Viskersman
Ik bin gain echte visser. Ik heb n òlde stok en ik vis allenneg mit n stuk stoet. Zo ston ik lest bie ain te kieken dij der meroakel verstaand van haar. Kovverbak van auto ston open, en ik zag drij tazzen mit raaive. Dobbers, stokken,stekers, emmers, stevels, nog langere stevels.Hai haar n stok, dij sikkom mien vekaanziegeld kost haar en mit laaifde en veul inzicht ging n boetenmodels dobber te wotter.
“Wat gaait der gebeuren?”vruig ik.
“Snoukboars”, was t antwoord. Doar haar ik al dikke verhoalen over heurd, het zol der bie zetten aldernoast aan tou goan. Ook in t Daip bie mie achter t hoes.Ik haar met mien stok oet t joar nul en mit brood van de Edah, wel ais n poar dikken vongen. Mor dat waren lang gain snouken en boarzen.Ain keer haar n jonge boars zuk bekeukeln loaten en haar in mien deeg beten. n Lutje schietertje was t nog mor. Zien stiekels in mien haand deden net zo zeer as dij van zien grootvoader. Ik smeet hom mit n flitseboog weerom in daip. Kinderspul veurvast, vergeleken bie wat der nou gebeuren ging.Vissersman haar n groot schoet veur en zien dikke jaas luit mie duudelk vernemen dat t vissen vangen zulfs bie twinteg groaden onner nul gewoon deurgaait. “Nou gaait loos!!!! ” bromde vissersman. Ik keek noar de boetenmodels dobber dij over t wotter daanste. Hij glee n moal links en glee n moal rechts. Grode kerel wuir zenuwachteg. Dit was t, woardat je veur leefden.
“Most kieken, most kieken”, zee e. Ik dee ja niks aans as kieken. Hai dee n voam noar veuren en greep stok. Veurzichteg draaide hai aan t slingertje. Dou gaf e in aine op t onverwachte n rompel en t begon te kolken in t wotter. Nait te zuneg. Ik stapte van fiets of, woardat ik hail de tied haalf overhongen haar. Dit was nait misselk wat hier gebeurde. Mor zoon woepsterd kreeg hai der noeit oet hier. Koademuur ging wel meer as n meter loodrecht omdeel. t Meulentje gierde en gierde.
t Wotter kolkte en klotste en ging te keer. Der was n steert te zain en ik dee mit ontzag toch n stapke achteroet. Hai greep n gruin schepnet en veurdat ik der op verdocht was lag der n monster van n snoukboars in handdouk op grond te happen. “Zo mien jong, wie zellen die ais opereren”, sprak de visser geruststellend. Oet kovverbak kwam n paar stukken gereedschop, woardat ze in t Delfzicht zaikenhoes jaloers op wezen zollen. Zo dee je dat dus. Veurzichteg as ging t om n pasgeboren baby, wuir de vis van zien dikke hoak verlöst. Chirurgie, wat zeg ik ! Microchirurgie. Petje of veur dizze man. t Daaier haar der niks van vernomen. As bie mie n vis n hoakje insloken haar wast euvel aan. Den zat ik doar te wurgen om dat daaier nait te zeer te doun en nam ik miezulvens veur om noeit weer te goan vissen. De hoak kwam der oet. En kloar was Kees de vissersman. Hail veurzichteg tilde hai dizze keunink van Nije Daip op en bekeek hom van aal kaanten. t Zag der indrukwekkend oet. Vakmanschap boetendes van dizze vissersman. Dij haar zien sporen dik verdaind.
“Dizze smoaken goud jong”, gnees e mie tou. Ik nikkopte. Hai luip noar n poaltje en huig de snoukboars mit ain grode dreun de hazzens in. De schubben en aander jirre vlogen in t rond. Dou ging patient de kovverbak in en vanzulvens dij oavend nog in vraizer.
Ik haar schubben op jaas en aan mien stuur drupte wat jirre omdeel. Ik bin kokhaalzend deurreden noar hoes.
