Wicht op zicht

Jan scharrelde al n zetje mit Gittje. n Haalf joar leden haar e veur t eerst zain in n kefee en votdoalek har e docht: dat is ja net n wichtje veur mie. Hai stevelde op heur òf en bo heur n glaske cola aan. Gittje wol dat wel aannemen, omreden ze haar ook al n poar moal Jan zien kaande uutkeken, want dij nuvere kerel leek heur wel wat. Zo was t aalmoal begonnen en dij oavend haar Jan Gittje veur t eerst hail olderwets noar huus brocht. Votdoalek haren ze òfsproken, dat ze d’aander weke mit heur baaident der op uut trekken zollen noar n dansgelegenhaid in n aander dörp, want elk en aine hof ja nait waiten dat zai wat mit mekoar haren.
Dij oavend haren ze mekoar veur t eerste n smokje geven en noa dij aine wazzen der nog n haile bult volgd, want Jan en Gittje kwamen aal meer tot d’ontdekken, dat ze mekoar slim geern lieden moggen.
In huus haar moeke Jan al ains n moal aankeken. Der was wat mit heur jonkje. Mor t rechte kon ze nait aan de wait komen en as ze Jan der noar vruig, din gaf dij n ontwiekend antwoord of hai laagde allaine mor wat.
‘Doe huifst die over ons Jan gain zörge moaken,’ har pa al n moal zegd tegen moeke, ‘ons Jan het t older der ja veur. Hai zel wel verlaifd wezen.’
Moeke mos doar om lagen. Hou kon dat nou? Heur lutje Jampie verlaifd? Hai was ja nog mor net twinteg. Joa, zo gaait dat. Moekes willen geern dat heur lutje kereltjes zo laang meugelk klaain blieven. As der n wichtje komt, din binnen ze hom ja kwiet. Moeke kon zuk toch ook nait haildal bedappern en dou Jan n moal op n zotterdagoavend weer op pad ging vruig ze hom der noar. ‘Gaaist achter de wichter aan, mien jong?’ Jan laagde mor wat.
‘Kiek n beetje uut, heur. Der binnen vanvast n bult wichter, dij n schiere vent as die wel hebben willen.’ ‘Moak joe mor gain zörge, Moeke,’ zee Jan en gaf zien moeke n smokje, ‘ik zel wel goud uutkieken. Ik neem allain mor n wichtje, dij hail slim op joe liekt, mor din wel n poar joar jonger.’ Nou laagde moeke. ‘Of hest al n vaste?’ Moekes kennen asmis vreselk deursoezen.
Jan draaide zuk om en ging deure uut.
‘Doe moust dij jong nait zoveul vroagen. Dij mout dat toch zulf aalmoal ondervinden,’ zee pa en ging veur tillevisie zitten.
Mor moeke was der nait gerust op. Ze kon der ja nait over uut dat heur Jan achter de wichter aan zat. Dou de jong soavends loat weer in huus kwam, lag moeke op hom te wachten. ‘Bist doe doar. mien jong?’
‘Joa.’
‘Hou loat is t?’
‘Haalf vare.’
‘Wat ja loat!’
‘Och, t gaait wel. Wie binnen aan t dansen west en toun hebben we nog n endje in t paark lopen. Sloap nou mor lekker.’

d’Aander mörgen bie t kovviedrinken begon moeke weer mit pa over de verkeren van heur Jan: ‘Hai mout dat wichtje mor ais mitnemen, din kinnen wie ook ais zain wat hai aan taauw het. Je kinnen t beter mor waiten.’
Pa mompelde wat en moeke beschouwde dat as instemmen en dou Jan, nog wat suvveg, in koamer verscheen, was t eerste wat ze zee: ‘Mien jong, woarom nemst doe dat wichtje van die nait ais mit noar huus? Ie huiven je nait aaltied bie pad en weg te zwinnen of in de kroug te zitten.’
Jan zol t er mit Gittje over hebben, zee e. Hai wos ja nait hou of Gittje der over docht. ‘As ze dat wil, din zellen wie zundagnommedag wel even langs komen.’
Nou kwam der schot in de zoak. Over n lutje weke zollen ze kennesmoaken mit d’aanstoande schoondochter. Moeke begon votdoalek van alles te regeln. Der mos n lekkere cake bakt worden en ze zollen veur dizze moal theedrinken in de mooie veurkoamer, woar ze aanders allaine zaten as der aine joareg was.
Dinsdags hoalde moeke t schiere theeservies uut de kaaste en wosk dat haildal of, omreden der kon wel ais wat stof op zitten. Ze haren t sinds nijjoar ja nait meer bruukt. Hail veurzichteg haar ze Jan al n moal vroagd uut wat veur nust of Gittje kwam.
‘Ik leuf dat heur voader schoulmeester is in t dörp hier n poar kilometer vandoan.’
‘Schoulmeester! Mor kin dat wichtje din wel plat proaten?’ schrok moeke, ‘doe moust wel even tegen heur zeggen, dat wie huil gewone aarbaiderslu binnen, heur en dat wie aaltied Grunnegs proaten.’ Jan laagde mor wat om moeke heur zörge, mor hai beloofde dat e t zeggen zol. ‘Moak toch nait zo’n drokte. t Is mor n hail gewoon wichtje, heur, en zo proat net zo plat as ie en ik.’
Pa mos zien biedroage ook levern. Stel joe veur dat dat wichtje tiedens de veziede noar de wc mos. Din mos dij der toch ook schier uutzain. ‘Doe moust de wc mor even n schier kleurtje geven, Knelis,’ komdaaierde moeke. En dij was nait zo goud of hai gaf t bedoulde koamertje n lekker fris kleurtje.

Ziezo, nou kon Gittje komen!

Zundags om n uur of drije fietsden Jan en Gittje t haim op. Moeke dee as de weerlocht t schoet veurvot en ze klopde pa nog gaauw even de aaske uut zien piebe van de jaze. Toun stapden de kinder de koamer binnen.
‘Goiedag vraauw Snieder, ik bin Gittje. Ik bin bliede dat wie ais kennes mit mekoar moaken. Jan het al zoveul over joe snaard. Ie mouten wel de beste moeke wezen dij der bestaait.’ ‘Moi. mien wicht,’ stoamelde moeke. Meer kon ze nait uutbrengen.
‘En ie binnen netuurlek Jan zien pa. Hou gaait ter heer Snieder?’ En ze langde pa d’haand. Wat was dat wichtje vrij en goud van de tongraime sneden. En zo hail gewoon. Ze holp votdoalek mit theeschenken en pruit aal mor deur. Ze vertelde van heur ollu, dij t ook mooi vonden, dat ze kennes muik mit Jan zien ollu en over heur pa en Jan, dij al zo schier mit heur baaident over t schoulmeestern proaten konden. Heur pa von t ja schier, dat zien aanstoande schoonzeun loater ook meester worden zol.
Dou de thee op was, schonk moeke nog glaske draank in.
Veur dat ze t wizzen was de nommedag om en mozzen ze weer op huus aan. Moeke zee nog wel dat ze blieven konden te broodeten, mor doar haar Gittje nait op rekend. n Aandermoal zol ze blieven te eten.
Toun de jongelu weer vot wazzen, roemde Moeke de theeboudel op. ‘Dat is n laif wichtje, Knelis,’ beslisde ze, ‘doar krigt ons Jan n schiere vraauw aan.’
‘Joa,’ knikde pa, ‘mor ze het hail nait noar de wc west. En dij haar ik specioal veur heur zo mooi vaarfd.’