Stationschef

Aalbert zat wat doeknekt in zien versleten kroakstoule en stoarde mit dovve ogen over t troosteloze, graauwe landschop. Zien pedde, doar in golden letters opston van ‘stationschef’, hong noast hom aan n spiekertje in t deurkezien. Aal mörgens muik e weer dezulfde gang, van berre of, hemmeln, n omstokje brood eten dat Pie al veur hom smeert haar en din dij aivege gang noar t station. Onderwegens haar e din net tied om zien twijde stoetje op te bikseln, veur e bie t perron was. En aarms knoagde der din weer wat as hai weer in zien ol stoule zitten ging, dat gevuil van dat ter wat hailemoal nait was zoas t wezen mos. Wenneer wos e nait meer, t was al hail laank leden, dou was ter hier heer goan op n menaaier doar t ende van vot was. Hai kon zok ter nait echt wat van herinnern, mor sums haar e wel van dij dreumen. Trainen reden din òf en aan in alle soorten en moaten en as stationschef haar e handen vol waark om te zörgen dat t haile spultje n beetje zunder al te veul perblemen verluip.
t Was n lewaai van sissende stoomkedels, t iesder op iesder van de wielen dij remden en honderden raaizegers dij noar alle windstreken vertrokken en hail voak mos Pie nog n haand tousteken en helpen mit koartjes verkopen.
Joa, dat was nog ais n mooi leven west, hail wat beter as dij stovvege dooie wereld doar ze nou in touholden deden.
Hai prakkezaaierde zok suf over hou of t wel kon dat e hier aal doage mor weer hin ging, terwiel der in gain aiveghaid n train kommen of votgoan was. Der wázzen wel traainen, mor omreden der toch gain mins meer opdoagen kwam haar t gain zin dat de machinisten nog op t waark kwammen. De lokemetieven en wagons wazzen in de loop van de joaren bedekt mit dikke loagen stof en voel en stonden langzoam mor zeker vot te rosten.

Zo zat Aalbert doar wat stil en ainzoam op t perron, mit niks aans as zien miemeroatsies, stil wachtend, dreumend.
Hai schrok inains op omreden der achter hom in t stationsgebauw n deure dichtsluig.
Even bleef e doodstil zitten, bevroren in de holden woaras e in zat, nait bie machte om ook mor n vinger te verruiren. Hai was zien leven laank al bie t spoor en kinde elk geluudje van t gebaauw. En dizze deure was de leste twintig joar of zo zeker waiten nait meer open west.
Hai schudde verwonderd mit kop, kwam kroakend in t ende en luip noar binnen. Doar stoarde hai stomverboasd noar t lutje jonkje dij doar midden in de wachtruumte ston. t Kereltje runde votdoadelk op hom of en zee, ‘moi meneer, binnen ie de boas hier?’
Aalbert nikde stom van joa en pebaaierde wat te zeggen. t Dee niks wat, as der mor geluud uut zien mond kwam. Noa zo veul joar nait aans as tegen zien Pie te proaten, wos e nait hou e tegen n aander proaten mos.
Mor t jonkje steurde zok doar nait aan en revelde vot wieder, ‘Nou ja, dat wos ik ook wel hur, opa haar mie al verteld dat ie en joen vraauw de ainegsten wazzen dij hier nog bleven wazzen om op de boudel te pazen’.
‘Wel is dien opa din mien jong’, vruig Aalbert mit trillerge stem.
‘d Jong keek hom verboasd aan en zee, ‘Waiten ie dat din nait?’ Aalbert schudde mit t heufd, der was ook ja zoveul dat e nait meer wos.
‘Mien opa is de directeur van t station. Directeur Joop Visser en zo hait ik ook. Joop main ik, directeur wor ik pas as ik wait hou of alles hier in t waark gait, zee opa’.
Aalbert dochde stief noa, Visser, Visser, nee, hai kon zok gain directeur Visser veur de geest hoalen. De klaine Joop runde intied van d’aine hörn noar d’aander en bekeek alles wat ter mor te zain was en zat overal in en onder te snuustern. ‘Nou, ik goa weer hin hur!’, ruip e dou e al in de open deure ston, mörgen goan de traainen weer rieden, dus ie zellen ter wel drok mit kriegen, nou moi hur!’ Aalbert stook zien haand noar hom uut en zee, ‘Mor dat kin ja hailemoal nait mien laive jong, der binnen ja gain machinis…’ Hai hail zok stil en keek noar de dichte deure.
Dou draaide hai zok om en slenterde langzoam en mit zien gedaagten haildal in toeze weer noar t perron. Veur t eerst in joaren ging e nait in zien stoule zitten, mor luip deur in de richten van t rangeerterraain, doar de trainen voel en rosteg stonden te wachten. ‘Mörgen goan de traainen weer rieden’ haar t kereltje zegt. Aalbert zuchdde daip en keek noar roodverroste rails doar mellen, krödde en kemille in dikke bozzen deur t grind opgruiden en hier en doar zulfs al wat boompies te zain wazzen. Aal mit aal was t n troosteloze boudel. Hai draaide zok om en sjokde weer noar t perron. n Train zol hier mörgen nait rieden, net zo min as overmörgen of as welke mörgen van de leste twinteg joar din ook. In t veurbiegoan keek e even biezied noar de zwaarde pedde mit de golden letters, mor luit hom aan t spiekertje hangen.

