Pinkster en poaske

Goan je even noar t zentrum. ie doun n bosschopke, vief meter onderboksemrek en n poar nije hupzelen, ie komen weer, is joen fietse poter! Dat overkwam ons lu, veurege week. Wie waren even op fietse hìngoan, gezond nait, en wie haren de fietse mooi in t zèntrum tegen de mure aanzèt. Mienent eerst en dou Zwoantje heurent der tegenaan. En as we nou n haalf uur- tegen joe zegd- messchien drij ketaaier vot waren, din was t hail veul.
Dou wie weer kwamen, stond mienent nog mooi op t zulfde stee, mor Zwoantje heurent was vot. Kon mien fietse mor proaten!

Dou wie van de verboazen bekomen waren, dou schoot mie der wat in de zin: “Hest hom wel op slöt zet?”
“Joa noatuurlek.”
“O joa, woar hest t sleudeltje din?”
Dou Zwoantje vief menuten in heur tazze en in heur buutsen grobbeld haar, dou mos ze bekennen, dat ze zeker vergeten was hom op slöt te doun.

Joa lu, ik krieg t er aal stoerder mit, ik mout aal meer om heur denken, want, kiek, mien Zwoantje, mien laive vraauw, dij wordt n beetje stommeleg. Ze hèt zo te zeggen, de boukholden nait meer zo op n riege. Ze takt over. Begriep je t, ze begunt de zoaken te vergeten. Lèst nog, dou haar ze vergeten wotter op de eerappels te doun. Mor goud, dat heur neuze nog wel goud waarkde, aans was t n ramp worden.
En joa, veurege week, dou haar ze twij verschillende zokken aan, ik zag het nog net op tied, veurdat ze mie bie t pad kwam.

Mor ja, t bleek nou mor weer, dat ik zulf wat beter acht geven mout. Ik mout heur nog n beetje meer controleren, din kom t aal wel op stee. Joa, t is veur heur wennen, mor veur mie is t ook n hail omstoan. Mor goud, doar stonden wie bie ain fietse. Ik zee: “Waist wat, wie goan op slag noar t plietsiebero, wie loaten t der nait bie zitten”. Mor ja, wie haren mor ain fietse. “Ik goa wel bie die op staange” zee ze. Wie kwamen der achter dat dat dus nait wol. Dat wol in ons verkèrentjederijtied meroakel. Mor nou nait meer. Wieder zel ik doar niks over zeggen, ie begriepen t zo ook wel.

Dou wie weer overènde kropen waren zee ik: “Goa mor achterop zitten”. Dat…. wol ook nait direkt. Eerst ging ze mit de baaide bainen aan ain kaant zitten, zoas vraauwlu vrouger peerdreden.
Bie d eerste de beste bochte, schoot Zwoantje oet t lood, ze muik n wilde schienbewegen en dou kwam ik oet t lood en smakde sikkom vannijs tegen de grond. “Goa din ook gewoon striedewieds zitten”, zee ik, n hail klain beetje oet mien doun. “Mor din mout ik main klaid ja tot aan de billen omhoog trekken, en din zit ik doar mit mien haile pinkster en poaske zo in t zicht, doe konst wel gek wezen”.

Wie bennen der op t lest komen net as Dik Trom, wait je wel, dij zat ook ja achtersteveuren op d ezel. Dij haar vast nait meer bekieks as wie. Op t plietsiebero mozzen wie bie n plietsieagent aan toavel zitten, dij ons t hèmd van t gat vruig. De stoerste vroag was of e ook op slöt stoan haar. Gelukkeg mos Zwoantje net even noar de WC, zodat ik dij plietsie even oetstòkken kon, dat t wat minder mit heur wur en dat e heur mor beter even goud aankieken kon, want as ze t pad noar hoes over n zetje nait weer vinden kon, den wur ze messchien wel op t bero brocht. Din wos e nou ja woar of wie woonden.

Dou wie weer boeten stonden, zol ik gaauw even mien fietse van t slöt doun, mor denken ie dat ik t sleudeltje weer vinden kon? Naargens te vinden. “Roar hè”, zee Zwoantje en ook nog “Ik ben t fietse kwiet en doe t sleudeltje”. Noadat wie wel vief menuten zöcht haren, kwam dij agent ons noa. “Kiek”, zee e “dit haren ie ducht mie op toavel liggen loaten”.
En hai ging weer vot. Verbeelde ik mie dat nou of zag ik hom noar Zwoantje knipogen?

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf