Schilderveurbeelden

Ten behuive van mien kunstschildercursisten moak ik smis n verhoaltje. Dij lees k in de les din veur, intied dat ze d’ogen dicht hebben, om t beter tot heur deurdringen te loaten. Op dizze menaaier kinnen ze zulf bepoalen wat zai oet de kop schildern goan. Elk noar zien aigen behuifte. Netuurlek kinnen ze zo dag en deur ook ideeën opdoun van ploatjes òf, mor op dizze menaaier krieg je wat unieks en binnen de gemoakte schilderijen van heurzulf. ‘Ter is mor aine van op d’haile wereld,’ zeg ik altied loos en allain mor as oppeerdjen bedould.
Hier is ain van dij (oogmaark)verhoalen van mie. As ie ook schildern, kin je ter meschain nog wat aan hebben. Gain dank, hur!

n Vergeten wereld

Wie kriegen allemoal wel ains bezuikers thoes. Op zuk niks biezunders. Je proaten wat mit mekoar enzo. Gezelleg in koamer, joen aigen vertraauwde omgeven. Alle bekinde romtommelderij om joe tou. Mit dichte ogen wait je persies woar t aal staait of hangt. Klokje aan muur, voaske bloumen op toavel. Opoes kaast, en zukswathin. Je drinken mit mekoar sloden kovvie. Mooiste kopkes worden oet kaast hoald en koukjestromke zit vol mit mondjeploagerij. Om kört te goan; ie zitten goud.
Wie kriegen vandoag ook ja verziede. t Is midden in lentetied. Krookjes stoan wat verhenneweerd in broengraauwe klaaigrond. Zai hebben heur beste tied had. t Onkruud, zo as peerdjebloumen, gruit bluisterg. Heur knalgele bloumkes steken grèl of tegen t maalse gruin van getande bladjes. Ons bloumboltjes willen dit joar nait aal te best. Tulpkes, naauw oet grond, loaten eerste bladjes al weer mietern. Stroekjes op achtergrond drukken heur maalse okergele takjes noar veuren, om de lichtgruine bladjes goud kaans te geven elk zunnestroalke op te slurpen. t Stoand vogelhoeske het vanwegens t deurstoan van t barre winterweer n verwaaid raaiten dakje. t Allaank lege gloazen broodkrummelbakje dat ter nog aal in staait, kin ook ja vothold worden. n Taauwke mit lege souskedoppen swaait flaauwmoudeg van t hoeske noar n spieker in plaanken schut. Aan dizze schut, n bietje wegdoken tussen t gruin, is n vrij nije sloten vogelhoeske spiekerd. t Ronde gatje en t aanvlaigstokske ter veur, nuigen oetdoagend. Dit vogelkroepinhoeske zel dammee wel bewoond worden, hoop ik altemet, deur dij twij schitternde koolmeeskes. Oh, wat mooie ronde gele buukjes hebben dij toch. Mit in t midden, van ondern òf noar boven tou, n braide swaarde strepe. Zai holden zuk knap in evenwicht mit heur blaauwswaarde stittjes en vleugeltjes mit doaroverhen n widde dwaarsbaand. Zai wuppen nou as twij sierleke breekboare koorddansertjes over de strak spannen wasliendroaden. Dij twij droes in grond verankerde poalen, woartussen wasliendroaden spand binnen, lakken om dit nietege geweld en t gewicht van dizze twij hiepenkrietjes.
Veur t hoes is t glad n blaisterghaid van bloumknoppen aan Jepanse kaarsboom. Toetakken hangen hoast tot aan grond tou wegens trözzen roze/widde bloumkes. Bloaden zitten ter nait of naauw tussen. t Liekt wel n wonder dat zo’n op t oog dooie boom zukke pracht teweegbringen kin.

Tussentied stoa ik nog aal, en veur de zoveulste moal, veur t roam. Oet te kieken noar komst van d’auto van ons vekaanzievrunden oet t zuden van t laand. Joa, dij vekaanzievrunden. Wie trekken in Itoalje al n poar joar mit heur op. Harstikke kureg, man. Mor t is vandoag veur t eerst dat mien vraauw en ik ze overhoalen konnen ons hier, ‘hailendaal in t hoge Noorden’, mit n bezuik te vereren. Zai zeggen aaltied ‘hailendaal in t Hoge Noorden’, omdat t van doar bliekboar veul wieder is, as van hier noar doar. t Is n knullege beweren, moar bliekboar wel woar. Afijn, wie groalen tiedens dizze vekaanzies soam van t schapschone landschop doar. n Landschop woar t atmosferische en taikenkundege perspektief bewezen wordt, deur dij achter mekoar liggende baargruggen.

