De braif

Ie en ik ontvangen post. Niks mis mit. Braiven, koartjes, girokoarten, kranten en veuraal rekloame. Veul rekloame. Onnudde pakkelarrie. t Vaalt allemoal op de madde. As je bie touvaal in gaang wezen mouten, grobbeln je t bie mekoar en nemen t mit in koamer. Gaauw even snuustern: niks biezunders. Dammee, as k tied heb even beter bekieken. Tot zowied alles nog normoal.
Dat was veurege week wel aans. Ik zat mit smaarten op postbode te wachten. Der mos geld komen. Of beter zegd, n braif. n Bevestegen dat k wat senten van postketoor hoalen kon. t Was geld veur miezulf. Buutskegeld.

Wie huiven der gain stoet veur kopen. k Haar der al achteraan beld en noa laank wachten en twinteg moal deurverbinden, haar k op t lest de juuste man aan lien. Braif was al onnerwegens … of wer votdoadelk kloarmoakt, zee kroakstem aan ander kaant van lien.
Volgende mörgen loop k as n loopse teef, aal noar gaang. Woar blift dij verrekte postknakker nou?
‘Zeg vraauw, wanneer wordt post hier bezörgd?’
Zai kikt mie strak aan. ‘Joa most ains even heuren mien jong, ol zoesklödde, doe denkst toch zeker nait dat ik dat biehol, hè? k Heb wel wat aans te doun. De eerdmaanjes doun t waark hier nait en kinnen ook gain eten veur die koken, woarstoe zometain weer over lopst te zoezen. Juust!’ Zai kikt mie nog strakker aan. ‘Woar mot meneer din post van ontvangen? Nou?’ Vraauwlu! Steur ze nait in heur fietjen. Din is de gört goar.
Ik morrel wat van: ‘Oh, even rekloamerommel noasnuustern veur n nije boormesientje of zo.
Zai schudt wat mit kop. ‘Flaauwekul. Kerels …’
Ik lig, zit of stoa zo n stief uur op madde van veurdeur tot inains, joa hur, doar is e. Gekletter van n fietse tegen muur en klepke van braivenbus gaait open. Ik bedapper mie nait en rop, deur de glief hèn, postbode n poar kevortjes en wat aander spul oet handen. Ik kiek deur t gerdien, hai kin mie ook ja nait zain, en zai n poar strakke lippen bewegen en heur voag: ‘Röthond!’
‘Verrek om mie, dij braif is hier nait bie. Hou kin dat nou? Ik bin der weer kloar mit, hur. t Is weer veur mekoar.’ Mit n kop as n sitroun goa k in koamer.
‘Dekst toavel even, laiverd?’ zegt vraauw, mit tanden op mekoar.
‘Nee!’
Zai kikt mie aan. ‘Hest bokkeproek op schat?’
Ik zeg niks. Nait meer rook in keuken moaken. Mörgen zel e der wel wezen,’ mummel ik. ‘Wat zegst mien jong? Eten hur.’
Volgende dag rond twaalf uur gloep k boeten vanòf t stoepke stroat in. Ha, doar komt e. Zien gries mit rood jaske en bienoa tot aan grond tou hangende knalrooie fietstassen blikkern in zun. Ik goa noar binnen. Hai is al stoefbie. Ik heur zien fiets bie buurman tegen t hekje knappen. Veur dubbele wizzeghaid kiek ik nog even deur glief van braivenbus, dij almoal onder in deur zit. Dat vaalt echt nait mit, hur. Dij tochtbozzeltjes prikken joe zo in ogen, man. Woar blift e nou? Omhoog krabbeln en gaauw even deur t gerdien kieken. Ná! Staait dij kwakker doar oetgebraaid te lellen mit buurvraauw. Gaauw weer op madde. Hu, t is hier nou nait bepoald waarm, zo boven op meterputdeksel. Aal wat ter komt, gain braif.
As ie dat omhoogkrabbeln, deur t gerdien loeren en mit n bloudsegang weer dele mietern op madde zo’n 25 moal achter mekoar doan haren, zollen ie ook achter de poest wezen. Wees mor eerliek. Hai man, wat n gestrampats. Ik kiek mor weer ains deur t gerdien. Maal kerel, dij ol lel, stapt op fietse, bölkt nog wat tegen buuf en … ridt mien deur veurbie. Nou geef ik joe … t Wappern op madde gaait nou al vaaier doagen achter mekoar. Smis komt dij flapdrol ook noar mien deure tou, mor smit niks noar binnen. In tied heb ik roezie mit mien vraauw, mor wel inhold as n stier van aal dat omhoogwuppen en dele mietern. Viefde dag bin k ter strontflaauw van. Ik zai rooie fietstassen weer glinstern in zunne en spring kerel, veurdat hai bie ons padje is, as n willege baargsege veur t rad. Din mor mit t woater veur dokter en opbiechten dat ik, en nait ons hondje, degene bin dij hom ondertied n poar moal post deur glief hèn oet handen trokken het.
k Dou mond al open, zegt dij ontront inains mit n vilaaine stem: ‘k Haar t wel zain hur dat ie mie dat flikden. Der was nait altied post veur joe, mor ik laip toch oet poelegrap noar joen deure, om joe elke moal as n ‘puppet on a string’ dele valen te zain. Koop ains wat dikkere gerdienen. Haha (hai laagt op òfbetoalen). Kiek hier is veur vandoag joen post. Moi hur, gymnast.’
Òffrontaaierde kerel. Mout ik hier waark van moaken? Ik bin glad riddersloagen. Stik om mie! Vannijs gain braif. Wel n blaauwachteg girokevortje. Ik riet hom vergrèld open. Wat is dat? Mien bedrag, mien utertje, is bieschreven op ons gezóamelke giroreken. Nah, dat was nait òfsproken. Ik zol t beslist contant in n braif overmoakt kriegen.
Joa, kin mien vraauw der nou toch nog over beschikken, schut ter deur mie hen. Och, wat kin mie t ook schelen. Wie gain ter ains lekker van oet eten zel ik mien vraauw wel bieproaten. Dat is toch al weer zo’n tied leden dat we lekker zaten te nikkenakken bie de chinees.
Afijn! Mien, haalfmaleg eelske gevlaig noar veurdeur is gelukkeg òflopen. Mien vraauw mot ter zo n bietje wel gek van worden wezen, al het dij laiverd mie der noeit op aantoald.