Verneukerij

Och, ‘n beetje bedrog is ons mit mekoar ja nait vrumd. Ook Zwoantje en ik ontkomen der òf en tou nait aan. Loater schoamen je joe der wel es n beetje veur, moar t is ook wel es verlaaidelk. t Wordt joe wel es hail stoer moakt om mor eerlieks te blieven. Zo was t van de week ook.

Zwoantje haar van t bosschoppen doun n blad pampier mit aal bonnen der op mitkregen. En as je nou kochten, wat op dij bonnen stond, din kregen je körten. Mos je wel t bonnetje inleveren bie de kassa. Tot zowied is der niks mis mit. Mor nou was Zwoantje van de week twij moal noar dij zulfde winkel wèst en haar ze twij zedels mit bonnen mitkregen. Nou denken ie messchien: mooi waark toch? Mor dat is nait zo, omreden, t is aiglieks zo, per gezin magen je mor ain zo’n vel mit bonnen inleveren. Aans zol t ook ja n gekkenboudel wezen, nait din?
Mor nou haar Zwoantje zok in de kop zet, dat aal dij bonnen verzulverd worden mozzen. En zodounde mos ik mit.

Net as baankrovers dat doun haren wie n hail plan opsteld en zetten wie boeten de winkel eerst onze allozies geliek. Persies vief menuten achter mekoar zollen wie de winkel binnen komen en den zollen wie net doun of wie mekoar nait kenden. Aans konden ze bie de kassa ja wel es in de goaten kriegen dat wie de boudel besodemieteren wollen. Om zeker te wezen, dat der gain bekenden luipen, dij de boudel verroaden konden, haren wie ons n haalf uur van te veuren boetendeure al zo’n beetje haalf en haalf verstopt op n houkje van t perkeerterraain, om de ingang in de goaten te holden. Zwoantje wol eerst nog n verrekieker mitnemen, mor dat vond ik toch wel n beetje overdreven.
Ik mos der t eerst in. t Haart klopde mie toch wel n beetje achter in de strötte. Ik wos nait, dat bosschopppen doun zo spannend wezen kon. Ik vloog deur de winkel hìn, mit mien bultje bonnen dij Zwoantje mooi op volgorde legd haar, in d haand. Oet mien ooghouken zag k heur even loater ook binnenkomen.
Ik luip dou gelukkeg al aan d aander kaante van de winkel.

Nou ging t nait haildaal zoas wie t docht haren. Wie haren noamelk òfsproken, dat wie veur de zekerheid nait dezulfde kassa nemen zollen, mor tot mien grote schrik was der mor aine open. Nou ja, dat was ja nait aans. Dou ik goud en wel bie dij kassa aan de beurt was, dou kwam Zwoantje achter mie stoan. t leek wel of wie baaident n stieve nekke haren. Zai keek liek omhoog de lucht in en ik noar beneden. Der ging nog wat verkeerd. En t haar sikkom nait aarger wezen kend. Zwoantje haar der nait aan docht tegen mie te zeggen. dat ik mien aigen poddemenee mitnemen mos, aans broeken wie ja aaltied Zwoantje heurent veur de bosschoppen. Hou kon ze wel zo stom wezen, nait? Doar stond ik mit mien goie gedrag. Mor, laigen is soms nait stoer. “Eh…… eh….. goeiedag buurvraauw, goh, stonden ie al n zetje achter mie?”, zee ik tegen Zwoantje om mie der oet te redden. “Buurvraauw?” Oh joa”, zee ze, n beetje schrikachteg. “Dat is nou ook wat”, zee ik, “nou het mien Zwoantje mie alles mitgeven, mor t geld vergeten, kennen ie mie messchien even veurschaiten, din dou ik joe t dammeet in hoes wel even weer.” Verbeeldde ik mie dat nou of zat dat wicht achter de kassa noar ons te loeren? t Zwait brak mie oet, lu, wie bennen ook ja nait aalmoal heer Olivier, kennen je hom nog? Buurvraauw vond t gelukkeg goud, ze wol wel even veurschaiten, zee ze , mien bosschoppen konden wel even bie heurent op. “Dizze bonnen bennen aans wel in trek bie joe in stroate” zee t kassawicht nog even filainachteg. Ik begon nog aarger te zwaiten.

Dou Zwoantje net ale bosschoppen betoalen wol en de poddemenee tou heur tazze oetkreeg, klopde mie inains aine op scholder. Ik schrok mie dood. Trappaaierd! docht ik. Mor nee, t was gelukkeg mor n kammeroad van mie, dij vrundelk noar Zwoantje nikkopde en tegen mie zee: “Ah moi, most ook mit dien vraauw mit op bosschop?”

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf