Oabel Janco Vlieringa, n dichter

n Moand leden is dichter Oabel Janco Vlieringa te tied oetkommen. Oabel, k zel hom bie zien veurnoam nuimen, bleef zien haile levent onbekìnd. t Is ook ondudelk hou old dat dizze dichter worren is.
Zien dichterschop begunde ien joaren zeuventeg. Hai haar ien dij tied wat van n hippie. Oabel woonde op n zollerkoamerke op boerenploats van zien ollen. Doar boven op t koamerke schreef hai voak zien gedichten. Volgende gedicht is doar n veurbeeld van:

k Zit hier veur t roam te kieken
of k heur zain kin, laive Mieke.
Mor t binnen hier apmoal bomen.
k Heur zaacht melk stromen.
Emmer is hoast vol, moi kou!
Mieke, woar blifs doe nou?

Dij Mieke, doar dichter t over het, dat was n jonge kraandeloopster dij bie Vlieringa kraant brocht. Oabel bleef zien haile levent op boerenploats wonen. Hai was aaltied ien hoes of op t laand. Oabel zaag der nog aaltied oet as n hippie, mor dat was zien boetenkaant. Oabel kwam naarms, nait ien kroug of woar din ook. Ook haar dizze dichter gain kammeroaden. Dat hai op n hippie leek, dat kwam allinneg deurdat hai laank hoar en n boardje haar. Mor n eerliekse hippie dat was hai nait. Hai schreef:

Mien hoar haangt mie op schollers.
Mien boardje knip k wekelks bie.
k Kin die nait en wel kint mie.
Mor doe en ik worren aalgedureg oller.

Oabel Janco Vlieringa het nooit n gedicht ien n boukje, kraant of tiedschrift had. Zien pa wol wel n poar gedichten van zien zeun opsturen, mor woar noar tou? Dat wizzen zai baaident nait. Op n daag het pa Vlieringa n stoapeltje gedichten aan dij kraandeloopster Mieke mitgeven. Hai mainde dat Mieke dij gedichten wel aan redaksie van kraant geven zol. Mor dou k joaren loader t hier mit dijzulfde Mieke over haar, heurde k hou of dat t òflopen was. Mieke haar vellen mit gedichten ien sloot smeten.

Mieke zee: ‘t Pampier zaag der wat soeterg oet. Wat mos k der mit? k Wis niks van n kraant mit n redaksie. k Mosìnkeld mor mit kraanten lopen.’
Hier n stukje oet n gedicht over Mieke:

Mien pa leest kraant, k zaag Mieke.
Zo as de zee beukt tegen hoge dieken
zo bonst mien haart om Mieke.
Och, kon k heur mor n zetje aankieken.

Dichter Oabel Janco Vlieringa woonde nait wied van t Grunneger Wad òf en midden ien t laand. Dou k n moal n lekke fietsbaand haar, bin k bie dichter aan west. Hemmen wie dij baand lapt. Ook lait Oabel mie n poar gedichten lezen. Van dij daag òf aan heb k voaker mit hom proat en ook mit n bruier en zuster van hom. Oabel wis dat hai n onbekìnde dichter was en dat blieven zol. Doar haar hai vree mit. t Volgende gedicht van hom gaait ook over dit onnerwaarp:

Bin k meer as mien knien?
Nee, wort gain gedicht van mie lezen.
En dut zukswat mie ook pien?
Nee, dat kin mie niks verschelen.
Wie kwammen op wereld
knien en ik, aarm en noakend.
Wie binnen deur t levent verrepeld,
mor deur welvoart vlaaisdroagend!

Oabel Janco Vlieringa het zien haile levent laank n ainspaanjer west. Mor Oabel haar n schier levent.
Dat hai t over verrepeld het, dat is verboazend. Het hai misschain n bult verdrait had dat hai Mieke nait kregen het?
Mor kieken wie wieder noar t ìn van t zulfde gedicht, din moakt dichter doar ales weer goud! Hai is monter en blied. En zo willen wie dat geern zain! Gezoes en verdrait dat is ter aal genogt ien wereld.