Tempern

t Was zo wied. Joarenlaank haar Zwoantje der mit te stellen. Mor nou ik.
t Mos wel hur. Spaigel het mie van de week verroaden. t Was net of k n dikke zwembaand om t lief haar, mit veurop zo’n bale, dij je voak op t strand zain.
Och, as k recht veur de spaigel ston, din wol t nog wel, mor van opzied wör t n hail aander sjapieter. Zeuven moand zwanger.

Zwoantje trappaaierde mie dou k ston te kieken: “Volgens mie wordt t n twijling.”
“Och,” zee k, “t kin nog wel hur, van de zummer n beetje meer bewegen en t is der zo weer òf.”
“Dat binnen nou echt kerels,” snoof ze. “Ie zuiken ook aaltied weer n reden om niks te doun, ie binnen hail aans as vraauwlu, zo gaauw as t beetje stoer wordt, din trek je de hakken in de wale. Ik kin wel van joe spijen.”

Kiek, dat haar ze nou nait zeggen mouten, want t ging mie nait om miezulf, mor t ging mie veuraal om joe, manlu. Wie wörden aalmoal even oetmoakt veur schuddeldouken, veur dikke schietnoten, dat kon k vanzulf nait over joe hìngoan loaten, dat begriep je toch zeker wel?
Dus ik zee: “Dizze man gaait ofvalen, dou zelst der versteld van stoan hou of wie kerels dat volholden kinnen.”
Zwoantje trok de neuze wat in kroezen: “Proatjes, niks as proatjes en kwakkerij. Most t eerst mor es even bewiezen, ik leuf der niks van dat die dat lukt.”

Nou lu, dat was wel dudelk, nait. Ie begriepen wel dat k dit nait op mie zitten loaten kon. Hier wör wat van mie verwacht, de eer van ons manlu ston op t spul.
En och, wat is nou haildaal ofvalen. Dat stelt toch ook nait zo gek veul veur. Ik haar t nog nooit doan, ook ja nog nooit neudeg had, mor stoer? Nee, dat wol k nait geleuven.
Kiek, Zwoantje moakt doar aaltied n hail meroakel van. Zai knipt zok diëten tou de Libelle oet en gaait doar din n week of wat mit op d’ hongerkaampe. Ze vaalt n poar kilo òf en begunt din weer te eten, tot ze zok weer te swoar vindt en din begunt ze weer van veuren òf aan. Ik mos doar aaltied wat om lagen.
“Aal muite veur niks” zee k din, “dit helpt die ja niks zo, letst die n week of wat versmachten en din vretst die weer rond. Doe most gewoon dien eetgewoontes veraandern, der mout structureel wat gebeuren.” Dat haar k wel es op televizie heurd bie dij vief-uur-show.

En nou mos ík. Echt woar lu, k ston te trappeln van branderghaid, hier paasde n ieskolle aanpak, nuchter en mit n wille van stoal. Net wat veur mie. Ik was ook ja in dainst west. Doar leer je wel van aanpakken, nait din? Ik wol vot begunnen, direct, nog mit t oavendeten.
Nou haar Zwoantje t eten zo’n beetje kloar. Lekkere dikke soep, rolloade, eerappels en spruten. Touvalleg, hail touvalleg hur, net dingen dij k t allerlaaifste heb. Soep, aigenmoakte soep mit balen, lekkerder bestaait ja nait. En n dikke, vette rolloade mit spruten. Dij kin je zo mooi deur joen eerappels hìnhaauwgen mit n bult sju der op, lekker man. En ze haar der ook nog trilpudding bie moakt, mien alderlekkerste. t Leek wel zundag.

Doar zat k mit mien goie veurnemens. Goud, t was vanzulf gain enkel punt om gewoon te begunnen en mor n hail klaain beetje te eten, mor Zwoantje haar der ja nait op rekend, t kwam ook ja zo mit n gloepstreek opzetten, dat ofvalen.
Joa, k kon heur ook ja nait veur de kop steuten. Zeg nou zulf, din mos ze de helfte ja votgooien. Meschien toch mor beter om de dag derop te begunnen. Dou k heur dat zo oetstokde, dou verbeeldde k mie, dat k lutje steerntjes in heur ogen zag, mor ze zee niks.

Aanderdoags bin k begonnen. Smörgens in stee van drij stoetjes mor aine, mit zunder botter. Gain perbleem en om twaalf uur gain soep, mor n appeltje mit n bloot stoetje. Dat von k wel n beetje zuneg. Ik vernam al nait, dat k wat in t lief haar.
Meschien kinnen je ook wel direct te wild begunnen. Mor goud, deurzetten!

Dou k tegen n uur of vieve in hoes kwam, was Zwoantje aan t eten koken.
Ik wos nait dat eten zo lekker roeken kon. Nou haar Zwoantje van dij dikke winterworrels opstoan en dij mozzen wel even goar worden, zee ze.
Dat duurde nog wel n uurtje. Ik zag weer dij steerntjes.
Dat uur vuil mie slim swoar, lu. Noa n haalf uur brak t benaauwd swait mie oet en k wör der flaauw bie.
Verdorie, doar haar je t gegooi in de gloazen al: gijhonger. En doar is mor ain ding aan te doun. Eten, gaauw eten en… veul.

t Was nait aans. Achternkander aan ging der in: twij zoerherens, n ol slagroomgebakje, n haalve leverworst, n reep sokkeloa en nog n stuk kolle povvert. En dat veur t eten aan. Kiek, ofvalen wil wel, mor joen gestèl mout t wel volholden kinnen. Ie kinnen nog zo’n staarke wille hebben, manlu, mor as je vatboar binnen veur gijhonger holdt alles op, of nait din.

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf