Scheuveln en prikken

Wie haren guster weer onze joarliekse scheuvel-en priksleewedstrieden.
Das elk joar weer n gezellege boudel, woar jong en old
zok d’haile middag vernuverd op t ies. Met n zeupie der bie, nait
te vergeten.
En ondanks alle goud bedoulde road, is t elk joar weer bingo mit
mie. Nait da’k nou zo’n zoeperd bin, mor as’k de smoak te pakken
heb en t is gezelleg din wait ik nait van noar huus goan en binnen aal
mien goie veurnemens as snij veur de zunne verswonnen.
t Was gusterveumiddag barre kold douve op tied al mit n man of
wat bie t scheuvelwiekje aan de gang wazzen mit opzetten van n
grode legertinde bie boer Mulder achter op t aarf.
Dat ding bruken we aaltied om n zeupie, waarme worst gehakbalen en
snert te verkopen.
Twij uur loater dou ston t ding overènde en bluis n haidelochtkenon
n waarme, mit petreuliedamp deurtrokken locht noar binnen.
Mainsten gingen dou weer noar huus, mor Oarend, Geert, Willem
Zundag en ik bleven nog even hangen.
Wie gingen zitten, tinde goud dicht tegen de kolde en dou trok
Geert n haalf kan kojak uut de jazebuutse. Uut d’aander buutse
kwam n haand vol raimertjes.
“Ik dochde vanmörgen, loat ik mor ais n druppie antivries mitnemen,
t is der kold genog veur, nee din?”, bromde hai en schonk ons
apmoal ain in.
Twij sigretjes van Willem en n stòk of wat klokjes loater was de bodem
dreuge. Willem huil zien tonge nog ais deur t glassie en zee: “Nou jongens,
dat smuik best. t Is allenneg jammer, dat mor zo’n beetje is, hè?”
Geert greep weer onder zien jaze en zedde noast de lege vlezze
ain bruirtje van t aigenste maark. “Ik wos nait recht hou kold of t
was vanmörgen, dus ik dochde, neem veur alle wizzeghaid mor genog
mit”, zee e, en even loater wazzen de glassies weer vol.
En zoas t mainstied gait, noarmoate t pail in de vlezze zakde,
steeg de stemmen met grode sprongen.
Staarke verhoalen, dij gain mins leufde, wuiren òfwisseld deur
schuune moppen en al gaauw ston vlezze nummer drije op toavel.
Tegen dij tied was t mie al nait goud dudelek meer wel of dij
teveurschien teuverd haar. Nou gaf dat niks hur, t smuik ons der
gelieke goud om. t Ston blaauw van de rook omreden Willem noarmoate
hai meer kojak kreeg t aine sigretje mit t aander aanstook en de
vaarde vlezze was haalf op stap dou Oarend opains zee: “t Wordt
zachies aan tied da’k op huus aangoa, krieg honger. Wie mouten der
vemiddag ook ja bie tieds weer wezen.”
Ik dochde, verrek, apmoal vergeten en ik luip mit rubbern bainen
noar d’uutgang van tinde. Boeten snee mie de kolde as n mes in
d’hoed, mor ik strompelde dapper noar mien fietse en pakde vaar
dreuge worsten uut fietstazze. Ik muik da’k gaauw weer noar binnen
kwam. De hitte sluig mie in de muide. t Was mie hail nait opvalen,
dat doar zo waarm was.
“Woar most doe nou opais zo gaauw hin?” vruig Willem.
“Kiek”, zee ik en gooide de metworsten op toavel. ‘k Haar net zo
goud vaar iesdern stangen op toavel gooien kind, zo haard bevroren
wazzen ze.
“Je motten mor even wachten, jongens, ik zel ze wel even deu moaken”,
en ik kreeg de worsten van toavel en huil ze veur t haidlochtkenon.
“Hol ze der mor nait te laank veur aans hebben we dammeet rookworst
in ploats van metworst. Dat ding stinkt nogal”, ruip Oarend en even loater
zatten we lekker te kaauwen, elks n stòk worst in d’aine haand, n zeupie
in d’aander. Petreuliesmoak vuil nog wel mit, wie binnen nait zo tezzel.
Willem pebaaierde op n gegeven ogenblik t onmeugelke en wol eten,
drinken en roken touglieks. Hai was stuur over d’handen n beetje kwiet
en zat in t lest mit glassie tussen de lippen, n stok worst in ain haand en
sigretje in d’aander.
“Doe gaist zeker weer om middag op bèrre, Geert?” zee Willem en
elks laagde, want Geert keek ons n beetje vrantereg aan. t Was ook
woar wat Willem zee: Geert haar òflopen joar gain scheuveln zain,
hai haar smörgens al zo’n dörst had, dat zien Martje hom om haalf
aine op bèrre legd haar. Hai was pas d’aanderdoags weer wakker
worden, en haar d’hail dag nog mit n schier baauwvakkertje in t heuft
rondlopen.
