Ode aan t schoap
dat op n vrouge veujoarsdag
mit heur blèrren en waarme oam
ons weerom ropt in t heden.
Te raanden oet van t laand
tou midden in Groot Loug
waaiden zie woar wie nait maaien
doar woar n grasmesien nait paast.
Woar lamkes nog vertedern
stoan heur moekes, in wolleg bont,
in nuchtern aindoadeghaid
mit ale vaaier poten droes op grond.
Zie lopen der de kaanten òf
en goan heur aigen paden schroag
over schoren dieken,
noar t oetkiek op e kroun.
Peerden binnen edele daaiern
en n kou geft melk in pan
mor t schoap is stug en nut
en doar holden Grunnegers van.
