de regenboog vond dij hoog oan de hemel stond
Dij allain wait woar de schierste schat op eerd ligt begroaven

Vroag de oavondwiend woar’t gelok begunt
Oaber vroag hom nait, woarom’t voak end mit verdrait.
Vroag de zulv’ren moan woar de laifde woont
Wenneer zai doch brekt, dat vroag hom nait

Aaltied breekt de zummerwiend, bloumkes as n lutje kiend
Dat mit zien schierste speulgoud, vots meer oan te vangen wait.
Aal de straten binnen zo gries, moar de eerd draait hom in’t rond
Aaltied worden Steerns blind, as er n nije dag begunt

Vroag de oavondwiend woar’t gelok begunt
Oaber vroag hom nait, woarom’t voak end mit verdrait.
Vroag de zulv’ren moan woar de laifde woont
Wenneer zai doch brekt, dat vroag hom nait

Frag den Abendwind (Françoise Hardy)
Written-By – Gordini*, Relin

Frag den Abendwind, wo das Glück beginnt
Aber frage nicht, woran es manchmal zerbricht
Frag den Silbermond, wo die Liebe wohnt
Doch wann sie zerbricht, das frage nicht

Märchen sind so wunderschön weil die Kinder sie verstehen
Und der Prinz am Ende doch, den bösen Drachen stets besiegt
Wer den Regenbogen fand der am hohen Himmel stand
Der allein weiß wo der schönste Schatz der Welt begraben liegt

Frag den Abendwind, wo das Glück beginnt
Aber frage nicht, woran es manchmal zerbricht
Frag den Silbermond, wo die Liebe wohnt
Doch wann sie zerbricht, das frage nicht

Immer bricht der Sommerwind, Blüten wie ein kleines Kind
Das mit seinem schönsten Spielzeug, nichts mehr anzufangen weiß
Alle Straßen sind so grau, doch die Welt dreht sich im Kreis
Immer werden Sterne blind wenn neu ein junger Tag beginnt

Frag den Abendwind, wo das Glück beginnt
Aber frage nicht, woran es manchmal zerbricht
Frag den Silbermond, wo die Liebe wohnt
Doch wann sie zerbricht, das frage nicht.

Haarn wie weer ains een Delfsail in Delfziel wel te verstoan.
En toen kwam ’t volgende weer bovmdrieven, werkeliek we hebben ’t over ‘t woater ja. ’t Was in de tied dat speultoen Oosterpoort zundags s’middag films draaide, woor honderden kinder op of kwam, elke veursteln köste dubbeltje en as je de heuftfilm hailemoal wol zain moz je om haalv zézze hen veur kwartje.
Ik moakte keer film met, “De ondergang van de Titanik” ‘k was denk joar of tiene. Veur speultoen was gain filmkeurn neudeg bliekboar.
De ondergang van de Titanik, ‘n hail groot passagiersschip voer tegen iesschots op, boot zonk steeds verder noar de daipte, en dan aal dai mensen dai over boord sprongen, aen ‘n gegil en gebler, reddingsboten waarn der nait genog. Ik vond verschrikkeliek.
En dan dat orkest dai in grode zoal speulde, en dai speulde mor deur, ofschuweliek.
Kont nait weer van mie ofzetten, ‘k heb der ’s nachts nait van sloapn.
Wat man, ‘k heb der biekans ‘n traumoa van overholn.

De oom woor ik noar naimt ben haite Joakop, was zeevoarder, aal mien breurs hebben ook aalmoal op zee voarn, ver van hoes.
Ik ben de ainegste dai nooit verder komen is dan roeiboot op Fraiseveense plas.
En dat von ik al aarg genog.

Loater, ik waarkte op tied bie holthandel Stoit en elk joar gingen wie met ’t haile personeel drai doagn met elkoar vot. Op keer gingen wie noar Volendam, mooi man, mor wie gingen ook nog evm met boot noar Marken.
‘k Zag ’t nait zitten mor ja je wil je nait loatn kennen joa.
’t Stormde, en ‘t goot van de regen en der waarn grode golvm.
Mor wie de rondvoartboot in.
‘k Heb nog keken of der ook een reddingsboot was. Mor zag gaint.
Wie zaten in midden, schoefloek ging dicht, net as bie rondvoartboot hier in stad. En van bovem aalmoal glas, ken je joa mooi noar boetn kieken.
Boot vetrok en doar ging ‘t hen, het woater broesde over dat gloazen dak hen, je zag echt niks aans as woater. ’t Was net onderzeeboot.
En dan nog wat, achter in boot zat harmonicaspeuler in Volendams kostuum mor te speulen, “Op de woelige baren, bij storm en bij wind.”
Wait je woor ik an docht? Precies.Titanik.
Harmonicaspeuler, haar bliekboar dai film nait zain.
Ik docht nog, as hier mor gain iesschotsen drievm.
‘k Wait nait meer hou wie an waale komen bennen, of dat wie bennen goan eten, mor mien moage draaide week loater nog om ask der an docht.

Vast heb ik der wat van film Titanik overholn:
Wie bennen es moal in Zeeland op bezuik west. Ze hebben ons hail Zeeland loatn zain, wie kwamen toun ook over Zeelandbrugge hen.
Toen wie der overkaant waarn heb ik auto an kaant zet en oetstapt, ‘k haar bainen van elastiek, ben op knaien goan zitten en heb grond kust.
Man aal dat woater.

Het geld uit deze film Titanik.
En aal as ik zeg “Titanik”, wor ik verbeterd, “Taitennic”, ston op anplakbiljet. ‘ik zeg gewoon: Titanik en niks aans.

Rötfilm blift het toch ja.
Mien aine breur wol onsmail met hebben op ‘n Rainrais, in zo’n kast van schip, nou mooi nait blief laiver thoes, veuls te gevoarliek, ’t gloepns lange schip ken wel in twaaien breken ja.
Mien aandere breur wol ons met hebben noar Zweden, mot je ook met boot over,
’s nachts, man schai toch oet, ’s nachts ken dai stuurman ook ja niks zain.
Nee ik blief wel thoes.

En dat is allemaal dankzij de film, hij speelt weer, films zijn goed, vooral deze.
Wat doe je, want ik zit al meer dan vorig jaar in de Grunneger Reddings Brigade.

Nee voarn is veur zeeluu en dat ben ik nait.
Nee ik mot de waale kennen zain, ken ik der desnoods nog hen zwemmen.

Toch heb ik schepen woor ik een baand met heb, bieveurbeeld sleepboot Holland.
Toen dai bouwd is ant Winschoterdaip en noar Delfziel voarde, moz e deur Bonte Brugge hen. Het haalve dag het e der in vast zeten. Dat kwam omdat der een haile staarke stroming is van ’t Verbindinskenoal noar Oosterhoavm, vlak veur Bonte Brugge langs. Dai dag ston der koets te wachten met stel dai noar ’t stadhoes moz, om te trouwn, kon der nait laans, ‘k kwait nait hou dat oflopen is.

Zai je ook dat ’t woater staaker is as wat dan ook.

Grunneger omtoalen: Johan W. Koning

Paiter en Rie, dij liek old binnen as ik
Goan dreumend van laifde, deur de naacht,
Niks is zo schier as twij nander begriepen
En den stiekom de laifde ontwoakt

En elks woord is mesaik, As n smok, elkse blik
En zo goan ze noar’t gelok
En der is gain pad terog
Ah, moar ik bin allain
En gain hart nuimt ik mienent (zing: mient)
En ik wins mie zo aarg
ain moal gelokkeg te wezen

Dag noa dag en den duuzend moal
Vroagt mien hart zunder vree
Wanner, ja, wanner komt bie mie de vent
Dij ainmoal tegen mie zegt: mien gelok bis joa doe
Ah moar ik bin allaint
En gain hart nuimt ik mienent (zing: mient)

Vandoag ben ik blied, krekt as Paiter en Rie
Want veur mie was der n wonder krekt hier
Vandoag bie t dansen lagte aine noar mie
En hai zee hij vindt mie hail schier.

Hai was oardeg, hai was laif
En ik denk ok mien type
Enkels hom, joa hom allain
Wol ik geern nog n moal zain

Hai allain is dè vent
En ik wait, ainmoal den
opent zaachtjes zoch de deur
En t gelok komt noar mie

Peter un Lou
Vertaling Françoise Hardy

Peter und Lou, die so alt sind wie ich
Gehen träumend verliebt durch die Nacht
Nichts ist so schön wie wenn zwei sich verstehen
Wenn ganz heimlich die Liebe erwacht

Jedes Wort ist Musik, Wie ein Kuß jeder Blick
Und so gehen sie ins Glück
Und kein Weg führt zurück
Aber ich bin allein
Und kein Herz nenn ich mein
Und ich wünsch mir so sehr
Einmal glücklich zu sein

Tag für Tag viele tausend mal
Fragt mein Herz ohne Ruh
Wann, ja wann kommt zu mir der Mann
Der einmal zu mir sagt: Mein Glück bist nur du
Aber ich bin allein
Und kein Herz nenn ich mein

Heut bin ich glücklich wie Peter und Lou
Denn für mich ist ein Wunder geschehen
Heut auf dem Ball lachte einer mir zu
Und er sagte er findet mich schön

Er war nett, er war lieb
Und ich glaub, auch mein Typ
Und nur den, ja nur den
Möchte ich gern wiedersehn

Er allein ist der Mann
Und ich weiß, irgendwann
Öffnet leise sich die Tür
Und das Glück kommt zu mir

Nou het Française Hardy ok wel laidjes in het Engels oetbracht of laidjes van heurzulf noar Engels vertoald en dan ok zongen.
Ok van dit laidje is der n Engelstoalige versie (Heb k nait omtoald) (Nog Nait)

Find me a Boy
Vertaling Françoise Hardy

So many friends that I happen to see
have been steadily falling in love
Oh how I wish it could happen to me
and I'm asking the stars up above

Won't you find me a boy, just a nice looking boy
Who will show me the way, who will teach me to say
"I love you, yes I do", and who'll promise me too
That he'll always be true, so that I'll never be blue

I just wish for a gentle boy, someone who's sweet and kind
Just a nice sentimental boy, that's all that I'm really longing to find

So many friends that I happen to see
have been telling me all about love
Oh how I wish it could happen to me
is the only thing I'm thinking of

So I'll find me a boy, just a nice looking boy
Who will show me the way, who will teach me to say
"I love you, yes I do", and who'll promise me too
That he'll always be true, so that I'll never be blue

So I'll find me a boy, just a nice looking boy
Who will show me the way, who will teach me to say
"I love you, yes I do", and who'll promise me too
That he'll always be true, so that I'll never be blue.

Oordail nait te gaauw over aandermans verdrait
Wat der aigenlieks speult dat zuchst van boeten nait
Achter een glimlach schoelt voak een stried
Een verhoal van piene dei voak verbörgen blieft

Verbörgen verdrait ligt voak stil en daip
Een gehaim dei de ziel bewoart mit zekerhaid
Achter de ogen dei lachen en voak stroalen
Schoelen voak troanen om verstopte verhoalen

Het haart dragt een last, onzichtboar en zwoar
In stilte vochten, joar noa joar
Achter elke glimlach zit een masker verstopt
Om de piene te verbaargen als dei weer aanklopt

Gain woord of geboar kin de woarhaid onthullen
Dei daip in de schare ligt om de stilte te vullen
Verbörgen verdrait, zo stil en mit een verstopt beeld
Een verhoal zunder woorden, een wond dei nooit heelt

Dus neem de tied en wees zaachte en bedachtzoam
Elke ziel het zien aigen programma op zien lieste stoan
Onder de verbörgen oppervlakte, verstopt veur het zicht
Ligt voak een wereld van innerlijk licht

Grunneger omtoalen: Johan W. Koning

t Is of de duvel der mit speult.
Hoal ik twij laidjes wat noar veuren ("Aaltied ien mien kop" en "Wantrouege koppen"), om reden dat de schriever van dij laidjes krekt oet tied kommen is.
En den komt t bericht dat Française Hardy, meschain wel Frankrieks beste zangeres, ok oet tied kommen is.
Hou goud zai wel nait was waiten veul lu nait, mor dij zulfde lu kinnen wel veul van heur laidjes, mor den zongen mit n Nederlandse tekst en deur Nederlandes zangeressen zoas bieveurbeeld Willeke Alberti.
Zai het n hail grode zet aan laidjes schreven en zongen en oetbracht (honderden!!), en om reden dat ik van af kind of aan n fan van heur bin (zulfs as kwaajong verlaifd op heur) heb k dij ok apmoal verzoameld.
Maiste laidjes het zai in Frans schreven mor sums ok in Engels of in t Duuts en van sommege het zai noast t Franse originail ok nog n Engels of Dutse vertoalen moakt.

Aal de jongens en wichter
Grunneger omtoalen: Johan W. Koning

Aal de jongens en wichter van mien joaren
lopen deur de stroat mit zien twijën
Aal de jongens en wichter van mien joaren
Waiten wis wat t’is gelokkeg te wezen

Mit heur ogen ien heur ogen, mit heur haanden ien heur haanden
En ze worden ok verlaifd zunder angst veur t bestoan
Joa moar ik, loop allain, deur de stroaten
Joa, moar ik, bin allain, den gain ain holt van mie

Mien doagen binnen as mien naachten
Krekt geliek gait t voort
Zonder pret en vol misachten
Niemand die fluistert "’kmag die" in mijn oren

Aal de jongens en wichter van mien joaren
moaken soamen toukomstplannen
Aal de jongens en wichter van mien joaren
weten echt wel goud wat maggen betaikent

Mit heur ogen ien heur ogen, mit heur haanden ien heur haanden
En ze worden ok verlaifd zunder angst veur t bestoan
Joa moar ik, loop allain, deur de stroaten
Joa, moar ik, bin allain, den gain ain holt van mie

Mien doagen binnen as mien naachten
Krekt geliek gait t voort
Zonder pret en vol misachten
Wanneer zel veur mie de zun ais schienen goan?

Krekt as de jongens en wichter van mien joaren
Zel ik den eerdoags ok waiten wat laifde is?

Krekt as de jongens en wichter van mien joaren
Ik vroag mie òf wenneer dij dag der den is

Mit zien ogen ien mien ogen, mit zien haanden ien mien haanden
En mien hart is gelukkeg zunder angst veur t bestoan
De dag waarop mijn ziel zunder pien wezen mag

De dag dat ik ain hebben zel dij mie geern mag

Tous les garcons et les filles
Françoise Hardy

Tous les garçons et les filles de mon âge
se promènent dans la rue deux par deux
Tous les garçons et les filles de mon âge
savent bien ce que c'est d'être heureux

Et les yeux dans les yeux et la main dans la main
Ils s'en vont amoureux sans peur du lendemain
Oui mais moi, je vais seule par les rues,
l'âme en peine
Oui mais moi, je vais seule,
car personne ne m'aime

Mes jours comme mes nuits
sont en tous points pareils
Sans joies et pleins d'ennuis
Personne ne murmure "je t'aime" à mon oreille

Tous les garçons et les filles de mon âge
font ensemble des projets d'avenir
Tous les garçons et les filles de mon âge
savent très bien ce qu'aimer veut dire

Et les yeux dans les yeux et la main dans la main
Ils s'en vont amoureux sans peur du lendemain
Oui mais moi, je vais seule par les rues,
l'âme en peine
Oui mais moi, je vais seule,
car personne ne m'aime

Mes jours comme mes nuits
sont en tous points pareils
Sans joies et pleins d'ennuis
quand donc pour moi brillera le soleil?

Comme les garçons et les filles de mon âge
connaîtrais-je bientôt ce qu'est l'amour?
Comme les garçons et les filles de mon âge
je me demande quand viendra le jour

Où les yeux dans ses yeux et la main dans sa main
j'aurai le coeur heureux sans peur du lendemain
le jour où je n'aurai plus du tout l'âme en peine
le jour où moi aussi j'aurai quelqu'un qui m'aime

Ik duurf der wel veur oet te kommen, dat ik n echte hongerlappe bin. Elke dag kiek ik oet noar t mement dat eten op toavel komt. Der kin wel ais n haalf uur of as t zo oetkomt n uur verschil in zitten, t laifst eet ik mien stoetje of eerappel op vaste tieden. Ook al hangen der overal klokken bie ons in hoes, mien moage waarkt net as n koekoeksklokke, vertelt mie persies wanneer t tied is om aan te schoeven.
‘Bist ja net n spieker,’ heur k lu wel ais zeggen.
Ondertoon van zo’n oetsproak is maisttied stoer te deurgronden.
‘Zollen dij mìnsen denken, dat ik deur de reupe vouerd word?’
Den kinnen zai mien keukenprinses nog nait.
Soms denk ik, dat t n soort van (brood)niedseghaid is, zeker as der achteraan komt, kist vast nait gruien van grammiede. k Heb t al wel òfleerd om te zeggen:
‘Lu moak joe nait zo dik, dat ik nait grui is gewoon n kwestie van genen.’
Dat ik tussendeur òf en tou ook nog wel n tussendeurtje nemen duurf, t laifst zuit, ook al zel k n stokje dreuge worst nait òfsloan, t zit hom in de reden dij’k in veurege zin al oetstokt heb.
Ie zellen intussentied wel begrepen hebben hou t zit, inlaaiden is ook laank genog. Ik kin joe wel aal dikke stokken vertellen over mien eetgewoontes, as t om eten gaait, ik heb gain stok achter deur om te mindern. In t kört, ik was, bin en blief n stokverwìnde slikker. Ik kais doar bewust veur én …. slikkerij köst ja gain drol.
Baaide hoofdpersonen oet ’t Zoltpad’ ( ik schreef doar lestent al over ) haren dij keus nait. Elke dag, moandenlaank, aan de loop over onbegoanboare wegen, sloapen in n lutje sloaptìnte, stief van liggoamelke klachten is veur mìnsen dij al redelk op leeftied binnen hoast nait te doun. Dat zai t swoar veur de koezen kregen hebben is dudelk. Mit £ 30 in de weke hest waineg te kaizen. Zai konden voak nait aans en kozen derveur om te goan leven op noedels, karamel en n stokje brood. Onveurstelboar. Kreeg der onder t lezen regelmoateg ploatsvervangende liefzere van.
Mor woar t om gaait is, hou man en vraauw overleven konden in dizze barre omstandigheden, is hoast n wonder. n Wonder van de netuur? Gainaine dij t zeggen kin.
Dinsdag ston der in kraant, datter n gezondhaidsramp aan zit te kommen. Vanòf 90-er joaren hebben eetfebrieken deurkregen, dat zai noar n aander verdainmodel tou mozzen. In dij tied is t langsoamaan gewoongoud worden om etenswoaren te bewaarken. Makkelk eten zo te zeggen, in hapkloare brokken en mìnsen kregen al snel deur:
‘Frikandellen vullen sneller dan broccoli.’
Krigst wel de neudege calorieën binnen, mor waineg voedingsstoffen. En of dat op n laange duur goud veur aine is, is aiglieks gain vroag.
Betutteln via welk kenoal den ook, het gain zin. Ik kwam haalverwege den ook tot de konkluzie:
‘Dit verhoal haar k aal nait schrieven huifd.’
Klopt t of klopt t nait.
Dat ik t toch doan heb, het te moaken mit t woarom van mien schrieverij. Ik bekiek t as n soort van ontdekkenstocht noar miezulf. Tiedens t optikken word ik toesjoer mit miezulf konfrontaaierd en k mout bie elke zin denken over t woarom ik eet zoals ik eet. Ik kom den ook tot de slotsom:
‘Ik kin mie zulf nait veraandern. Houveul gezonds ik ook deur t mondje loat goan, der blieven zoveul verlaaidens dij ik nait weerstoan kin.
Punt?
k Wil joe geern op t ìnde nog n klaain stokje mitgeven, dij n FBvrund daild het. Over n old kirreltje. n Hail old mannechie van 101 joar old. t Gehaim van zien olderdom - zien vraauw was traauwens körtsleden op 102-joarege leeftied overleden - zat hom in zien menaaier van eten. t Is hail simpel:
‘Ik stoa elke mörgen mit honger op.’
t Gaf mie n bult stof om over noa te denken en k denk, dat t nait verkeerd wezen zol dat elke lezer dat aine zinnetje ook ais goud tot zok deurdringen luit.

Grunneger omtoalen: Johan W. Koning

Zo as beloofd, komt hier "Suspicious Minds"
Van de kortelings oet tied kommen laidjeschriever Mark James. In mien verzoameln is dat laidje 40 oet de map "Leven en Laifde laangs Polderwegen"

We zitten ien n kniep
‘kKin nait vot lopen
Om reden ‘khol te veul van die, poedie

W’rom zugs doe nait ?
Hou t den mit mie gait
As doe vots geleufs van wat ik zeg?

Wie kinnen zo nait soamen vedder
Mit wantrouege koppen (mit wantrouege koppen)
En wie kinnen gain dreumen baauwen
Op wantrouege koppen

Dus as aine dij‘k goud kin,
Laangs komt en vroagt hou’k bin
Zel ik nog aal wantrouwen zain ien dien ogen ?

Doar goan wie den vannais
Mit vroagen woar’k weest bin
Kinst nait zain mien troanen binnen echt, ik schraiv nou
(Joa, ik schraiv nou)

Wie kinnen zo nait soamen vedder
Mit wantrouege koppen (mit wantrouege koppen)
En wie kinnen gain dreumen baauwen
Op wantrouege koppen

Oh, laat onze liefde overleven
Ik dreug de troanen oet dien ogen
Loaten wie goen gouds nait staarven loaten
Den, laiverd, doe wais ik heb nog nooit tegen die logen, mm
(Joaa Joaa)

We zitten ien n kniep
‘kKin nait vot lopen
Om reden ‘khol te veul van die, poedie

W’rom zugs doe nait ?
Hou t den mit mie gait
As doe vots geleufs van wat ik zeg?

Weest nait dat ik ien de kniep zit?
‘kKin nait vot lopen
Om reden ‘khol te veul van die, poedie

Weest den nait dat ik ien de kniep zit?
‘kKin nait vot lopen
Om reden ‘khol te veul van die, poedie

Suspicious Minds
Francis Zambon / Mark James

We're caught in a trap
I can't walk out
Because I love you too much, baby

Why can't you see
What you're doing to me
When you don't believe a word I say?

We can't go on together
With suspicious minds (with suspicious minds)
And we can't build our dreams
On suspicious minds

So, if an old friend I know
Stops by to say hello
Would I still see suspicion in your eyes?

Here we go again
Asking where I've been
You can't see the tears are real, I'm crying
(Yes, I'm crying)

We can't go on together
With suspicious minds (suspicious minds)
And we can't build our dreams
On suspicious minds

Oh, let our love survive
I'll dry the tears from your eyes
Let's don't let a good thing die
When, honey, you know I have never lied to you, mm
(Yeah, yeah)

We're caught in a trap
I can't walk out
Because I love you too much, baby

Why can't you see
What you're doing to me
When you don't believe a word I say?

Don't you know I'm caught in a trap?
I can't walk out
Because I love you too much, baby

Well, don't you know I'm caught in a trap?
I can't walk out
Because I love you too much, baby

t Is vroug in de mörgen en nog oortjestoetend stil bie pad en weg. Aan strakblaauwe hemel het leegstoande zun muite om grondmist boven t korenveld vot te stroalen. In t stille dörp trapt n jong verpleegstertje zok noar heur nije waarkstee op t Hoogezaand. Oog veur de prachtege netuur om heur tou het zai nait. n Vat vol onzekerheden, innerliek bezeg mit wat heur over n zetje te wachten staait, komt zai op t leste stokje fietspad langs Kieldaip oog in oog te stoan mit n angsteg roupende Nijlgans. Zai schrikt en twievelt wat zai doun mout.
As de gans toch op heur òfkomt, stapt zai van fietse en blift aan vailege kaante van stoalen ros stoan. Ervoarens mit dizze vogel het zai nait. Van heur opa het zai wel begrepen, dast in t brödseizoen oppazen moust mit mouderklouken. Dij kinnen oardeg van zok òfbieten, mor as zai om zok toukikt, zai zugt naargens in daipswaal jonge gansjes. Ook as vogel vleugels braid wappern let en op t punt liekt aanval in te zetten, rakt zai nait in paniek. Nee, zai begunt zachies te proaten. Zoals t mit n mìns pratst, dij baange, drok of onrusteg is. Op slag let gans zien vleugels zakken en stekt n hail verhoal in heur aigen toal òf en lopt richten de weg.
‘Wat wolst mie nou vertellen,’ zegt onze verpleegster.
Zai volgt mit nijsgierege blik heur waggelgang en zugt den inains woar t haile incident om begonnen is. Aan kaante weg tegen stoepraand aan, zit n jong. Vervast heur jong. n Swaart-wit pluusterbeessie. In mekoar doken van angst. As jonge maid om zok toukikt, woar lutje bruiertjes en zuskes zok verstopt hebben, lopt zai aal proatend tegen mouder noar wegraand. Gript onder t lopen in buutse van schoet, pakt n poar plestieken handschounen en zegt geruststellend:
‘Zel k mien handschounen even aandoun en dien lutje jong over drumpel tillen?’
Zai gaait op boekebakke zitten, pakt hail vezichteg t bolletje op en zet t op t gras hìn. Z’het al snel deur watter loos is. t Jong hompelt, mor kin nog wel lopen en as mouder hom onder vleugels het, heurt onze verpleegster mouder roupen. Tougelieks vlaigen oet de raiten n stok of zeuven jongen op heur òf.
Gusteroavend tegen etenstied het verpleegster bie ons in keuken t haile dagverhoal verteld. Van begun tot t ìnde. t Verhoaltje over t gewonde Nijlgansje en heur konfrontoatsie mit n angstege mouder vertelt zai alsof t de gewoonste zoak van de wereld is.
’t Belangrijkste is, dat je de moeder eerst geruststelt.’
‘Mor hou dust dat den, joe proaten toch nait dezufde toal.’
t is nait de eerste keer, dat ik heur zokswat veurleg. Zai laagt den maisttied gehaimzinneg en trekt vervolgens mit scholders. Zai speldt zokzulf nait t predikoat op, dat zai n daaiernfluusteroar of zoals k wel ais lees, daaierntolk is. t Gaait bie heur bliekboar as vanzulf.
Ik bin stomverboasd en op zokse mementen aan n borrel tou. Zai het veur ons nog genog nijloatjes over òflopen dag. n Dag vol nijegheden en biezundere mìnsen.
Over n dwaarsbungel, dij nait oet bère wil en dij zai mit zaachte haand toch oet t komfortoabel nuske kregen het. Of menaaier, woarop zai lu, dij de weg n beetje kwiet binnen, toch weer op t goie spoor krigt.
’t Is net ofstoe hier al tieden waarkst,’ het òfdailensboazinne al vol verboazen meld.
Lu in t verzörgenshoes binnen vast blied mit heur.
Guster is ons klaaindochter dus veur zoveulste keer mit vlag en wimpel sloagd veur t exoamen toal. Toal is noamelk n universeel kommunikoatsiemiddel. Of je nou tegen n daaier in nood of n mìns in problemen proaten. Dat wat je verboal, mor zeker ook non-verboal oetstroalen, dat binnen de baauwstainen noar n pozitief rezeltoat.
En ik duurf stellen wel aan:
‘En dat gewoon deur joezulf te blieven.’

woardat st nou ook zitst
zo mitwaaist mit de wind
in m'n haarte bie mie bist
k bin en blief dien kind!

as k moal zo in de spaigel zo kiek
den zing k soam mit die n laid
want, as k goud kiek, den zai k die
k heb dien geen n en op die liek
krigst n kore vol mit gezondhaid
op voaderdag van mie!

Vandoag (14-6-2024) stoat op teletext t nijs dat Mark James verleden week oet tied komen is, old 83 joar.
Dizze Amerikoanse Songwriter het in 60 jaar tussen de 300 en 400 laidjes schreven.
Zo het hai under aander "Suspicious Minds" schreven veur Elvis Presley en ok "Always on my mind" (echt bekend worden deur Willie Nelson.

Nou had ik "Suspious Minds" veur begin volgende moand op t programma stoan om om te toalen, mor k zel hom wat noar voren hoalen. Meschain kom ik er volgende week oan tou.

"Allways on my mind" har ik al kloar liggen om volgende week in te leveren, maar dij heb ik dus nou ok even noar voren hoalt.

Dan komt t laid van dizze week du aingoal wat loater

Goud, Läid nr 29 oet de map "Leven en Laifde laangs Polderwegen".

Aaltied ien mien kop
Grunneger omtoalen: Johan W. Koning

Meschain hil’k nait van die
Krekt zo dikmoals as ik kend haar
Meschain was’k nait goud veur die
Nait as goud as ik kend haar
As ik die voulen lait, oh, twijde haands (dees doe, dees doe)
Laif, t spiet mie, ik was blind

Doe was aaltied ien mien kop
Doe was aaltied ien mien kop

Meschain was’k niet bie die
Aal dij ijnboar, ijnboar(e) tieden
En ik denk ik heb die nooit zeg
‘kBin zo blied das’t van mie bis
Lutje dingen haar ik zeggen mouten en doun
Ik nam aaingoal nooit de tijd.

Doch was doe aaltied ien mien kop.
Doe was aaltied ien mien kop.

Zeg mie,
Zeg mie dat dien laifde niet storven is
En geef mie,
Geef mie nog n kaans om die tevree te holden
Ik zal die tevree holden

Lutje dingen haar ik zeggen mouten en doun
Ik nam aaingoal nooit de tied
Doe was aaltied ien mien kop (Doe was aaltied ien mien kop)
Doe was aaltied ien mien kop
Doe was aaltied ien mien kop (Doe was aaltied ien mien kop)
Doe was aaltied ien mien kop

Tekst tussen de Hoakjes (is veur achtergrondzangers)

Always on my mind (Willy Nelson / Elvis Presley)
Songwriters: Waylon Carson / Johnny Christoffer / Mark James

Maybe I didn't love you
Quite as often as I could have
Maybe I didn't treat you
Quite as good as I should have
If I made you feel, oh, second best (you did, you did)
Girl, I'm sorry I was blind

You were always on my mind
You were always on my mind

Maybe I didn't hold you
All those lonely, lonely times
And I guess I never told you
I'm so happy that you're mine
Little things I should have said and done
I just never took the time

When you were always on my mind
You were always on my mind

Tell me
Tell me that your sweet love hasn't died
And give me
Give me one more chance to keep you satisfied
I'll keep you satisfied

Little things I should have said and done
I just never took the time
But you were always on my mind (you were always on my mind)
You were always on my mind
You were always on my mind (you were always on my mind)
You were always on my mind

k Mag groag fietsen, niks miz met, mor tegenswoordeg ist wel oetkiekn bloazn.
Kiek, vrouger was men tevreden met gewone fietse met terugtraprem, gain versnellen of handremmen. Op zo’n fietse wer de wereld oetreden. Wie gingen op zo’n fietse noar Delfziel, Leek, Roden of Assen.

En wel wait nait dat der fietse anschaft wer op de grui, net as kleren en jazzen. Op fietse haar je op de trappers blokken zitten om mor bie de trappers te komen. Gruide je, gingen de blokken der of. Man dan vuilde je, je volwassen, nait woar.

Agenten of schoulmeesters haarn bliekboar as eersten een fietse met handremmen van stangen dai op de baanden twai blokkies anknepen as je de handvoatn ankneep.
Mor ja de veroetgang stoat niet stil. t Was al hail wat dat je een fietse haarn met drai versnellen, man och man dat ging goud, loater kwamen der met 7 versnellen.
Mog van mien breur keer op zien naie fietse met drai versnellen proberen, ik wol dat nait, mor hoi dramde deur ik moz hom proberen, was nog gain honderd meter vot of ‘t zat aal in de toeze.

Woor ik waarkte haarn wie een dainstfietse, gewoon zwaarde fiets met terugtraprem en gain versneln, wel zwaarde fietstazzen.

Der kwamen mandjes veurop, rekkers achterop, van een ‘n braid zoadel wer ‘t een smaal zoadel, de veuroetgang was en is nait bie te bainen.
En wait je, ’t ioch vrumd, woorom vuilde het altied net of de huurfietsen op Schiermonnikoog veul lekkerder reden as thoes? Bennen die beter? Of om dat je gain hoast haarn?

Nou wast allaang zo dat wielrenners altied zo gloepens haard reden, en al hail ver veur die tied béln om der langs te wiln goan. Net of haile weg veur hun is. Je wait voak nait wor mot ik hen.
En dan opains verschient der een fietse dai heul haard ken. Een fiets met trapondersteuning, zo as dat ze zeggen. Wie zeggen mainstal elektrische fietse.
Is dat nou een oetkomst of juust nait, ik bedail de elektrische fietse.
Vast en zeker is’t en oetkomst veur dai nait meer de kracht hebben om end te fietsen. Een fietse met trapondersteunen, mooi man.
De mainsten zegn: E-bikes, spreken wie oet as I-baiks. Das toch gain Nederlands man. ’t Bennen elektrisse fietsen, of wel in werkeliekhaid fietsen met trapondersteuning.

Der bennen gebruukers bie dai vuiln zug op zo’n fietse bliekboar heer en meester op de weg en gedroagn zug ook zo. Snittern je altied ja veurbie, mor dan, zunder achterom te kieken as ze aine passeern goan ze geliek noar rechts, en ik mot dan ofremmen aans zit’n wie op elkoar.
Ofstand inschatten in blieknoar nait meer neudeg.

Mor dat ken aander zoas ik ook nait meer. Want as je wied vot fietser an zain komen ken je nait meer inschatten hou haard dat ze riedn of nait. Dan loat je ze mor oet goud fatsoun ook nog mor weer veurgoan.
Trapondersteuning is goud mor fietsers dai der gebruuk van moaken motn wel de verkeersregels eerst es goud deurnemen.

Elektriese fietsers bennen over het aalgemain nonchalant.

En Sund de opkomst van elektrise fietse ben der veul meer ongelukken met fietsers.

Een collegoa van mie op de fiets wer passeert dai fietser gat te snel noar rechts roakt collegoa dai komt te vaaln, veroorzoaker was al honden meter vot. Zai noar ’t zaikhoes brocht, gebroken scholder.

Goa ik gusteroavond endje lopen, wor ik op de stoupe biekans anreden deur jongge doame op elektrische fietse, ze komt met bloudgang an en ken nait meer op tied stoppen. Ik heb stap terug motten doun anders haar ze mie anreden. “Sorry” zegt ze.
En ried as gek gewoon deur. Ik roup nog je mag hier ains nait rieden. Mor ze was aal lang weg. Hoast, hoast en nog es hoast. As ik aandere kant op keken haar, haar ik der onder zeten. Wat docht je van ain dai blind is, of slecht ter bain.

Mor ’t ken aans. Wie moakn met haile group old collegoas joarlieks grode fietstocht, veul hebben elektrische fietse, wie nait, mor ze holn rekening met elkoar, passen zug an bij onze snelhaid.

Mor wait je wat ook aarg is. Moekes dai met fietse met bakkie der veuran, met elektrische trapondersteuning je veurbie joekeln, as dai vlot motn remmen wil dat nait want dan vluign kiender der oet. En komn ze nooit op schoule.
De griezel gat mie over de grauwe as ik zulk’n as met bakkie zai rieden.

E.bike is ‘t zelfde as n elektrische fietse. Mag nait haarder rieden as 25 km per uur, mor goan soms opgevoerd of nait wel 45 km per uur.
Fatbikes zoas een crossboss mag nait haarder as 25 km. Per uur, goan ze haarder gelden zulfde regels as bij Pedelec. En motn helm droagn.
Pedelec, mag nait haarder as 45 km per uur, mor ken soms wel 65 km per uur. Mor hier mot je een brommer riebewies veur hebn, verplicht helm droagn.mag nait op ’t fietspad.

Soms is ‘t ook wel kurig.
Kom ik van rechts an, komt der van links man op fietse dai zo haard ried dat moi gaoin veurang ken geven om dat e zo haard rit, nog mooier is dan dat hai rechtsof haar motten goan, mor door ree te haard veur, nou mor ofremmen, keren en nou toch mor linksof.

