Heufdpries

As de tien prieswinnoars om haalf aacht present binnen om gewonnen spullen in keffee Kruudhoorn op te hoalen, zit t haile bestuur van Handelsverainen al hoog en braid achter stamtoavel te glinstern en te groalen. Inains gaait veurzitter stoan, kikt as n machteg man dele op de gebogen koppen van prieswinnoars en begunt mit veul geknog aan zien tousproak. ‘Joa lu, Handelsverainen t Leutje Loug het joe vereerd mit n pries. En wat veur n pries … wacht mor ains òf! Wie goan nou eerst n noam nuimen, trekken din n lötje mit n noam van pries der op en zodoaneg hebben wie op n duur negen priezen trokken. Makkelk zat. Pas doarnoa zelve heufdpries bekend moaken. Joa lu, wie holden spannen der zo ja mooi in.’ Nou, ales verlopt zo as veurzitter dat oetfigelaaierd het en zometain zel din heufdpries bekend moakt worden.
Jurrie Gelok zit mit n glinne kop noar bestuurstoavel te loeren. Hai het bliekboar heufdpries, mor wat is t? ‘Meneer Gelok,’ zegt siktoares: ‘Wat hebben ie toch n toupazende noam. Mag ik vroagen hou old … of jong … ie binnen?’
Jurrie, nait wènd om in t openboar te proaten, zegt mit n schieterg stemmegie: ‘Eh … vievenviefteg joar.’ ‘Prachteg, prachteg,’ zegt siktoares en gniflagt vilaain. Jurrie dokt nog meer in mekoar. ‘Flaauwekul allemoal.’ t Haile bestuur gaait stoan en veurzitter klapt in handen. Van t teneel of wordt, deur de gedienen hen, wat in zoal stöt. ‘Joa, kiek mor even goud, lu,’ zegt puutholder mit n zoer gezicht. ‘Hai het ons n klaaine viefhonderd eurootjes kost hur. Of je n emmer leeggooien.’
Veurzitter gript Jurrie bie de schobben en zegt: ‘Nóu, nóu, Gelok? Mooi hè? n Surfplaank kompleet mit zaail en aal!’
Jurrie is sproakeloos en kin nog net verplicht stutternd oetbringen: ‘Joa … eh … n mooi ding, hur.’ In wezen denkt e: veur n blind mens dij t zain kin. Dij zol der ja bliede mit wezen.
Zo, dat was t din alweer. ‘Der is nog wel even tied veur n groates verterentje, lu hur,’ bölkt veurzitter mit oetgespraaide aarms. Hai spijt der zulf nait in en veuraal nait as t ook nog niks kost. Goud bedould altmoal, mor noa n pooske naait din toch elkenain der mit zien pries tussenoet.
Jurrie het n boare swait veur de kop. Hai, hai, hou mot hai dat maal glibberg, plestieken ding nou ongeschonnen thoes kriegen. n Roavelg stuk hoorntaauw wordt oet zaaildouken fietstas reten en sjor dij bröt mor stief aan. Laange widde plaank aan ain en mast en zaail aan ander kaant van stang en doar schit t haile kakkie hen.
Bientje zit in veurkoamer mit smaarten op heur kerel te wachten. Zai het stoul liek veur t roam zet, zodat ze d’haile loan overkieken kin. Woar blift e nou? Veur ain tientje winnen en twij der weer deurjakkern. Zai kin heur volk. Het ze hom appaart in oproemen in winkelweek n nije flenellen besroen koft en nou hevve dit weer. Slapdaarm! Twijduuster is stoaregaan invaalen en Bientje zit nog aal liek veur t roam. In ainen… zai veert overende oet kroakstoul. Komt doar wat aanschontjen? Zugst wel, heur laiverd kin nait meer fietsen. Stief van de jannever, netuurlek.
Aarme Jurrie. Hai het t snötgladde rötding al wel viefteg moal vanneis vastknuppen motten. Kniepstuver van n puutholder zee dat d haile brud hoast viefhonderd euro kost haar. Nou as ze hom hier ter plekke 25 euro boden, konnen ze t hoorntaauw der wel groates bie kriegen. Schietboudel! Haar hai mor dij mooi glimmende kovvieapperoat wonnen. Wat zol zien ol schietertje din bliede mit hom west wezen. ‘Wat het dij haalfzeuven doar nou aan zien fiets hangen?’ Zai drokt neus tegen t glas aan. Jurrie nuigt heur en bölkt wat. Bloots oet nijschiereghaid gaait ze noar boeten. ‘Woar komst nou vandoan, vint. t Is ja al zowat duuster man. Ik kin die ook ja noeit allain op pad goan loaten. Plakkerd! Zoeperd!’
Hai komt mit gespraaide aarms op heur òf en zegt mit n braide grijns; ‘Bientje, wicht, wie hebben heufdpries wonnen. n Zaailplaank, compleet mit zaail en alles wat ter wieder bieheurt.’
‘Oh, láiverd, hest die weer verneuken loaten? Slapdaarm. Wat mot ik nou in vredesnoam mit zo’n strontding. Kom ains wat dichter bie mie. Bist bezopen?’ Jurrie blast heur in t gezicht. ‘Allain mor n zuit zeupke hur en dij heb k ook nog van t bestuur kregen. Och man, zai haren der ja n haile seremonie van moakt. Stelletje snakkers!’
Joa, woar motten ze nou mit zo n groot stief ding hen hè? Zai vrözzeln t mit veul pien en muite deur gaang en kriegen mit veul paazen en meten draai deur veurkoamer deur. Pas noadat Jurrie deur der hailendail oetsleudeld het. Bientje kikt ains in t ronde. ‘Hai paast dunkt mie net onder vinsterbaank.” Joa man. Zai krigt geliek. t Paast wel, mor t is ja gain kiek geliek. Nou ja, wat zol t ook. Zai zitten toch allain mor mit kerstdoagen in veurkoamer.
Twij zummers laank het dat widde onding doar nou al stoan, zunder dat ain der noar oet- of omkeken het.