t Loek ging kroakend en piepend open en Jopie klauwsterde op handen en vouten op beune. ‘Kom opa, gaauw, ik zai t al stoan, doar veuraan bie t lutje roampie, noast schösstain!’, ruip e en runde over de stovvege plaanken van zolder.
Opa klom poestend bie de vliezotrabbe op en dee dou t loek achter zok dicht. n Klain glimpie trok om zien mond dou e zien klainzeun al op knijen en elbogen op de vlouer liggen zag bie t medelspoor dat veule vaarkande meters groot en onder t voel, stof en spinnewebben lag te wachten. Hai luip noar hom tou, n beetje veurover om zok nait de kop te steuten tegen de hoanebaalken en ging noast Jopie zitten op de voele, donkere plaanken. Dou dee e n greep tussen de graauwe spinnewebben dij in d’houke hongen en trok n grode holten kiste op zok aan. Hai kreeg deksel der of en legde dij aan kaande.
Jopie kroop noast hom en koekeloerde noar binnen. En doar laggen ze, netjes noast nander, traainraaizegers, machinisten, kondukteuren, spoorwaarkers en nuim mor op, alles wat ter mor neudeg was om t spoor aan de gang te holden.
Jopie wees noar twij open plekkies tussen de machinisten en de rangeerders en vruig, ‘Wat veur gounent heuren doar din opa? Binnen dij vot?’
Opa schudde mit kop en wees noar t perron, ‘Kiek mor ais mien jong, doar net noast t deurtje, op dat stoultje, zugst wel?’
Jong boog zok over t spoor tot e sikkom mit zien neuze tegen t stationsgebaauw stödde. Doar zat n poppie in zwaart pakkie, aan t kezientje hong n piepklain petje doar in golden lettertjes wat opston.
‘Is dat nou dij stationschef opa? Dij op de boudel paazen mos dou pabbe nait meer mit de elektrieze train speulde?’
Opa nikde en zee, ‘En zien vraauw zit in dat huussie doar opzied, kiek mor ais’. Mor Jopie lusterde al nait meer en was begonnen om mit de plumeau dij e mit noar boven nomen haar, t spoor en alles wat ter op en aan zat hail veurzichies of te stovven en spinnewebben vot te hoalen. Opa zien ogen begonnen wat verdacht te prikken en hai snoof ais daip veur de poppies uut de kiste begon te pakken.
n Zetje loater wazzen t perron, t stationsgebaauw en t rangeerterraain drok mit raaizegers en personeel. Opa kreeg zok de stekker van de transformator en stook hom in de stekkerdeuze. En dou leek t net nait aans as dat ter n hail nij wereldje opbluide in dij schemerege houke van de de donkere zolder. Lanteernpoaltjes, sainlaampies, huussies en de lokemetieven, alles flonkerde en stroalde in ain helder licht dat t stof en voel van twinteg joar leek vot te dringen. Jopie ston der mit open mond noar te kieken.

Aalbert ston aan de raande van t perron en keek noar de train dij net op gang begon te kommen. Dou de lokemetief tegen hom was stook de machinist zien haand noar hom op. Aalbert tikde even tegen de raande van zien pedde en vuilde zok deur en deur waarm worden van binnen. Hai rechtde zien stramme rogge wat en laagde, as n kind zo bliede, de trainen, zie reden weer.