Of met dai helms op.
Is dai helm nou veur je aigen vailighaid of veur aander.
Helm geft shien vailighaid. Geevm de gebruukers een idee dat ze nog veul haarder kennen fietsen. En sommigen holn nou heulemoal gain reken meer met aander fietsers.

Helm op, t’liekt meer op ’n helm oet de roemtevoart, sommege helms mor dan in vörm van pedde.
Der bennen helms lieken op gewoon petje met kleppe.
Helm spierwit mor in ’t model van Duutse legerhelm oet 1943.
Lest stapt ain van de fietse of en ik docht wat het dai nou op de kop, ’t liekt meer op zon ding dai ze ook op hebben in de films van Star trek.

Ik denk dat de handel de bovmtoon voerde, as der mor verkocht word, der haarn eerst regels opsteld motten worren. Desnoods eerst riebewies motten holn net as de brommer gebruukers.

Tegenswoordertied rit hoast elk en ain op elektrisse fietse, as je bie ’n schoule kiekt stat het der vol met. Ken mie veursteln as veul kilometers noar schoul of mot legn, mos is nou echt neudeg?

Stoa je aargns, man sprekt mie an: Heb joe gain elektrische fietse? Ik antwoorde: “Nee, wil ik ook nait ik ken nog zelf trappen en wie motten joa toch bewegen hebben en mot je wel beetje meer kraacht zetten.”

Loat mie mor op gewone fietse riedn, goud veur liggoamsbeweging en ken ik alles overzain.

Veul fietsplezair.

t Is woensdag!
vul n moal in dizze dag
zo ondanks t rötweer
mit ongekende ding n
wat veur n keer ook mag
goa d'r ains veur en lach
en dou t veur dizze keer
n gat in de lucht spring n
t is woensdag!

Dat was ik noa t leesn van Jan Boer zien verhoaltje over n Barmhartige Muntendammer!

k Heb t aait al zegt: Mien mooiste ploatse woaras ik zoaken doan heb is Muntendam.

Noeit zeiken over de pries van n advertensie, noeit hoatdroagend en aait hail sosioal.

Wel zeggen woar t op stait, as heur wat nait aanston, dat wel! En recht veur de roap!

Duudelk en kloar . En noeit ain woord der weer an besteden, as je t begrepen haarn.

Pracht luu. In mien verhoaltje ,Bie Manske heur je nog ais wat' kreeg ik n verhoal te heurn, dei

mie nog aait bezeg holt. Egyptische Zigeuners strieken deel in Heilegerlee..

Dou ik t moandag op Dideldom las, docht ik vot ,Dat is n Muntendammer!' ken nait aans.

Dei domie en ,broeder' zell n wel Veendammers west hebben?

En baide zwoar geleuveg? Vot doadelk van oordail, dat de man in kwestie wel n zundoar weesn zol en… nait aal zundoagen noar d kerke ging!

Van dat soort luu wor ik slim rebelsk! En omdak mit zoksen voaker in de clinch lig, heb k der veul muite mit!

Tuurlek zitten doar ook wel haile goi n tussen en dei luu meugen bie mie ait n bakje leut hoalen…

Nou hoop ik nait, dat je mie zain as n ongeleuvege Thomas, want dat is nait zo!

Ik leuf ook echt wel, al is t op n aander menaar… IK LEUF IN MUNTENDAMMERS!

En as dat zigeuners benn n is t mie ook goud!

Hou n vergeten kedo toch nog oetpakt wordt, lezen ie in: Unzipped
‘Gooi alles mor in deus.’
Veul post kriegen wie nait meer, mor wat der nog wel in braivenbuzze terechte komt, verdwient noa n körte inspectie , zeg mor t openscheuren van kevort, in middelste loa van t antieke kastje. In mien administroatsiebakke.
‘Mienent?’
Joa, k voul mie n beetje de postbeheerder. Gooist alles op ain bulte, den waist woar t ligt en nog belangrieker, rakst ook niks kwiet. Zo kin t dat n blaauwe envelop, t poars van daarmonderzuik en n swaart omraand, wit kevort en n verdwoalde, dus overbodege rekloamefolder t triplexen Ikea-bakje sieren. Regelmoateg goa k der vingervlug mit n snelle blik deurhìn. t Maiste, zo nait alles bliekt voak kritiek van tied nait deurstoan te hebben en kin noa n moand of twije gewoon in pepiercontainer flikkerd worden. Ondanks dij waitenschop blift t credo: alles bewoaren.
Oflopen weke haar k even tied om post te sorteren, dou’k op bodem van t bakje n smetteloos wit A5-envelopje vond. Bie t aanpakken voulde ik al natteghaid, t was noamelk gain leeg kevort.
t ‘Voor opa’ en t floitspeulend plakengeltje op adreskaant veurspèlden nait veul gouds en mit trillende vingers heb k onbeplakt envelopke oetpakt.
‘Unzipped,’ las k en laange rode tonge van òfkeuren sprak dudelke toal:
‘Opa, doe bist vergeten ons kedootje oet te pakken.’
‘Wat hest wel, jong,’ heurde ik n schrokken vraauw vlakbie zeggen, ‘wat hest inains ja n rode kleur.’
En noa n körte pauze:
‘Bist zaik?’
Wel n beetje, mos k tougeven, n beetje zaik van ellìnde. Wat ik in mien bewoarzucht zo goud opbörgen haar, was in vergeethoukje beland. Stom netuurlek, t zo goud bedoulde kedo mit entreekoarten veur twij personen veur ‘Rolling Stones’ expositie in Grunneger Museum was k radikoal vergeten.
‘En nou is t vot en te loat,’ mos ik konkludaaiern.
Mentoale schoa, dij k aandern aandoan heb, deur gain weerde te hechten aan heur goudbedould kedo, kin k allendeg mor op miezulf verhoalen. Dat huift gainaine mie te vertellen.
‘Tell me.’
Ook as k nait in hitliesten pluzen zol, haar k waiten dat dit ain van Rolling Stones heur eerste nummers was. Olde herinnerns speulen hierbie n grote rol. Op onze eerste bandrecorder, n Grundig, speulden, opnomen van Arbeidsvitaminen Rolling Stones dit nummer en vlak doarnoa kwamen de Beatles mit ‘Can’t buy me love’. Dat zulvens volgorde mie biebleven is, blift n roadsel.
Ik was - cliché - overtuugd Beatlesfan en ook noa ‘Satisfaction’ haar k nog best muite noar Stoneskaante tou te rollen. Ook al is dat aiglieks aaltied zo bleven, mout ik veur ain nummer n oetzundern moaken:
‘Street fighting man.’
Nummer het noamelk n geweldege intro. In n speulse buie heb k begunsolo op mien tape-deck wel ais tien moal achtermekoar aan zet. Prachteg veurspel.
‘Astoe der wat beter om docht haarst, wat haarst n mooi verhoal over dij tentoonstellen schrieven kind,’ het mien laive vraauw der n dag of wat leden nog ais fientjes inwreven. Tou mor weer.
‘Museum van Rolling Stones zit as in stain haauwen in mien kop, mien wicht,’ heb k mie nog perbaaierd te verdedegen en dou’k t zee, docht ik:
’t Is ook nog woar.’
Om n veurbeeld te nuimen. n Zetje leden mozzen wie lutje Bram van t pretpaark bie Drouwenerzaand ophoalen. Tiedens t wachten op lutje jong bin k even op raand van daipe koele goan zitten. Zunder dat ik doar aarg in haar, gingen mien gedachten terogge noar de tied, dou t pretpaark nog gewoon n speultoene was. Vanòf camping Alinghoek ging k regelmoateg noar ‘Buntjer’. t Was ja vlakbie. Petat kochdest bie t old vraauwchie. Annie? Heur noam is mie ontschoten. As k wat buutskecìnten haar, ging k noar speulhal om te flippern en soms gooidest n muntstuk in juke-box.
Klaboem.
Doar haar k hom te pakken. Zeggen lu nait aaltied, dat meziek olde herinnerns terogge hoalen kin.
De juke-box bie Buntjer en ik mout hier tougeven dat inlaaiden over olde rockers nait hailemoal woarhaidsgetraauw is.
Houzo, heur k joe denken. Boeten ‘Sloop John B’ komt t olde Stonesnummer ‘Have you seen your mother, baby…’ as vanzulf vanoet dij olde schievenwizzeloar bovendrieven.
Mor t steurt, dat ik t kedo nait ‘unzipped’heb.

Derk en Annie wazzen al n joar of wat traauwd. Hail gewoon.

En der was nooit gain biezunders mit heur baaident, nooit gain roezie of zokswat.

Mor t nijchie was der veur Annie al wel n beetje òf. Och, Derk was n hail goie jong noatuurlek, mor ais n moal even uut de kedde wezen, nee, dat was e nou net nooit.

En ais n moal dudelk maarken loaten dat e stoapelgek mit heur was, och gunst, houveul joar zol dat al wel leden wezen.

Nee, den was t aans bie heur buren, bie Meindert en Koba.

Zai kwamen geregeld bie mekoar op verziede om te koarten, mainsttied zoaterdagsoavends. En wat kon dij Meindert den aaltied gezelleg wezen!

Aaltied haar e wel gekhaid mit Koba en mit Annie. En n gezellege proater dat t was! Hail wat aans as heur Derk, dij mos je glad mit n knieptange de woorden uut d’haals trekken.

t Was n beste jong vanzulf, mor as je wat biezunders beleven wollen, nee, den mos je nait bie Derk wezen. Derk was aaltied aan t waark. As e n moal n snipperdag haar, den mos der vervast weer t ain of aander in huus vertimmerd worden.

En soavends aaltied mor aan t knutern, nooit ais gezelleg mit zien baaident bie nander zitten.

Nee, den deden Meindert en Koba t hail aans, dij wazzen voak genog mit mekoar aan t juchtern, dat kon Annie deur de mure hìn wel heuren.

En n bloumpie mit noar huus nemen? Meindert dee t wel drij moal in de week. Zowat was nog nooit bie Derk opkomen. Nait dat hom t begrootte van t geld, nee zo was t nou ook weer nait, noatuurlek nait.

Mor Derk docht wizze dat as Annie n bloumpie hebben wol, dat zai dij zulf den wel kopen zol.

Van aal dat soort fiebeldekwinten haar Derk gain benul. Nee, den Meindert!

En stoadegaan kwam t ter van, dat Annie Meindert boven in de kop zitten haar.

As Meindert ais n beetje mit heur flikflooide, of bie t koarten heur haandje even langer vasthuil as normoal of zien knije n zetje tegen heur knije aandrokte, den wos Annie zok glad gain road mit heur gevuilens.

Zai mos der mit aine over proaten! Mor mit wel? t Was ook ja net of Koba der niks van in de goaten haar. En Derk ook nait. Vanzulf nait.

Derk was ja zo degelk. Dat zowat best on, dat zol nooit bie hom opkomen.

“k Mout t toch mor aan Koba vertellen”, docht Annie, “hou beroerd t ook is, zai mout toch waiten wat ik veur heur man vuil.

Doar het zai recht op.

Op n nommerdag stapte Annie bie Koba d’koamer in. t Mos nou mor gebeuren, aal hou zai der ook tegen op zag. Mor Koba was hail aans as aans.

Zai zat mit n troanderg gezichte noar boeten te kieken en streek zok aal ogenblikken mit n buusdouk over d’ogen.

Nou en den snokte zai zachies. “Wat is der wel mit die, Koba?” vruig Annie.

“Och, niks,” zee Koba, dij t lang gain woord hebben wol dat zai doar in heur allaineghaid te grienen zat. Annie ston in twijstried. Kon zai nou wel over Meindert proaten goan, nou Koba zo uut stuur was? Mor ja, t zol der toch nait veul aans van worden.

“k Wol ais mit die over Meindert proaten,” zee Annie.

Koba keek heur verschrikt aan. “Hest doe t ook al in de goaten dat t nait goud meer tussen ons baaiden is? O, mien wicht, ast ais wost hou hai wel is! Aaltied holdt hai t mit aander vraauwlu. Hai het d’aine nog nait had of der is al weer n aander. Van dije op n nije, van dizze op n vrizze, zo gaait t bie hom. En ik bin tot aan nou tou zo gek west om hom mor wat deur de vingers te zain. En den mag e mie ieder bod n bos bloumen mit nemen om t weer goud te moaken, assmis drijmoal in de weke, mor ainmoal holdt t op. Ik kin mie toch nait aalwegdeur bedraigen loaten. k Bin der zat van, goud zat ook. Wat magst bliede wezen, mien wicht, dastoe zo’n laive, bedoarde man hest as Derk. Wat zol k ter wat veur over hebben as mien man zo was as dien Derk.”

Annie was der stil van.

Mien laive tied, was dij Meindert zo aine?

Nou zai der goud over noadocht, warempel, t kon aalmoal nog wel zo wezen ook!

Wat haar zai zok doar den op verkeken!

Dou Derk soavends van t waark in huus kwam vloog Annie hom om d’haals en doetjede hom dat t n oard haar. Derk, verboasd, vruig van: “Wat zel wie nou beleven?”

“k Wol die even zain loaten dat k nog aaltied zo wies mit die bin as wat,” zee Annie. Derk gnivvelde n beetje. “Da’s nait zo stoer hur”, zee e, “da’s gain kunst, want n betere kerel as ik bin is der nait” en hai luip deur noar d’schure, woar e wat aan timmern was.

En veur t eerst in heur traauwen kon Annie doar vree mit hebben.

“Och,” docht zai, “d’aine hìnne is n laiverd in soep, mor toai in t koken en bie n aander is t net aansom! Loat ik mien handen mor stief dichtkniepen dat ik zo’n goie jong as Derk heb. t Volmoakte vindt ja gain mìns in dizze wereld, der blift aaltied wel wat te wìnsen over. En men mout gain pankouk bedaarven om t aai!”

Op n oavend loat, nog nait zo laank leden, luip ter n jongkerel over t Egyptenìnde richten Muntendam. Hai was gezelleg uut west, in n disko-bar, woar e zok oareg vernuverd haar.

Zo monter en vlôgge as wat stapte hai der over. Nog even goud de sokken der inzetten, den was hai zó in huus.

Mor dou, hailndaal onverwachts, kwam der mit duvelsgeweld n auto aanstoeven.

Remmen gierden. Der sprongen drij kerels uut dij hom bie de kladden grepen en bölkten: “Dien geld, en rad ook!”

De jongkerel was zo verbalderd dat, hai kon zok nait verweren.

De kerels reten aan zien goud en grepen hom in de buutsen.

t Leken wel n stel wilden. Mor dou zai zien poddefulie pakken wollen, dou verzedde de jongkerel zok. En dat haar hai beter nait doun kind, want o, wat sluigen zai der op.

Zai trapten hom woar z’hom trappen konden, t was aal bloud.

Haalf-benulloos sakte hai inmekoar.

Hai heurde nog dat d’auto volstoof, veurdat hai hailemoal boeten westen ruik.

En doar lag e, aan de kaande van de weg.

Hou laank of hai doar wel legen haar wos e loater zulf nait meer dou hai weer biekwam.

Alles dee hom zeer en zien haile gezichte zat onder t bloud.

Hai perbaaierde om in de bainen te komen, mor dat kreeg hai lang nait veurmekoar.

“Help mie!” ruip e, “help mie!” Mor zien stemgeluud was zo zacht, dat gain mìns heurde hom.

In t langen leste kwam der toch aine aanlopen, op t tegelpad aan d’aander zied van de weg.

Dat was n doomnee.

“Help mie!” ruip de jongkerel weer.

De doomnee heurde wel aine roupen en hai zag ook wel dat doar n manspersoon op de grond lag. Och, dat zol wel weer n versloafde aan drugs wezen of aine dij te veul draank op haar.

Doar kon hai zok mor beter boeten holden.

En boetendat, preekte hai nait zundag op zundag dat men zok wied vot van de zunde holden mos? Nou, hier zag je den hou t ging as men zok doar niks van aantrok.

Gain wonder dat de wereld haard achteruut ging. Der zat ook ja mor meer n haandjevol volk in kerke, sundags.

„Help mie!” ruip de jongkerel.

Mor de doomnee luip deur.

n Zetje loater kwam der weer aine langs. Dat was n opbaauwwaarker, dij hailemoal in t hoar zat: n dikke snorre, n swoare board.

Ook hai heurde de jongkerel wel roupen. Mor hai zat vol van zien aigen zörgen. Der wuir tegenswoordeg zoveul bezunegd op sosioal terraain, dat hai was der lang nait rusteg op dat e zien waark nog wel holden zol.

“Nou kinje zain hou of t dommeet goan zel,” docht e, “ale hulpverlainers t bos in en wat gebeurt ter den? Den krigt zo’n versloafde aan verdovende middels gain hulp meer. Zo’n rötboudel zol t worden. Nou, hai kon t ook nait helpen.”

En vergramd en vergreld op de moatschappij bozzelde hai wieder.

“Help mie!” ruip de jongkerel.

Dou kwam der n sigeunder langs. Dij scharrelde overdag wat bie de weg, -hier en doar wat handeln en pangeln-, mor as t ter op aankwam zette hai nait veul uut t stro.

Mor doar haar hai gain kui of mui van. n Tuutjefloiter, joa, dat vonden de mìnsen hom. Vrumd volk wazzen dij sigeunders en as t mor even kon wollen de lu dat slag volk t laifst nait bie zok in de buurt wonen hebben.

“Help mie!” ruip de jongkerel weer.

De sigeunder der op òf. Hai zag vot wel hou beroerd de jong der aan tou was.

In draf runde de sigeunder noar zien huus tou en even loater was e der weer mit n grode auto. Want dat mo-je ze noageven, dikke auto’s hebben ze voak wel. Verzichteg torde hai de jongkerel der in en lee hom op d’achterbaanke hìn.

En dou is e vot deurreden noar t zaikenhuus in Winschoot tou.

En loater wol hai der gain sìnt veur hebben.

