Pupkes

(vervolg op: Op boerenploats, Kreuze 83)

Broene, t moekehondje, is aarg wies mit baaide pupkes. Ze worden wel honderd moal op n dag beslikt en behimmeld. t Is ook ja zuk mooi spul. Jurrie is ook nait bie t mandje weg te sloagen. Hai prat aan ain boksembain deur mit leutjekes, of ze hom verstoan kinnen. Òf en tou gaait moeketje ter even oet en din kinnen ze gaauw t nuske verschonen.
Daaiernarts is ook al n moal langswest en het ales goudkeurd. ‘n Mooi nuske en kerngezond, hur,’ zee hai. ‘Bel mie mor as ze om en bie tien weke binnen. Ik zel ze din even inenten en dat verplichte paspoortje invullen. Doarnoa kinnen ze ja zunder gevoar veur infekties noar boeten tou … en verkoft worden’, zegt e kniezend.
Jurrie vodt haile doagen wat mit pupkes om en het hoast gain tied veur zien hoeswaark. Moeke het hom ter al op aansproken.
Broene het melk genog. Leutjekes sabbeln en smakken ter vrolek op lös en binnen koegeltjerond. Rond de tiende week, zo as òfsproken, is dokter is ter weer west. Hai het ze nog ains goud beknovveld en bedoan en n spoitje geven. ‘Oh, joe geven van dij klaaine hondebrokjes zai ik: mooi mit deurgoan, hur. Doar zit alles in wat ze neudeg hebben. t Moeketje kin nou ook weer wat tot rust komen’.
Jurrie begunt ter vanzulf nait over, mor moeke zegt op zekere dag; ‘Ja, zo as dokter zee: nou ze al weer om en bie tien weke binnen, kinnen ze wel verkoft worden. Mor och, wat is t toch mooi en laif spul. Wie kieken t nog wel even aan, hur. Veur Broene is t ook ja goud om weer wat tot rust te komen. Mout je nou ains kieken hou ze mit dij klaaine bunzeltjes speult.’
Jurrie groalt. Zo gaauw hai van schoul komt, of in t weekende, gaait hai mit t haile spul mit pa mit noar t laand. Zai baggern deur de klaai as mollen.

n Joar loater binnen baaide reutjes al net zo groot as heur moeke. Prachteg! De widde voutjes steken hail biezunder of tegen dat mooie pikzwaarde laank hoar. Zai binnen nog aal bie mekoar. Zowel pa as mamme, mor veuraal Jurrie, groalen elke dag van dij rebuliemoakers.
Op zekere mörgen komt Pa woonkeuken in en stekt lagereg n grode broene kevort omhoog. ‘Kiek ains wat ik hier heb?’
‘Joa, hur,’ zegt moeke: ‘Dat zol ains tied worden. Hou laank zitten wie doar nou al op te wachten …’ t Is n goudkeuren van gemainte en pervinzie om ter n nije schuur bie te baauwen. n Haile grode! ‘Nou, dat wordt aankomende doage poot aan’, zegt pabbe. Gelukkeg waiten d’aannemer en haaiboas ter al van. Nou vergunnen binnen is, kinnen ze ja begunnen.’
Moandagmörgen om zeuven uur al n bult lewaai op d oprit. Pa störmt noar boeten en zugt dat ter n grode trekker mit aanhanger en doarop laange poalen t haim opdraait.
Haaiboas lopt noar hom tou. ‘Moi, boer. Doar binve din. k Heb zo gaauw meugelk tied veur joe vrij moaken kind, want t het nogal even duurt mit vergunnen nait?’
‘Das mooi boas,’zegt pa. ‘t Terraain is al deur architekt oetzet, dus je kinnen joe wel redden mit joen jonges nait?’
‘Wie zellen ons best doun’, zegt haaiboas.
Pa kikt hom ains goud aan. n Boare van n eerlieke kerel! ‘Doar twievel k ook nait aan,’ zegt e laggend. Twij doage n bult gebonk en lewaai. ‘Hai,’ zegt moeke; ‘Theekopkes rabbeln hoast van toavel of. Veur mie maggen ze kloar wezen.’
Tegen oavend wordt ter op keukendeur bonsd. t Is d’haaiboas. ‘Mag k even binnen komen? Wie binnen kloar hur. Jonges binnen t spul aan t oploaden en veur mie kinnen ie mörgen aannemer bestellen. t Wordt n vrij grode loods, hur! n Mooie oetbraaiden veur joe. t Gaait wel goud mit joe nait?’
Boer knist mor wat. ‘Och joa boas. Jong wil loater ook boer worden en din is n bietje levensroemte noeit weg hè? Mor hé, kovvie is kloar. Kom nog even noar binnen.’
Zai zitten nog wat te keuveln over ditjes en datjes, totdat haaiboas inains zegt; ‘Oh, joa boer, ik wol joe nog wat vroagen. Dat teefke van joe en veuraal dij twij zwaarde bentege rakkers. Hou binnen ie doar aan komen? Veuraal dat teefke is dizze baaide doagen nait bie mie weg te sloagen west. Zai slikde mie aal aan boksempiepen. Dij twij jonkies nait ze zeer, moar wat mie opvaalt is dij mooie widde voutjes. Dat dut mie slim denken aan twij aarme sodemieters van honden, dij wie bie ons waark aan t Schildmeer min of meer in leven holden hebben.

t Waren dudelke swaalkers en toun wie t waark ter doar op zitten haren, heb ik ze mitnomen en noar t asiel brengen loaten deur Derkie, mien tounmoalege jongste knecht. Hai is ter op mien aandringen eerst mit bie daaiernarts in ons dörp langsgoan, omdat t reutje volgens mie toun nogal wat poesterg was. Mor Derkie zee dat dokter ze n spoitje geven haar en dat ze wieder kerngezond waren. Hai is toun geliek deurreden noar t asiel en het ze doar baaide òfleverd. Volgens mie is dit t teefke van toun, dij laiverd. Ik zol wel ains waiten willen woar t reutje terecht komen is.
Dij haar net zukke mooie widde voutjes as dij twij jonge honden van joe.’
‘Nou, boas,’ zegt pa, ‘dat verhoal van joe kin wel kloppen, tot zowied as t teefke betreft, teminzen.
t Reutje is ons nait opvalen in t asiel. Dat zollen ie doar, of bie dij dokter, ains opvroagen mouten. Wat mie juust wel verboasd is dat ik n ploatje mit de noam Boris aan t raimke van ons Broene vonnen heb.
Zai je, wel dit is hom. Roar hè?’
‘k Goa der mörgen geliek achter tou’, zegt haaiboas. ‘Ie heuren nog van mie, hur. Veur joe meschain ook goud om te waiten hou of t in mekoar stekt.’
Twij doagen loater komt haaiboas der weer aan. ‘t Zel mie benijen wat hai oetdokterd het,’ zegt moeke. Noa wat over en weer geproat, komt t hoge woord ter oet. ‘Ik bin op t leste toch bie daaiernarts terecht komen, want bie t asiel wozzen ze mie nait wieder te helpen, as dat ter mor ain hondje bie heur brocht is en dat is dat teefke van joe. Bie daaiernarts kreeg ik n hail ander verhoal te heuren. Schrik nait, mor hai het t reutje insloapen loaten mouten vanwege n aarge verslodderde benaauwdhaid. Hai kon zuk de vaaier biezundere widde voutjes nog best indinken. k Wait nou ook woarom dij laive knecht Derkie zomoar zuk zulf ontsloagen het. Hai het mie mooi bie de poot had, deur te beweren dat baaide hondjes in t asiel òfleverd wazzen. Kounavvel! Hai dus mie t loater netuurlek nait meer te vertellen. Mor ja, hou of wat ook, t spiet mie wel hur, zo’n mooi daaiertje haar k groag hebben wild. Ik goa noamelk al gaauwachteg mit penzioun en din haar k mooi wat òflaaiden. Mien vraauw is jammer genog overleden, dus ik heb zometain tied genog en wieder gain vertuterij.‘
Pa kikt moeke en zeun ais aan, lopt noar de kast tou en komt terogge mit haalsbandje mit doaraan t ploatje mit de noam Boris. ‘Luster goud, wat ik nou zeg,’ zegt e: ‘t Is zeker gain verplichten, mor zo as ie waiten hebben wie nog dij twij noakomelinkjes van Boris. Zai binnen hom zogezegd ‘tot de bek oet sneden’ mit dij vaaier widde voutjes. As ie willen, kinnen ie wel ain van dij mikmakmoakers kriegen. Hier op ploatse hebben wie aan drij honden eerliek zegd te veul, mor wie vinden ze zo mooi dat we ze nait aan andern kwiet wollen. Veur joe willen wie wel in goud vertraauwen n oetzundern moaken. Ie mouten mie wel beloven dat ie t hondje Boris nuimen. Dat ter ere van zien aarme pabbe, dij t leven ter bie loaten het.
Nou?’
Haaiboas is in eerste instantie sproakeloos, mor mit glinsternde ogen zegt e: ‘Dat zol ja prachteg wezen, man. Wat bin k doar ja bliede mit. Joe huiven nait baange wezen dat t daaiertje t nait goud krigt, hur. Ik goa haile doage overaal mit hom hen, dat beloof ik joe.’
‘Goud’, zegt pa: ‘Loat Jurrie din mor even kaizen welke of hai zulf holden wil.’
Zo zegd, zo gebeurt t. n Poar weke loater komt haaiboas t hondje ophoalen. Jurrie is wel n bietje aan t poesten en stìnnen. Mit troanen in ogen zugt e dat t hondje achter in bestelbuske van haaiboas zet wordt. Broene en heur jenteg zeuntje runnen nog n endje piepend en blavvend achter auto aan.
‘Most heur mor ains goud aanholden, hur,’zegt moeke. Dij laiverds binnen ook ja zo wies mit mekoar, man. En nou dit …’

Zo komt t verhoal van Broene en (de jonge) Boris tot n end. Ik wol hiermit even aangeven hou kwetsboar t leven van n (hoes)daaier wezen kin. Wees ter goud veur en je kriegen veul dankboarhaid ter veur terogge.