Buurvaauw Jansemoa heur zeun wordt gaauw achttien joar. Wat wil hai nou toch weer hebben op zien verjoardag? n Zaailplaank, net as zien kammeroaden. ‘Joa man,’ zegt ze tegen Bientje, ‘rötjong denkt dat moeke pittje schietgeld het. Wat denken ie wel wat zo’n strontding kost … wel hoast n viefhonderd euro, hur. Goa der mor aanstoan. Kwoajong kon wel nait wies wezen.’
Bientje ontwoakt. ‘Zeg vraauw Jansemoa, ie hebben toch nog altied dij olle elektrieke naaimesien dij ie noeit meer broeken, zo as ie mie verteld hebben? Kinnen wie nait kuutjebuten? Mien stieve bukken van n Jurrie duurt en kin toch nait op dat surfding van hom en t staait ter mor aal renteloos en lelk onder vinsterbaank.’ t Is doadelk koop en slag. Baaident binnen ze inwendeg aarg bliede. Jurrie het n week mit stieve kop deur t hoes hen lopen, mor Bientje denkt: komt wel weer bie zunder woater.
Snachts dreumt Jurrie dat hai, mit n roege bos hoar op borst, mit windkracht zeuven, over t Schildmeer stoft.

Langs woaterkaant stoan aal snötneuzen van jonges en wichter mit grode ogen te kieken en te wiezen. ‘Most dij ol man ains zain! Wat n smuie japperd! Ik dou t ter veur as ik op dij leeftied nog zo vereg bin!’
‘Lig toch ains n moal stil vint!’ Bientje draait heur groot achterwaark vergreld noar hom tou en sputtert nog wat van: ‘Om zeuven uur vanoavend zatst al aal wat te doddern in stoul en nou spoukst deur t haile bère hen as n haalfmaal.’
Jurrie doekt zuk stief tegen heur aan. Oh, zo’n laif wief. Wat heb ik ook aal te sjantern, denkt e: Koukop.
t Is ja goud zo. Zai n best naaimesien en ik n nije flenellen besroen …