As ie dit verhoal uut hebben, den begriep ik best dat ie wat begunnen tegen te sputtern. En hier en doar zel ie wel n beetje geliek hebben.

Mor ik zol zeggen: sputter nait te veul, want in de Biebel staait persies net zo’n verhoal: over de barmhartege Sameritoan. De Jeuden haren de Sameritoanen ook niks in de reken en doarom wazzen zai goud vaals om dat verhoal.

Leest t mor ais noa. Of zeg ie: “Hol op man, zit toch nait aan n dood peerd te trekken?”

De vraauwenverainen bie ons op t dörp zol weer n dag uut, net as ieder joar.

Noar daaierntoene tou dit moal, in Emmen.

Mor t mog nait te duur worden. Annie Pathuus, de veurzitster, mos mor ais even vroagen wat of t kosten ging: nait allain de koartjes, mor ook d’autobus en den noatied noatuurlek nog even t woaraarns mit mekoar zitten en zok t ain en aander bestellen. Mor dat vol heur smereg òf, tjonge, wat was dat n dure boudel.

As zai t goud uutrekend haar, den zol t zowat op n fiefteg gulden de man komen. En dat was toch oareg veul, benoam in dizze zunege tied.

Joa, t zol veur de mainste vraauwlu wel net even te gek worden.

En doarom wol Annie, dij schooljuffraauw was, t bestuur mor veurstellen om t ditmoal over te geven: dit joar den mor gain raaize, t was wel sneu, mor t was nait aans.

Mor toch is de vraauwenverainen bie ons op t dörp dat joar n dag uut west.

En t het heur hoast niks kost! Hou dat zo veur mekoar komen is?

Dat hebben de jongkerels van t dörp ommans had en … eerlek is eerlek: t mainst Paiter Prugel.

In t café van Mans Fekken ging t ter dij oavend oareg om weg: t jongvolk was glad uut de kedde zunder dat ter aignlieks n reden veur was.

Dat gaait ja wel voaker zo in t leven: inains is t zomor slim gezelleg.

De jongens wuiren aal driester en huier tot ter aine tegen Paiter Prugel ruip: “Astoe dien board òfscheerst Paiter, den krigst doe n tientje van mie!”

”Van mie ook”, ruip n aander en weer n aander net zo.

En veurdat Paiter Prugel t zulf goud begreep was zien board meer as twijhonderd gulden weerd. “Meer as twijhonderd gulden!”

Nou was Paiter zo wies as wat mit zien board, dij hai ook wel zain loaten dus.

t Was n mooie, volle board: “n board as n Zwitser,” zee t volk aaltied.

Nee, dij wol Paiter der nait aan woagen, veur gain gold. Mor inains, as n weerlochtslag, schoot hom wat in t zin. Haar hai guster nait heurd dat Annie Pathuus t bestuur van de vraauwenverainen veurstellen wol om van t joar mor nait aan de raaize te goan, omdat ter gain geld genog was?

Wacht ais even, dat zol ja n mooie gelegenhaid wezen om bie Annie aan huus te komen. Paiter loerde al n zetje op heur, mor hai zag zok gain kans om n beetje op te valen of om onder vaar ogen mit heur aan de proat te komen …

Wel wait …

“As ie mie aalmoal vieftien gulden baiden, den scheer ik mien board ter òf en den geef ik t geld aan de vraauwenverainen, veur de raaize noar daaierntoene tou”, zee e.

“Goud”, ruip t jongvolk, “mor den zelst ook mit de vraauwlu mitgoan, dij dag. As vraauw verkled.”

“Dat wait k nait hur”, schrok Paiter Prugel, mor t slöt van de reken was dat hai aanderdoagsoavends noar Annie tou ging, om de boudel te beproaten. Mor of Annie der wel oren noar haar? n Week of wat loater, t was nog s mörgns vroug, was der hail wat volk op n bainen, dou der n autobus veur t café van Mans Fekken te brommen ston.

Ale jongelu van t dörp wazzen der, laggereg, vol maal vreten.

De vraauwlu kwamen der aine veur aine aanzetten. En op t lest ook Annie Pathuus en dij haar n vraauwspersoon bie zok, dij d’aander vraauwlu nait konden. “Dit is Petra”, zee Annie, “Petra is vandoage ons gast, dij gaait mit ons mit noar daaierntoene tou. ”

“Joehoe, Petra,” ruipen de jonges en floten deur de vingers hìn: “Joehoe, Petra, lag ais even tegen ons!” Petra, op hoge naaldhakken, mit lipstick en ogenblaauwsel, n jenteg houdje op, wuifde hail gemainzoam en vrundelk noar de jonges en draaide heur weelderg gatje hinneweer veurdat zai de bus instapte. Gelokkeg verruiden de jonges nait wel zai was en de vraauwlu begrepen der niks van. Zo mor inains n wildvrumde vraauw bie heur verainen?

En aal dij jonges dij tegen heur ruipen en deur de vingers tegen heur aan t floiten wazzen? Nou ja, Annie Pathuus zol t wel waiten.

De dag verluip net zo gezelleg as wat.

Annie en Petra wazzen nait bie mekoar vot te haauwgen. Pas tegen d’oavend, dou zai mit mekoar lekker te smikseln zaten in t Hemelriek bie Gasselterveld, dou pas vertelde Annie hou t aalmoal in mekoar zat. En dou wuir Petra weer Paiter Prugel!

De vraauwlu wazzen aalmoal slap van t laggen. Zowat was der ja nog nooit vertoond! Mor Paiter en Annie haren mekoar goud kinnen leerd, dij doagen, hail goud zulfs.

En dit verhoal schoot mie weer in t zin dou ik vanmörgen t geboortekoartje kreeg van Paiter en Annie’s eerste kind. k Mos der glad nog weer even in mie zulf om laggen. En ik dink dat ons haile dörp t net zo vergoan is, vanmörgen.

Ol Menno de Boer zat mor wat triesterg veur zok uut te kieken.

t Wuir nou toch oareg minder mit hom, joa, as ter goud op aankwam kon e zok aiglieks nait meer allain redden.

Vievenzeuventeg was e verleden weke worden, nog nait staf-old netuurlek, mor wat uut t stro zetten, nee, dat was der nait meer bie.

Hai was allaank bliede dat e smörns zien goud nog aan kreeg; d’aine aarm was de leste tied wat lammeg worden en t linker bain haar e ook zowat gain macht meer in. De buren keken wel n beetje op hom tou, dat hai zien gerak nog kreeg en dat ter wat eterij in huus kwam. Waarm eten moaken, nee, dat haar hai al in gain tiedstieden meer doan.

As buurvraauw hom nait aal ogenblikken in n steertpannechie n beetje brocht, den kreeg e nait wat.

“t Wordt tied dat ie in n bejoardenhuus komen,” haar zai al n moal of wat zegd.

Mor dat wol Menno nait. Nooit!

Hai wol in zien aigen huus dood goan. En dat zetje, dat hai nog te goude haar, zol t wel goan zo as t goan mos. Hai haar hier zien haile leven woond en hier wol e blieven ook!

Mien haile leven, docht Menno, wat heb ik ter aiglieks van trechte brocht?

Dat haar e de leste tied voaker, dat hai aan vrouger dinken mos, aan zien kindertied.

Den zag e zien voader weer op t laand knooien en zien moeke mit de swienepot aan de loop, in t stookhok.

Assmis was t aalmoal zo dudelk dat hai t branden van t eerdappelloof, bie haarfstdag op t laand, roeken kon.

En loater, dou hai zulf n huusholden had haar, dou was t aalmoal ook lang nait vanzulf komen.

Wat haren zai der stoer zeten, hai wos t nog goud.

Dag en nacht wazzen z’aan t waark west, in dij datteger joaren.

Mor instee dat zai wat veuruut kraben konden, was t aal mor minder goan.

Der mos glad geld bie.

Menno, mit zien branderge netuur, haar t nait verkroppen kind.

En veurdat hai t zulf in de goaten haar, was e al aan de draank west.

En doar komt roezie en sloagerij van. t Duurde mor even of Oaltje, zien vraauw, was mit Derkie, t lutje wichtje, votlopen. “Zo laank astoe nait van de draank òfblifst, zo laank zugst ons hier nait weer!”

Menno haar de draank vot stoan loaten, mor hai haar zo’n stieve kop, dat, hai wol heur der nait weer in hebben. In t begun haar Oaltje hom nog wel n moal of wat n braif schreven en Derkie ook, n kinderbraifie.

Mor Menno haar t gat tegen duzzelboom aangooid: niks wol e meer mit heur te moaken hebben, hai zol zokzulf wel redden.

En de braiven haar e net zo weerom stuurd, zunder ze te lezen.

In loater jaren haar hai ook nooit meer wat van heur heurd.

“k Wait nait ains of ze nog wel leven,” mommelde Menno in zokzulf.

Hai zuchtte swoar.

“k Haar t aalmoal hail aans doun mouten, mor ja, achternoa koakeln d’hounder.”

Afijn, zo laank zol t ja wel nait meer duren. Wat mennegsten was t vandoage?

Zestien feberwoarie, As-Woensdag, ston op kelender.

Och joa, dat was ook zo, vrouger. Den wazzen z’al op tied in Roomse kerke en den kregen z’aalmoal n kruuske van aaske op t veurheufd, aaske dij haaileg was.

“Uut stof bin ie nomen en tot stof zel ie weerom goan,” wuir der den zegd.

Zo ston t ter schreven. En zo was t ja ook, n mins was ja n vergankelk wezen.

En doar mog men wel ais wat voaker bie stilstoan.

Men was der nog mor zuneg, op dizze wereld, of men mos al weer vot, veurdat men der op verdocht was.

Hai haar der loater nait veul meer aan doan, zachies aan was t aal minder worden.

En nou, vlak veurdat zien ìndje der heer was, nou kwam t aalmoal nog weer n moal noar boven.

“Wat heb ik ter aiglieks van trechte brocht, van mien leven,” mommelde Menno in zokzulf.

Hai gaf zulf t antwoord. “Nait veul deegs!”

Buurvraauw stak nog even t kop om d’houke van deure.

“Hou is t, De Boer?” vruig ze.

“t Gaait wel zo’n beetje,” zee Menno.

“Ie mouten der nait van schrikken, De Boer, hur,” zee buurvraauw, “mor der staait n jonk wicht bie joe op stoebe. En dij maint dat zai joen klaaindochter is.

Z’haar wat in de papieren van heur moeke snuusterd en doar wat braiven van joe in vonden. t Wicht zegt dat t braiven van joe wazzen, braiven van heur moeke en heur grootmoe.”

t Haart ston Menno zowat stil.

Zowat zol toch nait meugelk wezen?

“Loat t wicht ter mor even in komen,” zee e.

“Hou hait zai?”

“Alie,” zee buurvraauw. “Alie, noar mien Oaltje,” zee Menno.

Der is dij oavend hail wat proat in t huus van Menno de Boer.

Hail wat proat, hail wat schraifd en hail wat swegen.

Oaltje was al meer as twinteg joar dood en Derkie n joar of drij.

“Wat het heur scheeld?” wol Menno nog waiten.

“Opoe is in heur sloap sturven, k heb heur ains nait goud kind, mor moeke het mie veul over heur verteld.”

“En dien moeke?” vruig Menno.

t Wicht kreeg troanen in d’ogen. “Moe het n hail laank zaikbèrre had,” zee ze, “zai het joaren in n verpleeghuus legen.”

t Wuir Menno te veul, t gemoud luip hom vol.

“As k dat mor waiten haar,” snokte hai, “as k dat mor waiten haar!

En dat aalmoal deur mien toesterge netuur.”

Alie keek hom aan, deur heur troanen hìn.

“Opa,” zee ze, “Opa …”

En meer woorden wos zai nait, wazzen der ook nait!

De staaile, stieve Menno de Boer mos eerst n haalfverlamde ol stumper worden, veur e zeggen kon: “Oaltje mien wicht, vergeef mie t.”

En dou was t net of der in de kroezen en in de vollen van zien veurheufd n kruuske te zain was, net as vrouger op As-Woensdag; n kruuske woar nait allain vergankelkhaid in te lezen was, mor ook genoade, slim veul genoade …

En zo was t goud.

as k kiek zo in dien oog n
wait k, wat wil st zegg n
en bliedde dat st d'r bist
joat n binn n vervloog n
huifst mie niks oetlegg n
want ook ik heb die mist!

“Hurre kerel man, wat bin ik toch lam in de bainen.

k Bin ducht mie nog nooit zo mui west as vandoage!

Heb ie doar nait wat veur, in joen aptaik?”

Jan Schrik, Klaain-Jampie, keek mie aan, vol vertraauw en verwachten.

t Was n vrijgezelle jong van zo’n fatteg joar, dij al n joar of wat allain

woonde, in t huus van de Schrikken. d’Ollu wazzen al n zetje uut tied en Klaain-Jampie was der allent wonen bleven.

k Haar mie al wel n moal of wat òfvroagd woarom hai zok ter gain vraauw uutzöchde. t Was n goud kregel kereltje, dij nait om t waark touslikte en der zatten ook kuren en verdaipens genog in hom om ais n schot te woagen.

Mor tot aan nou tou was ter nait van komen.

“Hou komst den zo mui, Jan?” vruig ik, “is der wat biezunders gebeurd?”

“Wis en warachteg,” zee Jan, “wis en warachteg.

k Zel joe t vertellen.

k Heb vannacht dreumd. Wat mie aans nooit overkomt, dat overkwam mie vannacht, net nou mie t nait goud uutkwam.

k Heb dreumd dat ik hailemoal noar Stad tou lopen mos. Wat was mie dat n gesjaauw! Over Muntendam en Zuudbrouk, over Sapmeer en t Hoogezaand, hail noar Stad tou.

k Wer aal lammer in de bainen en dou k in t langen leste op t Zuderdaip kwam, was k zo min as n hond. n Mìns is zokswat ook ja nait meer wend.

En dou k ter goud en wel was, ston doar n Goliath van n kerel op mie te wachten, dij ruip dat ik mor in draf weerom goan mos, want mien huus ston in de braand. Zol aanstoken wezen deur n vraauwspersoon.

k Heb nog nooit zo haard rund, over t Hoogezaand en over de Kielsterachterweg. t Was routduuster, mor bie Borkomnij zag ik t al!

De vlammen sluigen al tou t dak uut. Dou k mien huus instoof om nog t ain en aander te griepen, dou strompelde k ook nog over n drumpel en vol k laankuut op de grond. En op t zulfde ogenblik wuir k wakker en lag k

noast mien aigen bèrre te sparreln.

k Bin glad gain dubbeltje meer weerd, zo’n inde heb ik vannacht lopen mouten.

Nait echt lopen, netuurlek, mor toch bin k zo min as wat.

Dat mie dat nou net vandoage overkomen mout!”

“Hou dat zo?” vruig ik.

“k Heb op n advertintsie in kraande schreven.

Veur kennismoaken en zo.

n Wedevraauw zunder kinder, van mien leeftied zowat. Vanoavend mout ik ter hìn, veur t eerst.”

“Nou, en?” vruig ik.

“k Zai der slim tegen aan. En dij dreum veurspelt ook nait veul gouds.

En boetendes, k bin ja zo slap as n schuddeldouk.

t Zel aalmoal wel op n flottje uutdraaien.” Klaain-Jampie zuchtte swoar.

Ik schoof hom twij kaalktabletten tou.

“Vanmiddag aine en vanoavend aine, vlak veur daster op òf gaaist.

Mit n koppie woater innemen! En dij dreum, dij zegt niks. Ik dink dastoe der zo tegen aanzain hest, dast ter van dreumen goan bist.

Dat t aalmoal toch wel vergees wezen zol, net as dij raaize noar Stad tou, ale muite en omstel veur niks.

Mor as ik die was, den ging k ter toch mor kiepeg en kregel op òf. Zelst zain dat zo’n vraauw best op die bieten wil.

Most ook nait te min van diezulf dinken. En mit mien baaide pillen komt ter genog keroazie in die!”

“Nou, vot den mor, den zel k n roam op heur doun!” zee Klaain-Jampie en raaisde òf.

n Week of wat loater kwam ik Klaain-Jampie tegen.

Hai haar n vraauwspersoon aan d’aarm.

“Moi-je, dokter,” ruip e al uut de verte, “dat wazzen n poar meroakel beste pillen van joe! t Was in ain moal veur mekoar! Aankom week loaten wie t aansloagen op t gemaintehuus.”

“Jan het mie der van verteld,” zee zai, “k bin bliede dat ie hom zokse beste pillen doan hebben!”

Woar n poar kaalktabletten al nait goud veur wezen kinnen!

Vandoage, 2 feberwoarie, is t Lichtmis.

Dat zellen de mainsten wel nait meer waiten.

Mor mit Lichtmis gedinken wie de dag van Maria’s zuvern, noa de geboorte van Christus.

In t Letien hait dat ‘Purificatio Marie’. Doar zit t woord puur, zuver, in.

Der stonden op Lichtmis aaltied de wereld keerzen op t altoar te branden; doar komt de noam ‘licht’-mis vot. In vrouger joaren wuir der, noa de mis, feest vierd. En nait zo’n klaain beetje ook! Assmis was t gek genog, leek

t glad n kirrejacht!

En t kostte de lu ook gaauw n kabbe geld.

Hierom, die wil Lichtmis houwen

moet zich niet te veel betrouwen

op een lichte vrouwekeurs

want zij dunt een dicke beurs!

Och, vrouger was der bie winterdag, noa old en nij, nait veul te beleven.

En haalfschaid Kerstdoagen en t veujoar, den wuir t wel weer ais tied veur de mainsten om even uut de kedde te wezen.

Ik haar van aal dij dingen ook vast gain wait had, as ik nait huusdokter west was op n dörp, doar touvalleg net Elsie, Mans Wiengoard’s vraauw, woonde.

Elsie Laanklief, zo nuimden z’heur, omdat zai zo’n laange, dunne sprikke van n vraauwmìns was.

t Wazzen Roomsen, de Wiengoards. Boerenvolk.

Zai stonden nait voak bie dokter op stoebe, der was nait veul zaikte bie Wiengoard. En boetendat, mit de mainste kwoaltjes konden zai zokzulf wel redden.

