Verhoezen?

Elk en ain dij zuk laiden let deur roem -en eerzucht, vindt bliekboar nogal n wonderliek behoagen in bieval en bewieroking. Aan mie is ook ja niks vrumds in dizze, moar… ain ding blift ook veur mie as n hoes stoan en dat is; blief gewoon en vergeet nait woar je vandoan kommen. Aarm of riek, t dut niks of, moar vergeet joen ofkomst noeit en veuraal joen ole vrundjes nait woar je vrouger zo laif mit speuld hebben.

Zo, dat is der oet en ik kin nou dun k mie rusteg deurgoan mit te beweren dat n goie vrundschop nog aal aan invloud wint, deur zoveul loater nog trouw bewezen eerbied van joen (ole) vrunden.
t Lieken wat zwoare woorden hierveur, moar k zel joe t oetleggen hou of ik dat vanoet mien haart hier zo mor even schrieven kin.

Gerammel aan veurdeur. Dij ole röt bêle dut t weer ains n keer nait.
“Hè, wanneer moakst dat ding nou ains n moal!” Mien vraauw staait op vanachter toavel mit dampende pankoukspaan.
Op zo’n mement, mit aal dat lekkers veur mien neus, bin ik nou ainmoal stoer in de poalen te kriegen, moar dat even ter ziedde.
Ik heur wat gemorrel in gaang en begun alvaast stiekem wat lekkers noar binnen te schoeven.
Hè altied dat gedonder onder t eten! Au, wat is dat ja weer gloepende hait. Even poesten.

“Kiek n pakje veur die”. Mien vraauw geft mie n plat pakje mit n sjène vrumde postzegels der opplakt.
“Hé vreterd, zitst weer overaal aan en in te prikken? Kinst nou nait even wachten?”
Altied dij retorische vroagen woar op nait verwacht wordt dat ik der antwoord op geef dunkt mie. Zol op dit mement juust ook stoer goan mit zo’n volle mond.

k Leg t pakketje veur t gemak moar even noast mien bord, want der binnen belangrieker zoaken ôf te handeln.

Pas noa de ôfwas, joa, joa, ook ik bin noa mien penziounering en noa goud overleg netuurlek, zwigt veur hoesholderleke besognes, roem ik toavel ôf.

“Oh, joa, dat pakje…”
k Dou nou wel net of ik elke dag pakjes ontvang, moar niks is minder woar. n Poar weke leden het mien ol buurjonkje van zo’n fatteg joar leden, vanoet Kannedoa mie weer ains opbelt. Dat dut hai wel voaker, moar t was dizze moal al weer n haile tied leden. Altied mooi man om dij goie ole tied, toun wie nog jong waren en noast mekoar woonden, weer es n moal op te vrizzen.
Hai haar mie beloofd mie wat op te sturen. Hai zée nait wat, moar och, hai het wel voaker ains wat verzegd, moar da’s bliekboar noeit aankomen. Is ook nait aarg. Dat hai nog ains n moal belt vin ik al oardeg genog.

“Oh, joa, dat pakje…”
Veul braid plakbaand en veul van dat bobbeltjesplastiek. Wat kin hier nou inzitten? Wat het dij ole knakker nou weer oetfigelaaierd.?
Krieg nou wat n spaigelploatje! Há, countrymeziek zeker, doar beter as hier te kriegen. Dij laiverd, hai wait dat ik doar gek op bin.
Ik pêl t breekboar deuske wieder oet en din… joa ie zellen t ook nait leuven… altmoal oet Kannedoa… ik zai toch echt Ede Stoal en nait ain moar twij spaigelploatjes…
‘Hear my song-As t boeten Störmt.’ Ik heb ze nog nait, moar din toch… Ik bin der slim wies mit, en heb al wel meer van dizze veul te vroug overleden Grunneger bard, moar din op dizze menaaier.
k Begriep der op dit mement even niks van.

Hé, der zit n klain pepierke op t plastieken deuske plakt.
In kriebelschrift lees ik; ‘Joa mien jong doe zelst wel dinken, is dij ole snakker doar aan overkaant van oceoan nou gek worden om mie, in Grunnen, wat in t Grunnegers tou te sturen, moar ik wil die doar mit dudelk moaken, dat ik op t heden al aan mien jeugd toun doar in in dij goie ole Faarmsom dink. k Wor der smis hoast gek van en mout oetkieken dat k nait begun te blèren as ik denk aan dat soavends nog even bekroepken of slootje springen, mit die en aal dij andere vaste pazzipanten. Wat n tied!
Ik zet din dizze Grunneger ploatjes op, dou ogen dicht en zweef zo weer noar mien Grunnen. Bin k din toch weer n luk bietje bie joe doar in dij ole stroat, tussen Damsterdaip, hoaven en Eemskenoal.
t Zel wel weer overgoan hoop ik, moar t is nou even ôfzain hur.
Nou mien jong, beluuster ze ook moar ains en dink din even aan dien olde buurjonkje en kameroadje. Binnen we toch weer even biemekoar. Doun hè. Moi hè, mien jong!’

Mien vraauw kikt mie aan. “Wat is der din mit die? Kiek mie ains even aan. Hest ja troanen in ogen man”.
Zai bekikt t stoapeltje pakpampier nog ains.
“Och gut is e dood?” zegt ze.
“Nou nee”, zeg ik, “gelukkeg dat nait, moar t is nait aal te best mit ôl jong. Hai is aarg winsteg, en dat kin joe ook slopen hur, dou doar even dinken om! Ik zel hom ains n dikke braif sturen mit wat ole foto’s. Hai kin zien aai schienboar nait kwiet nou hai nait meer aan t waark is. Doar is ook ja gainain woar hai es even lekker mit over dij ole tied proaten kin.”
“Nou zit der moar nait te veul over in,” zegt ze. Ze flooit mie even deur t hoar. “Doe bist hier ja nog… en hest mie toch?”
“Joa, echt wel,” zeg ik mit n beknepen stem. Dij laiverd!

Verhoezen? Wel? Ikke? Hier oet Grunnen? Nou k zol t nait dinken!