t Kapelleke

Ik bin d’haile dag al op veziede in Poppel. Joa, joa, hailmoal in België. n Rötteg ende vot. k Wait t wel, mor t mos der din toch mor ains van komen. Ons goie joarenlange olle noabers van ons hier in Delfziel, mor van heerkomst Broabanders, binnen n haile tied leden al verhoesd noar Poppel, bovenaan in België.
t Blieven echte Broabanders, dij vrunden van ons. Gelukkeg kinnen we Grunnings proaten. Doar hebben ze om vroagd, want dat vinden ze gezelschopzuit en binnen ze toch weer n luk bietje in Grunnen. d’Haile dag heb ik op gat zeten in n grode crepaud en mor sloten kovvie drinken, eten en slikken aan zulfbakte toartjes en meer van dat aldernoast aanzettend spul.

Tegen n uur of vief mot t der din toch van komen. ‘Goie vrund,’ kom ik tot leven, ‘ik mout nou echt wel mien kont optillen hur. Dij 400 kilometertjes worden nait körter.’
‘Och blief toch nog even lekker zitten man. Ik heb ja nog n hartstikke lekker ploatselk wit wientje en dij heb ik speciaal veur die bewoard.’
’Nee,’ zeg ik, meschain wel wat te körtòf. t Binnen ook ja van dij oardege lu.
‘Och Ab, ik wol die nog wat vertellen over ons, mien, kapelleke hier stoefbie.

In Broabant haren wie der ook ain in ons dörp, mor dat was n groot pronkerg jouker geval, mor hier is t mor n hail aarmzoaleg optrekje. Mor wel ain dij méér bezöcht wordt dan dat ozzeg ding doar.’
‘Nou’, zeg ik,’din gaan wie nog even bainen strekken veur dat ik rieden goa en lopen wie doar nog eefkes lekker noar tou.’
Hai knippert wat mit ogen. Kikt mie even stief aan en zegt wat haisterg; ‘Groag Ab, hail groag alderdeegs.’

Och, t is aan t ende van n zanderg loantje. Doar staait t vermikje. Wat plaisterde staintjes en n verblaikt blauwachteg beeldje achter wat iesdern spieltjes. Meer is t nait. Mor … op d’ain of andere menaaier, en ik kin t ook nait oetleggen woarom, mor t gehail moakt grode indrok op mie. Veur mie as Noordeling zijnde, waren tot nou tou dit veur mie biezundere zuderleke dingen tot nut van t aalgemain. En veuraal nutteg as schoorpunt veur wiebelge geleuvege minsken mit wat rommelge levensbehuiften. Minsken mit roare ongriepboare gedachten, dij bie heur smis in kop opspeulden as t even wat minder ging. k Kon mie der aans niks bie veurstellen, mor nou, nou k der liekbendeg veur stoa komen der hakkemak en nikkenak gedachten bie mie omhoog borreln.
Mien vrund kikt mie schoerend aan. Ontdekt? ‘Ab, jongen, dit kan toch geen toeval zijn. Wat ben je toch een vreemde man.’
‘Hallo vriend’, pereer ik en geef hom n drukker.
‘Nee, mien jong. Zo’n bietje elke oavend, mor veuraal noa n zwoare ingriepnde waarkdag, moak ik dizze zulfde gang as wie nou. Smis zunder, mor voak mit ons hondje as dekmantel en din móút ik hier even doodstil stoan blieven. Mien vraauw Bientje wait hier denk ik niks van, mor ik loa mie op d ain of andere menaaier din weer op! Hier vuilt t ook altied hail stil, inneg en vroom. Je kommen hier weer even tot joezulf.’
‘Of tot n aander, bieveurbeeld tot God,’ loat ik mie ontvalen en kiek hom ains liekbendeg aan. Hai geft mie nou ook n dovvel. ‘Nou beste man, aan dat loatste konst ja wel ains geliek hebben,’ zegt e. ‘Datzulfde, dij dwang zeg mor, heb ik ook altied as ik in Den Bosch bin. Din móút ik ook even bie ons aller St. Janskerk noar binnen lopen. As kind zijnde greep mien moeke mie altied bie d’haand. Kneep ter din alderbenauwdst stief in. Ik wait nog dat wie din altied n haile zet doodstil doar midden in dij grofdoadege kerk stonden. Dat indrokmoakende, dat ongriepbare gevuil, is mie altied biebleven!’

Wie stoan doar nog n pooske. Te dreumen zo liekt t wel, zunder wat te zeggen.
Nee, je kinnen der nait bie hè, wat ter zo aal deur joe hin goan kin as je veur zo n onneuzel stokske stain stoan. Dit hier is toch mor n hail ainvoudeg ‘schaduleke’. n ‘Pielerkapel’ is de juuste benoaming. Gain oetbundege mit krullen en tierelantaintjes behongen bidkoepel zo as je hoast overaal hier in t zuden zain. Nee, baauwkundeg is dit hailendaal drij moal niks. Der is gain riggeltje of zo omtou. Je kinnen t alderdeegs nog wel aanroaken as je doar behuiften aan hebben, mor toch … Nee, as ik zo noar t popke kiek. Noar heur simpel vaarfd blaauwe slaifertje en de verdreugde bloumkes, dij der zo mor neerkwakt binnen zo liekt t wel – din kin je der aarnswoar nait bie woarom hier nou dát gevuil bie joe oproupen wordt. t Is vast dat hail ole mystieke boomloos verhoal dat veur woar aannomen wordt as t om t streven noar innege verainen van de zail mit God gaait. Dit soort fertuutjes binnen ter ja mit omgeven en vergeven om joe even van binnen in joezulf tot bedoaren komen te loaten.
Mien vrund is ook dudelk onder indrok, dat maark ik wel. Op t leste slagt e mie op scholder en kikt mie wat luddek aan.
‘Hé, Ab jong, neem mie nait kwoalek, mor ik was net weer even van de koart hur. Ik heb dat hiér mainsttied. Hier, juust op dizze gemoudegde plak, nou wie baaiden wat daiper op te pas kommende dingen van t leven ingoan binnen. t Muit mie nou as ik vandoag nogal wat hoog tegen die opgeven heb over ons grode hoes enzo. Doe waist ook ja wel dat dat altmoal grootproaterij is en aans niks. Geldduvel het ons smis te pakken. Duurgeldere dingen dij altmoal mit dat stomme geld tousteld worden kinnen. Mor hiér, Ab, hier stoa je mit niks. Mit lege klaauwen in stilte! Onderwiel knapt joe kop hoast van ellìnde. Ellìnde van t doagelkse leven, woarin joe t voak onneudeg en moateloos stoer moakt wordt. Nait allinneg liggoamelk, mor smis meer nog gaistelke oetputten.
Hai! Ik dank die veur dien eerlieke kiek in dizze, Ab en das t noar mien gekwetter lusterd hest. t Komt op mie over as das t mien inwendege perblemen aanvuilst. Vrund! Kammeroad!’ Hai gript mie vannijs bie de schobben en rammelt mie wat deurmekoar.
Man, man, k wos nait dat t zo daip zat bie hom. Hai kerel, wat n opbiechten. Ik mot hom wat tegemuit kommen.
‘Ik begriep die toch, olle knakker en vandoag zel wis nait eerste en leste moal wezen dat wie mekoar zo tegenkomen. Ik vuil akkroat zo wastoe vuilst, hur! Kom, wie slobbern mor weer ains terogge. t Wordt nou aangoande wel tied, hur.’

Ik grobbel binnen nog even wat romtommelderij in mien tas en krieg van heur nog n grode deuze belgische pralines in handen drokt.
‘Zo mien jong, duurst doe ook weer thoes komen. Onnerwegens nait opeten hè!’ Zai lagt ter bie. Laive vraauw.
Ik wurm mie in auto, draai t roamke open.
Baaide knutertjes stoan traauw noast auto en gniflagen wat.
Bin ik nou dikker worden, of mien auto klaainer? Ik paas hoast nait meer achter t stuur. As ik onnerwegens mor nait in sloap sukkel, giert ter deur mie hèn. Aal dat gevreet!
‘Bedaankt laive minsken en kom in Delfziel t altmoal mor ains lekker weer ophoalen, hur.’
‘Joa, joa, t is wel goud hur en rie nou mor’, zegde stoer. Ik knies mor wat. k Wait nou nog beder as doarveur, wat der zo aal in zien kopke omgaait.
‘Ab, goie raaize en dou mor n bietje rusteg aan hur. Houdoe!’ heur ik heur baaident nog bölken. Dat ’houdoe’ zeden ze bie ons, as noabers zijnde, ook ja altied.

Kiek, dat wol ik joe nou al haile tied dudelk moaken. t Blieven Nederlanders, Broabanders. Òfstanden hebben hier niks mit te moaken. Mit de deur minskenhanden wit kwaskjede grìnsgleer binnen ze nog gain Belgen worden, mor t binnen wel ons vrunden bleven. Dit veur doezend percent zeker!