De Femilie Stippel

Laimeneertiekies binnen rood mit zwaarde stippies. Teminste, de mainsten. Mor nou wil ik joe t verhoaltje vertellen, van hou of t komt dat ter ook wel ais n aander kleur tussen zit. Dat komt noamelk zo:
Bie ons achter t huus, hailemoal achter in toene, stait stoef aan t sloot n haile dikke vledderbos.
Dij bos is noar men verteld wel aal honderd joar old, en bie veujoarsdag is t net n schilderij, zo mooi stait e din te bluien mit grode widde bloumen.
En in dij ol vledderbos woont de femilie Stippel.
De femilie Stippel bestait uut pabbe Stippel, mamme Stippel en nog n haile boel klaine Stippies.
t Binnen laimeneertiekies en ze wonen al joaren in t zulfde huussie in de vledder. Hailemoal boven in, doar twij takken uut nander gruien zit n gat, en doar hebben ze t huussie baauwen doan.
Pabbe Stippel was d’haile doagen drok in de weer mit t binnenhoalen van t wintergerief. En doar haar e stief waark mit, want al dij lutje mondjes stonden gain vief menuten stil. Veuraal as vledderbaien riep wazzen, luip e zok kont uut d’hoaken, plokken, leggen te dreugen in d’zunne, en din opbaargen.
Mamme beredderde t huusholden en doar haar ze t zo drok mit, dat d’olste kinder haar mithuilpen om t apmoal rond te kriegen.
Wat wiederop bie d’sloot stonden nog wat vledderbozzen doar ook de neudege huusholdens in tou huilen. Mor gainaine haar zo’n grode boom as de Stippels. Op n dag verscheen der op n takke dij wat wieder uut t bos stak, n aander laimeneertiekie femilie, dij zo te zain n hail ende vlogen haren, want ze laggen doodmui op n takke, in d’schare van de bloadjes.
Pabbe Stippel, dij touvalleg in de buurt was, gloop stiekom achter n takke vot noar dat ploug vrumd volk. Want dat wast zeker, vrumd volk. Zokswat haar hai in zien haile leven ja nog nooit zain. t Wazzen wizze laimeneertiekies, net as haizulf, mor t leek wel of dizzen zok beschilderd haren, want in stee dat ze, zoas elk laimeneertiekie, rood wazzen mit zwaarde stippies, wazzen dizzen zwaart as de nacht, mit gele stippies. Nou von e dat zwaart nog nait zo slim. Hail enkeld wolt ja wel ains gebeuren, dat ter bie heur n zwaart poppie geboren wuir. Mor dij haar din teminste nog wel rode stippies.
Mor dit? Dit leek ja naarms op! Dit was ja abnormoal, gele stippen. Wat zollen dij hier wel doun? t Leek woarachteg wel of ze hier blieven wollen.
Ze wazzen zo te zain drok dounde om al heur pakkeroazie open te moaken.
Dat nooit! Hai wol dij roare geelstippen hier nait in zien boom hebben. Ze konden opsakkerdaaiern noar woar ze votkwammen of zuiken n aander boom, mor nait dizze!
Mor Pa Stippel duurde der aiglieks nait allenneg op òf. Ze wazzen ja mit ain nuvere grode ploug en as e ze vertelde, dat ze uut zien boom mozzen, konden ze hom messchien wel wat doun. Waist ja nooit mit zokse vrumde lu. En wat wazzen ze doar wel aan t eten, dat was gain olderwetse degelke vledderbaienstamppot, dat kon e zo wel zain. En wat n locht, hai kon t hier hail roeken, brrrr!
Nee, hai kon beter eerst even bie huus aangoan, en zeggen wat of ter loos was, en din zol e ais even noar de buren goan, wat of dij der van vonden.
t Huus was votdoadelek op n hobbel, en elks wol der op òf om noar dij vrumde pazzipanten te kieken.
Mor doar wol pabbe niks van heuren. Ze bleven mor mooi in huus, t was veulste gevoarlek om zo mor op dat volk òf te goan, je konden ja nait waiten wat ze in t zin haren. As e mit de buren proat haar, zaggen ze wel wieder wat of ter gebeuren mos.
Tot zolaank: gainent tou deure uut!
d’Ol Stippel was nog mor goud en wel vot dou t lutjeste van aal Stippies stiekom tou d’achterdeure uutsloop. Pabbe was ja veulste benaauwd, hai zol heus wel veurzichteg wezen en kwam ook echt nait te dichtbie. n Uurtje loater kwam Pabbe Stippel der weer aan, nou in t gezelschop van n stok of wat aander manlu.
Tegen mamme Stippel en de kinder zee e: “Wie goan noar dij vrumden tou, en zellen heur zeggen davve gain pries stellen op heur aanwezeghaid. En as ze nait goudschiks votgoan willen, din mor kwoadschiks. Dou aal deuren op de grundel, en zörg dat ter gainaine noar boeten komt. We maggen gain risico lopen. Woar is t lutje jong aiglieks, k zai hom ja naarms”. “Dij slept, ligt lekker in t ledikantje,” zee mamme. Ze haar ja nait vernomen, dat e tou d’achterdeure uutgoan was.
Ze gingen op weg, pabbe Stippel veurop, en zes pabbe’s uut aandere vledderbozzen der achteraan.
Intied was t lutje Stippie al vlakbie de takke woar de geelstippen deel streken wazzen en hai gloop veurzichies achter n takke vandoan.
Minsenkinder dat was ja wat. Pabbe haar niks teveul zegd. t Was inderdoad n roar gezicht, dij gele stippen.
Zachies trippelde e van takke tot takke, aal dichter bie. Opais kwam der mit n duvels keboal wat groots deur de takken onderuut baldern en doodsbenaawd keek t lutje ding omhoog.
Doar zat, twij takken hoger, n grode zwaarde merel dij hom mit ain geel oge hongereg aangloop.
As de bliksem dook t lutje jong vot achter d’bloadjes en kroop in ain scheure in de roege schors van de vledder. Merel wupde n takke leger en gloop onderuut, om hom te zuiken. t Lutje kroop nog wat wieder in de scheure en hai kon zien schildje trillen heuren, zo baange was e. Bats!! Mit n klap sprong de liester op dezulfde takke, as woar hai zat en t lutje Stippie bulkde moord en brand dou dr vogel op draigend op hom òfkwam.
n Endje wiederop heurde Pabbe Stippel te gereer, en ruip: “Kom op jongens, dat is mien lutje jong, dij doar ropt. As dij rötterge geelstippen hom wat doun, binnen ze nog nait joareg!” Tegeliekertied kwammen ook de geelstippies in de bainen, dij haren t lutje ook roupen heurd.
Omdat de gelen dichterbie wazzen, kwammen dij net even eerder bie de plekke doar t lutje jong zok verstopt haar. En dou ze zaggen wat of ter loos was, nammen ze doadelek moatregels om t gevoar te keren. Pabbbe Stippel en zien noabers kwam net bietieds om te zain, hou de geelstippies in plougies van n stòk of zese opvlogen en zo van n poar kaanten touglieks op de merel òfschoten. Dij keek roar op, dou e opais van aal kaanten beloagd wuir deur dij lutje gifgele dinkjes. Hai kon hail nait zain, wat of t wazzen, zo snel bewogen de geelstippies zok.
Aingoal mos de merel votdoeken, want din soesden ze vlak bie zien kop langes. Misschien wazzen ze wel vergifteg, hai dus toch nait pebaaiern om aine tot de locht uut te pikken. Hai begunde nou baange te worden.
En dou opais bedochde hai zok nait meer, nam zok op, en vloog kwetterend en schetterend tou de vledder uut.
Opgelocht kroop t lutje ding tot zien verschoelhoukie uut en runde gaauw noar zien pabbe, dij aal op n draf op hom òfkwam.
Hai was zo bliede, dat zien jong niks overkommen was, dat e der hail nait aan docht om hom uut te foetern. En doar kwam nog bie, dat hai zok aiglieks wat ongemakkelk vuilde, dou de geelstippies weer land wazzen en op hom touluipen.
Hai haar zok ja nait aal te vrundelk uutloaten over de vrumden. En nou haren ze zien jong uut de snoavel van de merel redden doan. Aans was e vervast opvreten!
En op dat ogenblik docht d’olle Stippel: “Wat ter ook gebeurt, al kommen der hier ook gounent mit poarze en blaauwe stippen, ze binnen wat mie aangait, van haarten welkom. En dij t doar nait mit ains is, zel nog n hail maal piepke tebak smoken, dij krigt mie tegenover zok.
En zo kon t wezen dat t dij oavend groot feest was in de vledder van de femilie Stippel. d’Haile buurt was nuigd en in t begun keken de mainsten wel even roar tegen t geelgestipte volkie aan, mor dou ze der ainmoal mit aan de proat kwammen en ook nog van pabbe Stippel te heuren kregen, wat of ze veur zien lutje jong doan haren, wazzen ze aal gaauw mit heur in ain joar. Tot daip in de nacht klonken de geluden van t feest deur de stille toene. En zo komt t dus dat je sunds dij tied regelmoateg de mainst vrumde laimeneertiekies zain kinnen: mit gele, blaauwe, rode, zwaarde, ja zulfs oranje stippies.
Ze haren ain haile wieze les leren doan, dat, hou aine der aan boetenkaande uutzugt, nait belangriek is. Mor dat t ter op aankomt wat of ter van binnen zit.
En dat zit mainstied wel goud.