Och, mien laive tied

t Is de dag dat Arineke soavends noar kookclub gaait en ik veur n keer zulf veur eten zörgen mout.

Op heur vroag:

‘Wat etst doe?’ heb k n kant-en-kloar antwoord.

Pizza.

Tegen 6 uur is t zo wied en hoal k mien kolde, daipvroren vaarkezenpizza oet t kerton en leg hom in de veurverwaarmde oven.

‘In 13 menuten is e kloar,’ zeg ik tegen Wietske, dij Arinekes stee bie t aailaand innomen het.

Mor 13 menuten duren laank, zeker as t honger hest en automoatisch dwoalen mien ogen noar t grote schilderij, dat achterwand van keuken wat kleur en fleur geven mout.

’t Het wel wat impressionistisch,’ heb k wel ais snaard tegen lu, dij bie ons op veziede kwamen.

Ook al zolst mor mit n haalf oog kieken en hest gain wait dat wandversieren oet schappen van baauwmaarkt komt, elkenain kin zo zain, dat t gain Van Gogh wezen kin.

Of t toerloos tikken van t ovenklokje en t veuroetzicht van n smoakelke, smeuïge pizza mie in n soort van hypnose brocht hebben, wait ik nait, mor zunder dat ik of datter zok in keuken wat bewogen of verschoven het, vind ik miezulf terogge op t terras van n onbekìnd en toch zo bekìnd kaffee.

’t Liekt verdold veul op t kaffee aan de mure,’ zeg k tegen Wietske.

Mien traauwe hond het bliekboar in dezulfde cirkel zeten en het t transport in tied en roemte soamen mit mie moakt.

Onwenneg kiek ik wat om mie tou op t nog lege, mìnsenstille terras. Tippen van t witte toavelklaidje wappern zachies in de wind en langsoamaan word ik mie ook bewust van fluustergeluden van boombloadjes. Aargens dichtbie heur k vloeiende accordeonklanken. Meziek mout hoast wel oet t kaffee kommen. Valse musette mit veul triooltjes en loopjes. Prachteg. t Idee, dat veur zoveulste keer bie mie bovenkomt, dat ons keukenschilderij aargens in de Provence deur n Franse schilder op t douk zet is, wordt binnen n poar tellen onderoetschovveld, as der in deuropen n man verschient, dij in rasecht Grunnegs tegen mie begunt te proaten:

‘Goiendag even, k zee net al tegen mien vraauw, volgens mie is der volk boetendeure.’

‘Ain volk en ain hond,’ antwoord ik.

‘Toch wel singelier,’ zegt de veronderstelde kaffeeboas, ‘k heb hier nog gain twij menuten leden op t zulfde stee stoan en dou was der in wiede omtrek gainaine te bekennen.’

Omreden dat ik zulf ook gain spier idee heb, hou k hier verzaaild roakt bin en op zuik noar n verkloaren, nemt mien gesprekspartner weer t initiatief en vat, volgens mie, zunder dat e t zulf beseft, gebeurtenizzen van de leste baaide menuten goud soamen:

’t Liekt der op of ie oet de locht valen kommen binnen.’

En let der doadelk nijsgiereg op volgen:

‘Mag k vroagen woar ie vot kommen?’

‘Oet Kiel-Windeweer,’ zeg ik noar volle woarhaid.

Kaffeeboas knikt n poar moal goudkeurend en zegt waarderend:

‘Zo, den hebben ie n beste tippel achter de rogge.’

Omdat ik onze raaize noar t lutje kaffeetje op drijsprong aan raand van n oetgestrekt haaideveld aans ervoar, goa k doar mor nait op in.

‘Kin k joe traauwens aargens mit van dainst wezen?’ zegt onze gastheer.

In ontstoane stilte blieven allendeg wat speulse accordeonaccoorden over. Ik voul aan mien moage, dat t etenstied is en denk onbewust aan mien pizza én aan t ovenklokje, dat stoadeg aan noar de dattien menuten tikken mout. Vroagen of z’hier ook pizza’s verkopen, duurf k nait recht. Ik goa gewoon op d’Hollandse toer en zeg:

‘Mit n broodje mit keze en n glas bier zol k al hail tevreden wezen.’

As t eten opdaind wordt, vroag k of k ook mit pin òfreken kin en leg alvast mien oranje pasje op toavel. Noa n körte stilte kikt man mie mit vroagtaikens in ogen aan en zegt mit veul verboazen in zien stem:

‘Ie willen mit n pìnne betalen?’

‘Nee, mit de pin,’ zeg ik verboasd en k wies hom op mien betoalpasje.

Hai schudt wat mit kop, kikt nog ongeleuveger as eerst, pakt mien plestieken betoalpasje en keert hom n poar moal om en om en zegt den:

‘Ong? Ik docht even, dij gast wil betoalen mit n cheque,’ en moakt doarbie n schrievende bewegen, alsof e n handtaiken zet.

Kopschuddend is e weer in t kaffee verdwenen en k vroag mie òf hou k dammeet betoalen regeln mout. Handgeld heb k ja nait bie mie.

Noa n poar happen brood is mien aargste honger stild en zai k mit schrik dat zok duustere wolken aan hemel soamentrekken. Accordeonist kompleteert mien onzekere stemmen mit n melancholiek riedeltje en ik zink weg in treurege gedachten, hou t nou verder mout, as k inains n bekìnde ping heur.

Van onze magnetron.

Loater op d’oavend komt Arineke enthousiast terogge van heur kookklup. Zai zit zo vol van Surinoamse gerechten, dat elke belangstellen noar mien wedervoaren van d’oavend volkomen aan heur veurbiegaait. Z’het nog wel n opmaarken:

‘Mörgen moust noar Stad en benzinetank is hoast leeg.’

Ik besloet nog even noar tankstation vlakbie te rieden en as k mien porremonnee oet kaaste pakken wil, maark ik, k heb hom nog in buutse. Schrik slagt mie om t haart, as bliekt dat rits ook nog open is. Binnen n tel wait ik, t is meleur. Pinpas is vot, mor tanken mout. Dit keer mit Arinekes pas.

As k volgende mörgen mit lodderogen aan t aailand zit mit mien stoetje mit keze, kiek ik nog ais noar t ‘Franse café’. Wietske zit hondstraauw net as de dag derveur weer te schooien om n broodkörske en ik wies mit mien vinger noar t schilderstok en zeg:

‘Nou moust nait denken dastoe d’eerste hond bist, dij deur roemte en tied raaisd is, wicht …….’, as k inains hoast achteroversloa van alteroatsie. Wat ik zai, liekt n wonder, mor haalf onder t witte toavelklaidje zai k n klaain, oranje ploatje.

Mien pinpas?

t Kin hoast nait aans.

‘Och, mien laive tied, woar hebben wie toch zeten, Wietske.’