Weerom zain
Ol Popko zit allenneg
tou t vinster uut te stoaren,
minsen lopen hom veurbie,
alweer n dag verloren.
Aal dij lege doagen,
snieën daip in zien bestoan,
zien leven, net n klain keersie,
is zo goud as doan.
Deur zien troanen zugt e zien leven
as n ploatjesbouk in kleur.
Aal dij wilde joaren,
woar dee e t aiglieks veur?
Joa, dij nuvere jonge wichter
dij wozzen wel woarom,
ze wollen hom apmoal hebben,
en vochten der voak nog om!
En aander kerels, phoe,
gingen apmoal op de loop,
woar of hai ook kwam,
gainain haar wat te koop.
Hai was ain bonke spieren,
as n god zag e der uut,
nooit keek e weerom,
hai keek allain veuruut.
Mor ja, dou wuir e older
en strammer in t gestel,
en aal dij nuvere wichter
haren hom nait meer in tel.
Aal ging e din ook soavends
as aaltied nog op stap,
jong kerels zaggen t ook
en gavven hom goud op t jak.
En nou zit e hier te stoaren
deur t vinster van zien ziel,
ain olle lèlke koater
in t Winschoter asiel.
