Zwaiten

Wat was t waarm dizze zummer, lu.
Mensken bie ons in de stroate mozzen de vakaanzie der om oet stellen. Ze vonden t te waarm om vot te goan.
Woar ze hìn willen? Spanje. Gain roarder goud as mensken.
k Heb aans slecht sloapen van de zummer.
Kwam veur n dail deur de waarmte, mor veur t grootste dail deur mien Zwoantje. Dij mout ja ‘s nachts, ook al is t nog zo waarm, n wupkoare vol dekens over zok hìn hebben. Ze is nou ainmoal oardeg kleumsk.
En omreden ik lig bie heur in bèrre en nait aansom, zit ik ook mit aal dij dekenboudel.

Nou docht ik, dat k doar wat op vonden haar. Kiek, zai mag zulf geern onder twij dekens liggen ‘s zummers en ‘s winters wel zèzze, terwiel dat wie op t zuden liggen. Nou geft dat ‘s winters weer aandere perblemen, mor doar hebben we t nou nait over. Dij baide dekens nou, dij wil ze mie ook opdringen. “Kòlde trekt op, ‘s nachts en as je joen lichoam in de tocht leggen, din is t ‘s mörgens ja meleur”.
Kinst mie wat, docht ik. Doe mooi knorren en ik wakker liggen van de waarmte. En mor zwaiten zeker, tot smaartens tou.
Dizze man mooi nait.

Ik kreeg t kloar, dat der ain deken òfging en dij overbleef, dij volde ik dubbel en dij kreeg z over, haar zai toch ja mooi n dubbele loage over zok hìn en ik niks. En dou kreeg ik mie n flanellen loaken tou kaaste oet en dij reet ik over mie hìn. Zo mos t kinnen nait. Elk zien zin.
En toch miskulde dat. Midden in de nacht, Zwoantje kreeg t ducht mie waarm, dou schupde ze zok de dekens òf, boven op mie en lag zai mooi in heur ponne onder n overbleven tippe van heur deken en ik lag onder mien aigens en onder heur dubbelvolden deken tot k wakker wur van de waarmte.
Mit n vergrèlde kop smeet ik heur heur aigen rommeltje weer tou en pebaaierde weer in sloap te komen.

Mor of joe t ook zo vergaait dat wait k nait, mor ik kin din slecht weer in sloap komen. En dou k eindelk weer sluip, dou ging t weer vannijs. Zwoantje wur weer waarm, trapde de boudel van zok òf, mien kaante op, ik wur wakker, trapde de boudel weerom en ik bleef wakker.
En waiten je wat of ze ‘s mörgens zee? “Ik haar wel geliek hè, das doe te min dekens over hest. Hest mie vannacht mennigmoal de dekens òftrokken, omdast zulf lagst te verrekken. En dou wur ik vanzulf wakker van de kolle. Nog n wonder dast mie nait zaik moakt hest. Dat was dien schuld wèst. Nee hur, vannacht komen dekens weer over.”
Ik ruirde sikkom de bodem oet mien theekopke en ik ben mit n vergrelde kop in toene aan t waark goan.

k Heb der d haile dag over prakkezaaierd hou of ik dat nou wel weer regelen mos. t Was ja nog aal gloepens hait en ik haar gain zin aan nog weer zo’n nacht.
Nou mos ik dij dag even noar stad tou en op de weeromraaize op de vaarboansweg bie Hoogezaand keek ik es noar de aander kaant van de weg, woarop aal vekaanziegangers reden mit caravans der achter. Sommigen haren der n beste snitter veur. As dij caravans toch es aan de slinger komen, din is t toch ook nait te bèst, docht ik, din kin je der ja niks meer aan holden. Mor goud, dat der n vangrails tussen zit, dij holt de boudel wel tegen.

En dou lu, haar ik d oplözzen. ‘s Oavends ben ik eerst even bie de baauwmaart langsreden en ik kwam weer over mit n plaanke van twij meter laank en viefteg sentimeter braid. Boven en onder n poar goatjes der in en mit n èndje taauw aan de bèrrespielen vast en dou haren wie baaident ons zin. Wie hebben goud sloapen mit ons twaibaaident. Zwoantje onder heur twij dekens en ik onder mien loaken mor Zwoantje mos mie ‘s mörgens wel eerst n dikke splinter oet de …..onder oet de rugge hollen.

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf