Klaaier

Ik dou t weer allènt. Ik ben der flaauw van. Aaltied ging ze mit, Zwoantje mien laive vraauw. Joarenlaank gingen wie der mit zien twijbaaident achteraan, mor nou is t beurd. Wie haren der recht n beetje hikhakkerij om. Gain roezie hur, dat hebben wie ja nooit. Mor nou ging Zwoantje toch echt te wied. Veuls te wied. Ie waiten wel lu, wie kinnen meroakel mit nkander over de weg, mor der is n moal n end aan t ABC.

Wat zeggen ie? Woar ik t in vredesnoam over heb? Over klaaier kopen, verdarre nog aan tou.
Wie deden dat aaltied mit zien baaident, mor nou is t òflopen.
En t gaait mie der echt nait om, dat Zwoantje aaltied zegt, wenneer k weer wat hebben mout: “wie mouten weer klaaier hebben.” Dij wie, dat ben ik din, begriep je wel?
En t moakt mie ook niks oet dat zai aaltied de winkels kaist woar of k wat kopen mout. “Hierin, want hier hebben ze meer keur.”
En of dat nou d’aine moal in Stad is en d’aandermoal in Emmen en din weer bie ons op Knoal, dat geft aal niks. Bliekboar het zai doar n soort van kompas veur, of is t bie vraauwlu net as bie maiwen. As der aine n prooi vindt, din binnen der drij tellen loater viefteg. Geft niks, heb k ook gain perbleem mit.
En t kin mie ook niks verblodekonten, dat t veur mie aaltied weer n roadsel is, wat of k nou weer neudeg heb, as wie in zo’n winkel stoan. As wie bie hoes vot goan veur, zeg mor, n winterjaze, din bliekt deur ain of aander vermik in Zwoantje heur kop, de noodzoak veur n winterjaze inains ombatterijd te wezen in t aanschavven van n laange onderboksem.

Ie maarken zeker wel, dat k mie der nog aal n beetje helleg om moaken kin. En t zel mie ook jeuken, dat zai bepoalt wat of ik mooi vind. As ik, touvalleg es n moal, n bepoald bezoentje schier vind, din zegt zai: “Nait doun, dizze most doe. Dizze vindst doe mooier.” En dat lu, dat is n haile geruststellende gedachte, dat nemt ale twievels bie joe vot.

En t gaait mie der ook nait om, dat zai zegt wat of t kosten mag. Kiek ik mainsttied allènt mor noar de pries, Zwoantje let op aandere dingen. Welken, dat wait k nait zo krek, mor t het in elk geval niks mit de pries te moaken. Zai nuimt din dingen as: beter pazen bie dit of dat, t moakt die jonger, dizze boksem klemt die om t gat, dit blaauwe streepke is te dik en dizze te dun en aal zowat meer. Nee, om aal dij dingen bie t oetstoffaaiern kin k mie echt nait drok moaken.
Ik duurf joe alderdeegs te bekennen dat t wel makkelk is zo. Ik kom in de klaaier en k huif naargens om te denken. Ik huif nait te kieken wenneer k wat neudeg heb en woar of we wat kopen goan, k huif mie nait drok te moaken over wat mooi en maal is en ook nait over wat t kosten mag.
Zwoantje regelt dat aalmoal, zai denkt noa en ik krieg der gain kopzère van. Hoogoet n moal toetende oren, mor doar gaait t nou nait over.

Nee lu, woar t dizze raaize om ging was hail wat aans, t was echt schoamachteg. Ie mouten waiten, dat k nait ontevreden bin over mien gewicht. Goud, Zwoantje zegt wel es, dat n poar kilo minder ook goud is. “t Mag neudeg zo wezen,” zegt ze din, mor ik bin der best tevreden mit. k Bin nait te dik. Nou joa, as je goud kieken, din zitten der wel n poar deurontwikkelde horecaspieren, mor wie holden ja nait meer t figuur van aine van twinteg. Dat zit zo in de natuur van de mensen. Dat noarmoate je older worden, je din n beetje, n hail klaain beetje oetdijen.
Niks biezunders toch?
En as Zwoantje doar n beetje aans over denkt, din is dat ja tot doar aan tou.

Mor verdold lu, wat ter veurege week toch gebeurde, doar zollen ie toch
ook hels om worden.
Dat zat zo. Ik was volgens Zwoantje aan n nij schier pak tou en k was even achterbleven, omdat ter meziek op stroate was. Din bin k nog net n kind. Doar mout k wel even bie stoan blieven. Zwoantje ging de winkel al in. Dus ik luip heur even loater noa en dou kon k potverdorie nog net heuren wat zai tegen zo’n verkoper in dij winkel zee.
Wait je wat of ze zee? Ze zee: “Ik zuik n blaauwachteg pak veur n middelboare kerel mit n toetachtege pokkel.”

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf