Vlooienmaart

Bennen ie wel es noar zo’n vlooienmaart wèst?
Zwoantje, mien laive vraauw en ik, wel. Wie luipen doar es rond, zo mor wat zunder doul om ons tou te kieken. Ik kiek din maistied noar de mensken, dat vin k veul mooier as aal dij haalfsleten rommel. Mor inains zee Zwoantje: “Wie mouten aiglieks nog wat onderzetters hebben”. Zwoantje zegt aaltied wie as ze bedoult: ik. Mor hier haar ze wel n beetje geliek aan. Dij van ons, dij wurden al weer wat gammel, hier en doar n schilver der òf, dus n poar schiere olle nijen, woarom ook nait. Geld mout rollen docht ik en ik vuilde es even aan vief lözze euro’s, dij ik nog in de buutse haar.

En lu, dou Zwoantje besloten haar, dat de jacht op onderzetters opend worden mos, dou luipen wie doar inains hail aans rond. Luipen wie eerst zo mor wat te kieken, nou haren wie n doul, wie waren inains op wat oet. Wie wollen onze slag sloagen veur nij hoesroad. En mit dizze belangrieke opdracht veraanderde onze holden ook. Eerst luipen wie zo mor wat hìnneweer, ik mit d haanden op de rogge te tuutjeflaaiten en Zwoantje mit t vest over d aarm hier en doar veur de poelegrap en oardeghaid noar wat spullen te kieken. Mor nou was t aans, nou sloten wie aan bie de riege volk, dij stoef veur de kroampkes laangs kroop, n riege hìn aan de rechterkaante van t pad en n riege weerom aan de aander kaante. En woag het nait tegen de stroom in te lopen! Op t ènd aanbeland, draaien de riegen mensken zok om en goan weerom, nou aan de aander kaante.

En mor loeren, want doar gaait t om, dat is t belangriekste. Zol doar t laank zöchde wandtegeltje liggen? Of doar meschien dat onderdailtje van heur kovviemeulen oet de zestigerjoaren, woar ze al zo laank noar op zuik waren? En as ze zain wat of ze hebben willen, den gaauw griepen, veurdat d aanderen t zulfde pakken. En dat vanzulf onder de woakende blikken van d echtpoaren aan de aander kaant van de kroam, dij baide mit n sjekje op de lippen op n poar olle toenstoulen zitten, mit de thermoskane mit kovvie veur t griepen en t hondje onder stoule.

Wie heurden der nou ook bie. Veur t eerst. Want dizze raaize mozzen wie ook wat hebben. Nou luipen wie eerst stoef bie mekoar, mor dat hollen je nait laank vol. Òf en tou zag ain van ons wat stoan, wat even laanger de aandacht vasthuil en din schoten der gaauw n poar aanderen tussen ons in, van dij stiekommers wait je wel, dij nait op heur beurt wachten kinnen.
Omreden Zwoantje wat nijsgiereger is as ik, luip ik op t lèst, n stuk of vief ploatsen veur Zwoantje aan. Dat haar ook wel zien veurdailen. Kiek, want zo haar ik de eerste keus hè.
Noa twij gangpoaden zag ik wat liggen. t Waren van dij gloazen onderzetters, dij ik mie nog veur de geest hoalen kin bie de verjoardoagen van mien grootollen. Wenneer de koffie op was en de taantes de boudel ofruumd haren, din reukelde opoe zok noa n zetje in t ìnde om ze oet de kaaste te pakken. Ik wait nog best dat de kerels hoast onmaarkbaar stènden van genot as t zowiet was. Elk kreeg aine, woar de borrel op kwam, mit of zunder suker. Joa, dat vergeet je nait weer. “Hier, hieropaan”, ruip ik en doar kwam ze aan. Ze wurgde zok mit de ellebogen deur de stroom volk hìn.
“Kiek, dit bennen schieren” zee ik nait zunder grootseghaid. Zwoantje keek der es noar en zee: “Arregat, nee hur, dij vind ik niks aan, dat binnen ja olderwetsen”.
Nait om t ain of ander lu, mor ik wol der hoast op zweren, dat ze ze wel mooi vond, mor ja, ik haar ze vonden en zai nait.
Dus ik docht, waist wat, loat heur mor veur goan.

En zo schoedelden wie wieder, nou ik n poar ploatsen achter heur aan. Na weer n ketaaier lopen, dou zag ik ze stoan.
Mooie holten, opstoapeld in zo’n schier kistje, woar je ze aan de veurkaante aan t knopke oettrekken kinnen. As je dat din deden, den zagen je, dat in t midden der n rondje körk in zat. Van dij mooie olden, kennen je ze nog? Dat Zwoantje ze zulf nait zain haar. “Hierzo, hier”, ruip ik veuroet. Dou ze noast mie ston, dou kon ik oet mien ooghouken aan heur zain,
dat ze vergrèld was, dat ze ze zulf nait zain haar. “Pff, dij heb k wel zain hur, van dij domme holten. Doe hest ook n smoak van niks”.
“Joa”, zee ik, misschien wel n beetje verniender as de bedoulen was. “Joa, ze kinnen nait aalmoal van gold wezen”.

Wie weer wieder. t Waren verder aal van dij gloazen, dij ze nait hebben wol.
Op t lest von ze zulf nog wat. Van dij ronde lila plastieken dingen, dij n zetje in de mode waren dou we de visnetten nog aan t plefond hangen haren, wait je nog wel.
Ik huil mien oadem in. Ze zette ze weer hìn, gelukkeg.
Van de week het ze nijen ophòld. Gloazen.

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf