Schieterij

Dou ik òflopen zundag wakker wur en messchien hebben ie dat ook wel es had, dou haar k s mörgens al gain zin in stoete. En alderdeegs de kovvie smuik mie nait, terwiel dat Zwoantje mie aans wel n kan opvouern kin.
Ik zat mor wat in mien olle zörge en ik luusterde oet gewoonte noar radio Noord, mor ik heurde al nait wat of ze zeden. En inains luu, wur ik mie doar toch beroerd. t Zwait brak mie oet en ik wur zo wit as n schuddeldouk. “Ik leuf dat k spaien mout” zee ik tegen Zwoantje. “Hol die even stil, Ede Stoal zingt ja net van zien Hogelaand” zee Zwoantje. Ik vloog de koamer oet en even loater ston k op dubbelnekke boven de WC en breken luu, breken, onuur. t Was net asof der oet mos, wat der joaren laank in goan was en dat was gain klain beetje, dat kin k joe wel verzekeren.

Dou k weer in koamer kwam, vuilde ik mie n beetje beter en ik ging mit n daipe zucht weer zitten. Zwoantje gloop es overziet, mor ze zee niks. Ik zee: “Nou, ik kin mie nait heugen, dat k eerder zo haard spaait heb”, want n beetje aandacht is joe vanzulf welkom as je joe zo zaik vuilen.
“Nou, din ontholdst doe mor van twaalf uur tot de middag” zee Zwoantje, “omreden ik wait aans nog best, das toe veureg joar bie de bruloft van ons Dèrk aanderdoagsmörgens de haile boudel der onderspijt hèst. Doe haarst s nachts ja n dikke toarte op t lief liggen, haarst in dien sloap ja spijt.”
“Ho, ho, dat heb ik die dou ook al zegd ja, dat kwam van dij eterij doar, dat vuil verkeerd” zee ik, k mos de boudel ja wel even weer rechtzetten.
Zwoantje zee: “Oh, zat dat zo”. En verder zee ze niks meer.

Mor, goud, dou ik goud en wel in stoule zat, dou kreeg ik mie doar inains krampen in t lief mìnsen, krampen, verschrikkelk. Ik kon nog net noar t huussie runnen en joa, hur, kwam het mie der eerst boven oet, nou van onderen. Ik wil der gain onuur proatje van moaken, mor echt woar luu: t spoot mie òf.
Haildaal blaik en zo slap as n vale kwam k weer in koamer en ik kroop weer in mien stoule.
Zwoantje gloop es overziet en zee: “Wat zellen we eten vanmiddag, zel k es even dikke soep moaken mit n poar lekkere vette hounderpoten der in?”
En dou mos k mit n noodgang weer hìn, nou kwam t der boven weer oet.
En zo lu, was k de haile dag in de weer. Niks eten en drinken en de ainige keren dat k oet de stoule omhoog kwam was om noar de WC te goan, woar ik zo n beetje om de beurt de veur en d achterdeure openzette. Zwoantje draaide gelokkeg n beetje bie, ze zag zeker dat t dizze raaize gain eelskeghaid was, mor ze wör pas achter in de middag n beetje slappe thee mit n dreuge twijbak aan mie kwiet.

Tegen n uur of vieve, dou Zwoantje aan t strieken was, docht ik, dat k mor es even in de frisse lucht mos, misschien zol dat wel n beetje helpen.
Ik kreeg miezulf in t ènde en schoedelde, veural veurzichteg, even noar boeten. t Leek werempel wel of t wat opknapde en ik kuierde t toenpad haildaal òf.
Mor dou ging t mis en goud ook. k Was net achter in toene dou t zwait mie vannijs oetbrak en ik kreeg doar weer krampen in t lief man, o,o, wat n boudel nou weer. Ik mos moaken, dat k weer bie de plee kwam en rad, omreden der mos weer n gobbe oet en neudeg ook. Ik voamde mit grote stappen over t toenpad hìn, weer noar veuren, mor ik duurde ook nait zo haard, bie elke stap mos k neudeger en k was baange, dat t mie òfluip as k te grote stappen nam. En eerlek woar, aans is t bie ons achter in toene noar de achterdeure tou mor n hoanetree, mor nou, der kwam mor gain ènde aan en bie elke stap mos ik neudeger.

En lu, ik schoam mie dat ik t joe vertellen mout, mor ik redde t nait. Dou k deur de achterdeure stapde, dou vernam ik al dat t verkeerd ging. En zo overkwam mie der wat, wat aans allènt lutje kinder mor gebeurt en ik schoamde mie dood. Wat zol Zwoantje doar wel nait van zeggen en wat zol k dat voak heuren mouten. Ik luip heul veurzichteg mit de bainen wiet oet mekoar noar de WC. Mor ik mos vanzulf wel bie Zwoantje laangs. “Wat hest toe wel”, zee ze. Mor ik huifde niks te zeggen. Ze kon t antwoord wel roeken. “Vrezelk”, bölkde ze, “bist toch gain klain kind meer. En doar ben ik mit traauwd?” Mor dou ze mien gezichte zag begon ze te gieren van t lagen. Ik zee mor niks en schoedelde wieder noar de WC. Mor mien lieden was nog nait veurbie.
Zwoantje greep maalvreten n schone buusdouk van de striekplaanke òf en dee hom haalf dubbel veur t gezichte laangs, zodat allènt heur ogen nog te zain waren. “Zo, nou roek ik t tenminsten nait meer zo slim”.

n Ongeluk komt zelden allènt, lu. Net dou ik de koamer deur was, kwam oet de keuken buurvraauw aanzetten en dij zag Zwoantje mit n rode buusdouk veur t gezichte. “Wat is dat hier”, zee ze, “n overval?”
En nou geef ik joe te roaden lu, wat mien Zwoantje dou zee.
Ze zee: “Nee, gain overval, t is meer n schietpartij”.

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf