Party

Van de week lu is mie der wat vrezelks overkomen. Ik haar nog laiver had, dat mie der n lutje beertje opvreten haar, dat kin k joe wel vertellen.

Mor ja, t was nait aans, k mos der aan geleuven. t Begon moandagoavend, dou Zwoantje, mien laive vraauw, onder t eten zee: “O joa, wat k zeggen wol.”
Kiek, as ze dat zo zegt, din vuil k vot n beetje natteghaid, din krieg k n beetje rillens in t vel.
“O joa, wat k zeggen wol, haar k die al verteld van wonsdagoavend?”
“Wat wonsdagoavend, din is der ja voetballen op televizie.”
“Doe aal mit dat voetballen, vergeet dat mor n moal hur. Wonsdagoavend din heb k ja mien party, waist ja wel, heb k die t ja wel verteld.”
Der ging mie aargens hail wied vot, n hail klaain grammieterg laampke branden. “Party?” vruig ik, “wat veur party?”
“Ach, n week of wat leden, dou heb k die t ja verteld, van mien party, mien Tupperwareparty, waist wel ja.”
Tupperwareparty, de schrik van elke kerel, dat was woar ook.

Ze haar t der over had. Op n kwoaie oavend zollen der n stel vraauwlu bie ons over dele komen om van dij plastieken bakjes van zo’n Tupperwarepoedie te kopen.
k Was t sikkom vergeten. Dou zai dat zo zee, dou docht ik mor aan ain ding: “Woar mout k hìn?” Meschien kin je joe t wel veurstellen manlu.

Ik zee: “Eh, din is t beste, dat k even noar de buren goa, buurman het t voetballen der vast ook wel op.”
Tot mien grote schrik zee Zwoantje dou: “O nee hè, doe ritst mie der nait oet, doe most mie helpen, der komen hier wel vieftien vraauwlu en dij mouten aalmoal kovvie hebben, n poar verterens en wat hapkes. t Mout gezelleg wezen, der mout zoveul meugelk verkocht worden, din krieg k vergees kedootjes van Tupperware.”

Meschien manlu, kin k mie nou beter even stilholden, din kin je joe beter inleven in mien situoatie.
Tupperwareparty, vieftien kraaiende vraauwlu, kovvie, verterens en hapkes veur mien reken, ook nog bedainen en voetballen op televizie.
Goud, ie begriepen t wel, n raamp kwam over mie en ik kon mie der nait tegen verzetten. k Haar nog even de moud om te zeggen, dat wie niks neudeg haren, dat mien broodtrommeltje nog zo goud as nij was en dat aal dij verterens en hapkederij weggooid geld was en dat je n slachtovver waren van dij slaauwen van Tupperware.
Dou kreeg k toch n gobbe over mie hìn! Dat k heur gain plezaaiertje gunde, dat k allinneg mor aan miezulf docht en dat dat röttege voetballen …
Nou joa, goa zulf mor even n menuut of vieve deur, lu. Ie kinnen joe der meschien wel wat bie veur de geest hoalen.

Wonsdagoavend was t din zo wied. Om acht uur kwamen de eersten der al aan en om kwart over was t spul kompleet. n Lewaai lu, n gekoakel, net n hok vol tuten en aal deur nkander hìn.
Ik vuilde mie net maal Henderk maank d’ hounder. En n proat lu, n proat! Nait over auto’s, toene of voetballen. Nee hur, onbegriepelk geplaas over de buren, over nije klaaier, over t waark van heur kerels en veuraal: over de kinder.
Stok veur stok haren ze wonderkinder. En doar ston ik mit mien dainblad vol kovviekopkes. O, ze vonden t… fantastisch, dat k mie vrijwilleg beschikboar stelde veur t bedainen! Nee, heur aigen kerels, dij waren nait zo gedainsteg, dij zollen wel votgoan om noar t voetballen te kieken.
Zwoantje haar t mor trovven, zeden ze, mit zo’n man, zo’n laive man, aine dij laiver zien vraauw holp, as noar t voetballen te kieken. Zwoantje haar der n bovenstebeste man aan en ze keken mie aalmoal vrundelk aan. Zwoantje glom en zee, dat ze slim wies mit mie was.

Dat was nog nait alles. Tot overmoat van ramp lu, echt woar, kneep ze mie dou k heur heur kovvie aanlangde gaauw even in mien linkerbille. Mit n gloepstreek, mor wel even zo, dat elk t zag.
“k Loop nog even deur toene hìn” kon k ter nog net oet kriegen en k trok aan de stikken.
“Over n ketaaier willen we ons twijde kopke hur” ruip Zwoantje mie nog noa.

Mor t aargste mos nog komen. Bie de twijde verteren waren ze tot mien grote verboazen bezeg mit n spelletje, zo as kinder op kleuterschoul ook doun. Ze mozzen roaden, houveul baaltjes der in n potje zaten. Echt woar.
Doar konden ze n prieske mit winnen. Wat schieterijtjes, woar je oet kaizen konden. Rommel.
En ik ontkwam der nait aan lu, k mos ook roaden. Dij Tupperwarepoedie zee dat ze aalmoal roaden haren, mor ze wol mie ook nog even de kans geven. k Haar ook ja zo mien best doan.
Dou kon k mie sikkom nait meer goud holden. k Wol net wat grofs zeggen, mor Zwoantje dee: “Hmm, hmmm.”
“Nou, goud din” zee k. “Twijhonderdtiene.”
En wat docht je, k was der t dichtste bie.
En dou lu, dou filesetaaierde t mens mie en smokde ze mie in dij overvolle koamer mit heur opvaarfde lippen op de baaide wangen.

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf