Drouwenerzand

Veur n zetje leden, op n schiere zunnege zundag, mozzen we der mor ais even mit d’auto op uut. Noar de bozzen zollen we, noar Gitje heur zeggen vot. Nou is t mie mainstied net geliek woarof we hin goan, k mag wel geern n moal noar Drouwenerzand of zo, mor t Hogel­aand op vin ik ook hail mooi. Veuraal as t koolzoad bluit. Ons aigen Keukenhof nuim ik t aaltied. t Is wel apmoal ain en dezulfde kleur, mor dat stekt mie nait. Ik vin t n aibels mooi gezicht.
“Wie kinnen hiernoast wel vroagen of ze zin hebben om mit te goan,” zee Gitje. Ik nikkopde. “k Zel wel even hinlopen, k mout Geert toch nog even zien specieschobbe weerom brengen.” Ze haren wel zin en Geert zee: “t Is goud, mor k neem wel mien schobbe even mit.” Martje keek hom verboasd aan. “Dien schobbe? Wat wolst doe in t bos din mit n schobbe doun?” Geert lagde zachies veur zok uut, en zee dat we dat wel zain zollen as t zowied was.
Ik verwonderde mie der ook wel wat over, mor ja, elks het ja wel ais wat. As Geert nou zien schobbe mitnemen wol, loat hom geworden.
n Aander nimt n fototoustel mit, Geert zien schobbe. Elks zien zin. Dou we tegen twij uur op n smaal poadje reden, midden in t bos, begunde Geert aal aandachteger tou t roam van d’auto uut te loeren.
“Wat hest aal te turen,” zee Martje. “Bist aans ook nait zo nijsgiereg noar wat zok in de netuur òfspeult. Of is hier zo’n nutrixenkamp in de buurt of zo?” Geert zee heur zunder op te kieken, dat zokswat ain nudistenkamp haidde en bleef noar boeten koekeloeren.
Opais wees e noar n klain open plekkie. “Doar is n mooi steegie, doar kinve mooi even zitten!”
Martje keek wantraauweg noar de plekke dij e aanwees, mor dou ze gain bloot en onzedeg vraauwvolk ontdekken kon, gaf ze tou dat t inderdoad n doalders mooi steechie was. n Ketaaiertje loater zatten we genougelk mit nander op klapstoultjes om t kampingtoaveltje tou. Gitje haar twij termosvlezzen kovvie mitnomen en Martje haar d’olwieven verzörgd. Wie zatten doar zo lekker in t zunnechie, omringd deur bomen, stroeken en aander gruin goud, dat we ons sikkom verbeelden konnen dat d’haile wereld ter zo uut zag en dat alles van ons was.
“Zo lu, ik goa even vot, hur,” zee Geert opains. Martje huil om bie de maauwe en zee: “Woar wolst doe din wel hin, der is hier in gain velden of wegen n kefé te vinden hur. Kinst net zo goud hier blieven.” “Ik goa ook nait noar n kefé,” zee Geert wat körtòf tegen heur. “Ainmoal bin ik in aal dij sikkom fatteg joar, dat we nou traauwd binnen, n moal even hangen bleven. Das nou negendatteg joar leden. Moust ter ook moal over ophollen, hur.” Martje kloptde zok groots op de overdoadege buste en zee: “k Heb nou ainmoal n geheugen as n eulifant. Doar kin ik ja ook niks aan doun.” Geert keek heur wat zuneg aan en mommelde wat ondudelks.
Martje vloog in t ende. “Wat zeest doe doar, voaderman? Wat nog meer as n eulifant, wolst toch nait zeggen dat mie te dik vinst of zo, hè?” Geert huil òfwerend zien baaide handen veur zok uut, dou Martje mit aal heur fatteg, viefteg pond overgewicht uut heur kroakend stoultje kwam. “Nee, nee, laiverd, dat hest verkeerd begrepen. Ik mainde dat ja spreekwoordelk, dast n hoed hest as n eulifant, dast die nooit niks aantrekst van wat aanderen over die plaazen of zo. Doe staist doar boven zogezegd.” Ze keek hom nog wat wantraauweg aan, mor konst zain dat ze aal wat rusteger wuir.
Ze was ja aaltied aal slim gevuileg west veur kompelementen. Mit n opgelocht gezicht as ain ter dood veroordailde dij op leste nippertje groatsie krigt keek Geert mie aan en zee: “Hou liekt kinst wel even mit mie goan. t Duurt nait laank, wie binnen der zo weer.”
