Kedootje

Hebben ie ook wat schiers kregen mit de kerstdoagen, lu? Of dou je doar nait aan? Nou wie wel n beetje. En k heb ook wat kregen, mor of t schier is?
t Was in dij donkere doagen veur kerst, dat Zwoantje mie mitkreeg noar t centrum. “Kerstinkopen doun veur kerstdoagen”, zee ze. “En doe gaaist mit.”
Wat dou je din as hoesvoader en manskerel? Ie goan mit en hopen, dat je nait te veul geld oetgeven aan flaauwekul.
Nou vuil dat mit dij flaauwekul dizze raaize wel n beetje mit. Noa joa, Zwoantje mos vanzulf wel even kieken bie zo’n winkel mit kerstspullen en ze kwam der ook weer vot mit n tazze vol takjes, keerskes, laampkes en aal zowat meer. n Tazze vol veur sikkom 15 euro, nou, dat wol nog n moal, nait?
“Schier hè?” zee ze en ze luit mie der even in kieken. “Joa hur, hail schier.” Wie pakten nkander in d’aarm en luipen wieder.

t Was swienekold en t regende d’haile dag al. k Was recht bliede, dat Zwoantje mie mitreet in zo’n nijmoods boetiekje, wait je wel, zo’n schieterg hokje woar n poar van dij hibbels van wichter joe klaaier verkopen willen, dij je nait hebben willen. Nou kom k oet miezulf nait geern in zo’n winkeltje. Ie hebben der aiglieks niks mit neudeg, mor kiek, ik wait nait goud wat de rekken binnen veur de doames en welken veur d’heren bestemd binnen. t Liekt tegenswoordeg ja aalmoal zo veul op nkander. Van t zummer luip k ter n moal in, omdat k veur t roam n schier bezoentje hangen zag. k Begon tussen de rekken te bloadern of k d’aigenste weervinden kon, dou zo’n wicht op mie òf kwam en zee: “Zoekt u wat voor uw vrouw, meneer?”Kiek, din vuil je joe nait zo op joen gemak hè? Mor Zwoantje was nou bie mie en der kon mie niks overkomen… , docht ik. “Most es kieken, wat n schier colbertje,” zee ze. “Doe most neudeg n aander hebben ja, dit is net wat veur die, kinst van d’zummer ook droagen.” n Donkerrood jaske, mit swaarte vaaierkaantjes der op. “Hebben ze gain ander kleur?”
“Dit is in de mode, oor meneer,” zee ain van dij hibbels, dij geld rook.

“Paas es aan!” k Haar gain keus lu, mor k zag mor aine hangen van dij kleur en t zol ja wel n meroakel wezen as e paasde… wat docht je? t Wás n meroakel, t was net of e veur mie moakt was. k Ston der bie as n mislukte gogelder. “t Maakt u jaren jonger, meneer,” zee dij diedel ook nog.
“Dat vin k ook, dij nemen wie. Enne… ebt u der hook nog n nuivere broek bij?” zee Zwoantje, dij op slag eelsk wör.
Nou joa, n rood mit swaart geblokte colbert, dat kon nog n keer, nait, mor nou geef k joe te roaden lu, wat of dij maaid dou zee. Ze zee: “Ik eb ier nog n mooie bijpassende pantalon voor.” Ze grobbelde in de rekken. “Wacht es, ier eb ik em, der is nog héén in uw maat.” O mensen, n röze boksem, echt woar.
Ik docht, as k doar toch mit lopen mout, din heb k ja net zo laif, dat mie der n lutje beertje opvret. Alderdeegs Zwoantje keek n beetje twievelnd. Mor dat duurde nait laank. Dij verkoopster, dij k zo stoareg aan wel es even onder vaaier ogen spreken wol, haar n hail prevelement over ontwaarpers van mode en de kleurenkombinoatsies dij veur t komende joar in waren en zo mor deur. Zwoantje pakte de boksem es vast en bekeek hom van ale kanten. “Bandplooipantalon met twee steekzakken en héén gepaspelde hachterzak met knoopsluiting. Van viscose en katoen, 119 euro. Aanpazen,” komdaaierde ze en ze drokte mie hom in d’handen. Kriegen ie t ook aaltied zo waarm, in zo’n paashokje? Ik wel, k begon te swaiten as n otter en k wurgde mie in dat smale hokje in dij rötboksem.
“Bist al kloar?” “Joa…, joa,” en ik kwam weer noar boeten.
k Ston model veur de baaide vraauwlu dou Zwoantje inains zee: “Verdarre nog aan tou, kiek nou toch es,” en ze wees noar mien schounen. “Hou is t meugelk, d’aine piepe is ja veuls te kört.” Ik keek ook es en verdold, t was zo. De rechter boksempiepe was zeker tien centimeter te kört. Dij diedel dij kreeg n kop as n bolle en zee: “Nou mevrouw, k werk hier nou tien jaar en dat heb k ja nog nooit meemaakt.” lk zee: “Ik dou hom weer oet, wie komen hier nooit weer.” En k schoot t hokje weer in. t Colbertje mos vanzulf wel mit.

n Dag veur kerst was Zwoantje stiller as aans en ze was de haile dag n beetje foek. Oe, oe, docht ik, wat heb k verkeerd doan. t Was de hail dag mis.
Nou joa, t zellen wel zenen veur de feestdoagen wezen, docht ik nog.
Aanderdoagssmörgens gingen wie de kedootjes oetpakken. t Leste pakje was veur mie. Ik muik hom open en wat docht je: ik huil doar dij röttege röze boksem oet, dizze raaize mit lieke piepen. “Eh…, goh… was der nog aine?”
“Nee,” beet Zwoantje mie tou. “t Is dezulfde. Ik luip bie dij winkel laangs, dou dat oardege wicht, waist wel, op t roam tikte. Ze haar de aigenste boksem nog es bekeken en oetvonden, dat dij aine körte piepe noar binnen vollen was, hai was dus wél goud. Wel dut zowat nou toch?” Ze keek mie aan asof ze mie wel vergraimen kon. Ik zee, ik zee: “Joa, wel dut zowat nou toch.”

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf