Verhoezen
Gerammel aan veurdeur. Dij olle rötbelle dut t weer ains n keer nait. “Hè, wanneer moakst dat
ding nou ains n moal, vent!” Mien vraauw staait op vanachter toavel mit doarop veul dampende
lekkers. Op zo’n mement, mit aal dat happerij veur mien neus, bin ik nou ainmoal muilek in de
poalen te kriegen, moar dat hier even ter ziede. Ik heur wat gemorrel in gaang en begun alvaast
stiekem wat smeueg noar binnen te schoeven.
Hè, altied dat gedonder onder t eten!
“Kiek, n pakje veur die.” Mien vraauw geft mie n plat pakje mit n sjène vrumde postzegels der opplakt. “Hé vrund, zitst weer overaal aan en in te prikken? Kinst nou nait even wachten?” Altied dij retorische vroagen woarop nait verwacht wordt dat ik der antwoord op geef. Zol op dit mement juust ook stoer goan mit zo’n volle snouker. k Leg t pakje veur t gemak moar even noast mien bord, want der binnen op dit mement ja belangrieker zoaken òf te handeln. Pas noa òfwas vaalt mie dat pakje weer op. Joa, joa, ie heuren t goud. Òfwas! Ook ik bin noa mien penziouneren en noa goud en laank overleg netuurlek, zwicht veur de hoesholderleke verlangsten.
“Oh, joa, nog even over dat pakje.” k Dou nou wel net of ik elke dag pakjes ontvang, moar niks is minder woar. n Poar weke leden het mien ol buurjonkje, dij zo’n fatteg joar leden noar Kannedoa verhoesd is, mie weer ains opbeld. Dat dut hai wel voaker, moar t was dizze moal al weer n haile tied leden. Altied mooi man, om dij goie olle tied, toun wie nog jong waren en noast mekoar woonden, weer es n moal op te vrizzen.
Hai haar mie verzegd wat op te sturen. Hai zee nait wát, moar och, hai het wel voaker ains wat verzegd, moar da’s achteròf bliekboar noeit aankomen. Is ook nait aarg. Dat hai nog ains n moal belt, vin ik al oardeg genog.
“Oh, joa, dat pakje …” Veul braid plakbaand en veul van dat bobbeltjesplestiek. Wat kin hier nou inzitten? Wat het dij olle knakker nou weer oetfigelaaierd? Krieg nou wat, n spaigelploatje! Há, countrymeziek zeker, doar is doar ja makkelker aan te kommen as hier. Dij laiverd, hai wait dat ik doar gek op bin. Ik pel t breekboar deuske wieder oet en din … joa, ie zellen t ook nait leuven … altmoal oet Kannedoa … ik zai toch echt Ede Stoal en nait ain, moar twij spaigelploatjes: ‘Hear my song’ en ‘As t boeten störmt.’ Ik heb ze nog nait, moar din tóch. Ik bin der aarg wies mit, en heb al wel meer van dizze veul te vroug overleden Grunneger bard, moar din op dizze menaaier! Hé, der zit n luddek pampierke op t plestieken deuske plakt: “Joa, mien jong doe zelst wel denken, is dij olle snakker doar aan overkaant van oceoan nou gek worden, om mie, in Grunnen, wat in t Grunnegers tou te sturen, moar ik wil die doar mit dudelk moaken dat ik op t heden aal aan mien jeugd, toun doar in Faarmsom, denk. k Wor der smis hoast gek van en mout oetkieken dat k nait begun te blèren as ik denk aan dat soavends nog even tikkertjen of slootje springen en noar Schuutenvoarders zien lösserij kieken en mit heur laive sjoeksjakkerege Nellie, heur olle broene knol, noar Wilkens zien laand brengen. Mainstied mit die en aal dij andere goie pazzipanten van mie doar oet mien ole buurt. Wat n tied! Ik zet din dizze Grunneger ploatjes op, dou ogen dicht en zweef zo weer terogge noar mien Grunnen. k Bin din toch weer n luk bietje bie joe doar. Meschain zegst doe wel ‘kinderachteg’, mor ík veul dat nou ain moal zo. t Zel wel weer overgoan hoop ik, moar t is nou even òfzain, hur. Nou mien jong, beluuster ze ook moar ains goud en denk din even doarbie aan dien olle buurjonkje en kammeroad. Binnen we toch weer even bie mekoar hè? Moi mien jong, hur. Ik stop der mit, want ik krieg t weer even lèlk te pakken.”
Ik bin riddersloagen en dat is nog zaacht oetdrukt.
Mien vraauw kikt mie aan. “Wat is der din mit die? Kiek mie ains even aan. Hest ja troanen in ogen man.” Zai bekikt t stoapeltje pakpampier nog ains.
“Och gut e gut is e dood?”, zegt ze. “Nou nee,” zeg ik, “gelukkeg dat nait, moar t is nait aal te best mit ol jong. Hai is aarg winsteg, en dat kin joe ook slopen hur, dou doar even denken om! Ik zel hom ains n dikke braif sturen mit wat olle foto’s. Hai kin zien aai schienboar nait kwiet nou hai doar nait meer aan t waark is. Doar is ook ja gainain woar hai es even lekker in t Grunnegs mit over dij olle tied proaten kin. k Kin mie der wel wat bie veurstellen, hur.”
“Nou zit doe der mor nait te veul over in”, zegt ze. “Doe kinst dit ja nait veraandern.” Zai flooit mie even deur t hoar. “Doe bist hier ja nog aal in dien old Delfsieltje, woarst geboren bist … en … hest mie toch stoef bie die?”
Ik kiek heur ains aan, dij laiverd. “Joa, gelukkeg echt wel”, zeg ik mit n beknepen stemmechie. Mien troost en touverloat, dij laiverd, wait t aal zo nuver te zeggen hè!
Verhoezen? Wel? Ikke? Hier oet Grunnen? Nou, k zol t even nait denken!