Mor ainmoal sjoars, op Lichtmis, doar kon ik vergif op innemen, ainmoal sjoars kwam Elsie Laanklief der aanzetten.

“Goidag,” zee Elsie den, “goidag, t is al wéér Lichtmis, en ik docht dat ik mor ais even noar joe tou mos. t Is ja de dag dat Maria zok zuverd het. En den mout ik ter ook ja wel wat aan doun. Ik bin vanmörn al bie meneer pestoor west veur mien ziel en nou kom ik bie joe veur mien liggoam.

Nait dat mie der wat mekaaiert, ik lus geern wat eten, mit de deurgang is t ook in odder en k heb naarns gain knobbels of kloeten.

Mor mie ducht dat ie mie de blouddrok mor even opnemen mozzen en mie d’oren uutspoiten. Den kin ik ter wel weer n joar mit tou.”

Ieder joar op Lichtmis t zulfde verhoal! Elsie en ik pruiten den aaltied de nijchies even aanmekoar vast. Hou t mit de kinder ging, – der wazzen n stôk of zeuven – over de boerderij en over t vai.

En noatuurlek over t weer.

As t dokeg was zee Elsie aaltied: “Lichtmis donker, den wordt de boer n pronker.”

Dat betaikende dat t den n hail best joar veur de boeren worden zol.

Mor as t vroor dat t knapte en t mooi winterweer was, den haar zai heur proatje ook wel kloar: Lichtmis helder en kloar geft n goud roggejoar.”

De blouddrok was aaltied in odder. Nait te hoog en nait te leeg, net zo as t wezen mos.

En den mozzen d’oren uutspoten worden.

“k Heb ter al n dag of wat n poar druppen eulie inlopen loaten.

k Was de leste tied wat doveg, der zel wel n dikke probbe inzitten.”

Ieder joar t zulfde.

En as der ais nait zo veul uut kwam, den was Elsie der glad sneu onder.

“Dat vaalt mie òf, k haar docht dat ter veul méér in zitten zol.

En t rekentje dat ie schrieven komt ter gelieke goud om. Begrotelk geld.

Mans zee ook al dat ter wel n dikke probbe veur zitten zol, want hai von mie zo doof as n kwaddel worden.”

En as Elsie Laanklief den zo in de spreekkoamer te sputtern zat den begrootte mie t zulf ook dat ter gain dikke probbe uut kwam.

In loater joaren heb ik ter wel ais veur zörgd dat ter in de komme n dikke probbe voel lag, al veur dat ik mit t oren spoiten begon.

Dij haar k den al n dag of wat opborgen van aine dij d’oren goud dicht zitten haar.

En houveul te dikker de probbe voel was dij Elsie in t kommechie liggen zag, des te beter zai noatied weer heuren kon. Op Lichtmis, joa, den dink ik aaltied nog even weer aan Elsie Laanklief en den goan in mien herinnerns de wereld waarme lichies branden.

Grunneger omtoalen: J.W. Koning

Nog even weer aine veur de Map "Golden Olden op zien Grunnegs"

Nummer 4 dit keer. Van dit laid binnen wait ik veul houveul oetvoerens en varioaties in de tekst.
Ik heb kozen veur n wat oldere tekst.
Maiste luu zellen t kinnen mit t herhoalen van twijde dail noa t instrumentoale stukkie.
Geft niks, twijde stukkie (couplet) stait der joa, kins t zo bruuken.
Mor kins nou ok kaizen om t in oldere oetvoeren te zingen.
Joe hebben nou n keuze en ik denk das n oanwinst.

Oh Danny jong, de piepen, de piepen dai roupen
Van daal tou daal, bie laangs de heuvelzieden.
De zummer ’som en aal de rozen dai valen
En doe, joa doe, mòs goan en ik mout blieven.

Moar kóms doe trog, as’t zummert ien de waaides
Of as t daal is stil en wit mit snij
En ik bin doar, ien’t zunlucht of in schare
Oh Danny jong, oh Danny jong, ik hòl van dij.

--- Instrumentoal ---

Moar astoe kóms, en aal de blommen dai staarven,
Ben ik pijger, en pijger lig’k der bie,
Doe kóms en viens de stee woar ik zel liggen,
En kniels en zegs n Ave doar veur mie.

En ik zel’t heuren, hou zaacht doe staps doar boven mie,
en hail mien graf zel waarmer en zuiter wezen,
Want doe zels boegen en zegs mie das’t hòls van mie,
En ik zel sloapen ien vree tou oan doe kóms bie mie!

Danny boy
Written by: Fred(eric) Weatherly
Music: Londonderry air

Oh, Danny boy, the pipes, the pipes are calling
From glen to glen, and down the mountain side.
The summer's gone, and all the roses falling,
It's you, it's you must go and I must bide.

But come ye back when summer's in the meadow,
Or when the valley's hushed and white with snow,
It's I'll be here in sunshine or in shadow,
Oh, Danny boy, oh Danny boy, I love you so!

--- Instrumental ---

But when ye come, and all the flowers are dying,
If I am dead, as dead I well may be,
You'll come and find the place where I am lying,
And kneel and say an Ave there for me.

And I shall hear, though soft you tread above me,
And all my grave will warmer, sweeter be,
For you will bend and tell me that you love me,
And I shall sleep in peace until you come to me!

Wat ging ter weer heer…..

Lieke Martens heur leste wedstried in Oranje!

Zai trok nog eem goud van leer,

mit heur oafstandschot op t doel..

Ook de leste overwinning

was weer doar….

Oafschaid nemen toch

wel n beetje zwoar.

Ook veur mie!

Lieke bedankt!

(n baauwmantje is een kwikstaartje)

Der wazzen ais vaar bruiers dij nog bie heur voader inwoonden. De moeke was al joaren leden uut tied komen en ale vaar jonges wazzen noatied hailgewoon bie pabbe wonen bleven.

Mor dij von dat zien jonges de bainen ais n zetje onder aandermans toavel steken mozzen.

“Ik stuur joe eerst vot”, zee e, “en den mouten ie mor ais kieken wat ter in de wereld te koop is.

En wie moaken mit mekoar t akkoord dat ie over op de kop òf ain joar hier weer bie mie komen. t Zel mie nij doun wat of ie den te vertellen hebben zellen.” Nou, dat ging aan en de vaar bruiers trokken de wereld in.

De oldste jong kwam n joager tegen dij hom t schatten leerde. En nait mor even zo paf, paf, mit hoagel en zo, nee, hail zuver schaiten mit n koegel dij net as n biljartbale ale kaanten hìn sprong.

De twijde belandde bie n snieder, dij alles was lös zat aanmekoar vast naaien kon.

En dij twijde jong was noa n joar tied n kunstenaar mit nale en droad.

De daarde ging bie n steernkieker in de leer, dij deur t vergrootglas keek.

En de jongste jong kwam bie n daif terechte, dij hom t stelen goud leerde, nog beter as de roaven.

Noa sekuur ain joar kwamen ze weer bie heur voader en zai snaarden ale vare zó, dat de voader leufde der niks van.

En hai bedocht wat.

“Kiek”, zee e, “doar boven in dij boom zit n baauwmantjesnust. Houveul aaier zitten der in?”

“Vare”, zee de steernkieker, dij deur t vergrootglas keek.

Dou mos de daif ze stelen zunder dat de baauwmantjes t in de goaten kregen. Nou, dat was mor n haandomdraai veur hom.

De voader zette de vaar aaiertjes op toavel, op ieder houke van toavel ain aaichie.

En dou mos de schutter ze middendeur schaiten, ale vare mit ain schot.

t Leek glad nait meugelk te wezen, mor de oldste jong brocht t best veur mekoar.

En dou mos de snieder mit nale en droad de vaar aaichies weer netjes aan nkander vast zetten en de daif brocht ze stillechies weer in t baauwmantjesnust, zunder dat de baauwmantjes der locht van kregen. Mor bie t naaien was der n klaain steechie van over bleven, aan t aai, doar woar de snieder t droad knupt haar.

En loater, dou de aaiertjes uutbröd wazzen, is dat steechie t widde stee veur de borst van baauwmantjes worden.

En as ie nou dinken dat ik dit verhoal bie mien gat op bedocht heb, den heb ie t mis!

Want dit verhoal wuir al meer as honderd joar leden in dizze kontraainen verteld.

Mien landslu zellen t wel nait meer waiten, docht ik. En dat zol ja begrotelk wezen.

Zodounde heb ik t nog weer ais opschreven.

Grunneger Omtoalen: Johan W. Koning

Noast mien map "Leven en laifde laangs Polderwegen"
waark ik ok oan n map mit de noam "Golden olden op zien Grunnegs"
De laidjes "Loflaid op Grunnen "en "Polderwegen" (binnen hier al ploatst) binnen doar de nummers 1 en 3 van.
Ik had ook zitten denken oan noam "Route 66 deur Grunnen" veur de map,
Omreden dat ik docht haar apmoal laidjes oet end jaren 60-teg en begun joaren 70-teg te doun.
Mor joa dij van Janneke Jager (n jewail, zai krekt zo goud as heur laid) is van noa 2000. mor kinhail goud n golden olde worden, vandoar de nije noam dus.

Goud oet dij zulfde map hier nummer 2:

Staart wiederwaaien ‘t nijs
Ik raais vandoag òf
Ik wil der n dail van goan worden
Mien Grunnen, Mien Grunnen

Dis omswinderschounen
laankhalzen te dwoalen
Liek deur t levent haart van t
Mien Grunnen, Mien Grunnen

Ik wil goan ontwoaken
Ien n stad dij nait sloapt
En maarken, ‘k bin boas van de bult
Top van de hoop

Dis lutje-stad blues
Dij schrimpen rap vot
Ik ga een gloed nieuwe start daar maken
Ien d’olde Stad Grunnen

As ik doar zol kennen sloagen
Den ken’’k sloagen, woar den ok
‘t Is oan die
Mien Grunnen, Mien Grunnen

Mien Grunnen, Mien Grunnen
Ik wil goan ontwoaken ien n stad
Dij krekt nooit sloapt

En maarken k ‘bin dè nummer ain
Top van de liest
Boas van de bult
Dè nummer ain

Dis lutje-stad blues
Dij schrimpen rap vot
Ik ga een gloed nieuwe start daar maken
Ien d’olde Stad Grunnen

As ik doar zol kennen sloagen
Den ken’’k sloagen, woar den ok
‘t Is oan die
Mien Grunnen, Mien Grunnen

Mien Grunnen.

Je hebt meschain al roaden woar t n omtoalen van is

New York, New York (Frank Sinatra)

Songwriters: John Kander / Fred Ebb

Start spreadin' the news
I'm leavin' today
I want to be a part of it
New York, New York

These vagabond shoes
Are longing to stray
Right through the very heart of it
New York, New York

I want to wake up
In a city that doesn't sleep
And find I'm king of the hill
Top of the heap

These little-town blues
Are melting away
I'll make a brand new start of it
In old New York

If I can make it there
I'll make it Anywhere
It's up to you
New York, New York

New York, New York
I want to wake up in a city
That never sleeps

And find I'm A number one
Top of the list
King of the hill
A number one

These little town blues
Are melting away
I'm gonna make a brand new start of it
In old New York

And if I can make it there
I'm gonna make it anywhere
It's up to you
New York, New York

New York

k Haar veurege weke n schier moment in Pekel…

Zo n twei joar leden begon mien jongste bruir wat vrumd te doun….

n Tiedje loater kreeg e de diagnose: Parkinson-dementie!

n Moal of wat sloeken en wieders oafwachten en hopen op beter.

Nait dus!

d Aine moal wat minder as d aander moal en nou opains n beetje lucht…

Dou k aankwam zat e mit n zuster te oefenen in zingen en floiten!

Ja, zee ze, ik perbaar t op n aandere menaar. Maisttieden zet ve noa t opstoan en wasken de TV aan, mor dat leek mie noa n tiedje mor niks. De patient blift den wel n mooi tiedje rusteg, mor dat is t den ook aal!

De zingerij kwam der nait meer oet…. Wie kunn n ook floiten mit ons baide Lex he!

Hai nikde en dou zai begon, dee e mit n stroalend gezichte volop mit!

En wat zee e doarnoa? GELUKKEG!

k Wuir der glad n beetje waik van. Zo mooi!

n Kopke kovvie? vroug ze mie en klopde mie op scholder..

Geern , dat van die zel vast hail lekker wees n!

Dat mout je mor oafwachten zee ze en stoof noar d keuken.

Dou ze trogge kwam en bruir heur zag, glom e as n ekkel en mie dunkt: as zai voaker mit hom doktert, hai t nog wel n tiedje oetholt!

Onmisboare wichter!

Onderweegs noar hoes kon ik ook weer slim blied wees n en kwam de zunne veur ons baide weer n beetje in zicht!

GELUKKEG!

t Leger, t Haailsleger, was aan t meziek moaken op d’houke van stroade. Der was n trekharmonikoa bie en trommen en rinkeldingen en aander dingerais.

En ook n poar hoornbloazers.

En der wer ook bie zongen. Elkenaine was zo monter as wat en men kon mor zo zain dat ter bliedschop en dankboarhaid bie t legertje was.

Der kwam hail wat volk op òf.

t Was net of der in dij kòlle, winderge stroade inains n stee van vree en gelok komen was. En de muzikanten kwammen aal beter op dreef.

n Zetje loater begon ain van de haailsoldoaten wat te vertellen, zo mooi, dat ale omstanders glad hailndaal in vuur ruiken.

“Halleluja” ruip ter aine en even loater weer “Halleluja” deur n aander.

En dou ik doar zo te lustern ston, dou gingen, hoast as vanzulf, mien gedachten noar mien kindertied tou, noar Sjoerd Spieker.

Sjoerd Spieker was nait al te schaarp.

Nait dat hai ze ale zeuven nait haar, nee, zo slim was t nou ook weer nait.

Mor Sjoerd was wat aan de ainvoudege kaande.

t Was n laive jong, joa, dat was e. Hai woonde nog bie zien voader en moeke in.

Zo’n joar of datteg was e, dou t verhoal, dat ik joe nou vertellen wil, zok òfspeulde.

t Was n aarme tied, doudestieds. As der n strenge winter kwam, wozzen paardie lu nait hou zai der deur komen mozzen, wat eten en onderdak aanging.

Mor Sjoerd haar doar nooit veul prakkezoatsies over. Hai was net n vogeltje dij van de aine dag in de aandere leefde en dij zok nait in stoere dingen verdaipte.

t Zol vanzulf wel goud komen, ja!

Sjoerd was ainvoudeg van geest, mor hai haar t gemoud wiedwoagen open en zien waarmte kwam joe in de muide as je mit hom pruiten.

De mooiste dag van de week, dat was de zundag, von Sjoerd.

As doomnee op preekstoule vertelde van Simson, dij n laiwe verreet, och man, mien laive tied, dat was ja wat, dat was ja meroakel!

En den kon Sjoerd zok nait meer bedappern.

Vol vuur en verwachten keek hai den om zok tou, noar t aander kerkvolk.

Dat dij der nait aans van werden, man, o man, dit was ja wat biezunders.

“Halleluja” ruip Sjoerd den en even loater weer: “Halleluja.”

Dat haar Sjoerd van t legertje òfkeken.

Of as doomnee in kerke vertelde over Jonas in de wallevis. Sjoerd mog der nait aan dinken, och gunst, Jonas in de moage van zo’n wallevis!

Mor dij spijde hom uut, net op tied.

En dou mos Jonas zien bosschop brengen aan t volk van Ninevé.

Net goud, docht Sjoerd. “Halleluja!” ruip hai den.

d’Olderlingen en de djoakens vonden t nait wat.

Aal dat geroup onder de preek, doomnee kwam der ja glad van in toeze.

“Most ais lustern, Sjoerd,” zeden zai, “wie vinden t hail mooi dastoe zo mitleefst, mor deur dien geroup komt ons doomnee in de ware.

Astoe die nou onder de preek stil holdst, den zellen wie die veur t wintern gaait, twij zuver wollen dekens geven! Hou liekt die dat tou?”

Nou, dat kwam Sjoerd goud veur. En hai beloofde de djoakens dat hai zok stil holden zol onder doomnee’s gepreek.

t Ging ook n week of wat goud.

Mor dou, op n zundagmörn, preekte d’ol doomnee over Job.

Job, dij eerst hail riek west was, verspeulde alles, zien vai, zien huus, zien kinder, joa, net niks huil e meer over. Mor Job huil de kop ter veur en vervlökte God nait, nee, dat dee hai nait, nooit nait!

En loater kreeg hai alles weerom, joa, hai wer nog veul rieker en gelokkeger as eerder.

Sjoerd zat mit open mond te lustern.

Kerel man, dat was nog ais n verhoal! Sjoerd keek om zok tou. t Kerkvolk zat gewoon tou te kieken, net of der hail gain biezunders was.

Dat begreep Sjoerd nait. Dit was ja glad n meroakel!

Hai kon t nait meer uutholden, hai mos der wat van zeggen, ook al haar hai beloofd, dat hai zien mond nait meer open doun zol onder de preek.

Inains ruip Sjoerd: “Dekens of gain dekens, toch Halleluja!”

En t wonderlieke was dat elkenaine in t kerkie t hail gewoon von dat Sjoerd weer ruip.

Aal t kerkvolk kreeg glad n glimpie om de mond, omdat ter waarmte van heur uutging, noar Sjoerd tou en ook noar mekoar tou.

Dij waarmte kwam elk in de muide, want elk haar t gemoud wiedwoagen open stoan.

En dat kwam deur Sjoerd Spieker. Gainaine haar hom veul in de reken, luip ter ja mor zo’n beetje bie. Mor dat dut niks òf, dat heb ie uut dit verhoaltje al wel begrepen.

As wie aalmoal zo waarm van binnen wazzen as Sjoerd Spieker, den zollen der wel nait zo hail veul grode dingen gebeuren, mor den zol t aalmoal veul vrundelker en vredeger wezen, daip in ons.

Want, dij waarmte geft het aaltied n glimpie om de mond.

t Was smörns nog veur dag en daauw dou der haard aan de bèlle trokken wer van t doktershuus.

Nait ainmoal, mor wel vief, zes moal en mit wonder en geweld.

Der is zeker wat biezunders aan d’haand, docht ik en ik strompelde in mien nachtgoud de trabbe òf.

Op de stoebe ston Derk Druppie.

Dat was zien aigliekse noam nait vanzulf, mor t is netuurlek nait stoer om te bedinken hou e der aankomen was: Derk lusde geern n druppie draank, en ook wel meer as n druppie, wel veul meer …

“Goie dag, dokter,” zee Derk, zo monter as wat, “zol ie vandoage wel even bie t ol-mìns langs komen willen?”

“Ook goidag, Derk,” zee ik, “doe bist ook al mooi op tied!”

“Joa,” zee Derk, “ik docht al, t zel mie nij doun of ons dokter al uut de veren is. t Vaalt mie nait òf.”

Derk haar ducht mie nait in de goaten dat ik doar nog in mien nachtgoud ston, mor k heb hom mor nait lozer moakt.

“Wat scheelt joen moeke den Derk?”

“Och, zai is aal zo plozzeg en poesterg en mui en zai kin aalwegdeur wel eten en drinken. Zai kon wel de sukerzaikte hebben, ducht heur.

t Ol-mìns het mie t woater vast mit doan.

As ie der belang bie hebben kin k joe t vot wel geven.”

En dou ik nikkopte schontjede Derk noar zien fietse tou, dij tegen t hek aan ston en rammelde wat mit n poar vlèzzen in de fietstazze.

t Duurde even en dou gaf hai mie n grode vlèzze, zeuven moatjes, docht ik, mit wat broenachteg nat ter in.

Dou Derk vot was heb ik t votdoadelk even onderzöcht op suker, mor ik kon der niks in vinden.

Mor dou k de vlèzze leeggoot in de geutstaine kwammen der n haandvol broenswaarde vèllechies uut. Dat wazzen theebloaden.

Vrumd, docht ik, mor k heb mie der wieder niks van aantrokken en snommerdoags bin ik ais even kieken goan bie Derk zien moeke, ol vrouw Waaijer.

Vrouw Waaijer nikte mie tou dou k doar binnen stapte, zai laagde n beetje en veegde heur voele handen òf aan heur schoed, dij stief ston van t vet.

t Was doar n wat roeg huusholden. Koppies en schuddels ofwassen dee vrouw Waaijer nooit, zai groetjede z’even òf mit n schuddeldouk.

“Loat joe mor even op stoule sakken,” zee zai, “den zel k joe vertellen wat veur lasten of ik heb.”

Zai keek mie vrundelk aan en vruig mie allereerst of ik t slim drok haar.

Nou, drok haar ik t aaltied vanzulm, mor nait zo drok dat ik t verhoal van vrouw Waaijer nait aanheuren kon.

“Loat ik joe den mor eerst even n koppie kovvie intappen,” zee ze, “as ie t toch aan tied hebben …!”

Doar kwam mie t aiglieks nait op aan, mor k haar deur de joaren hin al zoveul joegel en joebe opslobberd, dat dit kon der ook nog wel bie.

t Betaikende wel dat t dommeet twij koppies werden, want op ain bain kinje ja nait lopen…

“Kiek dokter,” zee vrouw Waaijer, “ik bin de leste tied zo aibelse poesterg as ik n beetje dou. En k bin ook aal zo dörsteg. Ik kon ducht mie wel de sukerzaikte hebben. Doarom heb ik ons Derk mien woater mor vast mit doan.

Zat ter wat in?”

“Joen poesterghaid kin ook best van wat aans komen, vrouw Waaijer,” zee ik, “benoam omdat ie ook wat aan de swoare kaande binnen. Mor in joen woater zat gain suker, allain mor wat theebloaden!”

t Ol mìns keek mie verwonderd aan.

“Theebloaden?” zee ze, “theebloaden? Hou kin dat nou? Ik drink ja nooit gain thee, allain mor kovvie.

En hou kinnen der den theebloaden in mien woater komen.”

Op t zulfde ogenblik wer deure opensmeten en klonterde Derk de koamer in.

Dou ging mie n licht op.

Ik zee tegen Derk, dij al nait aal te zuver meer was: “Wat veur drinken nemst doe aaltied mit noar t waark, Derk?”

“Thee,” zee Derk.

“Vandoage ook?” vruig ik.

“Joa,” zee Derk, “ducht mie aal. k Heb ter teminzen gain biezunders aan pruifd.

Hou dat zo? k Heb de vlèzze in de madde en der zit ook nog wel n druppie in.”

Derk greep de madde en langde mie de vlèzze tou.

Ik trok de korke der òf en dou k ter even aan roken haar wos ik vot wat t was.

“Hou smuik dat?” vruig ik aan Derk.

“Gewoon,” zee Derk, “wel wat zuit!”

Dou wos ik dat vrouw Waaijer goud slim de sukerzaikte haar, want as zulfs Derk dat al pruiven kon, den was t gain gekhaid meer.

Aalbert is schoulmeester op ons dörp, al joaren.

En schoulmeesters hebben netuurlek nogal wat tied over.

As je t volk leuven maggen: n zee van tied, de schoulen goan ja al om n uur of vare dicht.

Doarom kinnen schoulmeesters der voak wat laifhebberijen op noaholden.

Zo gaait Aalbert t ook.

n Joar of wat leden is hai drok aan t fokken west mit knienen.

Mor doar het hai d’oareghaid schoon òfkregen: nooit kreeg hai n pries op n tentoonstellen, nooit nait.

Waist wat, docht Aalbert, ik begun mit hounder. En den neem ik n soort woar der nait te veul van binnen.

Aalbert het stad en laand òfraaisd veurdat hai n stok of wat aaier van n biezunder soort op de kop tikken kon.

Loakenvelders wazzen t, swaart-witten, n jenteg slag hounder.

Hai luit d’aaier uutbrödden in t brödmesien en n moand of wat loater was t zo wied: hai wol der mit noar n tentoonstellen tou, in Zuudloaren.

“Ik neem ducht mie drij van de mooiste hounder mit en ook t hoantje vanzulf, hou liekt die dat tou?” vruig hai aan Lenie, zien vraauw.

“Zo as zai der nou uutzain krigst ter nooit n pries mit.

Zai binnen ja zo voel as wat, omreden doe z’aaldeur in modder en bragel lopen letst.

Zelst d’hounder wel eerst n grode schoonmoakbeurt geven mouten,” zee Lenie.

“Joa,” zee Aalbert, “doar hest geliek aan, wicht. Wilst mie der den wel even mit helpen?”

“Vang doe ze mor even,” zee Lenie, “en stop ze den zo laank mor in n körf.

Astoe dommeet veur de klazze staaist zel ik ze wel mooi oppoetsen.”

Dat ging aan.

Lenie dee t òfwasblik vol mit waarm woater, greep aine van d’hounder en stopte t daaier der in, t koppie stak ter nog net even bovenuut.

“k Zel t mor stief vastholden,” mommelde Lenie in zokzulf, “want zo’n hìnne zel der wel schrikkeg van worden.”

Mor dat was nait zo.

t Hinnechie huil zok doodstil in t waarme woater en langzoamaan gleden d’oochies dicht. “t Vaalt warempel van zoaleghaid in sloap,” zee Lenie.

Zai vreef de veren goud schoon en dou zai de hìnne der uuttild haar, bluis zai t mit n waarme föhn dreuge. t Daaier vermierde zok nait, zo mooi von e t.

De widde en swaarde veertjes leken glad van setien, zo glommen zai t uut.

En mit de baaide aandere hounder ging t net zo.

“En nou de hoane nog,” zee Lenie.

“Dij zel wel wat meer spats moaken.”

Mor t hoantje von t glad nog mooier as de hounder.

Hai swaaide van zoaleghaid zachies mit de kop hinneweer dou Lenie hom dreuge bluis.

Op dat ogenblik stak Aalbert net de kop om d’houke van deure en hai wos nait wat hai zag.

“As k doar gain pries mit win, den wait ik t nait meer,” ruip e.

“Wacht even,” zee Lenie, “wacht even veurdast hom weer in de körf dust.

Ik wil zien kamme en zien lebbechies nog even insmeren met n beetje purol of vaseline, doar glimmen ze zo mooi van.”

t Was n lust om te zain, dij drij hounder mit t hoantje.

Noa schoultied ging Aalbert vot noar tentoonstellen tou, in Zuudloaren.

“As k in de priezen vaal, den bel k die votdoadelk op, doar kinst op aan,” ruip hai nog veurdat hai d’autodeure dichtsmeet.

“t Zel mie nij doun,” docht Lenie.

Mor, warempel, om n uur of negen, joa hur, Aalbert veur de telefoon.

“Drij hounder ‘zeer goed’ en d’hoane ‘fraai’!

Drij z.g.’s en ain f! k Was de beste, verreweg de beste van de haile tentoonstellen! En dat komt omdastoe ze zo mooi opdovven doan hest!”

Aalbert was glad uut de kedde.

“Wachtst toch even op mie, Lenie hè, gaaist toch nait op bèrre veurdat ik in huus bin?”

“Nee hur,” zee Lenie, “ik blief wel op en den drink wie der nog aine op.”

Lenie gnivvelde inwendeg n beetje.

Zai docht even stief noa. Dou kwam der wat kuurdergs in heur ogen en n lutje glimpie om heur mond.

Zai vot onder de douche mit n duur stokkie zaibe.

En de föhn kwam der aan te pas, netuurlek.

Heur swaarde hoar glom as ziede.

Dou nog wat lekkere roek achter d’oren, wat blaauwachtegs op d’ogen, wat lipstick op t stee woar dat heurde en meer van dat gedou.

Zai trok heur mooiste jurk aan, blaauw mit wit. Spaigel zee heur dat t meroakel was!

Dou Aalbert mit d’auto der aan kwam en even loater mit körf mit hounder op huus òfstevelde, swaaide de deure wiedwoagen open.

De mond vol Aalbert open en hai luit zien körf mit d’hounder verzichteg, langzoam op de grond sakken.

Doar ston Lenie in volle glorie. Gain oge haar e van heur òf.

“Hier staait dien aigen Loakenveldertje,” giebelde zai kirreleg, “welkse pries heb ik?”

“Zeer fraai, z.f.!” ruip Aalbert en stoof der as n hoane op òf.

Uren loater, dou de, zeg mor störm liggen goan was, zat Aalbert inains rechtop in t bèrre.

“Verdikkemie,” ruip hai, “k heb mien Loakenvelders nog op stoebe stoan!”

Mor t Loakenveldertje onder de dekens sluip al as n roze dou Aalbert op blode vouten zien drij hounder en d’hoane in t hounderhok brocht.

Op old ies vrust t licht

“Waist nog wel wicht hou wie hier begund binnen mit ons baaident? Hou laank is dat nou al weer leden?”

“Dommeet al zeuventwinteg joar,” zee zien vraauw, “woar blift de tied toch, hè?”

Ze keek hom ais aan. Hai was der ook nait jonger op worden en al zo gries as n doeve. “Mor wat bin k nog wies mit hom,” docht ze en zai schoekelde zok stief tegen hom aan.

Hai grinnekte wat. “Wat wazzen wie in t begun nog jonk en nöchtern. k Wait nog best dat ik ain van d’eerste doagen bie ol Hìndertje Blaiker op bezuik mos en dat zai, dou ze mie zag, vruig: “Wel bistoe, mien jong?” En dou ik zee dat ik de nije domie was gnivvelde ze wat en zee: “Och man, wat bin ie ja nog n iepenkriet, glad niks as kop en gat!”

Domie Zuderweg schattert t nog weer uut.

“Kerel man, wat heb ik doar toch om laagd, mor wat het ze t nog voak van mie heuren mouten.”

t Was nog vroug, dij zundagmörgen dou ze mit zien baaident n ìndje deur t ol dörp koierden, even veur de pasterij langs en langs t ol kerkie. En zunder dat ze der aiglieks bie noadochten wazzen ze al op t kerkhof beland en luipen ze langs de riegen zaarken. En kwam alles van vrouger weer boven.

Zaarke aan zaarke, riege noa riege leesden ze de noamen haardop. Doar lag ol Berend Kroeze begroaven en doar was t graf van t kind van Grait en Berend Doddemoa.

“Waist t nog wel Merie, hou stoer zai t doar mit hadden? k Wos mie der doudestieds zulf ook hoast gain road mit.”

“Joa,” zee Merie, “wie hebben t hier mit n haileboel dingen nait makkelk had. Mor as wie hier zo rondlopen, den wordt t mie toch weer waarm in t gemoud tou. Wie hebben t hier toch hail goud had, nait allain mit ons baaident en mit de kinder, mor ook mit de haile gemainte. k Vin t mooi om hier ais weer te wezen.”

“Luuster ais,” zee hai, “t orgel speult al, wie mouten der mor op òf.” Ol domie docht even noa. “k Wol hier loater wel begroaven worden, hier op dit kerkhof, stoef noast mien eerste kerkie. Vindst zowat vrumd?”

“Nee,” zee zai, “mor k wil hopen dat t nog joaren duurt veur t zo wied is.”

Hai preekte dij zundagmörgen as vanolds en luit dudelk blieken hou bliede hai was om weer n moal bie zien eerste gemainte te wezen. En wat haren ze t kerkie der schier bie stoan, van boeten en van binnen. En dat mit zo’n haandjevol volk. Hou kregen ze t veur mekoar!

Noa de dainst dronken ze kovvie in t gebaauw achter t kerkie. En dou wuir der nog hail wat òfproat. Wat kwamen der n verhoalen lös.

“Joa,” zee ol Stientje Kaaizer, “joa, k bin bliede dat k joe nog even d’haand langen kin. k Heb t dunkt mie nooit tegen joe zegd, mor dat dou k nou den mor.”

Ze keek stief noar de kovviekoppies op toavel, de ogen wat slovveg. Ze slook n poar moal mor dou haar ze zok zulf weer onder stuur. “k Wol joe zeggen dat ik indertied zoveul aan joe had heb, dou mien man sturven is.”

t Gemoud schoot ol Stientje weer vol.

“Ie zellen t aalmoal nog wel waiten.”

Domie nikkopte.

Hai wos der aiglieks nait zo veul meer van, mor hai luit heur uutproaten. t Verdrait van joaren heer, t kwam der aalmoal nog weer n moal uut.

Stoadegaan kwam ol Stientje Kaaizer weer op regel. Dou keek ze d’ol domie liek aan. “Ie binnen nooit n proatjesboksem west, mor ie konden aaltied goud luustern! En dat kin ie nog.”

Noa t kovviedrinken trokken domie en de vraauw weer op Vraislaand òf, woar hai al weer n joar of wat ston. Hai was der stil van. Hai, dij zo voak aan zokzulf twievelde en aan zien waark, haar hai t den toch assmis hier en doar goud doan?

“Joa Merie,” zee e dou, “loater wil k noast mien eerste kerkie begroaven worden.”

Merie keek hom aan, stil en laif.

“Zo zugst t mor weer, op old ies vrust t licht,” zee ze en streek hom over zien wange.

k heb hier veur grinen kozen in ploats van reren, vond ik ien bepaalde zinnen schierer, moar in aander zinnen is reren messchain wel nuverder. Loat moar heuren. Kinnen wie t aaltied nog oanpassen.
Moar haalf om haalf (de aine zin mit reren en aander regel mit grinen), dat lagt mie nait tou.

Laid 32 oet mien bundel "Leven en laifde laangs Polderwegen"

Grunneger omtoalen: Johan W. Koning

Nooit loat ik zain oan die
Houveul mien broken haart nou pienegt mie
Ik heb mien stolts en ik berg goud bizied
Aal mien zörgen en schelen
Ik wacht mit t grinen op de regen

As ik wacht op dunderbogen
Zugs doe deur de regen nait de troanen ien mien ogen
Doe zels nooit weten dat ik die nog geern mag
Al blieft ‘thaartpien in leven
Ik wacht mit t grinen op de regen

Regendruppen van oet de hemel
Kriegen nimmer mien ellèn ooit vot of klain
Moar sunt wie nait meer soamen binnen
Zoek ik naar buien dij regen kinnen
Wegmovvelnd troanen, ik loat ze die nooit zain

De dag dat mien grinen verdwient
Loop ik weer mit n lach ien de zun dij schient
Ik ben messchain n dwoas, moar tou den laiverd
Zels doe mien kloagen nait beleven
Ik wacht mit t grinen op de regen
Ik wacht mit t grinen op de regen
Ik wacht mit t grinen op de regen

Eventueel nog n moal:
Regendruppen van oet de hemel
Kriegen nimmer mien ellèn ooit vot of klain
Moar sunt wie nait meer soamen binnen
Zoek ik naar buien dij regen kinnen
Wegmovvelnd troanen, ik loat ze die nooit zain

De dag dat mien grinen verdwient
Loop ik weer mit n lach ien de zun dij schient
Ik ben messchain n dwoas, moar tou den laiverd
Zels doe mien kloagen nait beleven
Ik wacht mit t grinen op de regen
Ik wacht mit t grinen op de regen
Ik wacht mit t grinen op de regen

• Magst ok overaal reren zingen in ploats van grinen
  Moar ik har zo iets van: Woarom aaltied reren, loat ik ok ais n moal grinnen nemen.

Crying in the rain (Everly Brothers)
Songwriters: Howard Greenfield / Carole King

I'll never let you see
The way my broken heart is hurting me
I've got my pride and I know how to hide
All my sorrow and pain
I'll do my crying in the rain

If I wait for cloudy skies
You won't know the rain from the tears in my eyes
You'll never know that I still love you so
Though the heartaches remain
I'll do my crying in the rain

Raindrop falling from heaven
Could never wash away my misery
But since we're not together
I look for stormy weather
To hide these tears I hope you'll never see

Someday when my crying's done
I'm gonna wear a smile and walk in the sun
I may be a fool but till then darling
You'll never see me complain
I'll do my crying in the rain
I'll do my crying in the rain
I'll do my crying in the rain

Eventueel nog een keer
Raindrop falling from heaven
Could never wash away my misery
But since we're not together
I look for stormy weather
To hide these tears I hope you'll never see

Someday when my crying's done
I'm gonna wear a smile and walk in the sun
I may be a fool but till then darling
You'll never see me complain
I'll do my crying in the rain
I'll do my crying in the rain
I'll do my crying in the rain

t Is mor n noam, mor wat ken zo n noam joe wat te doun moaken!

