Op n oel
Grunneger omtoalen: Johan W. Koning
n Oel dai ien olmen zat,
haar genogt van t leven ien stad.
Hai zee: “Deur aal dadde dròkke stadsgedou
kom k doags nait oan t sloapen tou,
En bin k ’s naachts veur t joagen veuls te muid.
En bin k naachts gain goie joager,
Den wòr k veuls te moager.
Doarom dadde k noar ‘t laand komen bin
en doags hier ien olmen dreumen kin.
En deur t nachtelk joagen, ien gewicht toudijen.
En as k van nij gewichtig wòr,
schait k ien wiesdom nait te kort.
En geef k van hìn en zwien tou peerd en koe,
den elks daaier mien road, geliek n wieze Maraboe,
Allineg zegt dai nait: “Hoe!”” “Oe hoe”.
Oorspronkelk
Op een Uil
Een uil die in de olmen zat,
had genoeg van t leven in de stad.
Hij zei: “Door al dat drukke stadsgedoe
kom ik overdag niet aan het slapen toe,
En ben ik ’s nachts voor ’t jagen veel te moe.
En ben ik ’s nachts geen goede jager,
Dan word ik veel te mager.
Vandaar dat ik naar ‘t platteland ben gekomen
en overdag hier in de olmen zat te dromen.
En door ’s nachts te jagen, in gewicht ben aangekomen.
En als ik weer gewichtig word,
schiet ik in wijsheid niet te kort.
En geef ik van kip en varken tot paard en koe,
dan ieder dier weer raad, gelijk een wijze Maraboe.
Alleen zegt die niet: “Hoe!”” “Oe hoe”