Intied wie nog laagden om Geert zien strapatsen van vöreg joar
was e stoan goan. Hai strompelde noar d’uutgang en bromde:
“Joe laagen mor, hur, ik goa pizzen”, en vot was e.
Ik zee: “Dat liekt mie nait goud tou jongens. As hai Martje straks
zo onder d’ogen komt, wordt ze stoapelgek.”
“Loaten we mor op huus aangoan, wie nemen Geert wel tussen ons
in”. Wie noar boeten. We kwammen net op tied om te zain hou Hinnerk
al haalverwege de boerderij klonterd was, op weg noar huus. Wie op
n draf der achteraan en ik kin joe vertellen dat n dieet van dreuge
worst mit kojak gain bodem is om op zutterdagmörgen te goan
trimmen. Dou wie hom inhoald haren, haar ik n gevuil onder in t lief of
‘k d’haile dag in n zweefmeulen zeten haar.
“Woar wolst doe zo gaauw hin Geert?” vruig ik hom boeten oam.
“Noar huus tou om te pizzen, netuurlek. Doe mainst toch nait da’k
dat mit dizze kolde boetendeure dou, hè? Hai kin mie der wel
òfvraizen,” bromde e mit dikke tonge.
“Zolst doe dat nou wel doun, jong?” zee Willem. “As Martje die zo
zucht is t huus te klain. Goa aans eerst mor mit mie mit mi noar huus.”
Mor Geert wol naarms van waiten en ruip wat van dat ter mor aine
boas was bie hom in huus.
Wie keken mekoar aan en ik zag in gedachten zien Jantje aal veur
mie: groot, braid en n honderdentachteg pond zwoar, wat groter
as gemiddeld zeg mor.
Dou we dichter bie Geert zien huus kwammen, zag k uut de verte
dat Oarend zien Dientje mit Martje in veurdeure ston te proaten.
Aal slingerend mit Hinnerk tussen ons in kwammen we bie de baaide
vraauwluu aan.
“Zo jongens hebben ie weer genog had?” zee Martje, en keek Geert
duuster aan. Dij keek d’aander kaande op en leek op slag wel nuchter
dou e heur stem heurde.
“Elk mor n stòk of drije hur”, pebaaierde ik nog mor Martje snee
mie vot òf: “Och, hol doe die mor stil, doe lust ter ja wel boontjesoep
van, vertel mie wat.”
Geert sputterde nog ain moal tegen,en zee ;”Nou doe hest aans
ook wel ais n druppie teveul had, ik heb teminste nog nooit mit
naaldhakkies aan op bèrre legen, doe wel!”. Jantje keek hom uut
d’högte aan en zee,”Dij olle koien zellen we nou mor ais nait vannijs
tou sloot uuthoalen hè?”.
Zai keerde zok noar Dientje en zee: “Zel ik die nou ais vertellen,
hou of dat gait mit Geert om dis tied van t joar?” Ze huil daip
oadem en begon: “Kiek, tegen tied dat winter wordt, begunt bie
Geert te kriebelen, din wordt e onrusteg.”
Geert leek wel al klainer te worden onder Martjes proaten.
“Verleden weke bieveurbeeld lag der nog mor net ies, as n vlije zo
dun nog, en dou begon Geert in t schuutje te struunen. Wat mainst
dat e doar dee?”
“Dat wait ik toch nait”, zee Dientje, “priksleegies kloarmoaken of
zo zeker?”
Jantje gloop Hinerk recht n beetje triomfantelek aan dou ze zee:
“Priksleegies? ”Priksleegies? Há t zol mie wat. Hai wol de boudel
wel noakieken, doar hest geliek in. Mor t wazzen gain sleegies. t
Zel hom n vreugde wezen, of ter nou scheuveld of prikt wordt of
nait, hai kin t ja zulf mor zuneg. Nee hur, t belangriekste veur
Geert is de tinde opzetten en t ainigste raive wat hai neudeg
het wil e op tied kloar stoan hebben. Vaar haalf kans vlezzen
kojak. Hai haar ze in t begun van t joar al stiekom kocht en nou
wos dij stovvel zulf nait meer woar of e ze verstopt haar.
Zo, nou waist hou of ter hier aan tou gait, mie verneuken ze nait.”
Zai keek mie aan en zee: “En doe kinst ook mor beter noar huus goan.
Gitje belde zostraks al en ik zee, dast ter wel zo wezen zolst,
omreden ik wel zo’n beetje wait houveul Geert op kin.”
Even loater luip ‘k allain noar huus, bliede da’k nait in Geert
zien schounen ston.
Mien Gitje was zo kwoad nog nait.
Ik huifde vast naarms bange veur wezen.
Zai von t ook vast nait zo slim da’k n klain zeupie teveul had haar.
Ik ging al langzoamer lopen….
Ik wol t mor zummer was.