d’Eerste duuster, mit van dij prachteg – en dudelk aangeven begruide – en in perspectief òflopende bomen. Aal dit geweld lopt op t leste oet noar hail licht blaauwe, grieze oetgestrektheden. Wie stoan smis soam op n goldgeel strandje mit wat paalmboomkes oet te kieken over t Gardameer. Zaailbootjes drieven verspraaid over t gladde woater. Hail in verten, as je goud kieken, n woazeg gezichtsende. Naauw in kleur verschelend mit t licht van glinne locht doarboven. Rechtsaan, mor doch alweer gaauwachteg n 5 kilometer verwiederd, de woazege, mooi in t meer prikkende landtong Punta San Vigilio. Zaachte, smoezelge kleuren leggen noadrok op òfstand van t gehail. Zunne schient doarbie ongenoadeg op ales. t Is toch aalmoal net even aans as in ons plat laandje. Schare plekken binnen ook veul staarker. Dij worden tot in hoogste groad op aal dingen òftaikend mit complementaire, laive, bie mekoar akkedaaiernde kleuren.
Oh, oh, wat n keboal vanòf zwemstaaiger, woarveur wat kinder op zien hondjes rondsparreln of doulloos wat in t ronde drieven op heur veulkleurege swembandjes. Strandstoulen mit doarboven zunneschaarms in ale kleuren. t Is ja lokkebrood veur aal dij swaitende lu, dij doar d’haile dag wat rondhangen in heur stoultjes. Dikke boas van t ijscokarregie het t ter wel drok mit. Minsken dij oetendelk n ijsco veroverd hebben, mouten hom votdoadelk opeten, aans is hai heur over handen hen ontkomen. Dit haile schaauwspul; boom, geel strandje, schare, wit ijscokarregie, zunneschaarms, dikke man en pebliek in en oet t woater, zol wis nait misstoan in n mooie vekaanzierekloamefolder van t volgend joar. Schilderachteg!
Soavends zitten onze vekaanzievrunden en wie aid op n terraske, bielaangs kaant van weg aan t meer. Boulevard hait t ja sjieker … en duurder. Wie zitten din op smeediesdern stoultjes aan net zukke toaveltjes, mit doarop veulkleurege klaidjes. d’Ondergoande zunne – o, wat is dat doch sprookjesachteg aan zo’n meer – teuvert alles in oranjegeel en doarboven t lichtblaauwe van d’oavendlocht. n Groot glas lichtgekoulde muskoatwien staait te flonkern veur mie op toavel en vougt mit zien kruderge roeker van geuren onbepaarkt tou aan de onbeswangerde ambiance van zo’n mooie oavend doar aan t Gardameer.
d’Fioulspeuler dij veur ons toaveltje staait te speulen mout echt wel n vakman wezen, aans zol ons inwendege vree, oproupen deur aantrekkelkhaid van dit mement, genoadeloos verstöt worden kinnen.

Hallo, stoa k hier veur ons roam te dagdreumen? Woar blift dij verrekte verziede nou? Zol t din toch dizze kaant op wieder wezen as noar heur tou? Ha, doar komt heur bekend roodachteg autootje de bocht om. Hèhè, doar komen ze aan hur! Ik run noar veurdeur.
‘Goeie morrege, deze morge!’ Ik krieg n petetter tegen mien scholder. ‘Tsjongejonge, dat is afzien hoor. We zijn totaal kapot. Wat een eind zeg. Het is echt ‘het hoge Noorden!’ Maar … we zijn er, vrienden!’ Hai laagt buldernd. Zien vraauw en hai klontern noar binnen. ‘Tijd voor de koffie?’ Hai neudegt zukzulf mor even oet. Zien vraauw stöt hom aan. t Komt mie ja aal bekend veur. Broabanders hè … zo vrij en lös as wat. Gewoon mitspeulen en je hebben ter gain kind aan. Wat mie juust wel altied verboast, is dat ze al joaren achter mekoar luchteg mit d’auto noar t Gardameer rieden. Dat is toch nog altied zo’n 13 á 1400 kilometer aan ain stok achter mekoar stief deurkarren. As ze doar din, mainsttied n poar doagen noa ons, aankomen, zitten ze kiplekker te snakken over n mooie rit enzo. Terwiel dat ze noar t ‘Hoge Noorden’ tou zogezegd kepot binnen, mozzen ze hailemoal noar t Gardameer tou zo’n bietje wel haalf dood wezen. Nou ja, loat mor zitten, t binnen zo deurgoans goie lu. Niks roarder as minsken. Je kinnen ter wel oapen mit vangen, zelve mor zeggen. Boetendes, wie zellen in heur ogen ook wel weer wat roars hebben, ducht mie zo.