Sunterkloas

Zwoantje mien laive vraauw en ik hebben de kinder groot en toch hebben wie nog Sunterkloas vierd, lu. Nou ja, vierd. Loaten we zeggen, dat wie mekoar wat geven hebben. Mit lutje kinder in hoes din vier je t ja, mor as je mit zien baaident bennen, din geven je mekoar ja wat. Sunterkloas is der ja veural veur de klaintjes. Mor om der dit joar n beetje meer aan te doun, haren wie òfsproken, dat wie der ook riempkes bie doun zollen. Zo mor veur de gezelleghaid. En wie zollen de kedootjes echt oet n zak pakken, dij bie de veurdeure stoan mos. t Begon bie ons om n dikke zeuven uur. Ik zee tegen Zwoantje, dat ik nog even in t schuurtje kieken wol. “Oh joa?” “Joa”.
In de loop noar boeten greep ik de zak mit kadootjes mit, dij Zwoantje doar n dag of wat eerder al hìn legt haar en woar wie baaident de òflopen doagen mit n gloepstreeek de kedootjes in stopt haren. Wie haren mekoar beloofd, dat wie nait stiekem kieken zollen. En dat lukde ook nog sikkom, dat haren je nait docht hè?
Ik drukde boeten op de deurbelle en vloog gaauw weer deur de achterdeure in hoes, net op tied om Zwoantje bie de veurdeure te heuren: “Mien laive toetpot, n zak mit kedootjes, wel zol dij doar wel hìnzet hebben?”. “K wait ook nait” kon ik nog nèt roupen. Spannend hè, vinden je ook nait?
Wie mit ons baaident om toavel, puut in t midden. Och, der zat nait zoveul in, wie muiken der ja gain toedeloetenspultje van. t Eerste wat wie der oet kregen, was n kedootje veur mie.
Dou ik pampier der òfhuil zat Zwoantje der bie te glimmen. t Was n raivekiste.
“Der is ook n gedichtje bie”. “Oh joa?” “Joa”. “Veurlezen!”.
Nou, dat dee k din mor:

Dè, hier krigst n nije raivekiste
k hoop, dast hom broeken kinste
en dast din eindelk s n moal
dien liestke òfwaarkst, t is ja n schandoal.

“ n Kopke kovvie?” “Tou mor laiverd hur.” Dou wie dij opsloken haren, was der n kadootje veur Zwoantje.
n Geldkistke. Mit weer n gedichtje, Zwoantje mos hom zulf veurlezen.

Doe hest ja n aibels groot gat in d haand
dammeet zitten wie nog op zwaart zaand
k hoop, das t der ook n moal wat in dust
wat zo hol k ja gain vere in t nust

“Zel ik nou even inschenken”. “Joa tou mor, nimst ook even koekjes mit?”
Dou was ik weer aan de beurt. Dizze raaize zo’n nijermoodse boxershirt, mit van dij laange piepen. “Hoera, der is weer n gedichtje bie, lezen…lezen!” Dij laiverd zat te wuppen op stoule. Zo spannend vond ze t.

Hier hest doe n boxershirt,
want van dij aanderen vind k de piepen te kört
Aaldoage aankieken tegen twij witte praaien, zo laank en dun
dat is toch wat ik ja gain aine meer gun.

Ik zee: “Waist wat, wie schenken ons der n borreltje bie in. t Is ook ja zo gezelleg.” En dat was ook zo luu, want wat is der nou mooier as mekoar n poar kedootjes mit Sunterkloas te geven en der zo mor even, zo mor veur de poelegrap en oardeghaid n klain gezelleg riempke bie te moaken. t Bleek ons wel weer, dat t geluk in wel n hail klain houkje zit. Van dij klaine dingen, doar doun je t toch mor veur en doar mouten je t ook mor weer van hebben.
Wie waren al weer aanbeland bie t lèste pakje. Weer aine veur Zwoantje. t Was dizze raaize n kado van slik. Van marzepain. n kunstgebit van marzepain. Der was ook weer n gedichtje bie. Zwoantje mos hom noatuurlek zulf veurlezen.

Hier hest toe n nij gebit
omdat dien olle nait vast meer zit
Aal dat geklapper in dien mond
dat is ook ja n boudel van n stuk stront.

En zo lu, haren wie mit ons twijbaaident toch nog n hail gezellege oavend.