Hond

‘Woarom lopst zo maal?’ vruig Ebel.
Ik motterde wat en gromde wat deur n mondhouk.
‘Dien linkerbain is toch nait versleten, wel?
‘Nee, dokter Ebel. Dij nait. En t is nait mien bain. t Is mien knij. Mor ik bin beten.’
Ebel bukte en bekeek mien knij. ‘Hm, dat is vast nait van n nefie kommen. Dien haile boksempiep is aan flarden.’
Wie gingen elk op zo’n grode stain zitten, dij veur de show overaal hinter en twinter op t stuk stroat lagen.
‘Ik luip veurbie, woardat Marietje woont. Waist wel, achter op t Swaarde Loantje. Komt mie doar in ainen zo’n hond aanvlaigen. n Bult lewaai, nait normoal! Ik pebaaier gewoon deur te lopen, omreden dat ik gewoon op stroat loop en in ainen: hap, doar haar e mie beet!’

Ebel bukte en bekeek boksempiep nog ais vanoet n aander houk. ‘Dien halve boksem is noar de bliksem. n Schiere toeskomst, jong.’ Hai schudde wat mit zien kop en ging der weer bie stoan. ‘Hest ook bloud?’
Ik nikkopte en ging wat verzitten. Stain dee mie zeer aan t gat. Ebel keek mie stoef aan. ‘Joa, ik heb ook bloud. Sikkom zesenhaalf liter. Doe den?’
‘Ach man, zo bedoul ik dat nait. Dij hond het die beten. Hest ook goaten in dien bain, woar bloud oetkomt?’
Ik begon mien boksempiep op te strupen en zag twij blouderge steetjes. Ebel keek mie verschrikt aan. Hai keek nog ais goud noar mien bain. ‘Dat rötding het die goud in dien kuut beten. Doar most mit noar dokter. Doar kinst nog wel slim zaik van worden. Hou hait dat ook nog mor weer? Ze hebben dij honden ook nait onder controle meer. En hest dat aal zain? Der lopt hier aalgeregeld n vraauw deur stroat mit n soort van kinderwoagen. Ik zel die vertellen. Doar ligt gain kind in. Nee man. Dat is veur n hond. Zai lopt mit n hond in n kinderwoagen.’
Ik haar t laive mins nog nait zain. En ik wol nait noar dokter. Ik wol aigenlieks hailendal niks.
‘Tetanus, dat is t en nou most n injectie?’ ruip Ebel. Bie kapper veur deur keken lu aal om. Wat wil zo’n roupsteern wel nait, dochten ze vervast.
Ik schudkopte wat. Ik wol nait noar doker. Ik wol gain injectie. Wat ook aalmoal n gedou.
‘En van wel is dat mormel den? Dij mout die op zien minst n nije boksem vergouden. Dij mout betoalen.’
‘Marietje,’ fluusterde ik.
‘Wat nou Marietje, dij doar … en dij mit Jannes is? Marietje, dij achter ons zat bie meester Fokkens? Dij Marietje? Doar wast doe stoapelgek op. Dij mit dij blaauwe ogen. En ze wol die nait. Nee, ze haar laiver dij Jannes! Nou, dat wis ik wel. Dij kon nou mooi betoalen. Hup in t ìnd, Stapper. Most noar dokter veur n spuit en der maank bie Marietje veur n nije boksem.!’
Ik schudkopte wat. ‘Ik heb aal mit heur proat, votdoalek dou dij hond mie grepen haar. Ik loat t der bie.
Ik dou niks. Gain dokter, gain vergouden veur n boksem.’
Ebel keek mie aan en prommelde nog wat. ‘Wat nou?!’
‘Ach man. Ik keek heur aan en man ze het nog aal van dij prachtige blaauwe ogen. Noa aal dij joaren.’ ‘En …?’
‘Dou vuil ik stil en dou docht ik: ach loat ook mor. Zukse blaauwe ogen.’ ‘Doe … doe bist n slaif!’