Ik keek Gitje even aan, en dij nikde van joa. Geert luip noar d’auto en huil zien schobbe tou d’kovverbak uut. Gitje ruip ons nog noa: “Hebben je joen schatkoarde nait vergeten, jongens?” Ik vuilde mie recht wat opgeloaten, zoas k doar achter de steveg op deur lopende Geert aansjokde. Noadat we n honderd meter deur de stroekerij hin struund haren, kwammen wie op n klain open plekkie. Allewel, open was t goie woord nait, want t ston der vol mit apmoal klaine denneboompies, zuneg aan n datteg, vatteg centimeter hoog. “Kiek es aan,” zee Geert, en wees mit n stroalend gezicht noar de boompies. “Dij hebben ze nou spezioal hier veur mie poot, dij kommen mooi bie mie achter in toene te stoan bie d’slootswale.”
Ik zee: “Dat kinst toch nait doun jong, das daifstal. Mout ter n boswachter of zo aan kommen.”
Geert strupde zok de maauwen op en wuivde mien beswoaren vot. “Moak die nou nait zo’n liefzere jong, der is ja gainaine dij ons hier zain kin. Dou ik vrouger nog bie de padvinders was, heb ik wel leerd om mien sporen uut te wizzen. n Knabbe boswacher, dij mie hier vindt.”
Ik docht bie mie zulf, k wait nait. Geert was mie veulste zulfverzekerd. Ik haar in t verleden aal voaker mitmoakt dat e hier of doar vol goie moud aan begon en as e din goud en wel begonnen was, luip t aaltied weer net even aans as dat e zok veursteld haar. Ik trok mie n endje terrogge en luit mie sakken op n omvalen boomstronke. t Was biezunder om te zain hou Geert ter maank ging. Hai juig de schobbe daip in de grond, gaf hom nog even trap noa mit zien hakke, en kieptde t aine boompie noa t aander tou de grond uut. Swaitdruppen vlogen hom van de kop òf, terwiel e t glimmende blad weer onderuut stook en hai ruip: “Kiek ais, mien jong, ain steek, twij boompies.” Hai wurgde zok stoadegaan deur de jonge aanplant, poestend en stinnend as n klain stoommessientje mor mit n gelokzoalige uutdròkken op t gezicht, as of e de riege boompies aal metershoog bie zok achter in toene stoan zag. Ik haar mie n klain sigaartje uut deussie kriegen doan en dou ik n luziver aanstak en mit mien baaide handen t vlammechie tegen de wind beschaarmde, zag k vanuut mien ooghouken n man stoan, haalf verschollen tussen de hoge bomen. Hai bewoog zok nait, mor keek strak veur zok uut, persies noar t stee doar Geert nog aal as n volledeg automoatieze bomenrudermessien te kere ging. Ik docht nait, dat de man mie aal zain haar en ik trok mie nog wat wieder terrogge in de schare van t bos, onderwiel zachies aan Geert roupend. “Hee jong, Geert, doar stait aine te kieken. Kom hier heer en moak dast votkomst!” Mor Geert muik zo’n keboal, dat e mie hail nait heurde. Mien eerste gedachte was, wegwezen hier, mor ik was aiglieks veulste nijsgiereg hou of dit òfkaalven zol en vanachter n dikke denneboom huil ik de boudel in de goaten.
Mit n leste, al veul troagere bewegen, huilp e t leste boompie uut de grond en smeet hom bie de aal nuvere bult, dij e verzoameld haar. Ik vruig mie òf hou of e mainde dat we dij apmoal in de achterbak kriegen mozzen. Hai leunde piepend en bloazend op zien schobbe en zee zunder op te kieken: “Zo mien jong, dat was de leste! Minsenkinder en gain ende, ik bin meer dood as levend! Ik bin bliede dat ik ze deruut heb.”
Op dat ogenblik staptde de man tussen de bomen vot, en luip op hom tou. Ik docht, das verkeken! Want hai haar n gruine boksem aan, mit n gruin shirt en n gruine bodywarmer mit glène streepies op de scholders, vervast n boswachter of zokswat.
Hai luip deur tot e vlak achter Geert ston, en tikde hom op scholder. “Ie hebben ter nog aal drok mit had, nait?” Geert zien oadem stoekde en hai draaide zok langzoam om. Mit ogen as theeschuddeltjes keek e de man in t gruin aan. t Swait stroomde hom nog aal in stroaltjes druppen van de kop òf.
“Wat wazzen ie aiglieks van plan mit zoveul boompies, t binnen toch aal gaauw n stok of fatteg.” Geert zien mond ging open en dicht as n vis op t dreuge en t duurde n zetje veur dat ter geluud uut kwam.
