Scheerboas

Gusterveumiddag las k t in d’kraande, op t leste blad: ol Jans Ferengoa was dood.
Hai was nog goud schier old worden, sikkom negenteg joar.
Jans Ferengoa was veur joaren terrogge kapper west bie ons op dörp,
allain haidde hai dou nait van Ferengoa, mor nuimde elks hom Jans
“Rop”.
Dij noam haar e aal zo laank as e kapper west was, omreden dat e
minsen t hoar meer tot de kop uutreet, asdat e t òfknipte.
As kinder zaggen we der glad tegen aan as ons moeke ons noar hom
toustuurde. Hai was dou aal nait zo hail jong meer en zien oogies
wazzen nait meer zo hail biezunder schaarp en dat muik dat schere
nogaal ais n moal uutglee. t Is glad n wonder dat e nooit aine van
ons de kop ter òf knipt het.
Scheren dee e nait meer, nait dat e nait wol, mor der was sikkom
gainaine dij zok ter nog aan woagen dus.
Want t was nait allenneg dat e nait zo best meer zain kon, mor hai
trol ook allervreselekst.
En toch ging elks nog noar hom tou om t hoar te knippen; te loaten t
was ter aaltied harstikke gezelleg in t lutje zoakie.
Der stonnen n stok of wat stoulen mit n toaveltje, de leesmap lag
derop en veur de laifhebbers was der n zeupie. En noar dat leste
was veuraal op zutterdagnommerdag n baarg vroag. d’Ol boas haar t
zoakie aan de nekke tou vol, mor aan knippen kwam e hoast nait tou,
hai haar t veul te drok mit schenken.
Aan t zain van de kapsels van minsen dij noar boeten kwammen konden
ze op dörp aaltied sekuur zain hou gezelleg of t binnen was.
k Was ducht mie n joar of zestien, zeuventien dou der op zo’n zutterdag opains n grode riezege man in d’zoak kwam. Man kwam uut Stad,
was raizeger in bloumpotten of zokswat, k wait nait meer persies.
Dut ook ja niks, man wol zok scheren loaten.
Nou was dat ook wel neudeg, want hai zag der uut as Ruud Lubbers in zien
beste joaren. Mor dij aarme man wos vezulf nait wat wie wozzen en wie zatten mit mekoar op t puntje van onze stoulen, dou Jan hom vruig: “Board ofhoalen, meneer?”
Man nikkopte en zee: “Jazeker, beste kerel, voor ik weer naar
Groningen ga wil ik gladgeschoren zijn.”
Nou, dat zag Jans wel zitten, hai haar ja in gain joaren aine de
board ofhoald en nou ook nog n echte Stadse meneer in t stoule.
Hai glunderde t uut, en rommelde wat in ain van zien loagies, en
joa hur, hai toverde nog n scheermes teveurschien ook. Ding was wat
rosteg, mor dat gaf niks, Jans zag dat toch nait.
Hai luip ter mit noar d’aanzetraime, en gulpte zok votdoadelek in
de vingers. Brommend en foeterend in zokzulf zöchde n plaaister en
dou e n rolle vonden haar, knipde hai zok ook nog ais in ain van
zien aander vingers. Stadse meneer in stoule keek aal wantraauweger noar Jans zien strapatsen. Dij haar intussentied t swait veur d’kop stoan. t Luip ja nait recht zo as e groag had haar. Wat wol e dij kurendrievers dij hom
apmoal op de vingers keken, ais groag zain loaten hou of e nog scheren kon. Verdikkemie, wat blödde dat ja allervreselekst. Zo din, leste
plaaister derop, kloar!
Hai veegde zok mit d’haand t zwait van de kop òf en luit touglieks
n dubbele streebe bloud achter. Dou draaide zok om en luip langzoam op
Stadse meneer òf.
Dij zat mit ogen as theeschuddeltjes te kieken hou Jans op hom toukwam,
Vingers mit beblödde plaaisters, bloud om de kop en de haand doar t mes mit vast huil trilde as n ruske. Hai sprong tot stoul uut en ruip wat van, dat e votmokken mos, aans kwam e te loat in Stad, t speet hom van d’overlast.
Hai gooide vief gulden op toavel en muik dat e tou deure uutkwam.
Jans was hailemoal verbaldereerd, doar luip zien grode kans op eerherstel zo mor vot, en hai bölkde: “Snap je dat nou, jongens, bin k
zowiet om hom te scheren, naait e der tussenuut, mit zo’n board
kin e zok toch nait vertonen op stroade?”
Wie keken mekoar ais aan, en dou noar Jans, dij ons mit zien wotterge ogies aan gloop.
Plaaisters en bloud aan d’handen, bloud aan t mes, bloud veur d’
kop, t leek ol slagter Kaizer wel.
Wie woagende ons der wel veur dat we hom nait uutlaagende, hai mog
ais ophollen mit schenken.
As k nou tegenswoordeg zo’n nijmoodse kapsalon binnen kom mit aal
dat chroom en glas, din dink ik wel ais, hier schenken ze vervast gain
zeupie.
t Zol mie ducht mie ook nait smoaken, zunder ol Jans derbie.
Doar woar e nou is, is e vervast weer scheerboas en as mien tied ter
is, goa k vast en zeker noar hom tou.
Veur n klòkje, din hè?, Want aal bin k ook harstikke dood, k loat
mie nait deur hom scheren. Kiek wel uut!