Miemeroatsie

Veur tillevisie is n bioloog mit n donker boardje en n bril op. Hai geft antwoorden op vroagen dij n jongkerel mit n lichtbroen jeske aan hom stelt. Dij bioloog is der wis van dat t minselk ras gain laank bestoan meer het. Wie goan der aan. Der is gain daaier op wereld dij zo zien planeet leegrooft as wie minsen dat doun, zegt hai. Zo kin dat nait deurgoan. Zunner grondstovven kinnen wie hier nait op wereld weden. Dij jongkerel, dij zien hoar keureg netjes zitten het, stelt n nije vroag aan bioloog. ‘Wèl zollen der hier op wereld overblieven?’
‘Dat binnen insecten, doar bin k wis van,’ zegt bioloog en strikt hom wat over zien neus, zo te zain baang dat der n tiekje op lopt, ‘insecten kinnen tegen stroalens en zai kinnen tegen veul meer dingen.’

k Zet tillevisie oet en begun te prakkezaaiern. Wat mout k doun? Heb joarenlaank verhoalen schreven veur minsen. Wat as mien verhoaltjes hier ien tiedschriften op wereld blieven en wie goan der zulm aan? Din hemmen mien verhoaltjes gain weerde meer. Schane, doar heb k heur nait veur schreven. k Dink noa. As insecten t van ons overnemen, din mout k verhoaltjes veur dij baistjes schrieven. Zai binnen dunkt mie goud schaarp. Binnen wel zo loos dat zai op n duur ook wel t lezen onner knij kriegen. As wie der din nait meer binnen, trekken zai ons hoezen ien. Doar liggen bouken en tiedschriften ien kaasten, op toavel, of noast bèr. Insecten zuiken boukenkaasten op en vlaigen der ien. Mit nkanner tillen zai n tiedschrift op, of n bouk. Vollen dij open. Baistje dij mainste verstand het ontsievert ale ledders en woorden. Noa n zetje kin t lezen en wort misschain heur eerste schoulmeester, of schouljuvver.
Stoareg aan kinnen mainste insecten lezen. En t Grunnegers begriepen zai din ook goud.
Zai binnen nijschiereg noar ons Grunneger vertelsterkes en gedichten. Mit nkanner lopen zai over pampier hìn van bouken en tiedschriften. Zachtjes mommeln zai woorden dij zai doar stoan zain. k Dink, wie mouten op tied verhoaltjes veur dij baistjes schrieven. Dink dat wie mor mit sprookjes begunnen mouten …
Der was ais n luk mugje … Op n daag was dij wèg kwiet. t Vloog over hoezen hìn en òllerwetse gebaauwen doar vroger apaarde daaiern ien woonden. Gounent mit lappen om heur gat. Mugje dij haitte van Miego. Baistje vloog en vloog en ging dou op n tak zitten. Achter dij hoezen was n wildernis. Doar mog Miego ook geern weden. Ien ain van dij toentjes lagen n poar bonken. t Wazzen bonken van n daaier mit twij bainen en lappen om t lief. Ais even kieken … dit wazzen bonken van … Nee, k hol der mit op! Heb gain zin om verhoaltjes veur insecten te schrieven.
k Goa wat daiber ien stoul zitten. Hang achterover. Heur hou ien boeten wiend om t hoes waait. Bladjes trillen aan bomen. Veur t overge is t stil. Mor k besef aal te goud dat wie, minsen, nog aaltied aan zet binnen. t Is nog nait verkeken. En k hoop mit elkenain van ons soort dat wie t volhollen.
En doar wil k t bie hollen.