Op zaikenbezuik in t zaikenhoes

Jammer genog heb ik zulf in 2020 aal mit aal n goie drij week in t zaikenhoes legen. Nait oardeg as zodoaneg, mor k bin toch bliede dat ze der binnen en dat ze joe doar weer beter moaken kinnen. Goud van eten en drinken en wat hail belangriek is: laive en kloare verpleegsters dij elke dag om joe tou klokkern en dij joen prakkezoatsies en gepruddel persies en wif aanvuilen. Dat zat wel goud veur mie as zaikelke pazzipant. Hou t kin wait k nait, mor as je doar wat langer heerholden wor je aal aigener en driester. Je kinnen der hoast nait bie dat zai dij joe bezuiken voak zo bedeesd en hiepenkrieterg noast joen bèrre zitten en bliede binnen as ze weer hakken lichten kinnen. Alteroatsie veur nood en dood zel der wel wat mit te moaken hebben.
Over dat bezuik sproken: ain hiemerg bezuik van n leuterboksem is mie veuraal biebleven en zel k joe hier, n krummeltje aandikt wegens liedvermoak, even vertellen.

Hinnerk, mien noaste buurman, is net binnenkommen en kikt mit n poar verbilderde ogen deur zaikenkoamer. ‘Kerel, kerel, wat ligst doe hier ja op n nuvere koamer, man,’ bölkt e. Ik kiek mit n poar flaauwe ogen ook even deur koamer, mor zai niks biezunders, noa dij vattien doagen dat ik hier al lig.

Badkoamerdeur staait open en hai glopt noar binnen. ‘Och kerel, kiek nou toch ains! Liekst wel n börgemeester. Ik dochde dat je hier liggen mozzen omdat je zaik waren, mor t liekt hier ja wel n vekaansieparredies mit aal dij nijmoodse en dure fratsen.’ Hai bukt zuk even loater swoar over mie hen en frommelt aan n knopke van n fertuutje boven bèrre. Ter floept overaal licht aan in koamer. ‘Sjonge, sjonge, wat n luxe!’ Hai knip t licht nog moal oet en aan en schudt aal klokkernd mit kop. ‘Dat zel n poar laive griepstuvers kost hebben. Doar kinnen weer hail wat minsken krom veur liggen! Gain wonder dat ze t op TV aal hebben over dij onbetoalboare zörgkosten!’ Hai kikt mie mit n poar verwietende ogen aan, of ales mien schuld is, mor het nog nait ainmoal noar mien wel en wee vroagd. Ik kin hom oet en deur, mor t geft toch gain pas joe tegen n zaike zo òf te riggeln. k Lig hier toch nait veur de poelegrap?
Siddeltop het zuk intied op n stoul dele valen loaten. ‘Hè, hè, ik kin t mit zitten verdainen!’
Hai kikt nog ains mit n krieterge blik deur koamer. ‘Hé Ab, ter staait ja n onbezedde bèrre noast die. Onbezet? Wat n geldgraimerij!’ k Vertel hom dat ter normoal noast mie n vraauw ligt, woar ze op dit mement mit aan t opereren binnen. Hai reageert ter in eerste instantie nait op, mor kikt mie even loater loos aan. ‘Wat zegstoe doar? Ligt ter n vraauwspersoon noast die? Dat mainst nait! Hier zomor bie die as man zijnde in ain koamer. Hai kerel alles kin ook ja tegensworeg. Zien oogjes glinstern en hai smakt wat mit lippen. ‘Is t n nuver jonk wief, of eh … n olle knapbus?’ Hai laagt hikkend.
‘Hé jong,’zeg ik taartend, ‘moak nait zo’n lewaai,’ mor Hinnerk is nait meer te holden.
‘Tjonge, tjonge’, schottert e: ’t is din ja net ofst mit Geeske op sloapkoamer ligst, man. Most vroagen ofst n twijpersoons bèrre kriegen kinst. Ales kin hier bliekboar. Niks is te gek, ja. As ik hier lag din wis ik doar wel gepaast misbruuk van te moaken. Hi, hi.’
Oh, oh, wat n taimelboksem. Ik wol dat hai mor opkrösde. Kop knapt mie hoast van dat onnudde gebölk. Hai het mie nóg noeit vroagd hou of t mit mie gaait. Hai het t veuls te drok mit dat gelel over nuvere zustertjes dij joe van kop tot toon wasken mit heur zaachte handjes. Geldgraimerij van zíen zoer verdainde senten en hoge zaikenfondsbiedroages. Hai lelt mor deur. Ik kiek nog ains op klok aan muur en zai dat bezuikuur zo’n bietje veurbie is. Afijn k huif gelokkeg gain joa of nee te zeggen. Hinnerk kaauwt wel deur. Op dij menaaier heb k bliekboar nait vernomen dat k even wegdoezeld bin. Ik sloag op n zeker mement ogen op en kiek noar mien ‘grode’ buurman. Reveloa is ja stil, mor zit mit ogen as theeschuddeltjes te kieken noar t waark van twij zusters dij mien koamergenote weer terogge brocht hebben.
Oet heur neus komt n slankje, op heur mond zit n plastieken kapke en heur polzen binnen beplakt mit leukoplast en nog meer slankjederij. Alles pruddelt, slurpt en dut. Veur mie, dij hier al wat langer heerholt, is dit ja hoast niks biezunders. Ik kiek nog ains kniezerg noar mien bezuiker. t Swait lopt hom as bragel bie kop dele. Hai is op staarven noa dood, zo as t liekt. ‘Vuilst die nait goud Hinnerk?’ vroag ik hom zuitsappeg.
‘Hai kerel,’ zegt e mit n beknepen stemmechie: ‘Ik bin ja zo flaauw as n kikker man.’
‘Zuster, as ie tied hebben willen ie even noar mien bezuiker kieken? Hai vuilt zuk inainen nait goud.’ Ik knipoog tegen heur.
Doar komt zuster al op hom òf. ‘Binnen ie beroerd, meneer? Ie binnen ja zo wit. Zel k even n bèrre veur joe kloarmoaken in de lege koamer hiernoast?’ zegt ze smijgelnd.
‘Nee, nee, dat huift nait, hur, ‘zegt Hinnerk mit n kroakerge stim. t Is al hoast weer over zuster, hur’ ‘Nou, dou toch mor even joen heufd tussen joen bainen en blief zo mor n menuut of vief even geboekt en stil zitten’. Hinnerk klapt dubbel en zustertje kikt mie nait aal te begriepend aan, omdat zai wel zugt dat ik mie de buutse oetlaag. Ik loat hom zo n beste tied zo mit de kop noar beneden zitten, mor op t leste: ‘Hé, Hinnerk jong. Hou is t nou din? Vief menuten binnen al laank om hur’. Hai gaait rechtop in stoul zitten en poest en stint wat. ‘Wat bist ja dik om kop, jong,’ zeg ik. Wat was dat nou in ainen mit die, man. Werst ja zo wit as t bloud van n eerappel.’
‘Ab, ik mot hier vot. Dij röttege centroale zaikenhoesverwaarmingslucht doar kin k nait tegen man.’ Hai nemt n zwaai en is al hoast bie deur. ‘Oh, dat mot ik die nog geven mit de kompelmenten van mien vraauw. Hai gript in buuts van zien stuutsiekoor jaske en langt mie n verknoedeld, half smolten reep sukkeloa tou. Ik wil nog wat zeggen, mor: ‘Moi, hur!’ Vot is hai, zunder wiedere boe of bah.

n Nuvere dure koamer en n leeslampke mit n poar standen boven bèrre kinnen mie nait verlaaiden nog langer as drij weken in t zaikenhoes te blieven. Ik riet ter din ook mor tussen oet. Nait zo as buurman Hinnerk, mor wel dankboar dat wie op n stee in wereld leven, woar n zaikachteg minsk nog beter moakt wordt deur n goie en laifdevolle behandeln. Hinnerk zel t ter wel nait mit ains wezen, mor: beter duur as nait te kriegen, zel k mor zeggen.