Mien zwoager hait Hubertus, Jacobus Maria (roupnoam BEN)

n Haile beste man, en al woont e twei honderd kilometer bie ons vot, ik kom hom doaglieks tegen!

BEN eem noar Jumbo, moakst doe alvast kovvie? As ik den weer thoes BEN, kinve lekker op t balkon n bakkie drinken!

Joa, as k den nog thoes BEN, dou k dat wel eem…. Ol wief der bie?

Is goud, k BEN der zo weer want k huif mor n poar bosschoppen hebben!

Noa t eerste kopke: k Wil nou eerst eem BEN en Rika bell n, BEN is al n poar doage nait fris!

Dou wast zegst, den logst nait!

Den goa ik eem noar beneden, k BEN guster vergeten wat of k oet de berging hoalen wol, nou wait ik t weer. t Is mor eem, k BEN zo weer trogge!

Ie maggen t leum of nait, mor mien veurnoam heur ik nog amper!

Is ook ja hail gewoon Klaas! Mor wat is BEN den wel? Dat BEN nen ja mor drei letters…

Toch mout ik aaldoage tig keer BEN heurn! k BEN nait jaloers, mor k wor der sums wel n beetje weemoudeg van!

Nou was k net n zetje allend in hoes, zet de kiekkaaste an en t eerste wa k zai: BEN, Simply de Best!

k Heb t nou wel eem had… k BEN t bie luttjen aan zat!!

Hier n Laidje van Janneke Jager over stad Grunnen, Zai schreef en zingt t ien t Nederlands,
en om dij reden heb ik er n Grunneger omtoalen bie moakt.

Grunneger omtoalen : J.W. Koning

‘tIs ‘t lucht op de Vismaarkt op op zoaterdagmörgen
of veumiddag ontwoakt ien de Folkingestroat.
As k dwoal laangs de hoaven, n poarel verbörgen,
dat mien haart van binnen n sprangetje moakt.

Hou wied of’k ok raaisde, woar ik ook woonde,
nooit n stee dij mie zo dierboar was,
Woar k taingoal weer thoes kom, zulfs ien mien dreumen,
’n Stad dij mie past als mien laifste vergoane jas

Woar k mit open ogen ken verdwoalen
ien laanktieden en verhoalen.
Grunnen,oh mien Grunnen, trots ien t Noorden,
woar de horizon tot oan de hemel ligt.
Woar troost wordt vonden in zunege woorden,
en je zulfs nog mit tegenwiend vleugels krigt.

As de haarfst om hom hin kleurt ien bomen en stroeken,

En bloaderen valen ien’t Noorderplantsoun
Je de sukkerbaaitenfebriek weer kinst roeken,
verlang ik terug naar dat meisje van toen.

Dou mien wereld nog klaain was en verwachtens hail groot
Dou loater nog mielen wied vot leek te wezen
Dou k nog naait haar pruifd van verlaaifd of van dood
of leerde, dat de winst noar vrouger, naait is te genezen.

Woar de steerns nuverder stroalen
ik weer oazem kin hoalen,
Grunnen,oh mien Grunnen, tröts ien t Noorden,
woar de horizon tot oan de hemel ligt.
Waar het gouen licht danst op het golvende koren,
en je zulfs nog mit tegenwiend vleugels krigt.

Grunnen, oh mien rots ien t Noorden,
woar de horizon tot ien de hemel ligt.
Woar ik piekevel krieg van de Martinitoren,
en mien haart, zulfs mit tegenwiend, weer vleugels krigt.

en hier t Originail van Janneke

Ode aan Groningen
Tekst en muziek: Janneke Jager

‘tIs ‘t licht op de Vismarkt op op zaterdagmorgen
of de ochtend ontwaakt in de Folkingestraat.
Als ik dwaal langs de haven, een parel verborgen,
dat mijn hart van binnen een sprongetje maakt.

Hoever ik ook reisde, waar ik ook woonde,
nooit een plek die me zo dierbaar was,
Waar ik telkens weer thuis kom, zelfs in mijn dromen,
’n Stad die me past als m’n liefste versleten jas

Waar ik blindelings kan verdwalen
in verleden en verhalen.
Groningen, Groningen, trots in het Noorden,
waar de horizon tot aan de hemel reikt.
Waar troost wordt gevonden in zuinige woorden,
en je zelfs nog met tegenwind vleugels krijgt.

Als de herfst om zich heen kleurt in bomen en struiken,

En bladeren vallen in’t Noorderplantsoen
Je de suikerbietenfabriek weer kunt ruiken,
verlang ik terug naar dat meisje van toen.

Toen de wereld nog klein was en verwachtingen groot
Toen later nog mijlen verweg leek te zijn
Toen ik nog niet had geproeft van verliefd of van dood
of leerde, voor heimwee naar vroeger is geen medicijn.

Waar de sterren mooier stralen
ik weer adem kan halen,
Groningen, Groningen, trots in het Noorden,
waar de horizon tot aan de hemel reikt
Waar het gouen licht danst op het golvende koren,
en je zelfs nog met tegenwind vleugels krijgt.

Groningen, mijn rots in het Noorden,
waar de horizon tot aan de hemel reikt
Waar ik kippevel krijg van de Martinitoren,
en mijn hart, zelfs met tegenwind, weer vleugels krijgt.

De volgorde “haar pruifd” mede om reden dat t krekt as “had geproeft” een ander gevoel oproept
dan “geproeft had” (pruift had) en ok om reden dat t de Grunneger volgorde is

“En je zulfs nog mit tegenwind vleugels krigt” had k laiver omtoaald noar
“En je”zulfs mit tegenwind nog vleugels krigt”,
Vind k nog starker klinken en sloet ok beder an bie letste regel.
Mor om reden dat k nait wait woarom Janneke dizze volgorde kozen het (Om melodie-lien hufde t nait), heb k dus ook moar dizze volgorde anhollen.

“woar de horizon tou oan de hemel ligt” Hier “ligt” om reden dat dat riemt op “krigt”
Aigenlieks wol k k goan veur “ien hemel ligt”, is wat starker krekt as “aan hemel reikt”
mor dat heb k den mor bewoard veur t letste couplet.

Het lidwoord “de” heb k aaldeur stoan loaten omdat dat mit muzaaiknoten beder paste.
Ien t Hogelaands mouten ze der aigenlieks oet

Poesten en tougelieks t meel in de mond holden

“Ik wil mie van t veujoar ais wat moois toustellen, k heb t ja zo drok had as wat, mit t schonen en zo. Mie ducht, dat heb ik wel verdaind! En boeten dat, Graitje van hiernoast luip guster ook al mit n poar nije golden bellen in d’oren. k Vroag mie in gemoude òf woar zai t van doun. Of zol t gain echt gold wezen?”

Elsie kikt heur kerel ais aan wat dij der van vindt. Mor Geert zit achter de kraande en heurt of zugt niks, zogenoamd.

“Geert, heurst mie of heurst mie nait!”

Elsie’s schaarbe stemgeluud dut Geert bedoard de kraande dichtvollen.

“Mien laive tied, mìns, ik bin nait doof!”

“Nou, wat vindst ter den van?”

“Astoe mainst dastoe die wat moois kopen moust, den zel ik die gain strobred in de wege leggen. Waist ja zulf wel hou t bie ons der bie staait. t Wordt ja aalmoal duurder, t gas en de benzine, mor astoe dinkst dast zunder oorbellen of zokswat nait wieder leven kinst, den moust dien gang mor goan. Hest t geld ja nog nooit op gribbegrab gooid.”

“Mor den zelst doe mit mie mitgoan, want aans krieg k ter loater weer proatjes van die over te heuren.”

Geert wil hoast wel wat tegensputtern, mor hai bedinkt zok nog net op tied. Hai kin Elsie zo langzoamerhaand deur en deur, zai binnen nait veur niks al zo’n twinteg joar traauwd.

“t Is goud,” zegt e en holdt zok dood-ketoen. Hai wait wel dat Elsie t assmis wat hoog in de kop het, mor óók dat ze zo zuneg is as wat. Doar is Geert wet rusteg op. Elsie wil aaltied poesten, mor tougelieks t meel in de mond holden …

En zo kin t gebeuren dat zai aanderdoags mit zien baaident in n goldsmidswinkel stoan.

Elsie loat zok alderhaande kostboare sieroaden omhangen. Zai het ale tied van de wereld. t Duurt den ook nog al even. Mor Geert zit op knipnoagels.

En stoadegaan begunt e zok wat te schoamen ook, want hai het t al laank deur: Elsie zel hier niks kopen, vervast nait!

“Nou wol k nog wel n poar oorbellen zai, meneer, de mooisten dij ie hebben,” vragt Elsie op t lest, zo monter as wat.

Geert krigt zowat n stoeke van schrik as e de pries heurt. Mor Elsie wordt ter nait hait of kold van, zai legt even loater hail bedoard en hail soeveraain de oorknoppen bie t stoapeltje sieroaden op de teunbaanke. “Wie komen aander keer wel ais weerom. Mien man kin zien poddefulie nait zo gaauw vinden.”

En as zai noatied weer op stroade stoan zegt Geert: “Wat mekaaiert die wel, om dat te zeggen, van mien poddefulie, k schoam mie d’ogen ja uut de kop.” Mor Elsie ropt: “Hai mout zok schoamen, dij winkelier, om zo’n pries te vroagen veur zokse schieterijchies. Mor nou wait ik ook wat dij Grait ter veur betoald het ! t Liekt ja naarns noar.”

t Is even stil.

“Hou vondst dat mie t ston. t Was glad n oareghaid om zo’n mooie streng kralen om te hebben, al was t den ook mor even!”

“Vraauwlu,” zegt Geert, “al wor k ook honderd joar, begriepen zel k ze nooit! Bist n vrumde, mor k mag die der gelieke goud om lieden, doe ol woepsterd van mie!”

En verdold, midden op stroade geft Geert aan zien Elsie n smok. n Smok van laifde? Of van oplochten? Wel t wait mag t zeggen.

elk het z'n aig n menaaier van leev n
en is den ook sikkom gain mens geliek
as we mekoar zo kenn n verdroag n
in weerde loat n en waardering geev n
den mag st bliedde weez n en bist riek
en wens ik joe fijne Pinksterdoag n!

As wie met de train goan zitten wie mainstal op ploats woor vaier raizegers bie elkoar ken zitten. Wie zitten dat mainstal in de rierichten. Op die plek kom je vaok met gount dai tegenover je goan zitten an de proat. En dat ken hail intrerresant wezen

Met aal dai naierwedse proatiezers in de train en zo as ze zeggen social media vaalt dat dik tegen, mor toch soms.
As je dan om je tou kikt zai je, dan zo'n zestien tot twinteg man zitten, dan gebeurd het dat vattien tot achttien man met een proatiezer bezeg bennen.
't Is mie wel es gebeurt dat der twaie tegenover ons zaten, dai zo an proatn waarn da'k docht ze ben met elkoar an't proatn deur dat ding. Dat heb ik vroagt en 't bleek ook zo te wezen.

Wie vinnen dat aalmoal verschrikkeliek, mor goud.
En dan wordt der mainstal zegt: "Das nijmoodse tied, met dai social media."
Wait je wat dat is? Evm opzocht. Sociale media, is socioal betrokken, overdracht geevm en 't verspaidn van kennes en informoatie. Dat mot dan betrekken hebben op de menselieke soamnleevm. Dat kennen ook proatgroupen wezen.

Ik vindt soms slap gelul, mor dat mag ik nait zegn.

Mor toch kent soms ook nog aans wezen. Wie kwamen van Apeldoorn en gingen op weg moar hoes in Stad Grunnen. Mozzn overtstappen en wie zocht noar vairpersoonsplek in richten van stad. An aandere kant zaten vair wichter hailemoal bepakt en bezakt, haarn inkopen doan in Amsterdam. En ze haarn huil wat kocht. Volgens mie waarnt vair wichter woar veurolders oet de Zuud Molukken kwamen.
Ze haarn hail wat puuten opstoapeld rond heur. Op bepoald moment begonnen ze alles oet te pakken en alles bekieken en sommege dingen pazen. En door wern babbeleguuchies over moakt.

Ain van de wichter was een bekwoam proatster, een echte kurendriever.
Toun ze ainmoal op dreef was, haar ze de kwebbel nait meer dicht.
Eerst wer der normoal tegen elkoar proat, mor toun de kuurndriever ainmol 't op de heupn haar, bleef ze mor veurdroagn, 't was gewoon een show, man och man.

"Zeg nu moet je wel weten, wat je wil, hoor, als je het niet leuk vind, moet je het niet kopen en als het niet past kan je het niet terugbrengen hoor."
"Dus wat je koopt moet je dragen, je kan het natuurlijk altijd weggooien maar dat is toch zonde man, dat doe je niet, nee, nee, dragen zal je moeten, ook al is het te klein, nou ja zeg, een ander neemt een pusch-up bh, dan heb jij maar een te kleine, heb je toch een super pusch-up nietwaar, en voor zo weinig geld, een koopje man."
Wees er blij mee, je loopt er straks mee te pronken."

Ain van de aandere wichter reageert: "Doe toch niet zo raar, wees even serieus."

En door gingt ze weer, mor dizze moal in streektoal en probeerde een Volendammer noa te doun: "Zeg hei je dat gemerk, Jan heft ook een nieuwe meid, ja dat had ik wel verwacht, maar toch, zen familie ist ter niet mee eens hoor.
Nee want ik heb ook wel es een vrindje uit Volendam gehad, das niks hoor, je weet toch, ik hou niet van vis, komt die vent er an, met een dikke paling, gatverdikke, zo'n dikke vette, wat een goor ding, ik zeg tege hem: Jan ik houw niet van paling, ik vind het vies hoor, weg met die rotzooi.
Zegt ie: Hou je niet van paling? Dat ken toch niet meid, dan klopt er iets niet met je.
Ik zeg tegen hem: Ik hou niet van paling, veels te vies, glad en glibberig, ga men deur maar voorbij.
Het die eikel het uitgemaakt, nou wat zegge ge daarvan?"

Ain van de aandere wichter zee: "Hou toch eens op over Volendammers."

"Nou" vervolgde de sproakwoaterval: "Och guttegut, kenst door nait tegen wicht, dat is joa wat, proat mie der nait van, vent kwam joa van Oosterpaark of zukswat, waist dat nait meer?"
"Hoi zee joa, wat proatst doe veul, man o man, doezeld mie om de kop joa, guttegut wat is toch aal wat jong." "Komst met kleern thoes en paast joa nait, och man guttegut dat is joa wat."
Ik zeg ken altied nog noar mammaminie goan joa, is veul goudkoper man."

En wat dochst begunt ze in 't Surinoams, zeg mor as Nederlands uutsprookn deur een Surinoamse.

"Ach jij niet weten man, ik veel doen hoor, maar weetje ik hou wel van hot eten, geeft mij maar kouseband met rijst weet je, dat lust ik wel, ook hamburgertje zo nu en dan man, kan best hoor, niet toch, of jij niet weten.
Als je mee wil eten kom je maar langs meid, dat weet je toch man.
Bij ons altijd welkom zijn man, mee-eten good man.
Als dan ook nog wat duns meeneemt is het helemaal wow man.
En dat je dat gedaan hebt man, heel goed weet je."

Dan opains is net of ze oet Amsterdam komt, meschuin wel as Jordanees zeg mor..

"Zeg vent, ik weet het niet maar volgens mij lus jij wel een pinketanesie, nee dat weet ik, je spuugt er niet in, wat ben je een kelereleier, he, schatje van me.
Zeg heb je die vogels gezien jo, er waren twee soorten, Sijsies en Drijfsijssies, echt jonge. En dan vragen ze mij, waar kom jij vandaan?
Dan antwoord ik: Van de Leliegracht midden in Amsterdam, nou dan zegge ze steevast, He jo, kom jij uit Amsterdam, ken je de zon in de Zuiderzee zien sodemieteren, heb je gelijk warm water voor een koppie thee jonge.
Of ik nog verkering heb met die slemiel? nee jonge, die is opgepakt door een klabak uit de Kinkerstraat jo.
En dan vraagt der zon wijf van de lichte kavalerie waarom dat der drie kruisjes op die Amsterdammertjes staan. Ik zeg mens, kijk naar je eigen kruissie, hoe mot ik dat weten, maar ik heb wel es gehoord: Heldhaftig, Vastberaden en Barmhartig, maar die ponum van daaro zegt altijd: Water Vuur en de Pest, dat waren de rampen waar Amsterdam onder te lijen had in vroeger tijd.
Vragt die griet: Is dat tegenswoordig niet meer zo?
Ik zeg nee mens, tegenswoordig zijn het Fietsendieven, Drugs en Publieke vrouwen.
Dat mens kijkt me an, draait zich arrogant om en stapt op hoge benen weg.

En dan zegt ain van de aandere wichter: ""We zijn zo in Assen."

En de sproakwoaterval reageerd door op met: "Ja man o man, guttegut je maakt wat mee zeg, Lest zat ik in de trein, stapt der zon klein boerke in en gaat naast mie zitn, legt zen pet op knieen en stopt een stukkie pruimtabak in zen mond.
Dat is lekker juffie, ken hiele dag op kauwe heur, ja alleen de geiten houden der niet zo van. Nee as ik noar de gaitenfokvereniging goa mot 'k dat nie doen juffie.
Kiek mor bie de tuuten ken je het wel bruukn her, joa die vinnen ook lekker om te eten her, blikstienders wat vinnen die dat lekker jong.
Mor niet te veul her, want dan goan eigies der zo noar smoakn he, nee das niet lekker her."

