n Prachtege dag, t is noodweer

n Wat oldere man, n joar of zeuventeg zo te zain, mor nog goud vereg, luip mit vaste tred noar de gruin vaarfde deure, nummer achttien ston der op in widde siefers.
Hai klopde aan en van d’aander kaande klonk n fien stemmechie,”Wel is doar?”
“Ik bin t Minoa, Gradus,” zee d’oldere man. Der klonk wat gestommel aan d’aandere kaande en even loater zwaaide deure open,”Moi Gradus mien jong, wat vin ik dat nou ja mooi, dast doe der even aan komst, kom der mor gaauw in, t is ja noodweer boeten”, zee t klain gries minsie dij deure open doan haar.
De man keek achterom deur t vinster van de laange gange woar e in ston, d’zunne scheen, t was n prachtege dag, mor bie Dinoa wast ja aaltied noodweer.
Hai stapde over drumpel en kwam in t lutje koamertje, deur en deur bekind. Houveul joar kwam e hier nou al weer? Toch al wel twinteg joar docht e. Tied vlóóg om veur de minsen, mor nait veur zien zuster, veur heur bleef alles bie t olde.
“Kop kovvie Gradus, nog aaltied zunder suuker zeker hè? Dinoa rommelde wat mit t staingoud midden op toavel en schonk heur baaide n kommechie kovvie in. Hou is t meugelk, docht e bie zok zulf, dij kommechies haar zien moeke al bruukt zolaank as e zok heugen kon en Dinoa haar ze nou ook al weer al dij joaren dat ze hier was in gebruuk en nog gainaine stokkend.
“Hou is t in huus, apmoal nog goud gezond? vruig Dinoa, Gradus nikkopde, “Joa hur alles nog goud gezond, waist ook ja wel da’k die doadelk woarschaauw as der wat biezunders is”.
Dinoa laagde braiduut, en zee,”Dat wait ik ook wel, doe dinkst ook ja zo goud om mie, mor d’ollu binnen ja nait zo jong meer, en ons moeke zat aal n zetje mit heur blouddrok…”
Gradus nipde veurzichteg aan zien kovvie, gluiend hait zoas aaltied.
“Dokter is guster nog even bie heur west, en hai zee dat t al veul beter was as vörege moal, medisienen helpen goud”.
Dinoa keek tot vinster uut, t leek wel of ze hom hail nait heurd haar. Gradus haar dit aal zó voak zain, hai keek ter nait roar meer van op en schonk zokzulf nog n kop kovvie in.
Ze was d’leste tied aal voaker zo òfwezeg, hai mos toch heur dokter doar ais n moal over inlichten.
Dinoa knipperde mit d’ogen en keek hom aan,”Wat mooi hè, davve der apmoal nog binnen, pabbe, moeke, Lene en Kloas en wie baaidend en apmoal nuver gezond, das belangriek, davve apmoal nog gezond binnen”.
Hai nikde mit t heufd, “Joa hur maaid, das t belangriekste”.
Hai ging stoan, luip noar heur tou en boog zok veurover om heur n smok te geven, en zee,”Ik goa weer op huus aan hur, k heb voader beloofd da’k hom vannommerdag helpen zol törf onder dak te moaken, mor ik kom gaauw weer n moal bie die”. Zie pakde zien haand en kneep ter even in,”Dust ze apmoal even de groeten thuus? En veur ons moeke n dikke smok en zeg mor da’k gaauw n moal bie heur kom”.
Gradus zee dat e dat doun zol en nam òfschaid.
Ol Dinoa zat mit nadde ogen veur zok uut te stoaren in t lutje koamertje. Dij aarme Gradus. Voader en moeke wazzen nou al weer, hou laank uut tied? En d’ol stumper mainde nog aaltied dat ze nog apmoal bie hom wazzen.
t Was gewoon nait eerlek wat summege minsen deurmoaken mozzen veur ze aan t ende kwammen, t was nait eerlek!
Op de begoane grond pebaaierde n wat oldere man om de deure van de hoofdingang open te doun, hai zat op slöt.
Twij manlu in widde jazen luipen op hom òf en aine zee, “Kom hur Mulder, ie kinnen nou nait noar boeten, t is ja noodweer, wie bringen joe wel even noar joen koamer”.
Dou e tussen baaide verplegers in luip, keek e nog ainmoal noar boeten, t was n prachtege dag.