Fokkenwinkel

Zwoantje, mien laive vraauw, haar der al n zetje over kloagt. Heur ogen wurden minder. Ze kon t dudelk vernemen zee ze.
“Ik ook”, zee k “as ik denk, dast doe wat kopen wilst wat normoal n tientje kost, den gefst twinteg euro oet.”
Haar k beter nait zeggen kind, lu. “Oh, zit dat zo, din huif ik ook ja nait te beknibbelen op t montuur van de brille, dij kosten hebben wie der din ook ja zo weer oet.”

Nou, wie dus noar dij fokkenwinkel, wat mout je aans.
Eerst mozzen de ogen opmeten worden. Dat ging nog vrij gaauw.
En joa hur, ze haar geliek. Heur olle brille was nait goud meer. En dou mos der dus n nij montuur komen.
Zwoantje ging der es braid oet veur zitten. De jaze dee ze der bie oet. O bliksem, docht ik, wie bennen nog nait weer in hoes.
De man dij ons helpen mos was aans goud geschikt. Hij laagde ons vrundelk tou, in t begun.
Of mevraauw eerst es even n poar pazen wol, dij hai heur aanlangde.
Nou, dat wol mevraauw dus nait. “Ik wait zulf wel wat mooi is”.
“Joa, dat klopt, aans haarst mie ook ja nait oetkozen, mor heur es even laiverd, dij man hèt doar vast n soort van systeem in, dou nou mor wat hai zegt, din gaait t gauwer.”
“Ik heb ale tied en ik wil hier linksboven begunnen te pazen en zo noar onderen tou, hier noar rechtsonder” en ze speerde mit heur vinger van t plefon noar de vlouer.

Nou joa, dat ging dus deur. Wie deden het zo. Dij brillenman pakde de brille, dij aan de beurt was en gaf hom aan Zwoantje, dij zette hom op, bekeek t resultoat van ale kanten in de spaigel en gaf hom din weer an mie om hom weer op t stee te leggen of legde hom op n bultje veur heur. Dat bultje dat waren de schiersten zee ze.
Dat ging nog oardeg gaauw. Noa drij ketaaier haar ze ze aalmoal op de neuze had, mor t bultje veur heur was toch wel groot worden. Aibels groot. Aldernoarst groot.
Dou begon t weer van veuren of aan. Nou mit t bultje. Noa weer n haalf uur haar ze vieve over.

Dou begon mien adviserende rol.
“Welke vindst t mooiste” zee ze. Nou kon mie t nait zo veul schelen. Ale vieve vond ik dik veur mekoar. Ik wol t laifst weer zo gaauw meugelk noar hoes. As ik nou aine aanwiezen zol, din zol ze mie vast nait leuven willen. Din zol ze deurhebben, dat k vot wol. t Leek mie t handegste om din mor twije aan te wiezen. Ik keek vanzulf eerst even hail kritisch, net of k der verstand van haar en intied pebaaierde ik de pries te ontsieveren. Dat lukte dus nait. “Eh, dizze en…..even kieken hur….dizze”. Ik keek der hail overtugend bie oet. Zwoantje twievelde nog. “Baarg dizzen mor even weer op”, zee ik gauw tegen de brillenman, dij mie dankboar aankeek dou ik hom de drij zogenoamd oafkeurden aanlangde. t Ging deur. Ze haar nog twije over. “Welke zel k nou nemen?”
Ik zee, op mien allozie kiekend: “Dou mor iene miene mutte.” Dat dee ze dus nait.

De brillenman haar weer nije moud kregen. Hai stokde heur oet, dat dij aine wat steveger was, met veertjes veur t òfbreken mor d aander was weer wat jenteger, mor din zunder veertjes.
Mor goud, dat stokkend goan was ook weer nait zo aarg, want ze kreeg der n joar garantie op, ook tegen t breken.
“Waiten je wel woar je aan begunnen?” vruig ik. Zwoantje keek mie duuster aan. Vaalt wel mit, zee de man, ze kinnen wel tegen n steutje.
“Ook as ze der aingoal op zitten gaait?’ vruig ik nog gaauw, want dat haar ze mit heur olle brille regelmoateg doan. Of het van dizze leste opmaarken kwam, dat wait k nait, mor Zwoantje zette de brille met de grootste risicofaktor op de neuze en zee op n toon asof ze al sikkom besloten haar: “Hou liekt dizze?” Ik wos nait zo gaauw wat of k zeggen mos dus ik zee mor wat.
t Schoot mie inains in de zin wat ik in n schounenwinkel ook aaltied zeg. Ik zee: “Loop es hìnneweer”.
Ze dee t ook nog.

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf