Vliet van, Nelleke

Bultje òf, bultje op,
vraauwke gaait om bosschop.
Bultje op, bultje òf,
postloper leegt volle taas.
Bultje òf, bultje op,
wieshaid komt ja nait →

mie vrundelk tou
zien schaar-houd
eefkes
in groutnis òfnomen

mor k fietste ains n stukje zunschien ien
en dou wer Ommelaand n nij begun
van oarden ien swoare klaai en
hemelsbraide lichte luchten.

Mor swoare →

De riep-golden gaarst
n zaacht dienende zee van
onendeg detail

Zo aan t lutje toontje tou,
zo blied deur Stad te goan.
Zun dij schient,
zet mien meziekje aan.
Ik zit te zingen op mien fiets.

Nait groots wezen.
Grootshaid is n onwizze ledder,
holt haanden stief in boksembuus.
Hai wist van hom òf
en geft gain roemte.

Mor laifde,
gaait op→

Blaauw ropt en verlaaidt,
blaauw vlugt, blaauw joechaait.
Blaauw is n braide lach
boven t koren.

Blaauw swaarft en troost,
blaauw is stilkes en →

Maank noodzoakelkhaid
ainzoam littaiken ien tied,
achterloaten en verloren.

Doar hemmen baanken stoan,
doar is beden,
doar is zongen.

Troost→

Wie nuimen t nait

mit gain woorden
wie bìnnen der in
wie vuilen, t is
om ons tou
in roemte
en licht
en droagende eerde

In boeten
is mien binnendeur.
Op roemte
vuil ik mie
gebörgen.

Van hoaver
tot gaarst
kin k dit laand.
t Is der stil
van leventeghaid.

En weerom
in hoes→

van hemel aan zee
en daans de kleuren
as vlagen op t strand.

iesblaauw – marmerrood – blaauwblokt
siddelnde cirkels, waggelnde lienen
licht schient deur, duuster gluit op
bollen weltern over schotse vlakken→

Kiender binnen onèndeg
grote minsen binnen klaain
olle minsen gruien
oet tied.

k Verwacht dat wie
wadlopen mouten
maank bultjes
ien t laand.

t Hier en nou
verdrinkt ien regen
mor van olds
holden wie stand.

Lauwers ligt lui in t laand
stille swet dij nait begrenst
mor as n knalblaauw lint
gruine Vraise grond
mit de Grunneger verbindt.

Stille wotters →

Deur n lome vree
zun waarm en kleuren helder,
enkeld fiets beweegt.
Ien en boeten mie is t stil.

Dou zaailde n scheepke
bie mie binnen
en alles begon→

Onner lege grieze hemel
ligt n groot gruin eerappellaand.

Hoogholtje holdt hom hoog doarboven,
is n braandpunt in rondom.

Aine komt n aander tegen→

Swaarte kopkes doeken
zulverwit ien blaauwgries,
ritme van zoveule snidders.

Wotterdruppen vlug
over vleugeltjes en rug,
onder lös aanmoudegend→

oog strelende hoaver
zuit roekende kloaver
en gaarst mit n zaachte g

en binnen te waaineg –
zai stikken in heur bedoulens

As zun boer smokt
en streelt over laand,
den gaait t scheppen
krieweln in zien haand.
Den komt pootgoud
oet eerappelgat
en trekker
oet zien schuur.→

n klokje hier
n smokje doar
lucht nog blier
aankomend veujoar

slut mie boeten
holdt mie binnen.

Noar boeten
noar boeten,
k hol t binnen nait oet,
ien mien hoes,
ien mien kop nait,
mit dij denkens,
mit al dat geluud.

t Duuster van d’oavend
ligt over stille hoezen.
t Leven keert noar binnen,
t doagse waark, dat is weer doan.

Laambelicht holdt naacht nou boeten,→

dat op n vrouge veujoarsdag
mit heur blèrren en waarme oam
ons weerom ropt in t heden.

Te raanden oet van t laand
tou midden in Groot Loug
waaiden zie→

Oet tied, mor nog nait veurbie.
In raauw nuimen wie de noamen
dij zai achterlaiten,
heur verhoalen droagen wie mit,
minsen oet t noorderlaand.

Noa haalve naacht van woaken
bin k aan aanderkaant
van mien boukje aanbelaand
kop leeg – boukje boar

Hier binnen gain raanden meer aan stad,
bloots deur beton en stain begrensde hemel.
Dörpen aan nkander plakt, n binnen zunder boeten,
gain grond→

t landschop is hier slicht en vrij,

mor onderhoeds is der bewegen,
licht en wiend speulen ook mit mie.

k bin weerloos,
t laand is weergoaloos,
overaal→

stil
stil
bist as n flitterg blad
bloots n flinter roemte innemend

hoogoet wat naarven en nat

Stil
stil
luusternis is zo groot
en om joe tou
en van licht→

Niks liemt der zo goud
As n Ter Loans Woordenbouk
Veur Sint-verrazzens

t hoes schoeft mie noar boeten tou,
t is te vol, ik paas der nait meer bie,
ik bin te braid
van waark en verantwoordelkhaid

k blief eefkes stil stoan →

de rouken krazzen driest
en strunen as schonterds
ien toppen van bomen
ronnom t plaain.

Wiend dij waait.
Zaand dat lopt.
Eerde draait.
Stilstand is bloots

n mement
baaiteld oet
zun, wiend en eerde.

Zoemenhemel
vlinderwemel
zunnebladjen
priegelpadje
rozenroek
tsjilpenstroek

Kerk vuilt leeg, onthaand
t verhoal zwigt woordloos, beeldloos.
Vaaier Haanden laiten hier n gat
ien haart van minsen en van Stad.
Dij wizzen nait→

Zun is der nait aait bie,
mor t is ja waarm genog.
Wiend flittert om in toen
en bomen murmeln loom.
Noabers knutern
maank binnen en boeten,
stemmen →

De vree van de landen en van baauwten
is gehail mit die
De vree van t wad en hoge luchten
magen mit die wezen.
Daipe vree zel kommen over die
Daipe vree→

Maank blaauwe loakens
op gruine blaik
ligt horizon spand streken.

Mörn gliddern wie mit nkander
– zunder gas en stoareg aan –
aaltmoal weerom ien zee
allenneg wierden blieven stoan.

op laange piepestelen
laip regen over t eerappellaand
heur grieze rokken slooiden
laangs bomenrieg en diek.