Sunterkloas

Sunterkloas trok rillerg zien dikke wollen daze wat strakker om d’haals, en foevelde d’uutenden bie zie tabberd in.
Mien laive tied wat was t ja kold hierzoot!
t Haar n zetje snijd, mor nou miggelde der weer n fien motregentje triesterg uut de graauwe locht, en muik alles slof en glidderg. t Laifst haar e ook nog n dikke bontmutse opdoan, mor ja, zien mijter hè, dat was ja n stokje herkenboarhaid. n Soort shirtrekloame, mor din op d’kop.
Zunder dat ding zag e der ja net uut as elkenaine.
En doar kwam nog bie dat e hier in gain joaren west was, messchien wozzen ze wel ains nait meer wel of e was!
Noa meer as honderd joar zol t niks gain meroakel wezen as ze hom aal laank en braid vergeten wazzen. En din luip e hier wel mooi veur joker in zien nije uutdroagerstabberd.
Zien schimmelpeerd bewoog zok onder hom mit inholden kracht, konst zó maarken dat dij der ook weer zin in haar.
Widde pluumpies damp kwammen der uut zien neusgoaten, as was e n lokemetief onder stoom.
Joa, t was echt kold, t vaals gebit rabbelde hom biezetten in de mond!
Mor ja, dat was vrouger vanzulf nait aans west. Aal joar, zo tegen begun dezember, was e weer noar t hoge noorden trokken, weg uut t waarme, zunnege Spanje. t Ging hom stoer òf op zien older, en dat wuir elk joar n beetje slimmer.
Mor ja, hai kon aal dij lutje kinder dij vol verlangst op hom zatten te wachten toch nait in de steek loaten?
Dus ging e toch elk joar mor weer op stap, old of nait old, weer of gain weer.
Totdat ter op n gegeven ogenblik wat biezunders veurvuil.
Op n goie dag, of nee…, op n kwoaie dag, zo’n honderd joar leden, kreeg e noamelk in de goaten dat ter gounent wazzen dij de boudel, vergeef mie de uutdrukken, mor, dij de boudel aan t verneuken wazzen!
Kwam e zomor hier of doar in n dörp, wuir e inains noaroupen. Zo van,”Hé doe haalfmale, wat wolst doe hier nou din, Sunterkloas is hier aal west hur, bist oardeg loat!”
En dou was veur hom de görre goud goar!!
Verdeetjemie! As aander lu mainden dat ze zien ploatse innemen konden, asof n rooie pluuzen jaze, n hoakte bèrresprei en board van petentwatten de echte Sunterkloas muiken, din was veur hom de lol der schoon òf.
Nou wazzen der doudestieds nog mor n poar nep-Sunterkloazen, en hai haar zok din ook veurnomen om dij keer de pakkies nog rond te brengen. En vanzulf haar e ook nait veul zin om d’haile boudel weer mit noar Spanje te slepen.
Mor t was wel de leste moal, in t vervolg mozzen ze zok ter mor mit redden.

Zo’n honderd joar wazzen der veurbie goan, en aal dij tied was e nait meer noar t noorden west.
Mor de leste joaren haar e aal voaker zo’n roar kriebelnd gevuil had, zo’n soort gevuil woar e nait aan kraaben kon, en woar gain zaalve of pillechies tegen huilpen.
Want in zien dreumen zag e aal voaker weer de bliede gezichies veur zok van de lutje kinder doar e zoveul joaren de pakkies op vief dezember rondbrocht haar.
Hai haar twieveld en nog ains twieveld, mor in t lest haar e zok nait meer bedappern kint.
En vanuut zien grode kesteel haar e t bericht uutzonden dat Sunterkloas veurnemens was om weer net as hail vrouger op raaize te goan noar Nederland.
Uut hail Spanje wazzen de zwaarde pieten noar Sunterkloas kommen en begonnen mit de veurberaidens veur de grode ondernemen.
Mit man en macht wuiren de grode deuren van de olde grode pakhuzen openmoakt. En noa honderd joar wazzen der nogaal wat stof-en moezenusten op te reddern.
Mor aal gaauw stroomde der n schier endeloze riege zakken mit peperneuten en pakkies groot en klain noar binnen. En Sunterkloas zag mit genougen dat zien Paiterboazen t waark nog nait verleerd wazzen.
Zien schip, dij ook honderd joar legen haar te rosten, wuir op d’helgen trokken en van boven tot onder noakeken en vannnijs in de vaarve zet.
En hou meer t waark opschoot, hou ongeduldeger hai wuir.
Nou t sikkom zowied was vuilde hai pas hou winsteg of e echt was.
Hai mos hin, en gaauw ook!

