Klassefoto

‘Hou older je worden, hou meer t verleden tellen gaait,’ zee mie ais ain van d’oldste bewoonsters van t tehoes woar k indertied direkteur was.
Ze haar geliek, want zo gaait t miezulvens nou ook en ik maark dat de dingen en gebeurtenizzen van vrouger meer weerde kriegen.
Veuraal bie t schrieven van verhoaltjes kommen herinnerns van vrouger weer noar boven. Nou mout je nait denken dat t heden en de toukomst minder belangriek veur mie binnen, in tegendail, want k bin doar nog aal doagen drok mit dounde. Mor toch … der binnen van dij momenten dat ik mor wat groag even ‘pas op de ploats’ moak en din ais mien verleden aan mie veurbie loat goan.
Zo bekeek ik lest n olle klassefoto van mien middelboareschoultied.

Wat n bloag was ik dou, mor gelokkeg nait d’ainegste. Wat hadden wie dou grootse ideeën en veur joen gevuil kon je aal d’haile wereld aan. Mor wie waren nog tussen zwien en big in en zo wuiren wie t eerste joar op de middelboare schoul ook nuimd: biggen …
Mor terugkommend op dij klassefoto, doarvan herinner k mie nog bepoalde noamen; de mainste bin k kwiet. Zellen wel nait teveul indrok moakt hebben, denk ik mor … of zol leeftied n rol speulen? Ain noam kon k mie hail goud herinnern: Woppie van Doalen. Woppie was n schier en beschaaiden wichtje, gain wonder dat aal jongs veul aandacht veur heur hadden.
In dij tied haar ik mien heufd slim vol pukkels en zunder dat k der wat aan doun kon, was k din ook nait zo tevreden mit miezulf en wichter zollen wel nait op mie valen, waren mien gedachten. Mor k mout der votdoadelk bie zeggen, ik begreep dou ook al wat van psychologie; dat wil zeggen: deur te negeren t tegenovergestelde berieken! Dat waarkde … t Hoantjesgedrag van d’aandere jongs, doar haar Woppie gain zin aan, haar ik allaank zain, mor deur mien negeergedrag wuir zai zo nijsgiereg dat ze mit meer en meer energie mien aandacht trekken ging. Gain sjoegel geven, huil ik miezulf veur, mit as gevolg dat zai nog meer heur best begon te doun.
Tot de gelegenhaid zok veur dee dat ik toupakde.
Dat was de leste schoulvekaanzie. Op n oavend waren wie soam indaild veur n speurtocht in t bos. Dou wie n zetje in duuster aan loop waren, zee Woppie: ‘Ik bin n beetje baange in donker!’ Dou heb ik mien kans woarnomen en heb mien aarm om heur tousloagen. Hou verder wie kwamen, hou dichter ze tegen mie aan kroop. Dou bekroop mie ook n beetje baangeghaid. Tot mien opluchten hadden wie aal gauw t èndpunt berekt.
‘Doar hebben wie ons goud deurhèn sloagen!’ zee ik mit n wat onbestendeg gevuil van binnen, want wie hadden mor mooi even de speurtocht zunder fouten lopen.
‘Haar k wel docht!’ zee ze en dou draaide zai zok om en luit mie stoan. Wie hebben nooit meer n woord mit mekoar wizzeld.
Vlak noa dizze schoulraais deden wie eksoamen en elk gong zien aigen kaant op. Woppie van Doalen heb ik nooit meer zain of wat van heurd, tot …

n Poar week leden waren wie op bezuik bie bekenden van mien Jaantje en wie kregen t over ons schoultied en doar heurde k de noam Woppie van Doalen en k heurde dat zai noa heur eksoamen hail snel traauwen mos. Zai haar nou zeuven kinder en was wel drij keer zo zwoar as in heur middelboare schoultied. ‘Doe kinst heur nait weer!’ wuir der bie zegd. Dat loat zok denken … Indertied was zai meschain n wichtje van 80 pond, dus nou …? ‘De joaren hebben heur bliekboar goud doan!’
Thoes heb ik dij olle schoulfoto teveurschien hoald en ais goud bekeken en mien gedachten dwoalden òf.
‘Woarom moustoe zo lagen?’ zee mien Jaantje, dou ik verzonken was in dij foto.
‘Tachteg of n dikke twijhonderd pond,’ flapde ik der oet, ‘n wereld van verschil.’
“En doar moustoe zo om lagen?’ reageerde ze n beetje kribbeg: ‘Meschain is zai doar zulf hailendaal nait zo bliede mit!’
Joa, doar dochde zai aan, mor ik dochde aan hail wat aans: voader van … k Mos der nait aan denken! Och, elk kaist veur zokzulf, mor toch … En dou mos ik denken: as dij speurtocht nou ais aans verlopen was …?
Wel wait, leest zai ooit dit stokje … Zol zai din ook gnivveln, net as joe meschain?