“Dit is nait wat ie mainen dat t is hur, meneer, moak joe mor nait drok. Ik poot ze der apmoal weer in,” en hai begunde in roazend tempo de boompies weer in de grond te waarken. “Zain ie wel, meneer? Net zo mooi as t mor kin, ze kommen der nog mooier in as dat ze der uut kommen binnen. Ie mouten mie gain perses moaken hur. Ie hebben Martje nog nooit zain, mor ás ie heur zain haren, din wozzen ie wel woarom.” t Leek mie tou dat de man wat zeggen wol, mor hai kreeg der gain woord tussen. Geert havvelde aan ain stòk deur. In n tied dij mor d’helfte was van dij e neudeg had haar om ze der uut te kriegen, ramde Geert alle boompies weer mit heur worrels in de grond. Zien oadem gierde hom in d’haals en t was glad n wonder, dat e nog kans zag om ook nog aingoal tegen de man te reveln. Hai wiskede zok t swait tou d’ogen uut dou t leste boompie der weer in zat en zee verwilderd mit haistege stem: “Zain ie wel? Zo goud as nij! Gain starveling dij nog zain kin dat ze der uut west binnen! Nou hebben ie toch gain enkelde reden meer om mie te bekeuren, hè? Ik mag lieden van nait, nait om dij poar sinten, mor zoas ik aal zee, ie kinnen mien Martje ja nait!”
De man in t gruin keek hom totoal verbaldereerd aan, en zee: “Mor mien beste man, woarom zol ik joe din bekeuren? Ik bin toch gain plietsieagent of boswachter of wat din ook. ‘k Heb joe mit verboazen bekeken en ik bin wel slim nijsgiereg woarom of je eerst aal dij boompies deruut hoalen en ze nou aaltmoal weer poot hebben”.
Geert ston riddersloagen, zien ogen vuilen hom sikkom uut de kop. “Gain boswachter?” piepde hai muizoam. Man keek om wat meeliedeg aan en schudkopde van nee. “Gain boswachter?!” rochelde Geert vannijs, en tol zien schobbe langzoam omhoog.
Ik docht, nou mout ik moaken, dat ik ter maank kom, aans begait Geert zometain nog n ongelok.
“Wollen ie mie vertellen, meneer, dat je mie doodgemoudereerd n haalf honderd boompies uut spitten loaten en vervolgens n haalf honderd boompies weer poten loaten, zunder mie te vertellen, dat ie gain boswachter binnen? Goa uut mien ogen, kerel, aans zel ik die der nog noast poten. Moak dast vot komst!”
De man keek hom nou wat beledegd aan, en zee mit hoge stem: “Der gait joe apmoal niks aan, meneer! Ik vroag joe toch ook nait, wat veur waark of ie doun? Ik mainde eerst ook, dat ie bosaarbaaider wazzen. Mor ik leuf dat ik mie mishad heb. Ik leuf nou dat ie gewoon n boompiestreuper binnen! t Kwam mie ook aal n beetje roar veur, op zundag.”
Geert tol zien schobbe nog wieder omhoog, t blad blonk en schitterde in de zunne as de biele van n beule uut de middelaiwen.
As n engel der wroake ston e mit n rooie kop en trillerge bainen kloar om t vonnis te voltrekken. Ik luip gaauw op hom òf en kreeg hom d’schobbe uut d’handen.
“Kaalm aan mor even Geert jong, dij man kin der toch ook niks aan doun? t Is gewoon n soamenloop van omstandegheden.” “Kiek meneer, dizze broave man het vrouger aaltied in t bos waarken doan, zien haile leven laank. Mor hai haar t net ja over zien Martje, nou dij is veur n joar of wat leden uut tied kommen en sunds is deze laive man hailemoal van t padje òf en dut mor net wat hom in de kop komt, mor veuraal in t bos aan de gang.”
Ik nikde mit t heufd noar de man, en bedude hom, dat e beter vot goan kon. Dij keek al nait meer beledegd, mor eerder wat begriepend.
Hai mainde nou ducht mie, dat Geert ain was dij op dizze schiere dag meschien even mit verlof mog en dat ik zien oppazer was of zo. Ik zol hom mor nait wiesder moaken.
En Geert? Dij haar de laampe schoon uut. Mit lege ogen ston e wezenloos veur zok uut te stoaren en mommelde zachies veur zok uut; “Gain boswachter, gain boswachter.” De man in t gruin keek Geert nog even begriepend aan en gaf hom n scholderkloppie of e zeggen wol, Kop op man, t is n prachtege dag.

Twij doage loater zag ik Geert weer. Hai was drok dounde om bie slootswale n stòk of wat klaine droadpoaltjes in de grond te haauwen. Op toene lag n rolle van dat plestieken golfploatjespul, glène oranje van kleur. Ik wol eerst nog even noar hom tou lopen om te vroagen, woarom of e zo’n male glène kleur òfschaiden muik, mor ik bedochde mie.
t Leek mie nait verstandeg om hom dat, mit Drouwenerzand nog vris in t geheugen, te vroagen en ik haar der ook ja niks mit neudeg, nee din?”