t Akkedemies

t Akkedemies zaikenhoes in stad is n aibels grote boudel.
As je wel es op Knoal in t Refajazaikenhoes west bennen en je vinden t doar al groot, den mouten je veural nait noar t Akkedemies hìn goan. Want dat lu, dat is ja n stad op zokzulf. Tegenswoordeg hait t mit n haile mondvol aans, mor wie zeggen aaltied nog Akkedemies.
Mien laive toetpot, as je doar zo lopen, din kriegen je pas in de goaten wat n bult zaike mensen der bennen en din proaten we allènt nog mor over n klain stokje van de wereld, ken je joe t veurstellen?
Nou kom ik doar hoast nooit, in t Akkedemies, òfkloppen, mor van de week bennen wie der toch west.
Zwoantje, mien laive vraauw, mos noamelk hìn mit heur spatoaders. En hou of ik t ook perbaaierde, ze mos en zol noar t stad. Woarom din wel vruig ik, as t nou wat slims hest, mor hest ja allènt mor last van spatoaders, dat kinnen ze hier toch zeker ook wel?
“Allènt mor last van spatoaders? En vindst doe dat din nait slim? Zolst der zulf mor last van hebben, k wol die wel es piepen heuren, doe aansteller. Of is mien gezondhaid die soms
niks weerd?” zee ze kwoadeg. “Nee, ik wil vot noar t hoogste adres”.
Soms lu heb ik wel es n beetje muite om precies oet te leggen wat of ik bedoul. Maistied perbaaier ik het din ook mor nait.
“En boetendes” revelde Zwoantje wieder, “vief joar leden ben k der ook ja west, veur woar ik dou aan holpen ben, waist ja wel, dus doar kennen ze mien lichoam”.
Noa joa, wat dat waist ja wel was gaait joe ook niks aan, mor t was in elk geval n kwoaltje wat ik nooit kriegen kin.
“Wat hèt waist ja wel mit dien spatoaders te moaken” dee ik nog n perbaaisel, mor t holp nait, wie mozzen en zollen noar Stad.
En dat hebben we van de week din doan. Noadat wie mit veul vieven en zessen
de goie òfdailen vonden haren, gingen we in n wachtkoamer zitten. En meldden wie ons aan zo’n balie. Zwoantje docht dat je in Stad wel Ollands proaten mozzen: “t Is voor mijn spathaders, daar eeft ik al wel vattien jaar last van en nou moesten ze maar even n maal om lijk”. In dij sikkom lege wachtkoamer begon t wachten. Dat mouten je wel kinnen in zo n zaikenhoes, wachten.
Noa n haalf uur zee Zwoantje: “Zol de dokter der wel wezen?’
“Oh, jezeker”, zee ik, “hai is zeker even aan t kovviedrinken”.
Zwoantje keek mie aan asof ze hom zien kovvie nait gunde.
Noa weer n haalf uur: “Woar blift dij kerel wel”.
“Och, messchien hèt e wel n spoedgeval”.
“n Spoedgeval”, zee ze. “Dat haar e nou din toch al wel kloar hebben kind nait”. Zwoantje kin slecht tegen wachten. Doar is ze n beetje te tiepelzinneg veur. Ik heb doar veul minder
muite mit, ik heb van miezulf n rustiger natuur.
“Och” zee ik nog “misschien hèt e wel twij spoedgevallen”. Zwoantje zee niks meer, mor ze kreeg zok n Story van t toaveltje òf en begon der mit ain oge in te lezen. Mit d aander keek ze aingoal noar de deure woarachter de dokter zitten mos. Ik docht nog: dij oogarts hier mos dat es zain. Inains schoot ze in t ènde, k haar t al nait in de goaten man, der was n zuster oet
de dokterskoamer komen en Zwoantje ging der mit grote treden achter aan. Je zollen zo nait zeggen, dat ze zo’n last van heur spatoaders haar, docht ik nog. Dou ze weer kwam, dou zee,
ze niks. “Wat zee dat wicht”. “k Mos hier zitten goan te wachten” zee ze grammieterg “dokter kwam vanzulf, hai haar n spoedgeval”.
Ze gaf t op en begon zuch te verdaipen in de Story. Gelukkeg lagen der veur mie n poar Donald Duckjes bie.
Noa twij Storys en vief Donald Ducken kwam der din toch schot in. Der kwam n zuster aan mit wat pampierderij in d haand. Ze bloaderde der es in en keek noar de patienten dij der zaten.
Nou was t hier nait zo drok. Behaalve wie mit ons twijbaaident zat der nog n klaine Chinese vraauw. Wieder gainent. De zuster keek es van d ain noar d aander en dou weer in heur pampieren, dee dou n stap in de richten van ons buurvraauw, keek heur aan en vruig: Mevrouw Hou-wing? En dou keek ze stomverboasd dat Zwoantje zuch in t ènde reukelde, en zee: “Dat ben ik”.
Nooit waiten, dat k van de Chinezen òfstamde.

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf