Advertenzie

Hai luip nogal opvalend over t perron. n Grode bloume har e in t knoopsgat van zien jaze. Je konden zain, dat e der alles aan doan har om der zo veurdaileg meugelk op te stoan. Mor zien gezichte ston op dunder mit zwaart snij. Dat paasde ja nait bie mekoar. Hai stapde in traain
en luit zok op de baanke noast mie zakken. Dou de traain begunde te rieden, wazzen wie nog aal mit zien baaident en kon ik hom ains goud bekieken. Hai keek tou t roetje uut mit n woazege blik in d’ogen, dij van de veurbiesoezende poalen niks zagen. Noa n zetje keek e mie ains aan.”Nait veul volk, hè?” zee e. “Nee, om dizze tied is t nooit drok,” antwoordde ik.
“Zollen der dammee nog gounent bie ons instappen?”
“Ik wait nait.”
“Om vief uur zel t wel drokker wezen. Den kommen schoulen in Stad uut.” Ik knikde. Dizze man was ja dudelk om n proatje verlegen.
“Zo te zain waarken ie nait in Stad?”, zee ik doarom. “Hou kennen ie dat zain?” vruig e verbaldereerd. “Ie hebben joen schiere goud ja aan en dij bloume duudt ter ook nait op dat ie aan t waark west binnen.” Verschrikt greep e noar zien revers en reet de bloume uut zien knoopsgat. Hai ging stoan, dee t roetje noar omdele, stak zien haand noar boeten en luit de bloume vlaigen. “Wat doun ie nou? Wil je dij bloume nait langer op hebben?”
“Och man, hol joe stil. Wat het dij bloume nou nog veur zin?” Hai was dudelk aanbraand en ik huil mie mor stil. Net zo as e zegd har. Mor noa n zetje begon e zulf weer te proaten. “Hebben ie n vraauw? Binnen ie traauwd?” vruig e mie.
“Joazeker man. Ik ben traauwd.” antwoordde ik.
“Dat huift hail nait zo zeker te wezen,” ging e wieder. “Ik ben nait meer traauwd.” Hai zee t zo mit ondertoon van: Nait elk is traauwd. “Ik ben traauwd west,” luit de man der op volgen, “mor mien vraauw is twij joar leden uut tied kommen.”
Op zokse ogenblikken wait ik nooit wat of ik zeggen mout en dee t zwiegen der dus mor tou. “Ze het kanker had. Binnen t joar was ik heur kwiet. In t begun moaken de dokters joe nog wies, dat t aalmoal wel weer goud kommen kin. Mor noa n poar moand har ik t wel bekeken. Der wer mie te veul van de hak op de tak sprongen. Eerst chemotherapie en din weer medesienen, din weer n zetje bestroalen, den weer wat aans. Elke moal wat aans. t Was aal uutperbaaiern. Mor t ain holp zoveul as t aander. Der was gewoon niks meer aan te doun. En dou heb ik t gewoon vroagd. Hail gewoon n dokter aanschoten en vroagd hou of t er bie ston. “Hopeloos,” zee e. “Reken mor naargens meer op.” En doar stonden wie. Reken mor naargens meer op. En wieder din? t Is ja of joen haile hebben en hollen onder joe votzakt. De vraauw kreeg netuurlek n minne tied. Vanòf dat ogenblik kwam ze ook nait meer tou bèrre uut. Ze wol gainaine zain. Ze mos gewoon kloar worden mit t idee, dat t ende der heer was. Dat het zo n dikke moand duurd en dou stapde ze op n oavend zo mor bie in koamer.”Steven,” zee ze, “wie goan op vekansie. Ik heb aaltied geern de baargen zain wild en dat gaait nou nog gebeuren.” Twij doage loater wazzen wie al onderwegens mit dauto. Ze het de baargen zain, meneer.
t Was ain van de mooiste weken dij wie ooit mit zien baaident had hebben. Vattien doage loater hebben wie heur begroaven. Twijenvatteg joar is ze worden.

En doar stoa je den. Allaine. Kinder hadden we nait en den is der niks om op terugge te valen. Eerst perbaaierde ik mie wat te redden, mor dat ging op den duur nait. Huusholden doun is ook n vak en mien handen stonden doar nait noar. t Wer aal mor slimmer. Ik har slim wènst van heur en op t leste dee ik niks meer. Eten bie petatboer en soavends de kroug in veur n beetje aansproak. Mor in de kroug mout je nait wezen, ook al heb je nog zoveul verlet om n beetje aanhold. Op t leste het n kammeroad mie doar vothoald en mie stief de woarhaid zegd. Bie hom en zien vraauw bin ik weer n beetje op verhoal komen. Dat wazzen ja beste lu en ik zel heur aiweg dankboar blieven. n Week of wat leden begon kammeroad ter over. “Steven,” zee e. “doe moust ains uutkieken noar n aander vraauw. Allain is mor allain en dat is niks veur die.” n Aander vraauw? t Was asof e mie n oneerboar veurstel dee. “Dat nooit!” ruip ik helleg. “Dat kin ik Elsie nait aandoun.”
“Elsie is der nait meer, jong. En dou moust wieder.” Ik heb ter over noadocht en noa n poar doage mainde ik dat e aiglieks wel geliek har. Ik heb de kraande noakeken bie de kennismoakensadvertenzies en doar ston wel aine bie dij mie paasde.- Jonge wedevraauw van vatteg joar zöcht schiere man.- Ik heb heur schreven en deur tillefoon hebben wie n òfsproak moakt in t visrestaurant in d’Herestroade. Ze kon mie herkennen aan n bloume in t knoopsgat. Zai zol ook aine op heur mantel doun. t Was wel n slim zenewachteg gedou, mor ja, doar mout je deurhèn. Om haalf vare zat ik op d’ofsproken ploatse. Noa n haalf uurtje was der nog gainaine. Ik begon te denken, dat ik op de verkeerde dag hèngoan was. Ik bestelde mie nog kop kovvie en wachde nog n haalf uurtje. Der kwam gainaine. Dou bin ik opstoan, heb mien kovvie betoald en heb n tillefooncel opzöchd. Ik kreeg heur zulf aan de liene. Ze kwam nait, omreden ze har al n aander kerel. n Ol buurman, dij ook allenneg woonde en woar ze t verleden weke mit ains worden was. Ze duurde mie zulfs staarkte toewensen.
Och man, wat bin ik doar inlopen. Zowat dou ik ja nooit weer.” Hai stènde en keek in gedachten veur zuk uut. “Nooit weer,” zee e nog n moal. “k Zel mie zulf wel redden.” Dou ik uut traain stapde har ik dik medelieden mit hom. Hai stak nog even moudeloos d’haand noar mie omhoog.
“Aarme man,” docht ik. “Dat zo’n mens hom zo’n kroon op de kop zetten kon.”