En hier was e nou, zittend op zien traauwe schimmel, dij dapper deursjokde deur de flotterge snijrommel.
Hai kraabde zok even onder zien tabberd, hè hai wènde ook nooit aan dij rötterge wollen borstrokken. Prikken en jeuken aans deden ze niks, en dij locht van kamferbaalen wuir e vervast nooit meer kwiet!
Aanmeld haar e zok ook nait, eerst wol wel ains even kieken hou of de zoaken der veur stonden.
Want wat as der nou gain starveling meer op hom zat te wachten? As kinder gain flaauw benul meer haren wel of hai was? En as plietsie hom aanhuil?
Hai mog din wel in zien offizeel ambtsklaid lopen, mor doar haar e verrekt waineg meer aan as e in Zuudloaren zat. Joa, n beetje zenewachteg was e toch wel.
Opains dook ter n zwaarde piet op noast zien peerd,”Sunterkloas, heur ains! Doarzoot, woar dat klaine huussie stait!” Sunterkloas luit zien peerd stoppen, en lusterde aandachteg.
t Was of de bliksem bie hom insluig, want hail zachies kon e t heuren, klaine fiene stemmechies dij zongen,”Zachtjes gaan de paardevoe-hoe-tjes, stippe stappe stipe stap. ‘t Is het paard van Sinterklaa-haasje….”
Hai snoof daip en wiskede zok mit zien widde handse over d’ogen.
“Heurst dat Pait? Heurst dat goud? Ze binnen mie nog nait vergeten. Kom op, der op òf, gaauw!”
Hai zedde zien peerd aan, en stoof dou mit meer as de maksimum snelhaid op t huussie aan.
Mor opains, hai was zowat haalverwege, gooide hai de rem derop en bleef stokstief stoan.
Verbiesterd zag e hou der van d’aander kaande van t huus nog n sunterkloas aanlopen kwam, mit achter hom aan n zwaarde piet.
Ze belden aan bie d’veurdeure en wuiren vot doarnoa binnenloaten.
Versloagen keek e zien knechten aan dij zok om hom tou verzoameld haren.
“Dus nog aaltied bedondern ze de boudel,” zee e verdraiteg.
Even bleef e stil en wat doeknekt zitten, mor rechtde zok dou de stramme rogge en zee mit vaste stem;”Knechten, ie waiten apmoal wat we òfproat hebben! Dizze raaize loaten we ons nait zomor even onder t mous stoppen, ie waiten wat joe te doun stait, derop òf!”
As schimmen verzwonnen de zwaarde Paitermannen in de donkere nacht, in de richten van t huussie.
Sunterkloas bleef stil op zien peerd zitten, in òfwachten van wat ter kommen zol.
n Ketaaiertje, twinteg menuten loater, zag e d’veurdeure vannijs open goan en kwammen de nep-sunterkloas en zien aal net zo onechte knecht weer veur t licht. Ze luipen t stroatje òf, en dou, veur dat ze der op verdocht wazzen wuiren ze besprongen deur n hail ploug zwaarde gedoanten.
Evenpies loater stonden ze veur hom en keek e van hoog op zien peerd op de baaide nepfiguren dele.
“Wat wolst doe, ol gozzel! Loat mie lös of wie bellen votdoadelk plietsie!”
Sunterkloas zuchtde, hai huifde nait meer te heuren, hai wos t aal wel, hier vuil gain zaalve meer aan te strieken.
Hai muik n bewegen mit zien haand noar de zwaarde pieten, en zee;”Tou mor jongens, goa joen gang!”
De grode zak wuir op batterij hoald en mit n poar vlogge bewegens wuiren de teneelspeulders der aal rerend en bandiezend in stopt.
“Ziezo”, zee Sunterkloas voldoan,”Das veurnander, en goa nou mor gaauw op pad en snor mie aal dij beunhoazen ains even gaauwachteg op. Gain vroagen stellen, want ik bin hier en overaal woar ik nog meer bin zit ter wat schaif, in de grode zak ter mit!”
In n poep en n scheet wazzen de zwaarde pieten vertrokken en verspraaiden zok over de wiede omtrek.
En overaal woar ze dij kemedianten tegenkwammen, gain perdon, in de zak, bootpost Spanje.
Vanzulf ging der ook wel ains wel ains n moal wat mis, en din stopde n zwaarde piet n aandere echte zwaarde piet in de zak, mor och dat konden ze wel uutzuiken as ze weer in Spanje wazzen.
“Hee doe haalf zeuven, ik bin n echte zwaarde piet hur, hest de verkeerde veur!”
“Joa, joa, dat heb k aal meer heurd, dat zeggen ze apmoal. Hier opaan doe, derin!”
De doagen verstreken, en zachiesaan trovven ze aal mor minder zogenoamde kelegoas aan, tot ter in t lest nait aine meer te vinden was. Aine veur aine verzoamelden de zwaarde pieten zok weer om Sunterkloas, dij sikkom begroaven wuir onder de zakken mit beunkloazen en zwaartwaarkers.
Vandoage was t vief dezember, en uut t lutje huussie klonk alweer kindergezang.
“Hoor wie klopt daar kinderen, hoor wie klopt daar kinderen, hoor wie tikt daar zachtjes tegen t raam….” Sunterkloas pinkde n klain troantje vot, en zee dou zachies; “Ik bin t hur, laive kindertjes, ik bin t hur, Sunterkloas.”