45 joar

Dou ik mit hom begon, dou was t wel eerst even wennen vanzulf, mor in aal dij joaren roak je der aan wend, din wait je nait meer beter.
Dou ik Zwoantje kennen leerde, dou hèt ze hom der bie nomen. Haildaal oet zokzulf. Der wur aal nait over proat, hai heurde der gewoon bie. En in dij joaren dat wie nou traauwd bennen, is der ook nooit meer wat over zegd. En ik was der ook aaltied slim wies mit.

As ik mit kerels pruit dij gainend haren, din von ik aaltied, dat ze der mor bekaaid òfkwamen. Woarom bennen zai der aiglieks nooit aan begonnen, vruig ik mie din òf. Het kosde ja hoast gain muite. Òf en tou n hail klain beetje onderhold en je kinnen der zo weer n zetje mit veuroet. En zo heb ik hom aal dij joaren aanholden en ik was der slim bliedeg mit.

Tot aan n poar moand leden. k Haar hom al n zetje in de goaten holden en hier en doar haar ik ook al even weer wat op stee zet, Omreden hai verkleurde aan ain kaante. En dat kin nait. As e nou aan baaide kaanten geliek veraanderde, din was dat ja nog tot doar aan tou. Mor aan ain kaante? Nee, dat is ook ja gain kiek geliek.
k Was al begonnen mit t besnibbelen van t gries. Och, in t begun wol dat nog wel, mor zo stoadegaan mos ik der zoveul òfhoalen, dat t net leek, of e aan ain kaante sikkom vot was. Is ook ja gain gezichte. Vaarf hom din, haar ik al n poar moal docht. Mor ja, ie bennen n Grunneger of ie bennen t nait en eelskeghaid is der din vanzulf nait bie. Vaarven? Nee, dat nooit.
Dus dou ik zundag veur de wastoavel der nog es goud noar keek, dou docht ik: in vredesnoam din mor. En ik smeerde der wat schoem op en veur dat ik der op verdòcht was, lag e in wel doezend klaine stòkjes in de wasbakke. Kroane der op en doar ging e, in n kolkje t putje in. Een roemloze òftocht van 45 joar tröts en kerelachteghaid.
Het òfschaid van mien staarke joaren was aanbroken en n dovve, grieze periode van olderdom was begonnen.

En dou keek ik weer in de spaigel. Hai toch, n wildvrumde kerel gloop mie aan. Wat n vaalze hazzens. Doar wol ik zeker gain auto van kopen, van zo’n kop. Mor dou ik nog es goud keek, dou was t vanzulf mien aigen petret. Wat n schrik. Wat n klain bekkie en hoast zunder lippen. Wat haar ik mie aal dij joaren der mooi achter verstoppen kind. Wat ik ook veur stoers op mien pad tegenkomen was, hou indringend mensken mie wel es aankeken, as t mie te jaukeg wur, den kon ik mie aaltied nog klain moaken en der achter verkroepen. En dat was nou over. In t vervolg mos ik ale monsters van dizze wereld mit heur wraide streken recht in de bek kieken. Verschoelen was der nait meer bie. En dij zwoare toak, dizze stoere opgoave, mos ik aangoan mit dit noakende gezichte, mit dizze speulen van de netuur, mit dizze blode kont boven op mien nekke.

Ik kreeg der vot al spiet van. Messchien was vaarven toch wel beter wèst. Mor ja, t was beurd en weer opzoggelen, dat is ook ja nait van vandoage op mörgen. Ik mos der eerst mor es n zetje mit rondboundern. Stel joe veur, dat t toch nog wat mitvuil, dat k der aan wennen kon. t Was nait aans.

Nou mouten ie waiten, dat ik dizze haile bedounen nog nait mit Zwoantje beproat haar. Ik zag doar wel n beetje tegenaan, dat mout ik joe eerlieks bekennen. Want wat zol zai vinden van dizze vrumde kop. Doar was zai ja nait mit traauwd doudestieds.
Ze hèt t nooit zegd, mor messchien haar ze mie juust wel oetzöcht om mien kop, stel joe veur. Wat zol ze wel zeggen mit n vrumde kerel dammeet in de koamer. Dou ik van de badkoamer beneden kwam, huil ik t eerste uur de haand stiekom n beetje veur de neuze. Mor dou vergat ik dat en zat ik heur zomor aan te gloepen en nou, doagen loater, zit ik mie nog aal òf te vroagen of t heur echt nait opvaalt, of dat ze mie dik op de koare hèt.