Proemen
Heb ik joe verteld, dat ik lest in t zaikenhoes legen heb?
k Geleuf t nait hè?
Mor ie mouten nou nait schrikken, t was nait slim. Ik haar wat ongemak zel k mor zeggen en dat mozzen ze even verhelpen, zodounde.
t Was mor n klaine ingreep, mor ik mos der wel drij nachten blieven.
Dou Zwoantje d eerste moal op bezuik kwam, dou haar k den ook nog nait veul te koop. Ze haar mie n leverworst mitnomen, in plakjes sneden in zo’n Tupperwarebakje, wait je wel, mor doar toalde ik nog nait noar.
“Hou gaait t”, zee Zwoantje, terwiel ze nijsgiereg overziet gloop noar d aander patiënten.
“Och, wat zel k zeggen, t kin nog gain pochen lieden”, zee k mit n witte neuze.
Zwoantje heurde t al nait. Ze fluusterde: “dij man doar bie t roam, dat liekt ook slim nait, ligt dij hier al laank? As ik zien koartjes bekiek, den ligt dij hier al n beste zet. Wat hèt dij?”
“Och, dat is ol Pathoes, dij het zien huppe broken en elke dag komt zien dochter hail oet Scheemte en dij spuilt zien gebit schoon onder de kroane”.
“Woar komen dij aanderen aal vot?” zee Zwoantje en ze zat te wuppen op stoule.
“Dat wait k nog nait hur”, zee ik n beetje franterg “ik docht dast hier veur mie kwamst”.
“Joazeker” zee ze en ze ging weer recht op stoule zitten.
“Is dokter nog bie die laangs west?”
“Joa”.
“En wat zee e?”
“t Kwam aal goud”.
En zo gingen wie nog even deur. Dou Zwoantje de leverworst sikkom op haar, kwam de zuster en dij vruig of t bezuik òfschaid nemen wol. Nou dat wol Zwoantje wel, want ze haar nog wel meer te doun zee ze.
Dou ze al bie de deure was, schoot mie der wat in t zin. “Wilst mie mörgen de kraante wel mitbrengen en ..o joa, n bakje mit proemen” zee k der zaachte achteraan.
“Proemen!”, ruip Zwoantje deur de zoal hìn en elk keek noar heur “woarveur most doe den proemen?”
“Ach waist ja wel” zee ik mit n rode kop “dij vin k ja lekker”.
“Noa, wat n verstand” zee Zwoantje “aans lust doe dij ja nait”.
“Mor nou wel” zee k grammieterg want je kennen ja slecht deur de haile zoal hinbölken, dat je nog nait oet de broek kinnen, zo vlöt noa zo’n operoatie.
Aanderdoags haar k de kop al weer deur t helster en kon k mien noabers al wat beter.
Ik kon goud mit ze over de weg, veural mit ons ainigste vraauw op de zoal, want ze hebben ja tegenswoordeg gemengde zoalen. Joa, ik kon goud mit Aaltje opschaiten, wie huifden
mor n poar woorden tegen mekoar te zeggen of wie begrepen mekoar al. En t was ook nog n schier wicht ook man en zo gedainstig.
Ik mog der nog nait òf en zij luip al vrij rond en as k wat neudeg haar zee ze, loat mie dat mor doun, ik bin ja bliede, dat k der weer loop en dat ik joe der n plezaaier mit doun kin. Joa, ze dee t ook wel veur d aanderen hur, mor veur mie toch t maist. Zo gedainstig hè. Niks was heur te veul en ze laagde mie aaltied zo vrundelk tou, joa dat haar ik wel trovven hur. Ze was n joar leden schaiden zee ze, joa t was nait heur schuld west en ze vuilde zoch nou toch wel ainzoam zee ze en doarom was ze bliede, dat ze aan mie n beetje aansproak haar en mie n beetje vertroetelen kon, zee ze.
Tegen bezuiktied brocht ze mie net n glas wotter en ze keek mie der recht laif bie aan man en ik laagde heur dankboar tou.
Mìt kwam Zwoantje mit de kop om de houk van de deure.
Ze haar Aaltje nog nait zain de veurege keer, dij haar dou op t dagverblief zeten en doar ging ze nou ook weer hìn.
In t veurbiegoan nikde ze vrundelk tegen Zwoantje, dij niks weerom dee.
Mit n kop as n dunderwolke ging ze bie mie zitten en ze smeet de kraante, de proemen en ook nog n zolte heern in n puutje op t nachtkastje.
“Wat dut dij vraauw hier, kin dat zo mor”, zee ze en ze keek mie aan asof k heur k wait nait wat doan haar.
“Joa tou mor, gemengde zoalen hè, moderne tied, kin je niks aan doun hè” zee ik.
“En wat mout dat mens bie dien bèrre die wotter te brengen?” vruig ze narrig.
“Och aans mout ik zo’n zuster bellen en dij wichter hebben t ja drok genog en Aaltje haar t aanboden” zee ik op n toon asof k over onze waikschille bonen in toene pruit.
“O…Aaltje” , zee Zwoantje.
Noa nog wat hikhakkerij bedoarde ze weer wat en dou bezuiktied òflopen was kon ze al weer lagen.
“Nou moi hur, tot mörgen, gaauw weer beter worden” zee ze en ze grobbelde heur spullen bie mekoar.
Dou ze vot was zag ik dat ze, per ongeluk vanzulf, de proemen weer mitnomen haar en ik haar der nog wel zo’n verlet van.
Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf
