Ontfaarmen

(vervolg op ‘Bragel en nog es bragel’, Kreuze 81)

t Is aarg störm- en regenachteg aan t Schildmeer. Zaailbootjes en plaanksurfers binnen netuurlek allaank verswonnen. Hoge, broen venege golven, regaaiern nou over t aans zo vredege meer.

Caravans stoan in slagorde stief noast mekoar op bloaderloze camping. Zai wachten mit smaarten op bewoners dij pas in lente teroggekomen.
n Sleepbootje hakkepuft veur n zwaartteerde zolderschuut mit doarop twij hoge haaipoalen. Zo as t liekt het hai grootste muite t hoge windvangende gevoarte in golven op te trekken. Op dek staait n klaain holten schoelkotje, woarin bliekboar n kaggeltje ofzo brandt. Ter kringelt wat rook oet t schösstaintje. ‘Joa’, zegt haaiboas tegen n jonge staarke kerel dij noast hom op holten bankje zit: ‘As wie zometain in t sluuske binnen, Derk, woar ons bestelbuske staait, din liekt t mie t beste tou dastoe dij baaide honden mitnemst in woagen. Wíe voaren din deur t kenoal noar de volgende brogge en pikken die doar din wel weer op. Dat duurt aal mit aal wel even, hur. Vergeet nait dast eerst bie daaiernarts in t dörp langsgaaist veurdast noar t asiel ridst.’ Hai kikt noar baaide honden dij veur zien vouten liggen. ‘Ik wait t nait zeker, mor dat poesten en stinnen van dat reutje staait mie nait aan. Aarm daaier! Aans is hai noeit zo stille. Nou ligt hai doar mor wat te haien en faien.’
‘Wat gaait dat aaltmoal kosten, boas? Ik heb nait zoveul geld bie mie, hur.’
Boas dut n greep in n taze en geft Derk wat sinterij. ‘Schoef ik wel weer woaraargens tussen,’ zegt e knipogend. ‘Daaiertjes binnen zo laank as wie mit beschoeien aan t waark west binnen, dag in dag oet ja mit ons optrokken. Heur verhinneweerde sloapstee in t raait was ja finoal votspuild. Ik wait nait hou ofstoe dat thoes regeld hest, mor mien vraauw is t wel opvalen dat ik leste tied zoveul stoetbruggen mitnam. Wie kinnen ze nou naait in steek loaten mit de winter veur de deur. In zummertied n swaalpend bestoan, alla, dat liekt zulfs mie wel wat tou.’ Hai knivvelt kwoajongesachteg: ‘Mor over de winter zit ik t laifst bie mien oldske thoes stoef veur kaggel. Daaier hemmen ook gevuil!’ Hai aait baaide honden mit zien grode eelterge waarkhanden nog mor ains weer over kop. Broene teefke begunt hom doadelk te slikken, mor t swaarte reutje ligt ter mor wat stil, te stil, bie. Zien vaaier widde voutjes stoeken mor wat remouerg.
‘Zugst wel, Derk. Dat is nait goud, wat ik die brom. Hai oamt mie ook te snel. Nee, ik bin ter nait gerusteg op.’
In t sluuske stappen Derk en zien boas van boord. Bliede springt t teefke achter heur aan. ‘Paas op nou, dammee vaalst nog tussen waal en schip.’ Reutje wordt verzichteg, mit jas en aal, achter in bestelbuske dele legt. ‘Rie kaalm aan, Derk hur.’
Boas juchtert nog even mit teefke, waarnoa dij bliede op veurbaank springt. Achterom verdwient boas nog even weer in woagen en gaait op boekjes noast t reutje zitten. ‘Nou mooi jonkje, mit dien biezöndere widde voutjes, Derk zörgt goud veur die hur en messchain komen wie mekoar loater nog ains weer tegen.’
Piep, piep. n Hail klaain slikje op zien waang. ‘Hè!’
Even loater grundelt boas baaide achterdeuren en loert nog even deur t roamke. ‘Dikke shit!’ is t ainege wat hai oetbringen kin.
Derk het in achteroetkiekspaigeltjes alles zain. ‘Dij olle boas van mie het n grode bek, mor n hail klaain hartje,’ monkelt hai in zukzulf. n Knal op t blik: ‘Rieden, Derk!’

Bie daaiernarts in dörp: ‘Ik heb t teefke allain mor n prikje geven, hur. Dij is wieder wel vereg, mor t reutje … dat wordt niks. Dij nemen ze vaast nait in t asiel. Doe most t zulf waiten, mor magst hom hier ook loaten.’
‘En…dat betaikent?’ zegt Derk luddek. Hai moakt mit zien haand t bekende meneuvel over zien haals. Daaiernarts legt n bemoudegende haand op braide scholder van Derk. ‘t Daaiertje vernemt ter niks van, hur. n Prikje en hai gaait rusteg sloapen.’
Zunder wat te zeggen lopt Derk deur oet. Hai vuilt zuk de grootste schurk op dizze wereld. As hai mit hoelende motor votspoit, kikt t teefke noast hom nog even achterom en piept hail zachies.

‘Da’s n knap teefke, meneer,’ zegt vrundelke doame van t asiel. ‘Hou is t doch in Godsnoam meugelk, hè, dat ter minsken binnen dij zoiets as n vedde labbe òfdanken en aan heur lot overloaten. Je zollen heur toch! Dit hondje bivve zó kwiet, dat verzeker ik joe. Dij krigt n goud tehoes, doar stoan wie börg veur, hur. Ie binnen zopas al bie daaiernarts west, zeggen ie?’
‘Kiek’, zegt Derk, ‘hier is reken.’
’Joa, joa, k heb t zain, dat zit wel goud,’zegt laive doame.

Aan boord terogge klampt boas Derk doadelk aan. ‘En, mien jong, hou is t òflopen?’
‘Prima boas. Baaide daaier binnen nou in t asiel Zai waren ter aarg bliede mit. Mooie honden, zeden ze. Dij binve zó kwiet. Gain punt.’
‘Gelokkeg, en wat zee dokter van t reutje?’
’Oh, n snittje kolde vat. Dij is ter mit n spoitje zo weer bovenop.’
’Nou, kiek ains aan,’ stint ol boas opgelocht. ‘Je binnen bie zo’n daaiernarts toch wel aan t goie adres hè, vinst ook nait, Derk?’
Grode, stoere Derk draait zuk bokkeg om en lopt vot. Zien voesten balen zuk in onmacht in buutsen.
Troanen kriebeln hom over wangen.

(wordt vervolgd)