t Verleden, sums zo dichtbie
Stilzwiegend lopend over dodenakker,
wordt der veul leven in mie wakker.
Op zuik noar sporen van t verleden,
dij mie brocht hebben noar t heden.
t Is de rust dij hier regeert
en ik roak in miezulvens keerd.
Tot opains, n geluud, en ik schrik,
achter mie vaalt n daipe snik.
Dij snik brengt mie weer in t heden,
mor hai denkt aan körts verleden:
t overlieden van zien laifste makker.
Revelnd lopen wie van de dodenakker.
