Tegel

k Stapte weer mis en strompelde n meter wieder. Dit was weer zo’n stroattegel mit wotter deronder. t Was nait te zain dat e lös lag, mor dat was dus wel zo. k Luip weerom en stapte der bovenop. Stain bewoog en k heurde n geluud van wotter dat in verdrukken zat. Dit was n klotstegel. n Swoesh-tegel. n Wotterstain en wat nait aal. Der wol mie gain aander woord in t zin schaiten. n Klotstegel was nog wel t schierste. Ik stampte mit vout op ain kaant.

Swlllljshsss ging t. Of zukswat. Achter t roam van duplex-woninkje zag k in ainen n vraauw stoan. Ze dee of ze de flamingoplanten schikte, mor dat was eelsk gedou. Ze huil mie stoef in de goaten.
n Ol kerel mit stok, dij veur t hoes stond te trampeln op n tegel. Ik keek heur stief aan, mor ze gaf gain krimp. Weer wuir n flamingo-plant n slag draaid. n Klotstegel was ook nait mis vanzulfs, docht ik. k Stak haand op noar t ol mins. Mooi, haar dij vannommerdag ook weer wat te vertellen aan heur zuster of toeshulp of welk den ook: der ston vannommerdag morzo n vrumde kerel noar mie te swaaien. Dat zol ze zeggen. t Muik mie nait oet. Ik swaaide bocht om en ging t Trekpad op. k Wol eerst nog eefkes kieken op staaiger, mor dat holt was mie toch te glad. Stel die veur: oetglieden en zo op kop in t daip. Der zat aine te visken. Dik in de jaas, pool op kop, dikke boksem en stevels aan. n Angelstok van wonder en geweld. k Bleef eefkes bie hom stoan. ‘Zo jong, hest daip nou nog nait leeg?’ zee ik.
Hai gromde wat ongemakkelk op zien stoultje en zweeg. Hai wol mie hail nait aankieken. Ik luip deur. Over t asfaltpad bie t daip langes. Plonstegel was ook nait verkeerd. Ik gnees wat. Plonstegel. Plonstegel. Plonstegel.
k Luip t Meulenpad op. Drij hoeskes op n riege en den n bult gruin laand. Der stond ain in toen van middelste hoeske te smoken. Zien hekje klapperde open en dicht. Hai smookte. Ik keek en … ‘Is der wat?’, vruig e.
‘Nee, nait echt, mor dien hekje staait te klappern.’
‘Oh, en jeukt die dat?’
Ik dee of k t nait heurde en luip deur. Minsen konden sums zo bot reageren. Haar k hom verteld van mien plonstegel, den haar e mie roar aankeken. As ik toeskwam wol k aal dij male woorden eefkes opschrieven. Zukswat was der in de Grunneger toal nait. Plonstegel, klotstegel. Singelier zukke woorden.
Ik was bie t oetvinden.
Doar haren ter Loan en Reker nog noeit van heurd. t Ston naargens. Dou k toes kwam, nam k vot n sedeltje. Ik schreef t op. PLONSTEGEL. Dat was wel n aldernoast nij woord. t Leek naargens noar. Stel die veur. In t Nijsblad: Man stroekelt over plonstegel, mit ambulance noar t zaikenhoes brocht. Gezientje kwam binnenwaaien. Ze was noar winkels west en luip te poesten. Ze dee heur jaas lös en keek mit n slag op toavel. Ze pakte mien sedeltje en las t haardop veur. ‘Plonstegel?’ Ik wachtte nijsgiereg.
‘Hm, most doarveur noar Gamma of Karwei?’