Vaaier ledders en n haart op n trui

Braidoet ston Adje ien open deur van studìntenkoamer van Ger Beerveld. Zien vouten stonnen op drubbel. Hannen rustten tegen deurkezien. Adje nuimde homzulm n haalve slachter. Apmoal gekhaid! Mor hai haar mor n haalve oplaaiden veur slachter volgd, haar t apmoal nait verdroagen kind. t Was hom te maans worren, te veul slachtòfvaal, bonken en bloud.
Adje was aan t prakkezaaiern goan: veur wat veur affeer zol hai no aan t leren goan? Doar was hai nog nait over oet. Ien tussentied sprokkelde hai sinten bie nkanner mit kerwaaikes. Haar òf en tou n boantje.
Kreeg sinten van pa en moeke.
‘Moi, hou koms doe hier ien hoes, Adje …?’ klonk t achterdochteg.
Adje gnivvelde. ‘Dien laive schat Greetje het mie ien hoes loaten. k Heb boven die bie heur zeten.’ Greetje zat n trap hoger as Ger, haar doar heur koamer.
‘Hou dat zo, Greetje mien schat…?’ antwoordde Ger, ‘loat Jetske dat mor nait heuren. Dij wol mie lesdoags nog smoren …’
‘Smoren…?’ zee Adje en wupte wat op tonen. Hai keek zien kammeroad eernsachteg aan. ‘k Heb t die voaker zegd. k Vien dat doe aaltied van dij apaarde wichter hes Ger! En Greetje wol die doodmoaken?’ Ger mouk n opmaarken over n minne kienertied. Zukse wichter haren gain spier laifde kind. En dou was eefkes stil.
Ger bo Adje n kopvol kovvie aan. Hai mos mor aan toavel zitten. Mor veurdat Ger noar heur gemainschoppelke keuken toulaip keek hai hom aan. ‘Doe wais t nog nait, mor mien verkeren mit Jetske is ook oet…!’
Adje trok wit vot en schoof aan toavel. Dij laag vol mit lesmaterioal. Ger laip noar keuken tou. Adje prakkezaaierde. Hai keek deur t aigenste roam van dizze koamer noar boeten. Zien ogen dwoalden over t reepke grond tussen baaide hoezen. Der laag gescheurd beton op doar roet ienston. ‘Dit strookje Stad, deur elkenain verloaten,’ prakkezaaierde Adje, ‘dat is krekt zo verloaten as Jetske heur op dit stuit vuilen mout …’ t Begrootte hom veur t wicht, dij tegen hom aaltied gelieke laif was.
Zien ogen gingen deur koamer hìn. Doar ston Ger zien bèr. Doar haar dij kloun mit Jetske legen. Wat was t hier ainks n zootje! Mor doar op grond, tegen muur aan, ston n hail schier schilderij! Dat kunstwaark, mit n robonde kou der op, dij kinde Adje aalderbest. Hai haar t sikkom doezend moal bekeken. Wat wol hai t schilderij geern kopen, aal haar hai nait teveul sinten. Mor Ger wol t nait kwiet. Adje laip der noar tou. Zien vingers streken der mit pelzaai er bie laans. Mor onverwachts ien n woas van onrust kreeg hai zien buus mes. Eefkes lusterde Adje of Ger der aal aankwam. Dou mit n ruk, haard en onverschilleg, ging mes deur douk hìn. ‘Dat heb t veur die doan, Jetske!
Veur die!’ mommelde ol slachtersleerling.
Ien n zoes zat hai weer op stoul. Keek noar boeten noar t streepke grond dat zo smaal was as n piepeloag.
Doar heurde hai Ger aankommen. Dij hil n bred vaast mit twij mokken vol kovvie. Op schuddeltje lagen meelkoekjes. Òf en tou nammen zai n slokje.
Boven heur stampte Greetje haard op grond.
‘Joa, joa, doe was bie Greetje,’ zee Ger, ‘en hes verkeren mit heur?’
‘Nee,’ zee Adje, ‘wie kommen te zulde dörp oet. k Kin heur van schoul.’ Hai versweeg dat zai boven hom Jetske berabbeld haren. Mor dat verkeren oet was dat wizzen zai op dat stuit nait.
Adje begunde over t schilderij te jeuzeln. ‘Kins mie dat nait veur n prikje verkopen?’
‘Ophollen!’ zee Ger verniend, “k wil dat ding nait kwiet! Dij is van mien opa en opoe west. Dat heb k die aal wel tachteg keer zegd!’
Adje laip noar t schilderij tou en tilde dij op. Hai schrok ter zulm van. ‘Mos ais kieken, Ger … der zit n dikke lub ien.’ Ad hil t kunstwaark veur Ger zien neus.
t Was of Ger n slag veur zien kop kreeg. Dij lub laip dwaars deur n robonde kou hìn. n Kou dij van zien femilie west haar.

‘Nee, no wil k hom nait meer hemmen,’ mommelde nepslachter. Zien haart bonkte hom ien ströt. Hai zette t schilderij op stee.
Ger draaide n sigret, knipperde mor aal mit ogen.
‘Doe bis ook zo lomp, Ger,’ zee Ad, ‘zo roeg!’
Ger stak sigret op. Achter zien ogen zaag hai opa zien koien stoan.
t Was even stil. ‘Wèl van joe baaident het verkeren oetmoakt?’ vroug Adje ien ainen. ‘Dat heb ik doan,’ zee Ger zaacht, ‘bin tegen n aner aanlopen.’ ‘O, n nije. Hou hait dien wicht?’ vroug Adje.
‘t Is Dinoa, dij kins doe ook wel. Jetske heur kammeroadske.’
‘O, dat is pienlek …’ zee Adje en hil zien buusmes veur n daag, ‘mor kiek ais. Is dit nait wat veur die, jong? t Is nait vertraauwd dat k der laanger mit omsjaauw.’ Hai langde Ger t mes aan.
‘Wat n schier mes,’ zee hai en vuilde aan t lemt.
‘k Wil kuutjebuten mit die,’ zee Ad, ‘wat hes doe ien aanbaiden?’
Ger rommelde ien kaast, legde n trui en n metoalen aansteker op toavel. Adje graaide trui van toavel òf en bekneep dij. t Was n blaauwe trui. Veurkaant was opsierd mit n wit haart. Op t haart stonnen vaaier donkerblaauwe ledders. Dat wazzen eerste ledders van veur- en achternoamen van Ger en Jetske.
‘Dij het zai veur mie braaid,’ zee Ger, ‘aansteker heb k ook van heur kregen.’
Adje trok zien aigen trui oet en trok trui dij Jetske moakt haar aan. t Was zuver zien moat. ‘k Neem hom,’ zee hai.
Ger kreeg t mes en schoof aansteker noar Adje tou.
‘Wacht ais,’ zee Ger, ‘kin aansteker ook wel aan Dinoa geven. Dij dampt as n schòsstain.’ Adje schoof aansteker weerom noar Ger tou.
‘Din kriegen wie apmoal wat van die,’ zee Adje, ‘ik dizze trui, Dinoa n aansteker. Din hes ons apmoal blied moakt, behaalve Jetske! Dij krigt dalles… haildal niks.’