Van n hoane en n vos
Wel slopt doar stiekom deur de nacht?,
dinkt d’hoane, midden op t rik holdt e de wacht.
Das Lodewiek de vos, zó gemain,
dij het vervast op d’hènnechies veurzain.
Ik stoa hier pal en dou mien plicht,
gelòkkeg mor, is t hekkie dicht.
Mor n vos is slaauw, das ja bekìnd,
‘k vertraauw hom niks, nog veur gain sìnt!
En Lodewiek dij kikt noar t hek en dinkt,
hou krieg ik nou zo’n tuut in d’bek.
t deurtje is tou en t goas te fien,
mor k eet d’hail week al niks as knien.
Nait da’k dat nait lus, och hemel nee,
mor t wiefke is nait meer tevree.
Zai wil wat aans en nou mout ik
op pad en hoalen ain tuut van t rik.
“Och hoantje laif, geef mie toch gaauw
n tuut van die, t is veur mien vraauw.
Zai is mörgen joareg en zie wol
veur elks wat koken, n paane vol”.
“Van aal daaier is der al ain,
mor n hennechie heb ‘k nog nait zain.
Doarom vroag ‘k die noamens mien vraauw,
loat ain goan, t feest is gaauw!”
d’Hoane dinkt, wat is dat nou?
Ain tuut van mie noar n feessie tou?
Hai liekt wel gek, komt niks van in,
k goa zulf wel mit, das net mien zin!
Hai nimt zok op en vlogt op t goas,
en springt noar boeten mit n baarg geroas,
de vos dij gript hom in zien nek,
en stòft noar huus mit d’hoane in d’bek.
En d’hoane ropt, “Doe rötterg beest,
mit foabeltjes van n vozzefeest!
‘k Heb nou wel deur woaròf ‘k belaan,
op t grode feest bie die in d’paan!”
“Veur elks dij t heuren wil, klain of groot,
kiek uut veur d’vos, t het mie begroot.
Mit mie is t doan, ik bin de klos.
Dus leuf hom nooit, want n vos blift aaltied……n vos!”
