Loflaid op Grunnen
Hier n Laidje van Janneke Jager over stad Grunnen, Zai schreef en zingt t ien t Nederlands,
en om dij reden heb ik er n Grunneger omtoalen bie moakt.
Grunneger omtoalen : J.W. Koning
‘tIs ‘t lucht op de Vismaarkt op op zoaterdagmörgen
of veumiddag ontwoakt ien de Folkingestroat.
As k dwoal laangs de hoaven, n poarel verbörgen,
dat mien haart van binnen n sprangetje moakt.
Hou wied of’k ok raaisde, woar ik ook woonde,
nooit n stee dij mie zo dierboar was,
Woar k taingoal weer thoes kom, zulfs ien mien dreumen,
’n Stad dij mie past als mien laifste vergoane jas
Woar k mit open ogen ken verdwoalen
ien laanktieden en verhoalen.
Grunnen,oh mien Grunnen, trots ien t Noorden,
woar de horizon tot oan de hemel ligt.
Woar troost wordt vonden in zunege woorden,
en je zulfs nog mit tegenwiend vleugels krigt.
As de haarfst om hom hin kleurt ien bomen en stroeken,
En bloaderen valen ien’t Noorderplantsoun
Je de sukkerbaaitenfebriek weer kinst roeken,
verlang ik terug naar dat meisje van toen.
Dou mien wereld nog klaain was en verwachtens hail groot
Dou loater nog mielen wied vot leek te wezen
Dou k nog naait haar pruifd van verlaaifd of van dood
of leerde, dat de winst noar vrouger, naait is te genezen.
Woar de steerns nuverder stroalen
ik weer oazem kin hoalen,
Grunnen,oh mien Grunnen, tröts ien t Noorden,
woar de horizon tot oan de hemel ligt.
Waar het gouen licht danst op het golvende koren,
en je zulfs nog mit tegenwiend vleugels krigt.
Grunnen, oh mien rots ien t Noorden,
woar de horizon tot ien de hemel ligt.
Woar ik piekevel krieg van de Martinitoren,
en mien haart, zulfs mit tegenwiend, weer vleugels krigt.
en hier t Originail van Janneke
Ode aan Groningen
Tekst en muziek: Janneke Jager
‘tIs ‘t licht op de Vismarkt op op zaterdagmorgen
of de ochtend ontwaakt in de Folkingestraat.
Als ik dwaal langs de haven, een parel verborgen,
dat mijn hart van binnen een sprongetje maakt.
Hoever ik ook reisde, waar ik ook woonde,
nooit een plek die me zo dierbaar was,
Waar ik telkens weer thuis kom, zelfs in mijn dromen,
’n Stad die me past als m’n liefste versleten jas
Waar ik blindelings kan verdwalen
in verleden en verhalen.
Groningen, Groningen, trots in het Noorden,
waar de horizon tot aan de hemel reikt.
Waar troost wordt gevonden in zuinige woorden,
en je zelfs nog met tegenwind vleugels krijgt.
Als de herfst om zich heen kleurt in bomen en struiken,
En bladeren vallen in’t Noorderplantsoen
Je de suikerbietenfabriek weer kunt ruiken,
verlang ik terug naar dat meisje van toen.
Toen de wereld nog klein was en verwachtingen groot
Toen later nog mijlen verweg leek te zijn
Toen ik nog niet had geproeft van verliefd of van dood
of leerde, voor heimwee naar vroeger is geen medicijn.
Waar de sterren mooier stralen
ik weer adem kan halen,
Groningen, Groningen, trots in het Noorden,
waar de horizon tot aan de hemel reikt
Waar het gouen licht danst op het golvende koren,
en je zelfs nog met tegenwind vleugels krijgt.
Groningen, mijn rots in het Noorden,
waar de horizon tot aan de hemel reikt
Waar ik kippevel krijg van de Martinitoren,
en mijn hart, zelfs met tegenwind, weer vleugels krijgt.
De volgorde “haar pruifd” mede om reden dat t krekt as “had geproeft” een ander gevoel oproept
dan “geproeft had” (pruift had) en ok om reden dat t de Grunneger volgorde is
“En je zulfs nog mit tegenwind vleugels krigt” had k laiver omtoaald noar
“En je”zulfs mit tegenwind nog vleugels krigt”,
Vind k nog starker klinken en sloet ok beder an bie letste regel.
Mor om reden dat k nait wait woarom Janneke dizze volgorde kozen het (Om melodie-lien hufde t nait), heb k dus ook moar dizze volgorde anhollen.
“woar de horizon tou oan de hemel ligt” Hier “ligt” om reden dat dat riemt op “krigt”
Aigenlieks wol k k goan veur “ien hemel ligt”, is wat starker krekt as “aan hemel reikt”
mor dat heb k den mor bewoard veur t letste couplet.
Het lidwoord “de” heb k aaldeur stoan loaten omdat dat mit muzaaiknoten beder paste.
Ien t Hogelaands mouten ze der aigenlieks oet