En zo zaatn wie in de train te luustern noar zo'n sproakwoaterval en dat was ook nog leuk ook nog. Ze zol zo 't toneel op kennen, gloepens mooi man.
Dat was es keer wat aans as aal dat gebler veur dai debieltjes, o, nee, luliezers.
Van ons hebben ze de pries wonnen, gain socioale media mor wel veur heur socioale verhoal veur de anheurders in de train.
Wichter bennen in Assen oetstapt.

Grunnegse omtoalen : Johan W. Koning

Oh, er was n hogelk** schip, en n hail schier schip was zai.
En de noam van dat schip, dat was de “Golden Iedelhaid”
Ze was baang, om kaapt te worden, deur n grenskeg Spoans galai*
Doun ze voer op de Noordzee, de Noordzee
Doun ze voer op de Noordzee braid.

Doun was doar n lutje kedeljong, ien joaren twoalf mit drai
En hai zee tegen de schipper: “Wat kin’k der mit verdainen?
As ik goa zwemmen en den dat grenskeg Spoans galai*
Loat zinken ien de Noordzee, de Noordzee
Loat zinken ien de Noordzee braid?"

"Oh, ik geef die den zulver, en ok nog gold veur twai.
En mien schiere dochter as laive bruud geef’k dij.
As doe goas zwemmen en den dat grenskeg Spoans galai
Loat zinken ien de Noordzee, de Noordzee
Loat zinken ien de Noordzee braid!"

Dus de knoap, dij kreeg doun zien raif en overboord spròng hai
En hai zwóm doun bie langs bie dat grenskeg Spoans galai
Boorde mit boor en beugel ien heur pens n gat of drai
Lait heur zinken ien de Noordzee, de Noordzee
Heur zinken ien de Noordzee braid.

En terog zwóm hai vlug, de bemannen juichte blied
Moar de schipper negeerde hom, van zien touzeggen haar hai spiet
Hai zee de bis n deserteur, dien rechten bis doe kwiet
Lait hom achter ien de Noordzee, de Noordzee
Dij lait hom ien de Noordzee wied.

Doun zwóm hai rap deur noar de bakboord zied
En omhög noar zien moaten klònk bitter zien doodstried:
"Oh makkers, hais mie op, den t tie dat trekt oan mie,
En ik zink deel ien de Noordzee, de Noordzee
Ik zink deel ien de Noordzee wied!”

Zien moaten hesen hom op, moar op het dek sturf hai
Ze naaiden hom ien n hangmat, wit en zacht was zai.
En zai zetten hem overboord en mit t tij vot dreef hai,
En hai zònk deel ien de Noordzee, de Noordzee
Hai zònk deel ien de Noordzee braid.

Oh, er is n hogelk schip, en n hail schier schip is zai.
Moar zai voart zunder kedeljong, ien joaren twoalf mit drai
Zai is baang, om kaapt te worden, deur n grenskeg Spoans galai
Nou ze voart op de Noordzee, de Noordzee
Nou ze voart op de Noordzee braid.

• Galai is ien t Nederlands Galei Dat stoan loaten geft n ei-klank in ploats van n ai-klank
  n Galei ontoalen noar galie, riemt hailendoal nait, en moakt er denk ik ook onherkenboar woord van, om dai reden dus Galai 😉 .

** Lofty is Verheven (soms ook zich beder as aandern vuilen) om dai reden dus hier Hogelk (verheven verbeelden) en twaide moal hail schier (biezunder schier dus)

Dit is n omtoalen van n hail old laid genoamd "The Golden Vanity", ook bekent as "The Sweet Trinity" en "The Golden Willow Tree”. The first surviving version, de oldste overgebleven versie) about 1635, (ongeveer 1635) was "Sir Walter Raleigh Sailing In The Lowlands”…
Vermoedelk is dit laid van Engelse oorsprong en dus al older den 1635,. Den van de versie oet 1635 wordt zegt de dat de oldste overgebleven versie is. Dus der binnen nog oldere versie west.

Het gait over scheepjong dai zijn schip red van de Vijand (Sums n Spanjoard den weer Turken of aander Vijanden), moar dai dan doar kapitain bedrogen werd.
Summige versies enden bie t wegzinken (verdrinken) van dai knoap, in aander versies boort hai oet wroak goaten in ’t aigenste schip woardeur dat den ok vergait, en weer ander versies loaten zien schip as straf alsnog weer kaapt worden, of zeggen dat t schip doarna vervloukt is en as n spookschip rondvoart, In de omtaolen heb ik dat end open loaten.

De Engelse versie dai ik as veurbeeld nomen heb is de versie zo as dai as n ballade zongen wordt deur “Peter, Paul and Mary” en dat is ook de versie dai deur “The Corstairs” as n shanty word zongen. (even op google opzuiken zeg ik den moar)

"The Golden Vanity", also known as "The Sweet Trinity" or "The Golden Willow Tree”.

The first surviving version, about 1635, was "Sir Walter Raleigh Sailing In The Lowlands”…

Oh there was a lofty ship, and a lofty ship was she
And the name of that ship, it was the Golden Vanity
And she feared she would be taken by the Spanish enemy
As she sailed on the lowland, lowland low
As she sailed on the lowland sea.

Then up spoke a little cabin boy, the age of twelve and three
And he said to the captain, "What will you give to me
If I swim along the side of the Spanish enemy
And I sink her in the lowland, lowland low
I sink her in the lowland sea?"

"Oh I will give you silver, and I will give you gold
And my own fair daughter your bonnie bride shall be
If you'll swim along the side of the Spanish enemy
And you'll sink her in the lowland, lowland low
You'll sink her in the lowland sea!"

So the boy, he made him ready, and overboard jumped he
And he swam along the side of the Spanish enemy
With his brace and auger in her side he bored holes three
And he sank her in the lowland, lowland low
He sank her in the lowland sea.

Then quickly he swam back to the cheering of the crew
But the captain did not heed him, for his promise he did rue
And he scorned his poor entreatings, when loudly he did sue
And he left him in the lowland, lowland low
He left him in the lowland sea.

Then quickly he swam round to the port side
And up unto his messmates, full bitterly he cried, "Oh messmates, draw me up, for I'm drifting with the tide,
And I'm sinking in the lowland, lowland low
I'm sinking in the lowland sea!"

Well, his shipmates brought him out, but on the deck he died
And they stitched him in a hammock that was so fair and white
And they lowered him overboard and he drifted with the tide,
And he sank into the lowland, lowland low
He sank into the lowland sea.

Oh there is a lofty ship, and a lofty ship is she
But she sails without a cabin boy, the age of twelve and three
And she feares she will be taken by a Spanish enemy
As she sailed on the lowland, lowland low
As she sailed on the lowland sea.
…

Kins hom ok zingen as n smartlap of protestlaid net as Boudwijn de Groot dat in 1965 dee.

De Noordzee (Boudewijn de Groot)
Nederlandse hertaling: Lenneart Nijgh

Daar zeilde op de Noordzee, De Noordzee wijd en koud,
Een schip zo zwaar beladen
Met 's werelds ijdel goud.
Daar kwam de Spanjaard dreigen
Te roven ons het goud,
Toen we voeren op de Noordzee, De Noordzee, de Noordzee,
Al op de Noordzee wijd en koud.

't Was onze jongste makker,
Een jongen sterk en koen,
Die sprak al tot den schipper:
Wat zult gij aan mij doen,
Wanneer ik wil gaan zwemmen
En ginds het Spaans galjoen
Doen zinken in de Noordzee, De Noordzee, de Noordzee,
Al in de Noordzee zinken doen?

Ik zal u geven zilver, Een wapen en blazoen.
Mijn eigen jonge dochter
Zal ik u huwen doen,
Wanneer gij wilt gaan zwemmen
En ginds het Spaans galjoen
Doen zinken in de Noordzee, De Noordzee, de Noordzee,
Al in de Noordzee zinken doen.

De jongen bad de hemel,
Sprong daarop overboord
En heeft in 's vijands scheepwand drie gaten toen geboord.
En van de trotse Spanjaard
Is nimmer meer gehoord,
Op heel de wijde Noordzee, De Noordzee, de Noordzee,
Op heel de Noordzee meer gehoord.

Toen zwom hij naar het schip
En de mannen juichten luid.
Maar onze schipper gaf hem
Zijn dochter niet tot bruid.
Al smeekte ook de jongen: Haalt mij het water uit,
De schipper gaf de Noordzee, De Noordzee, de Noordzee,
Gaf hem de Noordzee als zijn bruid.

Toen zwom hij om het schip heen,
Hij was zo koud en moe.
Vol bitterheid en wanhoop
Riep hij zijn makkers toe:
“Och makkers, haalt mij op,
Want ik ben het zwemmen moe.
Mij trekt de koude Noordzee, De Noordzee, de Noordzee,
Mij trekt de Noordzee naar zich toe.”

Zijn makkers redden hem toen
Maar op het dek stierf hij.
Na het een twee drie in Godsnaam
Dreef weg met het getij
De koene jonge zeeheld,
Veel jonger nog dan wij.
En zonk toen in de Noordzee, De Noordzee, de Noordzee,
En in de Noordzee weg zonk hij.

t Is n schitterende hertoalen van Lenneart Nijgh, Hai het krekt as t originail, olderwest toalgebruuk toepast!
Doarentegen het hij nait 1 riem vasthollen veur t haile laid, moar elks couplet zien aigen riem geven.
Even zo goed, ok in dizze omtoalen loat Nijgh zain dat hai n Nederlandse Shakespeare is.

En joa, dizze versie heb ik dus ok omtoald noar t Grunnegs.

De Noordzee
Gunneger omtoalen: Johan W. Koning

Doar zaailde op de Noordzee, de Noordzee wied en kold,
n Schip zo zwoar beloaden mit 's werelds iedel gold.
Doar kwam de Spanjoard drizzen te roven ons t gold,
Doun we voarden op de Noordzee, de Noordzee, de Noordzee,
Aal op de Noordzee wied en kold.

't Was onze jongste scheepsmoat, n jongen boar fersoun,
Dij zee al tegen de schipper Wat zels doe oan mie doun,
As ik nou zel goan zwemmen en gunder Spoans galjoun
Doun zinken ien de Noordzee, de Noordzee, de Noordzee,
Aal ien de Noordzee zinken doun?”

“Ik zel die geven zulver, n woapen en bloazoun.
Mien aigen jönge dochter zel ik die trouwen doun,
As doe nou zels goan zwemmen en gunder Spoans galjoun
Doun zinken ien de Noordzee, de Noordzee, de Noordzee,
Aal ien de Noordzee zinken doun.”

De jongen bad de hemel, sprong doarop overboord
En het ien 's vijands scheepwand drai goaten doar doun boord.
En van dij stöltse Spanjoard is nooit meer wat van hoord,
Op hail de wiede Noordzee, de Noordzee, de Noordzee,
Op hail de Noordzee wat van hoord.

Doun zwóm hai trog noar’t schip en de bemannen juichte luud.
Moar onze schipper gaf hom zien dochter nait tot bruud.
Aal smeekte ok de jongen: hoal mie tou’t woater uut,
De schipper gaf de Noordzee, de Noordzee, de Noordzee,
Gaf hom de Noordzee as zien bruud.

Doun zwóm hai om t schip hín, hai was zo kold en muid
Boar bitterhaid en wanhoop raip hai zien scheepsmoaten tou:
“Och makkers, hoal mie op, den ik bin t zwemmen muid.
Mie trekt de kolde Noordzee, de Noordzee, de Noordzee,
Mie trekt de Noordzee noar hom tou.”

Zien moaten redden hom doun moar op het dek sturf hai.
Noa t ain twij drai in Godsnoam vot mit t tie dreef hai
De dapp’re jönge zeeheld, Veul jonger nog den wai.
En zònk doun in de Noordzee, De Noordzee, de Noordzee,
En ien de Noordzee weg zònk hai.

En joa den binnen der vanzulfs ok shantykoren dai nait in t Grunnegs zingen,
en om dai reden den ok nog moar mien Nederlandse omtoalen

Gouden IJdelheid
Nederlandse vertaling : Johan W. Koning

Oh, er was een prachtig schip, en een prachtig schip was zij.
En de naam van dat schip, dat was de “Gouden IJdelheid”
Ze was bang, te worden gekaapt, door een grimmig Spaans galei
Toen ze voer op de Noordzee, de Noordzee
Toen ze voer op de Noordzee wijd.

Toen sprak daar een kleine ketelbink, oud twaalf plus drie erbij
En hij zei tot de schipper: “Wat geeft u straks aan mij?”
Als ik ga zwemmen en dan dat grimmig Spaans galei
Laat zinken in de Noordzee, de Noordzee
Laat zinken in de Noordzee wijd?"

"Oh, ik geef je dan zilver, en ook nog goud daar bij.
En mijn mooie dochter als lieve bruid krijg jij.
Als je gaat zwemmen en dan dat grimmig Spaans galei
Laat zinken in de Noordzee, de Noordzee
Laat zinken in de Noordzee wijd!"

Dus de knaap, die maakte zich klaar en overboord sprong hij.
En hij zwom langszij toen van dat grimmig Spaans galei
Boorde met boor en beugel daar drie gaten in haar zij
Liet haar zinken in de Noordzee, de Noordzee
Haar zinken in de Noordzee wijd.

En terug zwom hij vlug, de bemanning juichte blij
Maar de schipper negeerde hem, van zijn belofte had hij spijt
Hij zei”: ”Je bent een deserteur, je rechten bent je kwijt.”
Liet hem achter in de Noordzee, de Noordzee
En liet hem in de Noordzee wijd.

Toen zwom hij snel door naar de bakboord zij.
En omhoog naar zijn maten klonk zijn bitter geschrei:
"Oh makkers, hijs me op, want het tij dat trekt aan mij,
En ik zink weg in de Noordzee, de Noordzee.
Ik zink weg in de Noordzee wijd!”

Zijn makkers hesen hem op, maar op het dek stierf hij
Ze naaiden hem in een hangmat, wit en zacht als zij’.
En ze zetten hem overboord en hij dreef weg met het tij,
En hij zonk weg in de Noordzee, de Noordzee
Hij zonk weg in de Noordzee wijd.

Oh, er is een prachtig schip, en een prachtig schip, is zij
Maar ze vaart zonder ketelbink, oud twaalf plus drie erbij
Ze is bang, te worden gekaapt, door een grimmig Spaans galei
Nu ze vaart op de Noordzee, de Noordzee
Nu ze vaart op de Noordzee wijd.

Hier heb ik dus tracht om ien t haile laid 1 riem oan te holden.
Is nait hailendoal zuver lukt, moar toch doch aales riemt mit n ij-klank

woardat de wind zo waaid
deur de polder en over diek
woar men nog 'Vrede' zaaid
doar vuilde k mie altied riek!

Bie Kees en Riekje van de Rose Bar an t Maarkplain in Sodom was t aait feest!

Aal wiekennen stampvol! Wie, Berend, Eppo, Chris en mien persoontje hadden hom benuimd as ons stamkroug.

Lekker bier jong! De tap laip d haile oavend achter mekoar deur en wie as ,kenners' konden dat aarg woardeern.

En Kees was nog as n kwoajong…. Hai dee helderop mit.

Om twaalf uur was t bie hom sloeten. Tot zolang haar e ,mor' permissie!

Omdat ons dat te vroug was, (18/20-joaregen) , gingen wie den nog tot twei uur wieder bie Kees Bos to. t station.

Dei haar n Russische vrauw en o zo n mooie dochter!

Dou Kees van onze stamkroug doar achter kwam, zee e n poar moand loater:

Wie goan nog eem deur! Ik dou d gedienen dicht en zet t licht op schemern….

Enne ie huim niks betoalen, t is veur mien reken!

Dat was nait tegen dovemansoorn zegt! Apmoal bleem zitten.

Pas om twei uur wuir der sloten. Kees blied en wie nait minder!

Ie begriepen joe vast wel, dat t bier ons den in schounen ston?

Kees zulf dito en den begon e der zin in te kriegen…. Hai gaf ain van ons zien colbert en as Riekje wat loater oafsloeten wol, stoof Kees heur veurbie mit de woorden: Tot dammeet!

Mit n kander in d auto en den was t: Hest n plan? Joa, rie mor noar Ter Oapel….

Ter Oapel? Wat mouten wie doar? Goa mor, t zel joe nait tegen vall n!

Onderweegs pailen woar as hai hen wol, mor wie kregen gain sjoege!

Op t stee aankommen, kreeg ve t deur…… Verrek sloten!

En nou? Rie mor noar stad! Nou nog? Ja wis, woarom nait!

Inmiddels n uur of vaare, en ook in Stad nait veul te beleem..

Den mor zulf wat regeln zee Kees en dailde ons ploug in twei n. Ie dei stroate in en wie dizze…

Loater bleek, dat ve koubouwtje speul n mossen…

In d rechterhaand n revolver -d wiesvinger liek veuroet- en mor knallen!

Den kin je zain wat bier dut! n Stel volwassen kerels dei as kinder deur d stad runnen en deden asof! k Hoop nait, dat mien kinder dit lees n… al zell n zai t ook wel ais roar doan hebben.

Visboer Drenth, mag ik ain pude koanen van joe? Noast mie, Drenth geeft die jong noast mie,
mor gaaw n pu de koanen, k wor nait goud van zien gruine snörrebelle, verdikkemie kist wel ain fietsbaand mit plakken.
Hier est ain pude koanen mit n stuk schelvis en n stuk kraant om dien neuze of te vegen, nou wegwezen jong.
Wie worden mizzelk van dien gruine hazzensvocht, nait weerkommen hè.

Nee Drenth.
Nait eerder dan volgende week

Mouderdag,
zunder moutwill n dut Moeke op die lett n
en hold zo n oogje in t zail
t is, dat k d'r gain doukje om wind
mor hail wat veur die aan t kaante dut zett n
en krigst aan laifde ook zeker dien dail
want, of word st ook 50 joar, blifst heur kind!
en doarveur Moeke, bin k die dankboar
k besef, dat zo ain as joe Moeke, is d'r mor ain
en wait bie dizze, dat k altied aan die denk
Moeke, en wel elk tied van t joar
woardat st ook bist, bliev n we mekoar zain
bedankt veur alles, m'n laifde aan die schenk!